เจย์เลอร์ Jay Z

บริษัทแห่งหนึ่ง

หญิงสาวในชุดนักศึกษา อายุราวๆ 20 ปีต้นๆ ได้ กำลังเดินเข้าไปในออฟฟิศ ซึ่งติดป้ายประกาศรับสมัครพนักงานช่วยงานหนึ่งตำแหน่ง ไม่รู้หรอกว่าตำแหน่งอะไร แต่สำหรับงานพาร์ทไทม์ที่ได้เงินเดือนดีขนาดนี้ มันก็ควรจะคว้าไว้ไม่ใช่เหรอ

แค่งานพาร์ทไทม์ แต่เงินเดือนกลับมากกว่างานประจำของพนักงานบางคนอีก

ใครจะว่าเธอหน้าเงินก็ช่าง จะว่ายังไงก็แล้วแต่ เพราะสิ่งที่ขับเคลื่อนชีวิตของเธอได้ก็คือเงินเท่านั้น มีเงินก็เท่ากับไม่อดตาย

ร่างบางเดินตามผู้จัดการเข้าไปด้านใน ซึ่งเขาบอกว่าเธอต้องเข้าไปดีลกับเจ้านายของเขาอีกที นั่นมันก็น่าแปลกอยู่นะ ทำอย่างกับว่าเธอมาสมัครเป็นเด็กเสี่ยงั้นแหละ

"รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวพี่ไปบอกเจ้านาย ถ้าเขาอนุญาตแล้วค่อยเข้าไป"

"ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าตอบรับหงึกๆ มองดูคนที่พาเธอเดินมาทิ้งไว้หน้าห้องห้องนึง สักพักเขาก็เดินออกมา

"เข้าไปได้เลยนะ"

"เดี๋ยวสิคะ แล้วพี่ล่ะ?" เธอรีบทัดทาน จู่ๆ ก็บอกให้เธอเข้าไป แต่ตัวเองจะเดินออกไปเนี่ยนะ เขาต้องเป็นคนพาเธอไปไม่ใช่เหรอ

"หมดหน้าที่แล้ว จะอยู่ทำไม?"

"อ่าว...ก็นึกว่าพี่จะเป็นคนนำหนูเข้าไป..." เธอพูดเสียงแผ่ว เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงตอนนี้ก็เริ่มลังเลแล้วสิ จะถอดใจกลับไปตอนนี้ได้ไหมนะ เธอรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่เลย สมัครงานแต่ไม่ใช้เอกสารอะไรสักอย่างเนี่ยนะ

"เข้าไปสิ"

"พี่...คือว่าหนูขอ..."

แกร๊ก~

ประตูทางด้านหลังของหญิงสาวถูกเปิดออก และชายหนุ่มที่กำลังยืนคุยอยู่กับเธอนั้นก็รีบก้มหน้าลงทันที ราวกับว่าเขาคนนั้นน่ากลัวเอามากๆ และด้วยความาสงสัย เธอก็หันกลับไปมองทันที

"เอ่อ..." จะตกใจดีไหมล่ะ คนที่เปิดประตูออกมาแล้วทำหน้าบูดอยู่นั้น เขาหล่อมาก หล่อแบบเหี้ยๆ หล่อวัวตายควายล้ม หล่อแบบสัสๆ หล่ออะไรขนาดนั้นพ่อคุณ นี่ยืนมองจนตาค้างแล้วนะ

"มองหาลำแสงอะไร จะเข้ามามั้ย? ไม่เข้าก็ไสหัวไป!"

"อะ อ่าว..." สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที หล่อขนาดนี้ แต่ทำไมการพูดถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ เสียดายความหล่อเหลานั้นจริงๆ เลย

"รีบเข้าไปสิ"

"ค-ค่ะ"

หญิงสาวถูกกดดัน เธอเลยต้องเดินตามผู้ชายคนนั้นเข้าไป เธอรู้สึกเกร็งไม่น้อยเพราะภายใต้ห้องโทนหม่นมืด มันเย็นเยียบจนเธอเกร็งจนขนลุกซู่ ความเงียบและความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของชายหนุ่มคนนั้น เล่นเอาเธอแอบกลัวอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

"ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ทำไมถึงคิดมาทำงานนี้"

"เอ่อ..."

"อย่าลีลา มันน่ารำคาญ" เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ชักสีหน้าไม่พอใจใส่เธอ ราวกับว่าเธอทำอะไรผิดกับเขามาตั้งแต่ชาติปางก่อน

"ชื่อไลลาค่ะ อายุยี่สิบสองเป็นนักศึกษาค่ะ คิดว่างานนี้ได้เงินดี เลยมาทำค่ะ"

"ไม่กลัวบ้างรึไง?"

"คะ? กลัวอะไร?"

"ไม่สงสัยบ้างรึไง ว่าเธอต้องทำงานอะไร ทำไมเงินเดือนดีขนาดนี้"

"....." หญิงสาวเงียบ จากที่ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้ก็เริ่มสงสัยแล้วสิ งานอะไรกันนะทำไมเงินเดือนถึงได้ดีขนาดนี้ แต่สำหรับเธอแล้ว งานอะไรก็ได้ขอแค่มันไม่ผิดกฎหมายและไม่ต้องขายตัวก็พอ "แล้วหนูทำงานได้ไหม?"

"ที่นี่ไม่รับคนแคระ" เจ้าของประโยคชำเลืองตาขึ้นมองเล็กน้อย ก่อนจะไล่สายตามองคนตรงหน้าแปลกๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า

"....." แคระบ้านป้าลุงดิ // คิดในใจ

"ที่นี่รับสมัครพนักงาน สูงยาวขาว หุ่นดี ไม่อ้วนตันเหมือนหมูแคระ"

"บะ บ้า! รับสมัครพนักงานเขาดูที่หน้าตาด้วยเหรอ"

"ที่อื่นไม่รู้ แต่ที่นี่เป็นแบบนี้ หน้าตาเธอใช้ได้นะ แต่หุ่นไม่ผ่าน" ว่าแล้วก็มองเหยียดเธออีกรอบ ผู้ชายอะไรมีดีแค่หน้าตาจริงๆ เลย แต่เหยียดหุ่นของผู้หญิงเนี่ยนะ

"....." หญิงสาวหันหลังเดินกลับออกไป เพราะแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังถูกปฏิเสธการรับเข้าทำงาน

ร่างบางเดินออกไปด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างหงุดหงิด เจอแบบนี้แล้วใครบ้างจะอารมณ์ดี ครั้งแรกเลยที่เธอเจอผู้ชายแบบนี้ ปกติเธอไม่ใช่คนหุ่นดีสูงเพรียวอะไรหรอก ส่วนสูงเธอก็เท่านี้ น้ำหนักก็ประมาณนี้ แต่ใครๆ ก็บอกว่าเธอหุ่นสวยนะ เจ้าเนื้อมากเลยแหละ

"จิ๊! หล่อซะเปล่า มีดีแค่หน้าตาจริงๆ"

"น้อง!"

เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อกี้เขาได้ยินคำสบถของเธอหรือเปล่านะ ซวยแล้วสิไลลา

"ค-คะ?"

"พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้เลย"

"ห๊ะ? เริ่มงาน? เมื่อกี้เจ้านายของพี่เขายัง.."

"เจ้านายรับน้องเข้าทำงานแล้ว พรุ่งนี้มาเริ่มงาน อย่าสายล่ะเข้าใจไหม"

"....." เธอไม่ได้ตอบกลับอะไร ยังยืนงงๆ อยู่ ก่อนหน้านี้ยังทำท่าทีเหมือนไม่รับเธอเข้าทำงานอยู่เลยนี่นา

สุดท้ายเธอก็ต้องรับงานนี้ เพราะจำเป็นต้องใช้เงินจ่ายค่าเทอมของตัวเองที่ค้างมานาน

เวลาต่อมา

ไลลากลับมาที่บ้าน ซึ่งเธอไม่ค่อยอยากจะกลับมาสักเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่เธอจะอยู่ที่หอของมหาวิทยาลัยมากกว่า เพราะอะไรน่ะเหรอ

แกร๊ก~

ทันทีที่ประตูถูกเปิดเข้าไป ทุกคนที่นั่งอยู่ ต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว ราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาดในสายตาของทุกคน

"กลับบ้านถูกด้วยเหรอ" มีเสียงหนึ่งทักทายขึ้น ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นเสียงของใคร เป็นเสียงของแม่เลี้ยงเธอนั่นเอง ซึ่งบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านที่พ่อแม่ของเธอซื้อเอาไว้ แต่หลังจากที่แม่ของเธอจากไป พ่อของเธอก็มีภรรยาใหม่ สุดท้ายบ้านหลังนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากบ่อนพนันเลย เธอเกลียดการพนันเอามากๆ เพราะแบบนี้แหละ

"บอกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าอย่าตั้งวงเล่นพนันในบ้านอีก"

"เธอจะมาสนใจทำไม ในเมื่อเธอก็ไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้สักหน่อย"

"......" เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรง จากนั้นก็ก้าวขาข้ามวงการพนัน ที่ตั้งอยู่กลางบ้าน โดยไม่สนใจว่าจะเป็นผู้ใหญ่ หัวหงอกหัวดำ อยากจะมองว่าเธอไร้มารยาทก็แล้วแต่

"อีเด็กนี่!"

พอกลับไปถึงห้องนอนของตัวเอง เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง ตกลงนี่เป็นบ้านของเธอ หรือมันกลายเป็นบ่อนแล้วกันแน่ ถ้าเธอมีตังค์สักหน่อย เธอคงจะไปซื้อบ้านหลังใหม่อยู่คนเดียว ย้ายข้าวของสำคัญ ที่บ้านหลังนี้ไปให้หมดเลย

ทุกวันนี้เธอทำงานเองส่งตัวเองเรียน เพราะอยากเรียนให้จบ ทำตามความฝัน ที่เคยบอกกับแม่ของเธอเอาไว้ ก่อนที่ท่านจะจากไป เธออยากทำมันให้สำเร็จ เพราะแบบนี้เธอถึงได้ขวนขวายในการทำงาน หาเงินส่งตัวเองเรียน ถึงแม้มันจะลำบากมากก็ตาม

ในเมื่อพ่อที่ควรจะเป็นหัวหน้าครอบครัว กลับกลายเป็นคนขี้เมา พึ่งพาไม่ได้แบบนี้เธอก็เลยต้องพึ่งพาตัวเอง พึ่งพาความสามารถของตัวเอง