ครืด
ทันทีที่นึกด่ามันในใจไอ้ไต้ฝุ่นก็โทรเข้ามา อันที่จริงมันก็โทรหาเธอตั้งแต่เช้าแล้ว ตั้งแต่รู้ว่ามันไปเสพสุขด้วยกัน
ที่รู้ก็เพราะนิวลงสตอรี่ไอจีเมื่อคืนนี้ รูปที่ถ่ายติดหัวเตียงและหลังมือที่มีรอยสักสัญลักษณ์หนึ่งซึ่งไต้ฝุ่นมันเพิ่งไปสักมาเมื่อเดือนก่อน
นั่นแหละที่ทำให้ป็อบรู้ว่ามันไปมีความสัมพันธ์กัน ตอนแรกก็ไม่คิดว่าใช่แต่พอเธอโทรหามันทั้งคืนและไม่รับสายทั้งคู่จึงสรุปได้ว่าใช่
แล้วมันก็ใช่จริงๆ เพราะเธอจับได้ตอนไปดักรออยู่หน้าหอของหนุ่มรุ่นพี่ ถ้าไม่ทำอย่างนี้พวกมันไม่มีทางยอมรับแน่
จะด้วยความเมาหรืออะไรก็แล้วแต่ เธอขอไม่ให้อภัยคนพวกนั้น
“โทรมาทำไมอีก”
(ป็อบอยู่ไหน ฟังพี่ก่อนครับ)
“พูดมา”
ป็อบพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ความร้อนระอุยังลุกลามอยู่ในโพรงอกถึงแม้ว่าตอนนี้จะนั่งในห้องโดยสารที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ
(พี่ขอโทษ เมื่อคืนน้องเขามันอ่อยพี่ละพี่ก็เมามาก เลย...)
เลวสิ้นดี ยังกล้าไปโทษคนอื่น
“เงี่ยนมาก ใช่ไหม”
(ป็อบ พูดกันดีๆ)
“มันไม่จำเป็นหรอกพี่ไต้ฝุ่น จะเมามากเมาน้อยถ้าคนมันคิดดีแต่แรกมันไม่ทำอย่างนี้หรอก เพราะจิตใต้สำนักมันชั่วทั้งคู่ถึงได้พากันไปทำอย่างนั้น”
(พี่ชอบเรานะ ไม่ได้ชอบน้องเขาเลย น้องเขาเข้ามาคุยกับพี่ก่อน)
ไอ้ผู้ชายหน้าด้าน ดีแต่โทษคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ชั่วช้าพอกัน
ที่ผ่านมาเธอคุยกับผู้ชายคนนี้ไม่เคยเห็นด้านนี้เลยนั่นอาจเป็นเพราะมันเอาแต่ด้านดีมาหลอกกัน นึกอยากขอบคุณด้วยซ้ำที่พากันเมาแล้วทำให้ได้เห็นด้านนี้
“ก่อนจะโทษเหล้า โทษคนอื่นลองส่องกระจกแล้วดูสันดานตัวเองก่อนเถอะ”
(ขอโทษ พี่รู้ตัวว่าทำผิด)
เธอถึงกลับหัวเราะขบขันเมื่อได้ยินอีกฝ่ายยอมรับว่าตัวเองผิด
(เราไม่เลิกคุยกันนะ ดีกันนะที่รัก)
เธออยากจะเอาข้าวเช้าที่ทานมาไม่กี่คำอาเจียนทิ้งเสียตอนนี้กับคำว่าที่รักของคนปลายสาย ก่อนหน้านี้ถ้าได้ยินมันก็คงหวานชื่นลื่นหูอยู่หรอกแต่ตอนนี้มันรู้สึกสะอิดสะเอียนเสียจนแทบทนไม่ไหว
“เราไม่ใช่แฟนกัน พี่จะไปเอากับใครมันก็ไม่ผิด แต่มันก็ไม่ควรเป็นคนใกล้ตัวป็อบ แล้วอย่ามาเรียกที่รักเลย จะอ๊วก”
(ป็อบ เมื่อคืนพี่พลาดไปจริงๆ ให้โอกาสแก้ตัวได้ไหม)
“ไม่จำเป็น”
(ป็อบครับ)
“ออ ที่จริงป็อบก็ไม่ได้คุยกับพี่คนเดียวนะ อย่าสำคัญตัวผิด”
พูดจบเธอก็กดตัดสายทันที
Typhoon : พี่จริงจังกับเรานะ
Typhoon : ขอโทษ
Typhoon : ป็อบครับ
Typhoon : ยกโทษให้พี่นะ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีกแล้ว เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะครับ
Typhoon : พี่ไม่เชื่อหรอกว่าเราจะมีใครคนอื่นนอกจากพี่
โอ๊ย คนอย่างยายป็อบมันไม่มีปัญญาหาผู้ชายแล้วหรือไง
เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับประโยคนั้นแต่มันเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่โคตรจะเจ็บปวดกับตัวเอง ที่ผ่านมาป็อบก็คุยกับมันคนเดียวนั่นแหละ เวลาคุยกับใครเธอก็คุยแค่คนเดียว ที่พูดไปนั้นก็เพื่อให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้โง่
แต่เธอรู้ตัวว่าโง่มากก็วันนี้
Pop : ขอโทษนะ ทำไมต้องคุยคนเดียว พี่ก็ไม่ได้มีอะไรดีขนาดนั้น ก็ต้องมีตัวเลือกเป็นธรรมดา
ป็อบก็อยากจะตอกหน้ามันให้หงาย คนอยากป็อบมันจะแพ้ให้กับเรื่องโง่ๆ แค่นี้ไม่ได้หรอก ไม่มีทาง
Typhoon : แล้วมันเป็นใครล่ะ อย่ามาโกหกพี่ดีกว่า พี่รู้ว่าเราชอบพี่มาก งั้นเราไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
ชั่วไม่พอยังมั่นหน้ามากด้วย ไอ้ใต้ฝุ่น ไอ้ชั่ว!
Pop : อยากรู้จักเหรอ ได้สิ วันหลังจะพาไปทำความรู้จักนะ
ป็อบพิมพ์ข้อความนั้นเสร็จก็ออกจากหน้าต่างสนทนาด้วยความรู้สึกหงุดหงิด เธอเกลียดที่ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าตัวเธอคุยกับมันคนเดียวแล้วก็ชอบมันมากขนาดไหน
แต่คอยดูเถอะว่าเธอจะหาผู้ชายคนอื่นมาตอกหน้ามันให้ได้ เอาที่มีดีกว่ามันเป็นร้อยเป็นพันเท่า ต้องตัวท็อปเท่านั้น ท็อปของอะไรก็ค่อยว่ากันอีกที
ฝ่ายนั้นก็ยังโทรและส่งข้อความมาขอโทษไม่หยุด เมื่อทนรำคาญเสียงพวกนั้นไม่ไหวหญิงสาวจึงปิดเครื่องไปเพื่อตัดปัญหา
ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!
ยอมรับว่าระหว่างที่คุยกันเธอเองก็รู้สึกดีกับใต้ฝุ่นไปมากแล้วเพราะผู้ชายคนนี้ดีกับเธอมากช่วงที่คุยกัน พาไปดูหนัง กินข้าว พาไปเที่ยวและเกือบจะมีอะไรกันหลายครั้ง แต่เพราะป็อบยังไม่พร้อมเขาเองก็ให้เกียรติกันมาโดยตลอด สร้างภาพว่าเป็นสุภาพบุรุษ
มันเลยทำให้ป็อบตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นโดยไม่ได้เผื่อใจไว้ว่าจะมาเจอเรื่องอย่างนี้ พอเจอเข้ามันก็เจ็บเป็นสองเท่า
เพราะคนที่ทำเธอคือน้องรหัสและผู้ชายที่ตัวเองตกหลุมรักถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมันจะไม่รู้สึกแย่เท่าตอนนี้เลย
---------------
ไม่เป็นไรนะลูกสาว ผู้ชายหล่อๆเราอยู่
อย่าลืมกดหัวใจ กดเข้าชั้นกันด้วยนะคะ ❤️❤️❤️
ตอนที่ 20 แต่งงานกับฉันไหมป๊อปเรียนจบแล้วและเข้าทำงานในบริษัทแม่ของตัวเองทำธุรกิจส่วนตัวที่อยากทำนั่นคือการเปิดคาเฟ่เด็กคีตะยังคงทำงานที่เดิมผ่านมาเกือบสองปีแล้วที่เขาใช้ชีวิตแบบอยู่บนฝั่งหนึ่งเดือน และอยู่กลางทะเลหนึ่งเดือน ทว่ามันก็ไม่ชินสักทีกับการที่ต้องห่างกัน นั่นอาจเป็นเพราะเวลาทั้งเดือนที่อยู่บนฝั่งเขาใช้ชีวิตกับเธอพอต้องไปจากกันอีกก็คิดถึงเป็นบ้าวันสำคัญก็ไม่เคยได้ไปหา เวลาที่เธอเหนื่อยและต้องการเขาก็ไปหาไม่ได้ ถึงแม้จะมั่นใจว่าเธอมั่นคงกับความรักที่มีให้เขาแต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันหนึ่งเธอเจอคนที่ดีกว่า เจอผู้ชายที่สามารถให้เวลากับเธอตอนที่เธอต้องการใครสักคนเขาจะทำอย่างไรเขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าคนสำคัญในชีวิตเขาจะหายไปอีกคน“พาดูบ้าน อย่างกับตัวเองจะมีเวลามาอยู่เนอะ”ป๊อปกอดอกมองคนที่กำลังพาเธอมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งอย่างตัดพ้อ เธอไม่ได้ขอให้เขาเปลี่ยนงานแต่ก็รอวันที่เขาพูดว่าจะมาทำงานบนฝั่งเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันเขาขายห้องในอาคารพาณิชย์หลังเก่าที่เคยอยู่กับแม่ให้กับคนอื่นแล้วเพราะตอนนี้มันคงใช้ประโยชน์ไม่ได้กับเขา คงไม่มีเวลาไปทำธุรกิจพวกนั้นอีก จึงเอาเงินก้อนนั้นมา
“ป๊อปขออาบก่อนนะ”เขาพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินไปชาร์ตแบตมือถือของตัวเอง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าและพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวไว้ที่เอว ก่อนจะกลับมาเคาะประตูห้องน้ำที่เพิ่งได้ยินเสียงเปิดน้ำจากฝักบัวได้ไม่นาน“มีอะไรคะ”“เปิดหน่อย” เอาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบคนด้านในยอมเปิดแต่โผล่ศีรษะออกมาคุยกับเขาเพราะตอนนี้เธอไม่มีเสื้อผ้าสักตัวแถมยังเปียกไปหมดแล้วด้วย เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพคงดูไม่ได้“อาบด้วยคน ง่วงแล้ว”“หะ”ระหว่างที่เธอกำลังตกใจเขาก็ผลักประตูเข้าไปโดยไม่ให้ได้ตั้งตัว แต่ตอนนี้เธอโป๊อยู่!“พี่คีตะ! ป๊อปโป๊!” เธอลนลานหาผ้าเช็ดตัว แต่เขากลับคว้าตัวเธอไว้แล้วรั้งให้มาอยู่ในอ้อมแขน โน้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากเธอทันทีเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น“อื้อ~”ป๊อปตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่ให้เธอได้ตั้งตัวเลย จู่โจมเธออย่างกับคนที่หิวกระหาย ราวกับจะกัดกินเธอให้ตายภายในนาทีเดียวอยู่ ๆ คำหนึ่งของเพื่อนก็แล่นเข้ามาในหัวระวัง ช้างตกมัน!จูบที่ร้อนแรงในคราแรกนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนสลับกันไปอยู่อย่างนั้น จากที่ตอนแรกเธอตื่นตระหนกเพราะความอายตอ
ตอนที่ 19 ด้วยความคิดถึงสิ่งที่ทรมานที่สุดตอนนี้คงเป็นการเอาแต่คิดถึงใครสักคน แต่มันก็ยังดีกว่าการที่ต้องสูญเสียใครไปที่ไม่มีวันกลับคืนมา อย่างน้อยการได้คิดถึง การเฝ้ารอของเธอมันก็ยังมีจุดหมาย ยังรู้ว่าวันหนึ่งเธอก็จะได้เจอเขาตั้งแต่ที่คีตะเดินทางไปอบรม ก่อนที่เขาจะเริ่มทำงาน จนถึงตอนนี้ที่เขาออกไปทำงานในที่ที่ไกลจนเธอไม่สามารถขับรถไปแอบมองเขาเหมือนอย่างที่เคยทำตอนที่เขายังเรียนอยู่ได้ มันทำให้เธอเริ่มชินบ้าง กับการที่ไม่ได้เจอกัน แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากให้เป็นช่วงแรกเขาดูเครียดจนเธอรู้สึกได้ แต่อย่างน้อยก็ยังได้คุยกันผ่านข้อความและเห็นหน้าผ่านจอเป็นช่วงเวลาถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเริ่มทำงานและมันเป็นระยะเวลาเพียงแค่เดือนเดียวก่อนจะกลับขึ้นฝั่งมาใช้ชีวิตหนึ่งเดือนสลับกันไปอย่างนี้แต่เธอก็ยังอดห่วงเขาไม่ได้อยู่ดีอยู่ที่นั่นเจอแต่ท้องฟ้ากับทะเล เจอสารพิษ แต่เขาบอกว่าเขาอยากหาประสบการณ์อยากหาเงินเพื่อตั้งตัวแล้วเธอจะห้ามอะไรเขาได้ อะไรที่เขาอยากทำเธอไม่คิดจะไปขัดความคิดของเขา ในเมื่อเขาเลือกแล้วเธอก็เคารพการตัดสินใจของเขา“น้าปั๊บ”“ป้าหรือเปล่าฌอน”“น้านั่นแหละถูกแล้วลูก”ป๊อปบอก
ตอนที่ 18 ขอโอกาสได้ไหมช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมานั้นเธอช่วยเขาเกือบทุกเรื่อง คอยอยู่ข้างเขาอย่างที่เขาต้องการ ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นเธอทั้งที่เข้าใจว่ามันควรจะเป็นอีกคนแต่เธอกลับไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นโผล่มาให้เห็นหน้าเลยมันโคตรจะใจร้ายเลยถ้าหากว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขารักมากจนไม่สามารถเปิดใจให้ใครได้ถึงแม้จะอยากรู้แต่เธอก็ไม่กล้าถามเรื่องนี้เพราะตัวเองก็รับปากเขาไปแล้วว่าจะอยู่ข้าง ๆ คอยเป็นกำลังใจให้เขา การถามแบบนั้นคงเท่ากับว่าสร้างปัญหาให้เขาเสียมากกว่า“มาได้ไง”“เพิ่งสอบเสร็จ”เธอถามเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่เดินมาหาเธอถึงโต๊ะ ที่อยู่ใต้ตึกของคณะ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายของการสอบแล้ว พรุ่งนี้ก็เรียกว่าปิดเทอมได้เต็มปากแล้วที่ถามไป ได้คำตอบที่ไหน“ป๊อปว่าจะไปทานบะหมี่” อีกแล้ว เมนูที่เธอหยุดทานไม่ได้“อืม”“จะไปด้วยหรือเปล่า”“ไปสิ” เขาพยักหน้าให้เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาถือไว้“ป๊อปถือเองก็ได้”“เดี๋ยวถือให้”“ตามใจ”เธอตัดปัญหาด้วยการแล้วแต่เขา ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เดินนำเขาไปที่รถ แล้วก็เห็นว่าเขาเพิ่งขับมอเตอร์ไซค์มาจอดใกล้ ๆ กับรถของเธอ“เดี๋ยวขี่มอไซ
อกหักเมื่อไรก็ต้องกลับบ้าน คำนี้ใช้ได้จริงกับเธอเพราะสามเดือนก่อนก็เป็นอย่างนี้ มันคิดไม่ออกว่าควรไปที่ไหน แต่ก่อนที่จะกลับมาเธอก็นอนร้องไห้อยู่คนเดียวหลายวันก่อนจะคิดได้ว่าอยู่แบบนั้นคงซึมจนตายแน่“สภาพ”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากบันไดด้านหลังทำให้เธอต้องหันไปมอง แล้วมันจะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ของเธอที่คอยแต่จะตอกย้ำซ้ำเติมกัน“อารมณ์ไม่ดี อย่ามาใกล้”“โอเค”ปืนตอบเสียงเรียบแต่เดินผ่านน้องสาวไปได้แค่ก้าวเดียวเขาก็หันกลับมา ตวัดแขนล็อกไปที่ลำคอของเธอจนแทบหายใจไม่ออก“แค่ก ๆ ไอ้พี่บ้า! ปล่อย!”“ฮ่า ๆ ”ป๊อปพยายามจะต่อสู้กับพี่ชายตัวเองที่มันกวนประสาทเธออยู่ในเวลานี้ เลือกเวลาถูกเสียด้วย เวลานี้แหละที่เธอจะฆ่าเขาให้ตายโดยให้เหตุผลว่าบันดาลโทสะ!ทว่า ไม่ว่าอย่างไรเธอก็สู้แรงเขาไม่ได้ ปืนแกล้งเธอจนหน้าดำหน้าแดง โชคดีที่เสียงเรียกเข้าจากใครบางคนนั้นทำให้พี่ชายเธอยอมหยุดแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากเพื่อนสนิทเธอจึงกดรับสายทันทีไม่วายยกกระเป๋าฟาดพี่ชายไปอีกทีด้วยความโมโห(“ป๊อป แกอยู่ไหน”)“อยู่บ้าน”(“แก”)น้ำเสียงของเพื่อนสนิททำให้คิ้วเรียวขยับเข้าหากัน อยู่ ๆ หัว
ตอนที่ 17 การสูญเสียหลายวันแล้วที่เขาลองใช้ชีวิตแบบไม่มีผู้หญิงที่ชื่อป๊อป มันเป็นอาการที่โคตรทรมาน เขายังคงเข้าไปส่อง แกล้งไปในที่ที่คิดว่าเธอจะไปเพื่อให้ได้เห็นหน้าแต่ก็ไม่เห็นป๊อปเลยสักครั้ง จนเขาอดเป็นห่วงไปได้ต้องไปถามยามของคอนโด ถึงได้รู้ว่าเธอกลับบ้านและอาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เป็นช่วงสอบเธอคงหลบอ่านหนังสืออยู่ที่ไหนสักแห่ง“น้องเขาฝากของมาให้มึง ฝากเฌอมา”เสียงของบูมดังขึ้นพร้อม ๆ กับถุงใบใหญ่ ถุงหนึ่งที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า โดยไม่ต้องถามก็รู้ว่ามันเป็นของเขา เขาเหลือบมองของในมือเพื่อนสนิทแล้วเลื่อนสายตาไปมองมัน แต่เขาไม่รู้ว่าสายตาของเขามองบูมแบบไหนเพื่อนถึงได้ทำหน้าแบบนั้นแล้วยังเลิกคิ้วเป็นคำถาม“ใครบอกให้มึงรับ”“อ่าว ไอ้นี่ อะไรของมึง”“กูจะไปเอาเอง มึงไม่ต้องหวังดี”บูมขมวดคิ้วมอง สมองของเขาทำงานอย่างหนักเพื่อประมวลผลคำด่าที่ราบเรียบของเพื่อนสนิทก่อนจะคิดได้ว่า มันด่าเขาว่าเสือก“สมแล้วที่อกหัก เพราะปากมึงนี่เอง”“เอาไปคืน บอกว่าไม่เจอกูเลย”เขาบอกเพื่อนแล้วเดินหนีออกมา มองเมินของที่บูมเพิ่งหอบหิ้วมาให้ก่อนจะหลบมาอยู่คนเดียวที่ห่างจากกลุ่มเพื่อน วันนี้เป็นวันสอบวิชาแรกของเข