หลงรักเด็กซ่อง #3 - เจ้านาย

เช้าวันรุ่งขึ้น..

แสงแดดสีทองอ่อนสาดส่องทะลุม่านหนาเข้ามาในห้องนอนหรูกระทบกับใบหน้าขาวเนียนของเด็กสาวที่นอนหลับตาพริ้มด้วยความเพลียอยู่บนเตียง ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศตกกระทบลงบนไหล่มนถี่ๆเล่นเอาเธอรู้สึกหนาวขยับตัวพลิกหนีเข้าไปกอดซุกอกแกร่งของคนที่นอนอยู่ข้างๆอย่างลืมตัว โดยที่มือข้างหนึ่งจับดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปิดหาไออุ่นไปด้วยทั้งที่ยังหลับตาอยู่

การกระทำของเธอรบกวนจนทำให้เนมาร์รู้สึกตัวลืมตาตื่น แขนแกร่งกระชับกอดร่างเธอแน่น ความขี้อ้อนของเธอทำให้เขายิ้มกริ่มออกมาอีกครั้ง เขาอยากตื่นเช้ามาแล้วเจอเธอทำแบบนี้ใส่ทุกวันและอีกไม่นานทุกอย่างก็จะเป็นจริง เพราะเขาจะทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

"อื้อ~" ก๋วยเตี๋ยวครางในลำคอด้วยความเหนื่อยล้า หลายวันมานี้เธอยังไม่เคยได้นอนเต็มอิ่มเหมือนวันนี้สักวัน เพราะเอาแต่ทำงานได้โอทีติดๆกันจนร่างกายปรับตัวไม่ทัน

ใบหน้าคมคายโน้มลงไปหอมศีรษะทุยหนักๆ ก่อนคนในอ้อมกอดจะรู้สึกตัวแล้วแหงนหน้าขึ้นไปมอง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าค้างด้วยความตกใจ

พลั่ก!

ก๋วยเตี๋ยวรีบยกฝ่ามือเล็กขึ้นมาผลักอกเต็มแรงจนชายหนุ่มต้องคลายพันธนาการออกจากเอวคอด เธอดันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางถัดตัวเข้าไปชิดกับฝาผนังตรงม่านหน้าต่าง

"คะ..คุณเป็นใครคะ แล้วที่นี่ที่ไหนคุณพาหนูมาทำไม" น้ำเสียงแหบแห้งจากอาการป่วยเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกักด้วยความกลัว เด็กสาวนั่งเนื้อตัวสั่นเทาก้มมองเสื้อที่สวมใส่ เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่และกางเกงบ็อกเซอร์ก็เดาว่าน่าจะเป็นของชายหนุ่ม

"เป็นเจ้านายเธอ ที่นี่คอนโดฉัน ถ้าเธอไม่เป็นลมนอนอยู่กลางถนนหน้ารถฉันก็คงไม่พามาหรอก" เนมาร์ตอบกลับเสียงเรียบโดยไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา เขาดีดตัวขึ้นมานั่งกอดอกพิงกับพนักหัวเตียงมองท่าทางของอีกฝ่ายนิ่ง ที่พูดไปแบบนั้นไม่ใช่ว่าไม่อยากพาเธอมาแต่เขาไม่รู้จะตอบคำถามเธอยังไง

"จะ..เจ้านายเหรอคะ หมายความว่าไง แล้วชะ..ชุดนี้คุณเปลี่ยนให้หนูเหรอคะ?" ใบหน้าหวานค่อยๆมีน้ำตารื้อเอ่อออกมาคลอเบ้า เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะถามคำนี้ออกไปทำไมในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร เพราะเธอกับเขาอยู่กันสองต่อสองมันเป็นไปไม่ได้เลยว่าคนอื่นจะเข้ามาเปลี่ยนให้

"ใช่ฉันเป็นเจ้านายเธอ แล้วคิดว่าไงล่ะ อยู่กันสองคนเธอเปลี่ยนเองได้เหรอ" สายตาคู่คมจ้องมองเรือนร่างของหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย ผิวอันขาวผ่องของเธอมันชั่งยั่วใจเขายิ่งนัก เขาจงใจอยากให้เธอเข้าใจผิดเพื่อจะยอมให้เขารับผิดชอบแล้วมาอยู่ด้วยกัน

"ฮึก! ฮืออออออ" พอได้ยินคำพูดของชายหนุ่มเท่านั้นแหละน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตากลมโตก็ไหลลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง พร้อมกับชันเข่าแล้วก้มหน้าปล่อยโฮอย่างหนักหน่วง

หัวใจดวงน้อยแทบแตกสลายเมื่อเรือนร่างขาวเนียนที่เธอเก็บรักษามาโดยตลอด ไม่เคยมีใครได้เชยชมนอกจากผู้เป็นแม่ได้ถูกสายตาคู่คมของเขาพรากไปแล้ว แถมเขายังมาเป็นเจ้านายของเธออีก ทำงานมาตั้งหลายวันยังไม่เคยเห็นหน้าเจ้านายคนใหม่อยู่ๆก็โผล่มาช่วยเธอซะงั้น อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้

"เฮ้ย! ร้องไห้ทำไม" เนมาร์ร้องขึ้นอย่างตกใจกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหญิงสาว เขารีบดีดตัวลุกขึ้นยืนบนที่นอน แล้วเดินเข้าไปหาเธอที่นอนกอดเข่าร้องไห้อยู่ เขาไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองพูดหยอกล้อออกไปจะทำให้เธอคิดมาก

"เป็นอะไร" ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงตรงหน้าเธอ พลางใช้มือหนาล่วงเข้าไปจับคางมนให้เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วเกลี่ยน้ำตาที่รินไหลออกจากพวงแก้มแดงระเรื่อ ทว่าก๋วยเตี๋ยวรีบปัดมือของคนตรงหน้าออกจากพวงแก้มด้วยความตกใจ

"ออกไปนะคะ ยะ..อย่าเข้ามา" เธอค่อยๆขยับถัดตัวหนีกรูดไปข้างๆด้วยอาการสั่นเทา กลัวคนตรงหน้าจะมาทำมิดีมิร้าย

"เป็นอะไร กลัวอะไรฉัน?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัย ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยไล่เขาแบบนี้มาก่อนมีแต่จะเข้าหาจนเขารำคาญ ถือว่าเธอเป็นคนแรกที่กล้ามากทำเอาเขารู้สึกพอใจไม่น้อย

ไม่เสียแรงที่หัวใจแกร่งของเขามันเลือกหลงรักคนไม่ผิด

"ปะ..เปล่า หนูอยากกลับบ้าน"

ตุ้บ!

"อึก!" เสียงจุกในลำคอบางดังเล็ดลอดออกมาอย่างรู้สึกเจ็บเมื่อร่างของตัวเองหล่นลงจากเตียงนอน ส่งผลให้บั้นท้ายกระแทกลงไปบนพื้นราบ น่าอายที่ความกลัวทำให้เธอไม่ได้มองทางว่ามันสุดขอบเลยต้องเจ็บตัวแบบนี้

"ฮ่าๆๆๆ" เนมาร์หลุดหัวเราะร่า พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นเดินไปหาคนข้างเตียงและส่ายหน้าไปมาเบาๆกับความเฉิ่มเบ๊อะของหญิงสาวที่ดูกลัวเขาจนเกินเหตุ ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย "กลัวฉันมากถึงกับลงไปนั่งข้างเตียงเลยเหรอ"

"อ๊ะ!" ก๋วยเตี๋ยวร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อโดนช้อนตัวขึ้นในท่าเจ้าสาว ท่อนแขนสั่นเทาโอบรัดลำคอหนาอัตโนมัติเพราะกลัวตก หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำตอนที่สายตาคมคายเหลือบมองลงมา เจ้าตัวดิ้นพล่านเมื่อเขาอุ้มออกจากห้องนอนตรงเข้ามาในห้องน้ำ "ปะ..ปล่อยนะคะ จะพาหนูเข้ามาทำไม"

"อาบน้ำซะ เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน ฉันอนุญาตให้หยุดงานได้หนึ่งวัน" เขาไม่ตอบคำถามเธอแต่ออกคำสั่งแทน ก่อนจะปล่อยตัวเธอลงในอ่างน้ำ

"ไม่ได้นะคะ ถ้าหยุดงานหนูจะเอาอะไรกิน"

"ฉันให้ค่าหยุด ไม่ได้ให้หยุดฟรีๆ"

"แต่ว่า.."

"ไม่ต้องมาแต่..นี่คือคำสั่ง ถ้าไม่ทำตามฉันจะไล่ออก" ว่าจบเนมาร์ก็หมุนตัวเดินออกจากห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้ก๋วยเตี๋ยวยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ในอ่างน้ำ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายที่ตัวเองไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เลย

---------------------------------------

ออกคำสั่งเก่งอยากอยู่ใกล้เขาก็พูดไปตรงๆเด้พี่เน

(อ่านจบแล้วถูกใจและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ)