บทที่ 4

บทที่ 4

สวีเหยียนซีปิดหน้าต่างแชทลง จากนั้นห่ออาหารทั้งหมดใส่ถุงด้วยสีหน้านิ่งเฉย แล้วนำไปให้สุนัขจรจัดที่เธอเคยให้อาหารก่อนหน้านี้

ขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับ ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็พยักหน้าให้เธอเล็กน้อย “คุณสวี”

สวีเหยียนซีอึ้งไปสองวินาที เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คิดเลยว่าฟางห่าว ผู้ช่วยพิเศษของจ้าวจวิ้นโจวจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

“ผู้ช่วยฟาง” เธอตอบกลับอย่างสุภาพ

ฟางห่าวยื่นซองเอกสารให้เธอ “ท่านประธานจ้าวให้ผมนำกุญแจคอนโดมาให้คุณสวี และเขาก็กำชับมาว่าหวังว่าคุณสวีจะสามารถจัดการเรื่องการย้ายบ้านให้เรียบร้อยภายในวันนี้ และปรับสภาพจิตใจให้พร้อม เพื่อไม่ให้กระทบกับการเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ครับ”

สวีเหยียนซีรับมาอย่างใจเย็น “อืม ทราบแล้วค่ะ”

ในข้อตกลงที่เซ็นเมื่อคืนนี้ เธอได้เข้าร่วมทีมสถาปนิกของจ้าวจวิ้นโจวอย่างเป็นทางการ ข้อตกลงมีเงื่อนไขเพิ่มเติมคือเธอต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเขาอย่างเคร่งครัด

การย้ายบ้านเป็นเงื่อนไขแรกที่จ้าวจวิ้นโจวเสนอขึ้นก่อนที่เธอจะกลับบ้านเมื่อคืน

ถึงเขาจะไม่เสนอ แต่สวีเหยียนซีก็จะย้ายบ้านอยู่แล้ว

คอนโดนี้เป็นของขวัญที่ตระกูลสวีให้เธอในนาม ซึ่งเป็นการสร้างภาพลวงตาให้คนภายนอกเห็นว่าถึงแม้เธอจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ แต่ตระกูลสวีก็ยังดูแลเธอเหมือนลูกในไส้ แต่ในความเป็นจริง นี่เป็นข้อเสนอของสวีเหยียนเช่อ แล้วสองสามีภรรยาตระกูลสวีถึงยอมให้ไปอย่างเสียดาย

ถือเป็นค่าเสียหายทางจิตใจทางอ้อม

ยังไม่พูดถึงที่คนในตระกูลสวีสามารถเข้าออกคอนโดนี้ได้อย่างอิสระ แต่ภายในยังหลงเหลือร่องรอยมากมายของฉินเซียว

เธอรู้สึกขยะแขยงที่จะอยู่ที่นี่

เมื่อกลับมาถึงคอนโด เธอเปิดซองเอกสารและเห็นข้อความที่เขียนว่า... ว่านจิ่นฟุ เรสซิเด้นซ์? นี่คือย่านที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์ที่อยู่ใกล้คฤหาสน์จวี๋ซานไม่ใช่เหรอ?

ถ้าเธอจำไม่ผิด ว่านจิ่นฟุ เรสซิเด้นซ์ก็เป็นหนึ่งในโครงการอสังหาริมทรัพย์ของจ้าวจวิ้นโจว

ก๊อก ๆ ๆ ๆ——เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้สวีเหยียนซีสะดุ้งตกใจ

เธอรีบซ่อนซองเอกสารไว้ในห้องนอน จากนั้นมองผ่านช่องตาแมว เมื่อเห็นคนที่มาเยือนชัด ดวงตาของเธอก็เย็นชาลงในทันที

เธอเปิดประตูออก

สวีเหยียนเช่อในชุดเสื้อโค้ทสีกาแฟยืนหลังตรงอยู่ตรงหน้าเธอ

“ซีซี” เขาเรียกเธออย่างเป็นกันเองด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนปกติ สวีเหยียนซีรู้สึกเหมือนทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงภาพลวงตา

แต่สายตาที่เธอมองเขามีแต่ความเย็นชา มือขวาของเธอวางอยู่บนสลักประตูอย่างไม่ตั้งใจ ท่าทางของเธอชัดเจนว่าไม่ต้องการให้สวีเหยียนเช่อเข้ามาในห้อง “พี่มาหาฉันแต่เช้า มีธุระอะไรเหรอคะ?”

สวีเหยียนเช่อรู้ว่าเธอกำลังโกรธ แต่ไม่ใส่ใจกับอารมณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของสวีเหยียนซี เขาถือถุงกระดาษในมือและยิ้มอย่างอบอุ่น “เอาเค้กเครปมะม่วงที่เธอชอบที่สุดมาให้”

“ฉันไม่ชอบทานมะม่วงแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น สวีเหยียนเช่ออึ้งไปชั่วขณะ แต่ก็ยังคงยิ้ม “ซีซี ข้างนอกอากาศหนาว ให้พี่เข้าไปนั่งข้างในหน่อยได้ไหม?”

“พี่ใหญ่คะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไร...” ก่อนที่สวีเหยียนซีจะพูดจบ สวีเหยียนเช่อก็จับมือขวาของเธอไว้ทันที

“ซีซี เราเป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกัน พี่น้องไม่ควรโกรธกันข้ามคืน และความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ควรถูกทำลายเพราะผู้ชายอีกคน”

พูดจบ เขาก็ดันสวีเหยียนซีเข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตู

สวีเหยียนซีพยายามสะบัดมือของเขาออกและพูดอย่างไม่พอใจว่า “เอาล่ะ ไหน ๆ พี่ก็เข้ามาแล้ว พูดมาเถอะว่ามาหาฉันมีธุระอะไร”

สวีเหยียนเช่อสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางสองใบที่วางอยู่ทางเดินไปห้องนอน เขาขมวดคิ้ว “เธอยังจะย้ายไปอยู่กับฉินเซียวเหรอ?”

สวีเหยียนซีแสยะยิ้ม ดูสิ จุดประสงค์ที่เขามาจริง ๆ แล้วก็เพื่อมาเป็นคนกลางให้กับสวีหว่านหนิง

ยังจะบอกว่าเป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกันอะไร พวกเขาไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ กันสักหน่อย

“ไม่งั้นล่ะ ฉันเพิ่งจดทะเบียนสมรสกับเขาเมื่อวาน แต่งปุ๊บอย่าปั๊บ จะไม่กลายเป็นเรื่องตลกในสายตาคนอื่นเหรอคะ?”

“ถ้าเธอกลัวว่าจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ ไม่เป็นไร พี่จะช่วยเธอจัดการเอง จะไม่ปล่อยให้คนนอกมาหัวเราะเยาะเธอได้” สวีเหยียนเช่อคลายคิ้วลงพร้อมให้คำมั่นสัญญา

เมื่อได้ยินดังนั้น สวีเหยียนซีก็เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย แล้วความคิดที่เหลวไหลก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ “พี่คงไม่ได้จะบอกคนภายนอกว่าคนที่จดทะเบียนสมรสกับฉินเซียว จริง ๆ แล้วคือสวีหว่านหนิงใช่ไหมคะ”

สวีเหยียนเช่อเงียบไปทันที

หัวใจของสวีเหยียนซีเหมือนถูกฉีกขาดออกเป็นเสี่ยง ๆ อย่างไร้ความปรานี

แม้ว่าตระกูลสวีจะปฏิบัติต่อเธอไม่เหมือนเดิมตั้งแต่รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่เธอก็ยังคงจดจำบุญคุณที่เลี้ยงดูเธอไว้ โดยเฉพาะสวีเหยียนเช่อที่ปฏิบัติต่อเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเธอจึงเคารพพี่ชายคนนี้มากที่สุด

แต่ตั้งแต่สวีหว่านหนิงกลับมา สวีเหยียนเช่อก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเช่นกัน

และตอนนี้... เหอะ ๆ

สวีเหยียนเช่อเห็นใบหน้าซีดเผือดและแววตาที่เจ็บปวดของสวีเหยียนซี หัวใจของเขาก็เจ็บปวดไปด้วย

เขายืนอยู่ข้างหน้าสวีเหยียนซี จับไหล่เธอด้วยมือทั้งสองข้างพลางพูดเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยนว่า “ซีซี ฉินเซียวไม่คู่ควรกับคนดี ๆ อย่างเธอ เธอสามารถมีชีวิตที่ดีกว่านี้ได้ ฟังที่พี่พูดนะ หย่ากับเขาเถอะ พี่ได้เตรียมทุกอย่างไว้ที่ต่างประเทศแล้ว หลังจากที่พวกเธอหย่ากันอย่างราบรื่นแล้ว พี่จะพาเธอไปพักผ่อนและอาศัยอยู่ที่นั่นยาว ๆ เลย...”

เมื่อได้ยินว่าเขากำลังเตรียมจะให้เธอไปต่างประเทศ สวีเหยียนซีก็รู้สึกพังทลายอย่างสิ้นเชิง

เธอพยายามผลักสวีเหยียนเช่อออกทั้งดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ “คนตระกูลสวีมีปัญหาทางสมองทุกคนหรือเปล่า! การที่ฉันกับสวีหว่านหนิงถูกสลับตัวกันเป็นฝีมือของศัตรูของพวกคุณ ไม่เกี่ยวกับฉันสักนิด!”

“ฉันพูดแล้วพูดอีกว่าจะไปจากที่นี่เอง แต่พวกคุณก็ไม่ยอม ตอนนี้เพื่อสวีหว่านหนิง พวกคุณกลับจะส่งฉันไปต่างประเทศ! เห็นฉันเป็นอะไร เป็นของที่ตระกูลสวีอยากได้ก็ได้ ไม่อยากได้ก็ทิ้งเหรอ!”

“ซีซี ทำไมเธอถึงคิดกับพวกเราแบบนี้นะ?” สวีเหยียนเช่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ดี “เธอก็เป็นคนตระกูลสวีมาตลอดนะ”

“โกหก! อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย! ถ้าเห็นฉันเป็นคนในตระกูลสวีจริง ๆ แล้วทำไมเมื่อคืนนี้ถึงยืนดูสวีหว่านหนิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของสามีฉันโดยไม่ทำอะไรเลย!”

“พี่เอาแต่พูดว่าเขาไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และยังโน้มน้าวให้ฉันหย่ากับเขาอีก สวีเหยียนเช่อ ลองถามใจตัวเองดูสิว่าที่ทำไปเพื่อฉันจริง ๆ หรือเพื่อช่วยน้องสาวแท้ ๆ ของพี่กันแน่!”

สวีเหยียนเช่อตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ คำพูดที่เกือบจะหลุดปากออกมาในที่สุดก็ถูกกลืนลงไป เขาก้าวไปข้างหน้าและยังคงพูดเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซีซี พี่รู้ว่าเธอรู้สึกไม่เป็นธรรม แต่พี่รับรองได้ว่าความไม่เป็นธรรมที่เธอได้รับในตอนนี้ พี่จะชดเชยให้เธอเป็นสองเท่า”

“ชดเชยให้น้องสาวพี่เถอะ!”

“ซีซี เธอเริ่มพูดตรงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” สวีเหยียนเช่อขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกว่าสวีเหยียนซีในตอนนี้ไม่เหมือนกับสวีเหยียนซีที่เคยเป็นคนว่านอนสอนง่ายและอ่อนโยนอีกต่อไป

สวีเหยียนซีหัวเราะเยาะ “ฉันพูดตรงได้มากกว่านี้อีก”

“ซีซี!” สวีเหยียนเช่อมองเธอด้วยสายตาที่แฝงด้วยการเตือน “เธอเคยเชื่อฟังพี่มากที่สุดไม่ใช่เหรอ?”

เชื่อฟัง เชื่อฟัง! ก็เพราะเธอว่าเชื่อฟังเกินไป ผูกมัดตัวเองด้วยศีลธรรมมากเกินไปไง เธอถึงได้ถูกเหยียบย่ำอย่างไม่ปรานี!

“ซีซี ที่พี่พูดไปเมื่อกี้...”

ก่อนที่สวีเหยียนเช่อจะพูดจบ สวีเหยียนซีก็หยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะกาแฟก่อนจะยกขึ้นจ่อคอตัวเองทันที

“ซีซี!” เสียงของสวีเหยียนเช่อที่ตะโกนเรียกชื่อเธอสั่นเทา เขาไม่คิดเลยว่าสวีเหยียนซีจะทำเรื่องบ้าบิ่นแบบนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน

สวีเหยียนซีถอยหลังไปสองก้าว และชี้ไปที่ประตูด้วยนิ้วมืออีกข้าง “เอาเค้กของพี่ออกไป!”

“ซีซี เธอไม่ใช่คนหัวร้อนเอาแต่ใจแบบนี้นะ” สวีเหยียนเช่อพูดพร้อมขมวดคิ้ว

ทันทีที่พูดจบ เลือดก็ไหลซึมออกจากลำคอของสวีเหยียนซี เธอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ยังคิดว่าฉันใจร้อนอยู่เหรอ?”

สวีเหยียนเช่อกัดฟันแน่น และในที่สุดก็ยอมแพ้ เขาหยิบเค้กขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ “โอเค งั้นเดี๋ยวรอเธอใจเย็นลงค่อยคุยกัน ซีซี เธอจะเข้าใจเองในสักวันว่าใครจะหลอกเธอ ใครจะทำร้ายเธอก็ได้ แต่พี่จะไม่ทำ พี่จะทำดีกับเธอคนเดียว”

“ออกไป!” สวีเหยียนซีจ้องมองเขาพลางตะโกนเสียงต่ำ

วินาทีที่สวีเหยียนเช่อก้าวออกจากห้อง สวีเหยียนซีก็ปิดประตูอย่างแรงและล็อคมันทันที