บทที่ 4

เมื่อดื่มกันได้ประมาณหนึ่ง ปริญและปุณณัฐต้องขอตัวกลับเพราะแฟนสาวของทั้งคู่มารับกลับแล้ว เหลือเพียงหนุ่มเกาหลีที่ไม่มีใครมารับและเขาคงนอนค้างที่นี่เพราะเพนต์เฮาส์ของเพื่อนก็มีหลายห้องนอน

“อืม...ว่าไงจ๊ะที่รัก”

 คนเกาหลีที่เข้าใจภาษาไทยบ้างนิดหน่อยได้ยินเพื่อนรับโทรศัพท์ด้วยเสียงสองแล้วอดมองบนไม่ได้ ความหลงแฟนในตัวภัทรนั้นมีมากเสียจนมองจากดาวอังคารยังรู้เลย... ว่าหลงมาก

“ที่รัก อยู่ข้างล่างเหรอ เดี๋ยวลงไปรับ”

เมื่อรับสายแฟนสาวแล้ว ภัทรก็หันไปทางเพื่อนเกาหลีของเขา

“แฟนกูมา มึงไปนอนห้องมึงเลย”

คนที่พร้อมเทเพื่อนได้ทุกเมื่อ เมื่อแฟนมาบอกขึ้น ช่วยไม่ได้ ภัทรเองก็อยากอยู่ตามลำพังกับแฟนสาวกำมะลอของเขา

“มึงทิ้งเพื่อนได้โหดร้ายมาก ที่แม่กูบอกว่าคนไทยใจดี เนี่ย...คงไม่ใช่พวกมึงสามตัวใช่ไหม”

คิมซูฮยอนผู้ที่ฟังแม่พูดมาเสมอว่าคนไทยใจดีอย่างนั้นอย่างนี้ อดแขวะเพื่อนไม่ได้

“เออๆ พูดมาก เดี๋ยวกูเรียกแกร็บให้”

ว่าแล้วคนไทยใจดีอย่างภัทรก็กดเข้าแอปพลิเคชันสีเขียวเพื่อทำหน้าที่ไปส่งเพื่อนให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย โดยไม่ต้องรู้สึกผิดว่าเขากำลังไล่เพื่อนกลับ

คิมซูฮยอนกลับมาถึงคอนโดของตัวเองที่ทางเจ้านายเตรียมไว้ให้ ซึ่งก็ถือว่าเป็นคอนโดที่หรูหราเลยทีเดียว เขานั่งอยู่ร้านอาหารข้างล่างของคอนโด เพราะตอนนี้ยังไม่ดึกมาก เขายังไม่อยากไปอยู่ห้องคนเดียว ก็คนมันเหงาไป อยู่บนห้องคนเดียวน่าจะเหงากว่านี้

ตอนนี้เขารู้สึกถึงความเหงา...เหงามาก เพราะเพื่อนรักทั้งสามคนมีแฟนกันหมดแล้ว พอเป็นคนเดียวที่ไม่มีแฟน และต้องมาอยู่ในเมืองที่ไม่คุ้นเคย ก็ยิ่งรู้สึกเหงา คนมากมายเดินไปมาบนท้องถนน แต่เขากลับเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบใหญ่  

เมื่อเขามองไปยังโต๊ะตรงข้าม เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งมองออกไปบนท้องถนนเหมือนเขา เพียงแวบแรกเขาก็รู้สึกว่าถูกชะตากับเธอคนนี้แล้ว ดวงตาเศร้าของเธอเหมือนเขาในเวลานี้ เขานั่งมองเธออยู่นาน แต่เหมือนเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรรอบตัวสักเท่าไร

สักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา อืม...คงเป็นแฟนกันสินะ และไม่นานเธอก็ลุกขึ้น น่าจะลุกไปห้องน้ำ เขาก็ยังมองดูผู้ชายคนที่น่าจะเป็นแฟนของเธอ มันดูแก่กว่าเธอมาก และหน้าตาถือว่าต่ำกว่ามาตรฐานที่จะเป็นแฟนของผู้หญิงคนนั้นได้ เธอดูสวยสดใสและอ่อนวัยเป็นอย่างมากเมื่อเทียบกับผู้ชายคนนั้น

“เอ๊ะ!...” ผู้ชายคนนั้นเอาอะไรบางอย่างใส่ลงไปในแก้วเครื่องดื่มของเธอ ซึ่งมันคงไม่ใช่สิ่งที่ดี เพราะถ้าดีคงไม่ต้องแอบใส่แบบนั้น เขาอดคิดไม่ได้ว่ามันคงเป็นยาอย่างว่า แบบนี้แสดงว่าไม่ได้เป็นแฟนกันใช่ไหม  

มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเขา เขาไม่ควรยุ่งไหม ชายหนุ่มบอกตัวเองแบบนั้น แต่...ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นได้รับอันตรายล่ะ เท่ากับเขาเป็นเหมือนผู้สมรู้ร่วมคิดเลยนะ เพราะถ้ารู้แล้วไม่ช่วยมันก็ไม่ต่างกับการรู้เห็นเป็นใจ

‘เอาไงดีวะ’

 ในขณะที่เขากำลังตัดสินใจว่าจะช่วยหรือจะทำอะไรต่อ สักพักเธอก็เดินกลับมา แปลกจังที่เธอแทบไม่มีรอยยิ้ม หน้าตาเศร้าและแววตาแดงก่ำ

บ่งบอกว่าที่เธอเข้าห้องน้ำมานั้นคงไปร้องไห้มาอย่างหนัก หน้าตาเธอดูเด็กมาก เมื่อมองเห็นเธอชัดๆ ในมุมนี้ อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบปี

“เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน” หนุ่มเกาหลีตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะนั้น ทั้งสองคนหันมามองเขา โดยผู้ชายคนนั้นมองหน้าเขาแบบไม่พอใจ

“แฟนน้องเหรอ ไหนบอกไม่มีแฟน”

ถึงสกิลภาษาไทยของเขาจะไม่ขั้นเทพ แต่เขาก็ฟังออก ...อ้าวมันไม่ได้เป็นแฟนผู้หญิงคนนี้หรอกเหรอ  ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าอะไรที่มันใส่ลงไปในแก้วน้ำนั่น ไม่ผิดจากที่เขาคิดแน่ๆ

“ไม่ใช่แฟนนะคะ คุณเป็นใคร”

หญิงสาวหันมาทางคนที่หน้าตาเหมือนพระเอกเกาหลีแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าเขาจะเข้ามาหาเธอทำไม

“เมีย..กลับ”

คำง่ายๆ สองคำที่เขาคิดว่าเขาน่าจะพูดชัดที่สุดในตอนนี้ เพราะฟังเพื่อนทั้งสามพูดคำนี้บ่อยมากเมื่อตอนก่อนมาถึงที่นี่

“อะไรวะ!..มีผัวแล้วมาหลอกขายเหรอ ไหนบอกว่าซิงไง” ไอ้ผู้ชายคนนั้นโมโหแล้วก็ลุกเดินออกไป

“เดี๋ยวพี่เดี๋ยว...นี่นายปล่อยนะ”

หญิงสาวจะลุกตามแต่โดนชายหนุ่มเกาหลีดึงแขนไว้ ลูกค้าคนแรกของเธอวิ่งไปโน่นแล้ว เธอก็ไม่อยากทำอาชีพนี้หรอก แต่ตอนนี้มันไม่มีทางเลือกจริงๆ แม่เธอต้องผ่าตัดในอีกไม่กี่วันนี้ ลำพังแค่รายได้จากการเป็นสาวเสิร์ฟและงานเสริมอื่นๆ มันคงไม่พอค่าผ่าตัดหลักแสนของแม่ และคงหาได้ไม่ทันเวลาด้วย