8.รอยยิ้ม

" ขนมผิง ขนมผิง "

เสียงเรียกชื่อใครบางคนที่ทางลงสถานีรถไฟฟ้า ในตอนเช้า ทำให้คนที่ได้ยินชื่อเรียกต้องหันไปมอง ใบหน้าขาวใส ในชุดนักเรียนมอปลาย เดินถือกระเป๋านักเรียนสีดำกับถุงใส่ของสีชมพู เดินผ่านหน้าเค้าไป

" มาแล้ว หนม เรียกเบาๆ อายเค้า " คนที่ดุเพื่อนแต่ยิ้มกว้าง เดินมาคู่กัน ชุดนักเรียนแบบนี้ใส่กันเยอะ แต่ทางเดินไปทางนี้ มีแค่โรงเรียนเดียว

รุ่นพี่ที่ตกชั้นอย่างเค้า เพิ่งกลับมาเรียนเป็นวันแรกปีที่แล้ว ได้ย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ1ปี ทำให้เพื่อนเข้ามหาวิทยาลัยกันหมด แต่ตัวเอง ต้องกลับมาเรียนที่เดิมอีกครั้ง เพื่อเตรียมสอบอะไรอีกหลายอย่าง ก่อนจะกลับไปอีกครั้ง ในปีหน้า

" ตกลงแอดมิชชั่น ผิงเลือกแล้วใช่ไหม ว่าจะเข้าอักษร " คนที่เรียนสายศิลป์ภาษา ก็จะเลือกคณะนี้

" อือ เลือกอักษร แต่ผิงเลือกญี่ปุ่นนะ เป็นวิชารอง "

" โอ้ย ปวดหัว เรียนฝรั่งเศสแล้ว จะเลือกญี่ปุ่นอีกทำไม " เพื่อนที่คิดว่าจะต่อวิชาภาษาไทย บ่นออกมา

" ก็ชอบ " ง่ายมากชัดเจนและถามต่อไปอีกไม่ได้ แค่ชอบ จะมีเหตุผลอะไรให้มากกว่านี้

" หนม ไม่รู้จะเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกับผิงได้ไหม แต่จะพยายามเรียนที่เดียวกันให้ได้ แล้วหนมอาจจะเบนสาย ไปเรียนวิชาที่ตัวเองอยากเรียนมากๆ แบบสังคม ภาษาไทย แบบนั้น "

" หนมจีน อย่าตามผิง ถ้าหนมไม่ได้ชอบเรียน มันจะลำบาก ในลำดับต่อไป ถึงไม่เรียนด้วยกัน หนมก็เป็นเพื่อนรักของผิง ไม่เปลี่ยนแปลง "

" จริงนะ " คนที่ติดเพื่อนกอดแขนบอบบางเอาไว้แน่น

" ก็จริงสิ เพื่อนอะ ยังไงก็คือเพื่อน แต่แฟนอะ ต้องเจอกันบ่อยๆ กินข้าวด้วยกัน ใช้เวลาด้วยกัน ดูหนัง อ่านหนังสือ ถึงจะเรียกว่า แฟน"

คนที่คิดแบบนั้นบอกออกมา แล้วเดินเข้าไปในโรงอาหาร เพื่อทานมื้อเช้า ก่อนเข้าเรียน

" ก็อก ก็อก " พีช แม่เตรียมอาหารให้แล้วลูก ผู้เป็นแม่เรียกลูกชายที่ขึ้นมาอาบน้ำ เตรียมตัวจะทานข้าว

" ครับแม่ " ประตูเปิดออก พร้อมกับใบหน้าขาวใส ในชุดเสื้อยืดกางเกงนอนขายาว เดินลงไปข้างล่าง นั่งทานอาหาร กับแม่ ที่นั่งอยู่เป็นเพื่อน

" เป็นไงบ้าง กับรุ่นน้อง เข้ากันได้ไหม "

" ครับ ก็ปกติดี " ใบหน้าสวยหวานของแม่ยิ้มอย่างคนใจดี มองลูกชาย

" พีช ของแม่ เป็นหนุ่มหล่อขนาดนี้ มีแฟนบ้างไหม "

คนที่อยากคิดจะมีส่ายหน้า แล้วตักข้าวใส่ปาก เคี้ยวอาหาร พยายามรวบรวมความคิด แล้วมองหน้าแม่

" ก็ถ้ามีแฟน ก็ต้องมีเวลาเจอกัน พีชจะไปอังกฤษปีหน้าแล้ว พีชจะมีแฟนได้เหรอครับแม่ "

ลูกชายตอบแบบนี้ หมายความว่า พีชกำลังอยากจะมีใคร

" แค่เป็นเพื่อนสนิทกันไปก่อน " แม่พยายามบอกให้ลูกชาย วางตัวให้ดี

" แค่เพื่อนสนิท ก็คงยากมั้ง เพราะถ้าใจมันคิดเกินเพื่อนไปแล้ว มันก็ยากนะครับ ถ้าจะให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม"

ผู้เป็นแม่พยายามเข้าใจ พีชอาจจะอยากเริ่มต้น แต่ก็รู้ดีว่า สถานะของตัวเอง และอะไรหลายๆ อย่าง มันไม่เอื้ออำนวย ทุกอย่างถูกวางแผนไว้หมดแล้ว เอกสาร มหาวิทยาลัย หนังสือรับรอง และ ครอบครัว ที่จะย้ายไป ถูกเตรียมการเอาไว้เป็นปี และ พีช ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน

" แม่กับพ่อพีช เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน มาหลายปีนะลูก แต่ไม่ได้เจอกันเลย เพราะตอนนั้น คิวปิดยังไม่แผลงศร ให้พ่อจีบแม่ สุดท้ายแล้ว ไปเจอกันที่ร้านอาหาร ที่เพื่อนพ่อ เค้าเปิดร้านอยู่ น่าตลกไหม คนที่พีชรอ อาจจะมาช้า อาจจะต้องผ่านวันเวลาอีกหลายเดือน หลายปี แต่พีชเชื่อแม่ไหม ว่า ถ้าเค้า เป็นของเรา ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ เค้าก็จะเป็นของเรา "

ผู้เป็นแม่เทน้ำใส่แก้วให้ลูกชาย แล้วยิ้มให้กำลังใจ วัยรุ่นแบบนี้ ต้องการความเข้าใจอย่างมาก พ่อ ผู้ชัดเจนตรงไปตรงมา อาจจะดูดุ ไปสักนิด แต่แม่ ก็เชื่อเหลือเกินว่า พ่อ พร้อมจะสนับสนุนลูกชายคนเดียวทุกทาง เพื่อให้พีช มีความสุข

" ผิง พรุ่งนี้ผู้ปกครองมาส่งตีสามใช่ไหมลูก "

อาจารย์ที่รับหน้าที่ดูแล กิจกรรมถามนักเรียนที่ต้องเป็นตัวแทนถือป้ายโรงเรียน หลังจากที่ใฝึกซ้อมมานานกว่า สองสัปดาห์ พรุ่งนี้ก็จะงานวันจริงแล้ว

" ค่ะ ป๊ามาส่ง"

" โอเค พีชก็มาสักตี4ก็ได้ครับ ไม่ต้องมาเช้าพร้อมผิง จะได้ไม่ต้องมานั่งรอ"

" ครับ"

นักเรียนชายหญิงที่เป็นตัวแทนของโรงเรียน ยืนเคียงคู่กันตรงหน้าห้องฝ่ายปกครอง ที่อาจารย์เรียกมาคุย

" กลับบ้านได้ค่ะ พักผ่อนให้เต็มที่นะคะ พรุ่งนี้เช้ามืดเจอกัน " อาจารย์สาวบอกออกมา แล้วเดินกลับเข้าห้องไป

กระเป๋านักเรียนและถุงหนังสือถูกหยิบขึ้นมา แล้วเดินลงมาข้างล่าง วันนี้มะปรางกับหนมจีน กลับไปก่อน เพราะมะปรางต้องไปธุระกับที่บ้าน และหนมจีนอยากกลับไปซักผ้าที่สะสมเอาไว้นานหลายวัน ทั้งที่ใจก็อยากจะรอเพื่อนรัก

" วันนี้เพื่อนไม่รอเหรอ " คนที่เดินลงมาด้วย ถามเมื่อไม่เห็นใครที่ใต้ถุนตึก เพราะตามปกติ มะปรางกับหนมจีน ไม่เคยห่างจากผิงเลย

" มีธุระกันเลยไม่รอ ผิงกลับเองได้ " ขนมผิงบอกเสียงเรียบ

" ก็กลับกับพี่ไง ไม่ได้กลับคนเดียวซะหน่อย"

คนข้างๆ บอกแล้วยิ้มออกมา นี่อาจจะเป็นเพียงไม่กี่ครั้ง ที่ได้เดินออกจากโรงเรียนด้วยกันตามลำพัง ใช้เวลาด้วยกันแบบนี้ โดยที่ไม่มีสายตาเพื่อนของเธอ

" หิวไหม " คนข้างๆ ดูนาฬิกาข้อมือ หกโมงกว่าแล้ว และตอนนี้ คนบนสถานีรถไฟฟ้า คงแน่นน่าดู

" ก็ปกติ "

" คือหิวเป็นปกติใช่ไหม "

เค้ายิ้มล้อเลียน หลังจากที่เห็นหลายครั้ง ว่าก่อนเรียนพิเศษ สาวๆ กลุ่มนี้จะทานข้าวกันก่อน และนี่ก็เลยเวลามาเกือบชั่วโมงแล้ว

" กินอะไรด้วยกันก่อนไหม คนกำลังเยอะ อีกสักชั่วโมง ค่อยกลับ " เค้าบอกออกมา หยุดอยู่ที่ร้านนม ใกล้กับโรงเรียน

ขนมผิงรู้ใจตัวเอง ว่าเค้าแค่อัธยาศัยดี ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย แต่เป็นเธอ ที่คิด ระหว่างที่ลังเล เค้าก็ดึงกระเป๋าของเธอมาถือ แล้วเดินเข้าร้านไปเลย เจ้าของกระเป๋าส่ายหน้า แล้วแอบยิ้ม ก็พี่พีชเป็นแบบนี้ ผิงจะทำยังไงดี

ร้านนมและขนมปัง มีนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน นั่งจับกลุ่มกันอยู่หลายโต๊ะ บางคนก็นั่งอ่านหนังสือ ทำการบ้านรอผู้ปกครองมารับ

" พี่พีช " เสียงเรียกรุ่นพี่สุดฮอต ทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้าไป ชะงักแล้วยืนอยู่ตรงหน้าเค้าเตอร์

" อือ ว่าไง " รุ่นน้องที่อ่านการ์ตูนอยู่ ยิ้มให้ พี่อีกคนที่มาด้วยกัน

" ผิง สั่งอะไร " เค้าถามแล้วยื่นเมนูให้

" เอานมเย็น กับ โทสคาราเมล " คนที่เลือกได้แล้ว สั่งของตัวเอง

"ผมเอานมเย็น กับ โทสสตอเบอรี่ " คนที่ลังเลระหว่างราราเมลกับสตอเบอรี่ มองหน้าเค้า ที่กำลังยิ้ม

" ก็พี่เห็นผิงลังเล พี่ก็เลยสั่งมาแบ่งกับผิง " เค้าบอกออกมาแล้วหยิบเงินออกมาจ่ายค่าขนม

" คิดรวมกันเลยครับ " พนักงานสาวรับเงินมา แล้วยื่นเงินทอน กับบัตรรับขนมให้ลูกค้า

" รอสิบนาทีนะคะ " เค้าพยักหน้าแล้วเดินไปที่โต๊ะด้านข้าง ริมกระจก แล้ววางกระเป๋าสองใบ วางคู่กัน

" คืนนี้อย่านอนดึกนะ ตีสองผิงต้องตื่นแล้ว " เค้าบอกด้วยความเป็นห่วง

" รู้แล้ว " เธอบอกกับเค้า แล้วมองคนตรงหน้า ที่ยิ้มให้เธอ ขนมผิงใจสั่นอีกครั้งแล้ว