สัมผัสร้าย 10 ระยะห่างที่สั้นลง (6)

“เสร็จแล้วเหรอ”

“อื้อ ทำไมไม่ไปจ่ายตังค์”

“ก็รอ…” สายตาคมกริบเหลือบมองลงที่ตะกร้า ถามเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ “อยากได้อะไรอีกหรือเปล่า”

ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ กำหูตะกร้าแน่น มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร แต่ทำไมพอถูกสายตาคมๆ ของเรซจ้องฉันก็ร้อนรุ่มจนเกือบจะหลอมละลายลงตรงนั้น

“เอามาใส่รถเข็นสิ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแยกจ่าย”

“แยกทำไม จ่ายทีเดียวจะได้เสร็จๆ”

“แต่… เรซ”

ยังไม่ทันจะแย้งหมอนั่นก็แย่งตะกร้าในมือฉันไปวางในรถเข็นหน้าตาเฉย ฉันเม้มปาก อยากพูดอะไรสักอย่างแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดไม่ออก ช่วงเวลาที่อยู่ซุปเปอร์มาร์เกตฉันรู้สึกได้ว่าแววตาเย็นชาของเรซหายไป ระยะห่างของเราหดเล็กลง เขาทำให้ฉันไม่รู้สึกว่าเป็นคนอื่น ส่วนฉันเป็นอะไรสำหรับเรซ เรื่องนั้นฉันก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

กว่าจะกลับมาถึงเซฟเฮาส์ก็มืดพอดี

“เอ๊ะ เรซไฟไม่ติด”

ฉันเปิดประตูเข้ามาแล้วกดสวิตช์ไฟสองสามครั้งแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันไปตะโกนบอกเรซที่เพิ่งเดินตามหลังมา หิ้วของเต็มมือ

“หืม” ดวงตาคมกริบเปล่งประกายประหลาดใจท่ามกลางความสลัว เรซวางของในมือลงแล้วลองเปิดปิดสวิตช์ไฟดู แต่ไม่ติด

“เกิดอะไรขึ้น ตอนเที่ยงยังใช้ได้อยู่เลย” ฉันถาม

“ส