7.ขีดเส้นใต้สองเส้น

" โน่นๆดู แฟนพี่พีช เดินไปหากันแล้ว "

คนที่กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน ลงมานั่งจับกลุ่มกันที่ใต้อาคารเรียน เพื่อนัดแนะกันกลับบ้าน หรือ ไปเรียนพิเศษด้วยกัน กับกลุ่มเพื่อน เพื่อนรุ่นเดียวกัน เดินตรงไปหารุ่นพี่ ที่ยืนคุยกันอยู่

" พี่พีช วันนี้เปิ้ลไปหานะ " แอปเปิ้ลเดินไปพูดกลางวงนักกีฬาบาสของโรงเรียนที่จับกลุ่มคุยกับรุ่นพี่อยู่

" โห มั่นใจมากเนอะ " คนที่ไม่ค่อยชอบกันบอกออกมา แล้วมองคนข้างๆ ที่ยืนอยู่ รุ่นพี่ส่ายหน้าออกมา

" อะไร ยังไงครับเปิ้ล พี่พีชเค้าเรียนพิเศษ ไม่ว่างมาเที่ยวเล่นหรอก "

" ยุ่งอะไรด้วย " คนที่โดนขัดขวาง ค้อนใส่ด้วยความไม่พอใจ แล้วมองรุ่นพี่ที่ตัวเองกำลังตามจีบอยู่

" พี่เลิกสองทุ่มครึ่ง แล้วต้องรีบกลับ มีนัดแล้ว " เค้าบอกแล้วมองกลุ่มสามสาว ที่เดินออกจากโรงเรียนไปแล้วจึงรีบคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ วิ่งตามออกไป

" ผิง ขนมผิง " คนที่วิ่งตามมาเร่งฝีเท้าแล้วหยุดเมื่อเห็นว่า คนที่ตัวเองเรียกหยุดเดินแล้ว หันกลับมา

" รอด้วยครับ " เค้าบอกออกมา แล้วเดินไปหาสามสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล

" มีอะไรคะ " ขนมผิงย้อนถามแล้วมองหน้าเค้าตรงๆ

" ก็เรียนที่เดียวกัน พี่ไปด้วย " เค้าบอกยิ้มๆแล้วมองสองสาวที่ยืนขนาบข้าง

" คนนี้มะปราง กับ ขนมจีน ใช่ไหม " คนที่ยังไม่เคยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการพยักหน้า แทนคำตอบ

" ไปเถอะ เดี๋ยวช้าคนจะเยอะกว่านี้ "

คนที่มาทีหลังมองคนที่เหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ครั้งแรกที่เจอกันที่ห้องฝ่ายปกครอง ขนมผิง พูดจาดีกว่านี้

โรงเรียนเลิกเรียนในตอนเย็น ทำเอาคนแน่นเต็มสถานีรถไฟฟ้า ระยะทางจากโรงเรียนและที่เรียนพิเศษไม่ไกลกันมาก สามสาวเดินไปเบียดกับคนอื่นๆ เพื่อจะไปทานอาหารมื้อเย็น ก่อนจะเข้าเรียน

" ถ้าพี่พีชไม่รีบ รอขบวนหน้าไหม พอมีเวลา พวกเราจะไปกินขนมกันก่อน " คนถูกถามมองคนที่กำลังรอรถ แล้วส่ายหน้า

" พี่ไปด้วย "

เค้าบอกกับรุ่นน้อง แล้วเดินตามคนตรงหน้าไป เวลานี้นักเรียนเต็มขบวนและ เด็กต่างโรงเรียนที่ยืนอยู่ไม่ไกล และคาดว่า จุดหมายปลายทางจะลงที่เดียวกัน

คนที่ยืนอยู่ไม่ห่างเพื่อนมองคนข้างๆที่ยืนไม่ห่างตัวเอง การกระทำและคำพูดของเค้า ทำให้เธอต้องพาตัวเองออกมา การขีดเส้นใต้ย้ำจุดสำคัญ ในการจดสรุป เป็นการบอกว่า ส่วนนี้สำคัญ และถ้า เส้นใต้สองเส้น มันคือคำตอบแล้ว ว่าเค้าแสดงออกกับเธอ อย่างไร

" แยกกันตรงนี้นะ ผิงกับเพื่อนจะไปกินขนม " เธอบอกกับเค้า เมื่อลงมาจากรถ และเตรียมจะเดินแยกไปอีกทาง

" เจอกันนะผิง " เค้าบอกย้ำถึงนัดตอนเลิกเรียนแต่ขนมผิง ไม่ตอบอะไร

ปังเย็นโอวันติน เค้กแครอท ขนมปังเนยนม และเครื่องดื่มอีกสามแก้ว วางเรียงรายตรงหน้า ขนมจีนมองเพื่อนที่ดูท่าจะใจลอยกว่าเดิม แล้วถามทันที

" ผิง มีอะไรในใจ เล่ามา "

มะปรางวางช้อนลงบนจาน แล้วพยักหน้า ถ้าจะไม่เข้าข้างเพื่อนเลย พี่พีชก็น่าจะอยากรู้จัก กับขนมผิงให้มากขึ้น ไม่อย่างงั้น จะตามมาทำไม

" ไม่มีอะไร " คนถูกถามยังปฏิเสธออกมา แล้วยิ้มให้เพื่อน

" สัญญาว่าถ้ามีแล้วจะบอก "

ขนมผิงให้คำมั่นกับเพื่อน แล้วตักขนมตรงหน้าขึ้นมาทาน ปิดการสนทนาเรื่องนี้ มันจะมีอะไร นอกจากขนมผิง แค่คิดไปเองคนเดียว

นักเรียนเก็บของออกจากห้องกันเกือบหมด กิจวัตรประจำวันวนลูปมาที่การเดินทางกลับบ้าน และใครบางคนก็ยืนรอเธออยู่แล้ว ที่สถานีรถไฟฟ้า

" พี่คุยด้วยได้ไหม " เพราะบนรถไม่ใช่ที่ที่จะคุยกันได้ ขนมผิงเดินเลี่ยงมายืนตรงที่ไม่ค่อยมีคนอื่น แล้วถามออกไป

" มีอะไรคะ " คนที่พยายามเก็บความในใจ ถามออกมา มองหน้าเค้า

" พี่ว่าผิงต้องโกรธพี่แน่ๆ พี่ทำอะไรให้ผิงรู้สึกไม่ดี "

" ไม่มีอะไรค่ะ เราสองคน ผิงกับพี่พีช ไม่ได้มีอะไรที่จะทำให้รู้สึกไม่ดีเลย "

" แน่ใจหรอ “ เค้าถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

" ค่ะ แน่ใจ "

" พี่แค่รู้สึกว่า เหมือนผิงจะรำคาญ ไม่อยากเจอพี่ ทั้งที่พี่พาตัวพี่มาอยู่ใกล้ผิง ก็เพราะว่า พี่อยากรู้จัก "

ขนมผิงอยากจะยิ้มให้กว้างๆ เมื่อเค้าบอกออกมาแบบนี้ แต่คำว่ารุ่นน้อง และ บังเอิญเจอ ที่เค้าบอกกับใครๆ มันทำให้คิดขึ้นมาว่า ก็พาตัวเองมาอยู่ใกล้ ในฐานะคนที่ต้องทำกิจกรรมร่วมกันไง ขนมผิง อย่าคิดไปไกล

" ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมคะ " เธออยากจบการสนทนาแล้ว

" พี่ขอไอจีผิงหน่อย "

คนที่ปิดไอจีเป็นไพรเวทส่วนตัว มองหน้าเค้า แล้วบอกแอคเค้าท์ของตัวเองให้ไป คนตรงหน้าหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา แล้วกดติดตามทันที

" พี่ทักไป ผิงต้องตอบนะ จะไม่กวนเยอะ แต่จะทักไปแน่ๆ"

เค้าหยอดเธออีกแล้ว พี่พีชควรจะมาช่วยที่บ้านทำขนม ถ้าจะหยอดเก่งแบบนี้ จะทักมาคุยทำไม ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แค่คนรู้จักทั่วไป เค้าไม่คุยกันส่วนตัวหรอก

รถไฟฟ้ามาแล้ว คนที่รออยู่ เดินไปขึ้นรถด้วยกัน เก้าอี้ที่วางมีเก้าอี้เดียว และเมื่อเธอนั่งลง คนที่ยืนอยู่ ก็วางกระเป๋าตัวเอง ลงบนตักแล้วยิ้มออกมา แบบเป็นธรรมชาติที่สุด คล้ายกับว่า เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องปกติ สำหรับทั้งสองคน

ระยะทางจากสถานีรถไฟฟ้ามาที่หน้าร้าน ไม่มีใครพูดอะไรมีเพียงเสียงคนรอบข้าง เสียงรถ เสียงแม่ค้ากลางคืน ที่ขายอาหารอยู่รอบๆทางเดินที่เดินผ่านมา นักเรียนชายร่างสูงใหญ่ผิวขาวจัด ยืนรอส่งคนที่เดินมาด้วยกันถึงหน้าร้านที่แง้มประตูเอาไว้ เมื่อเธอเดินเข้าบ้านไป เค้าก็เดินย้อนกลับไปในที่ที่ตัวเองเดินผ่านมา

บ้านหลังใหญ่ที่อยู่อีกทางของฝั่งสถานีรถไฟฟ้า เปิดไฟสว่างรอลูกชายคนเดียว ที่ยังไม่กลับบ้าน พ่อกับแม่ ยิ้มออกมา เมื่อลูกชายเดินเข้ามา แล้วยกมือไหว้ ทำความเคารพ

" เหนื่อยละสิ ไปอาบน้ำไปลูก เดี๋ยวแม่อุ่นกับข้าวให้ "

ผู้เป็นแม่บอกกับลูกชาย แล้วเดินแยกไปในครัว ส่วนพ่อ พยักหน้าเรียกลูกชายให้มานั่งที่โซฟาตัวหนา แล้วบอกออกมาว่า

" ตกลง พีชไปเข้ามหาวิทยาลัยที่โน่นนะ เรียนที่นี่ พีชมีเพื่อน มีสังคม มีคอนเน็กชั่น พ่อไม่เถียง แต่พ่ออยากให้พีช จบปริญญาตรี ที่โน่นมากกว่า นะลูกนะ "

คนที่เพิ่งกลับมา พยักหน้าแทนคำตอบ ปีนี้เรียนที่ไทย และปีหน้า เค้าต้องไปเรียนต่อ ที่ต่างประเทศอีกครั้ง

" ได้ครับพ่อ "