ตอนที่ 6 ต่อต้าน

ตอนที่ 6 ต่อต้าน

ลี่ไป๋ถือของช่วยเจ้านายคนใหม่ของตัวเองเดินตามเธอจนมาถึงบ้านหลังใหญ่ ดีใจที่มีที่อยู่ในใจสำนึกบุญคุณจะทำดีและหวังดีตอบแทนที่เสี่ยวถงยอมพาเธอเข้ามาทำงาน

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ไปไหนมาคนอย่างเธอทิ้งหน้าที่ของตัวเองแล้วออกไปเที่ยวเล่นอย่างสบายใจได้ยังไง ดูเข้าสิตัดผมใหม่แต่งหน้าอย่างไม่เคยจะทำตลกสิ้นดี แถมยังซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่อีกสิ้นเปลืองเสียจริง แล้วผู้หญิงมอมแมมด้านหลังนั่นเป็นใครอีกอย่าบอกนะว่าเธอไปรับญาติพี่น้องจากชนบทมาอยู่ที่นี่ บ้านตระกูลถังไม่ใช่บ้านรับเลี้ยงคนไร้ที่อยู่ มาทางไหนออกไปทางนั้น” แม่ถังยืนอยู่หน้าบ้านในมือถือพัด พัดไปพัดมาพรางต่อว่าเสี่ยวถงอย่างไม่พอใจ

“แม่ถังเด็กคนนี้ไม่ใช่ญาติของฉันและเธอจะไม่ออกไปที่ไหน ต่อจากนี้เธอจะมาอยู่ที่นี่ทำงานบ้านทุกอย่างแทนฉัน”

“อะไรกัน !! ใครอนุญาตให้เธอทำแบบนี้ตามใจชอบ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”

“แม่ถังเป็นคนร่ำรวย บ้านหลังใหญ่โตเมื่อก่อนตอนที่ฉันยังไม่เข้ามาอยู่ที่นี่ ก็มีสาวใช้ถึง 3 คนแต่เมื่อฉันเข้ามาที่นี่แม่ถังกลับขับไล่สาวใช้ทุกคนออก แม่ถังไม่ได้ขี้เหนียวแต่อยากให้ฉันทำงานทุกอย่างในบ้าน ให้ฉันเหน็ดเหนื่อยจนทนไม่ไหวยอมหย่ากับลูกชายเพราะไม่ชอบหน้าฉันที่เป็นสะใภ้ชนบท เรื่องนี้ฉันรู้ดีมาตลอด วันนี้ฉันขอหย่าแต่ลูกชายของแม่ถังไม่ยอมหย่าเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ฉันจะไม่ยอมทนอีกต่อไป ฉันเป็นถึงสะใภ้ใหญ่จะให้ทำงานก้นครัวได้ยังไง ส่วนเรื่องค่าจ้างฉันจะจ่ายเองลี่ไป๋เดินตามหลังฉันมา ฉันจะพาเธอไปที่ห้องพักของเธอ” เสี่ยวถงเอ่ยออกมาเสียงดังไม่ก้มหน้าสั่นกลัวเหมือนเมื่อก่อน แม่ถังตกใจในการเปลี่ยนแปลงของเสี่ยวถง ตะโกนด่าตามหลังทันที

“ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้จะทำอะไรฉันเป็นคนตัดสินใจเอง เธอเป็นแค่ลูกสะใภ้ไม่มีสิทธิ์เลือก”

“อย่างนั้นงานบ้านทุกอย่างต่อจากนี้แม่ถังจะทำเองใช่มั้ย ? ดีเหมือนกัน ฉันจะจ้างลี่ไป๋ให้คอยรับใช้และทำงานของฉันเพียงคนเดียว” เสี่ยวถงหันกลับมายิ้มเยาะและขู่แม่ถังกลับเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ยอมทำงานบ้านพวกนี้ บ้านหลังใหญ่โตคนที่เคยสุขสบายแม้แต่ผ้าของตัวเองยังไม่เคยซักมีหรือที่จะไม่ยอมอ่อนข้อ

“ไม่ได้ อย่างนั้นไม่ได้ในเมื่อเธอจ่ายเงินให้กับนังเด็กคนนี้ ต้องทำให้ทำงานทุกอย่างสิ เงินที่เธอจะเอาไปจ่ายไม่ใช่เงินกงสีของตระกูลถังหรือไง นั่นก็หมายความว่าเด็กนี่เป็นสาวใช้ของทุกคน”

เสี่ยวถงแสยะยิ้มเดินนำหน้าลี่ไป๋ไปห้องรับรองด้านหลังบ้านใหญ่มีห้องของสาวใช้คนก่อนที่เคยอาศัยอยู่ ลี่ไป๋สั่นกลัวเมื่อเห็นทั้งสองปะทะคารมกันเมื่อครู่

“พี่เสี่ยวถงการที่พาฉันเข้ามาที่นี่พี่จะไม่เป็นอะไรแน่หรือ ? เมื่อครู่ก็ถูกด่าเพราะฉัน”

“ลี่ไป๋ไม่ต้องคิดมาก เรื่องโดนด่าฉันโดนอยู่ทุกวันอีกเดี๋ยวเธอจะชินเอง ขอแค่เธอทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีอย่างให้ผิดพลาดแม่ถังก็ไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ เพราะคนเดียวที่แม่ถังไม่พอใจคือฉันต่างหาก จริงสิเมื่อครู่คือถังชิงหลิงแม่สามีของฉันเอง ในบ้านหลังนี้อยู่กันทั้งหมด 4 คน มีแม่ถัง และสามีของฉันคือถังเจี่ยหยาง อีกคนคือน้องสาวของเจี่ยหยางชื่อว่าถังชิงเหมย ชิงเหมยจะต่างจากทุกคนเธอใจดีนิสัยน่ารักเข้าอกเข้าใจ ส่วน 2 คนที่เหลือเธอพยายามหลบหลีกอย่าได้สบตาก็พอแล้ว ห้องนี้ไม่มีคนอยู่มานานทำความสะอาดหน่อยก็อยู่ได้แล้ว ฉันจะเอาของไปเก็บแล้วจะเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้ก็แล้วกัน”

“คะพี่เสี่ยวถง ”

เสี่ยวถงเดินถือของขึ้นบนห้องของตนเองเก็บของใช้เข้าที่เข้าทาง เก็บเสื้อผ้าเก่าของตนเองไปให้ลี่ไป๋ได้สวมใส่ ทันใดนั่นเองเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาจากนอก เสี่ยวถงหันไปมองทันที

“เกิดบ้าอะไรของเธอ อะไรเสื้อผ้าใหม่ผมทรงใหม่การแต่งหน้าอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน หรือว่าเธอมีชายคนรักใหม่จึงหาเรื่องหย่ากับฉัน จนวันนี้ทนไม่ไหวออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่เพื่อให้ฉันทนไม่ไหวหย่าให้หรือไงกันไม่มีทาง เมื่อครู่คุณแม่บอกฉันแล้วว่าเธอว่าจ้างสาวใช้เข้ามาด้วยตนเอง ทำอะไรไม่เคยเห็นหัวแม่สามีไม่ไว้หน้ากันสักนิด ” เมื่อสองเท้าเดินเข้ามาถึงคำแรกที่เขาเอ่ยออกมาก็ต่อว่าเธอทันที สมกับเป็นสามีปากร้ายจริง ๆ แถมยังใส่ร้ายเธออีกด้วย

‘คนอะไรปากร้ายยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก แต่ก็ดีเหมือนกันที่เข้าใจผิดว่าฉันมีคนรักใหม่ ’ เสี่ยวถงคิดในใจพรางตอบกลับเขาอย่างไม่ใส่และเก็บของต่อ

“ฉันเหนื่อยอยากพูดอะไรหรือต่อว่าอะไรก็แล้วแต่คุณเถอะ เข้าใจว่าฉันมีคนรักใหม่ ก็หย่าให้ฉันเสียสิฉันอยากจะออกไปอยู่กับเขาใจจะขาดแล้ว ต่างคนต่างมีคนในใจของตัวเองจากกันด้วยดีไม่ดีกว่าหรือ ส่วนเรื่องทำอะไรไม่เห็นหัวไม่ไว้หน้า คุณลองสำนึกและย้อนคิดดูว่าใครกันแน่ที่ทำอย่างนั้นกับฉันมาตลอดหลายปี ฉันเคยต่อว่าและน้อยใจด้วยหรือไม่เลยฉันทำได้แต่ทนกล้ำกลืนเสมอมา แม้กระทั่งคุณพาซินอี๋ที่เป็นคนรักเก่าเข้ามาในบ้าน จะให้ฉันทำยังไงดีใจยินดีต้อนรับอย่างนั้นหรือ นั่นต่างหากคือการไม่ไว้หน้าภรรยา ” เสียวถงหันขวับมาจ้องมองเขาอยากรู้ว่าเขาจะมีสีหน้าอย่างไรเมื่อเธอพูดความจริง แต่เขากลับโมโหจนใบหน้าแดงก่ำเดินตรงเข้ามาหาเธอกระชากข้อมือของเธอดันเธอเข้าติดตู้เสื้อผ้า เสี่ยวถงหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัดแต่พยายามไม่แสดงความกลัวให้เขาได้เห็น

“ฉันพูดจี้ใจดำหรือไงถึงได้อารมณ์รุนแรงแบบนี้ปล่อยฉัน” เจี่ยหยางมองร่างบางที่อยู่ต่อหน้า แพขนตาหนางอนยาว ดวงตาดำขลับดวงหน้าเกลี้ยงเกลาแก้มสีชมพูอ่อน ๆ ตัดกับสีปากที่แดงระเรื่อ ทำให้เขาหัวใจเต้นแรงตักตักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จากที่โมโหจนแทบคลั่งกลับกลายเป็นประหม่าเล็กน้อย

“เธอคงอยากหย่ากับฉันมากเลยสิถึงได้ยั่วโมโหฉันขนาดนี้ แต่มันไม่ได้ผลยิ่งมีคนรักสิดีเธอจะได้รู้ว่าซินอี๋ต้องเจ็บปวดแค่ไหนและกล้ำกลืนอดทนในแต่ละวันผ่านไปยังไง เมื่อไหร่ที่เธอเจ็บร้าวจนอกแตกตายเมื่อนั้นฉันถึงจะยอมหย่าให้เธอ อีกอย่างหยุดการแต่งหน้าแบบนี้ซ่ะไม่เข้ากับเธอสักนิด น่าเกลียดจนไม่อยากจะมองให้เสียลูกตา" เจี่ยหยางสะบัดมือถอยหลังเดินออกไปสงบสติอารมณ์ตนเองที่ห้องทำงาน เสี่ยวถงจ้องมองตามแผ่นหลังของเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

“โม่เสี่ยวถงคนเดิมทนเจ็บปวดมามากเพียงใด ยิ่งกว่าซินอี๋ที่ต้องพบเจออีกไม่ยุติธรรมกับเธอสักนิด คิดว่าซินอี้จะเจ็บปวดเป็นคนเดียวหรือไง เธอแค่แยกจากคนที่รักไม่ได้ครองคู่ แต่คนที่เจ็บปวดกว่าคือคนที่อยู่ด้วยเคียงข้างทุกวันแต่ไม่เคยได้รับความรัก ไม่เคยถูกปฏิบัติด้วยความรักต่างหากที่ทรมานยิ่งกว่า ต่อจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้าฉันจะไม่มีทางให้อภัยผู้ชายอย่างคุณเจี่ยหยาง คุณไม่คู่ควรกับความรักของเสี่ยวถงสักนิด แล้ววันหนึ่งคุณจะเสียใจ” ร่างบางเอ่ยพึมพำก่อนจะเก็บผ้าต่อ