หลงรักเด็กซ่อง #4 - ครั้งแรก

เนมาร์เดินกลับเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเครื่องแล้วต่อสายหาทิม

(ฮัลโหลครับนาย)

"อยู่ไหน มาหากูที่คอนโดหน่อย"

(หน้าคอนโดครับ กำลังจะขึ้นไปหาอยู่พอดีเห็นนายปิดเครื่อง) สิ้นสุดคำพูดของคนปลายสายเนมาร์ก็ตัดสายทันที โดยไม่พูดอะไรต่อ

ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าของหญิงสาวพร้อมชุดชั้นในสีซีดเก่าๆที่พาดอยู่บนตะกร้าขึ้นมา แล้วออกไปนั่งรอลูกน้องคนสนิทบนโซฟานอกห้อง

ก๊อก! ก๊อก!

"เข้ามา" เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองครั้งหลังวางสายจากทิมไม่กี่นาที เนมาร์ละสายตาจากชุดชั้นในในมือเหลือบไปมองคนที่เปิดประตูเดินเข้ามา ขณะที่ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำกำลังไหลผ่านเรือนร่างของคนที่ทำธุระส่วนตัวอยู่

"เอาไซส์เสื้อผ้านี้ทั้งหมดไปซื้อมาใหม่ กูให้เวลาครึ่งชั่วโมง" เขาออกคำสั่ง พลางโยนเสื้อผ้ารวมทั้งชุดชั้นในไปให้ลูกน้องคนสนิท ทว่าทิมรีบรับ ก่อนจะคลี่ขึ้นมาดูอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่าเป็นชุดเมดแบบฟอร์มแม่บ้านของซ่อง แถมยังไซส์เอ็กเอสเล็กสุดอีกด้วย

"ชุดแม่บ้านที่ซ่องหนินาย อย่าบอกนะว่าเป็นของก๋วยเตี๋ยว แล้วเสียงน้ำในห้องน้ำนั้น..น้องอยู่ในนั้นใช่ไหมนาย" ที่เขาคิดว่าเป็นของเด็กสาวเพราะเท่าที่ดูจากตาเปล่าแม่บ้านในซ่องส่วนใหญ่จะมีแต่ไซส์ปกติ กลางๆไปจนถึงใหญ่ แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ทั้งๆที่เขาเป็นคนให้ไปลาป่วยกลับบ้าน เจ้านายกับเธอเป็นอะไรกันเจอกันได้ยังไง คำถามตีเข้ามาอยู่ในหัวมากมายแต่ไม่สามารถรู้ได้เลยถ้าผู้เป็นนายไม่บอก ถึงเขาอยากจะรู้มากแค่ไหนก็ตาม

"กูจ้างให้มึงมาสงสัยเรื่องของกูตั้งแต่เมื่อไหร่ ใช้ให้มึงไปซื้อก็รีบไปยืนรอส้นตีนกูอยู่รึไง"

"แต่นั่นมันน้องผมนะนาย"

แสดงว่าเธออายุน้อยกว่าเขาสินะ "น้องมึง? มึงมีน้องตอนไหนทำไมกูไม่รู้" คิ้วเข้มบนใบหน้าคมคายขมวดขึ้นอย่างแปลกใจ เป็นไปไม่ได้ที่เด็กสาวคนนั้นจะมาเป็นน้องสาวของทิม เพราะเขารู้จักครอบครัวของลูกน้องดีว่ามีแค่ลูกชายคนเดียว "หรือว่าพ่อมึงมีเมียน้อย?"

"เปล่าครับ น้องที่รู้จักผมแค่เอ็นดูเธอ"

"เหอะ! ออกไปซื้อมาได้และ" เนมาร์แค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันพลางใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น แล้วเดินผ่านหน้าลูกน้องคนสนิทเข้าห้องนอนอีกห้องไปอาบน้ำแต่งตัว

@ห้างสรรพสินค้าKimno Ross

"ค่อยๆกินก็ได้ ฉันไม่แย่งเธอกินหรอก" ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาเบาๆ พร้อมกับคลี่ยิ้มกริ่มเมื่อคนตรงหน้ากำลังยัดอาหารเข้าปากอย่างมูมมามเหมือนกลัวใครจะมาแย่ง

"....." ก๋วยเตี๋ยวไม่สนใจคำพูดของชายหนุ่มเธอเอาแต่กินอาหารญี่ปุ่นที่เจ้านายพามาเลี้ยง แต่คนอย่างเธอไม่กินฟรีเป็นแน่ สักวันรอเก็บเงินได้เธอจะพาเขามาเลี้ยงคืน

"อร่อยไหม?" เนมาร์เอ่ยถามเสียงเรียบ เขากินไปแค่สองสามคำนอกนั้นก็เอาแต่มองก๋วยเตี๋ยว เวลาได้มองหน้าเธอทีไรเขาละสายตาไปไหนไม่ได้ทุกที เห็นหน้าหวานๆของเธอแล้วเขาอยากจะเอามาครอบครองไว้คนเดียว

"งื้ม~ มากๆเลยค่ะ หนูไม่รู้มาก่อนเลยว่าอาหารแพงๆแบบนี้จะมีรสชาติดีเลยทีเดียว" เธอเคี้ยวตุ้ยๆพร้อมเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามเขา แล้วก้มลงไปกินต่อด้วยความเอร็ดอร่อยแทบจะไม่สนใจคนที่นั่งตรงข้าม ครั้งแรกที่เธอได้มากินของอร่อยและแพงขนาดนี้ปกติกินแค่มาม่าบ้างวันก็ข้าวไข่เจียวไม่เคยได้แตะต้องอย่างอื่นเลย

แชะ~ แชะ~

"น่ารักว่ะ" ชายหนุ่มล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือในกางเกงยีนราคาแพงออกมาถ่ายรูปใบหน้าหวานของก๋วยเตี๋ยวเก็บไว้ ในจังหวะที่เธอกำลังดูดกินเส้นบะหมี่ราเมนอย่างมูมมาม ท่าทางเฉิ่มเบ๊อะของเธอทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ ตั้งแต่เริ่มใช้โทรศัพท์มือถือมานี่เป็นครั้งแรกที่เขาถ่ายรูปผู้หญิง ขนาดผู้เป็นแม่และน้องสาวอ้อนวอนให้ช่วยถ่ายแทบตายยังไม่ได้รับโอกาสนั้น

"อื้อ! นั่นคุณทำอะไรคะ?" ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินผลุนผลันเข้าไปหาเนมาร์ที่นั่งอยู่อีกฝั่ง มือเล็กเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มือถือจากมือชายหนุ่มขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ "นี่คุณ หนูมีอีกร่างเหรอคะ ทำไมมีคนหน้าเหมือนหนูอยู่ในนี้"

"....." เจ้าของโทรศัพท์มือถือนั่งมองการกระทำของอีกคนนิ่ง พลางกลั้นขำกับคำถามของเธอ ขณะที่ก๋วยเตี๋ยวยืนจ้องมองเข้าไปในหน้าจอใส่ด้วยความงุนงงเมื่อเห็นอีกร่างของตัวเองอยู่ในนั้น

"เธอนี่ตลกดีเนอะ คนในนั้นก็เธอนั่นแหละ..มันคือภาพถ่ายที่ฉันถ่ายรูปเก็บไว้" สิ้นคำพูดของเนมาร์ดวงตากลมโตก็ยังจ้องอยู่บนหน้าจอใสไม่วางตา ถึงเขาจะอธิบายให้ฟังแล้วยังไงเด็กสลัมอย่างเธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดีเพราะไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน นี่ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกอีกอย่างที่เธอได้สัมผัสกับโทรศัพท์มือถือ และได้เห็นอะไรแปลกใหม่ต่างจากทุกวัน

หมับ!

"อ๊ะ!" เด็กสาวสะดุ้งตกใจเมื่อโดนดึงแขนจนล้มลงมานั่งบนตักแกร่ง ก่อนที่เจ้าของการกระทำจะกระชับกอดรัดเอวคอดแน่น แล้วเกยคางลงบนไหล่มนอย่างถือวิสาสะ

"งงอะไรหื้ม! อยากได้ไหมเดี๋ยวฉันพาไปซื้อ"

"ซื้ออะไรเหรอคะ" ใบหน้าหวานเอี้ยวกลับมาถามด้วยความสงสัย

"อันที่เธอถืออยู่ไง กินอิ่มยัง"

"อะ..อิ่มแล้วค่ะ หนูไม่มีเงินซื้อหรอก" เธอวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต้ะอาหาร ก่อนจะพยายามแกะแขนแกร่งหวังให้เนมาร์คลายพันธนาการออกจากเอว แต่ไม่เป็นผลเขายิ่งรัดแน่นขึ้นจนคนโดนกระทำอึดอัด

"ปล่อยนะคะหนูอึดอัด"

"ไม่ปล่อย เดี๋ยวฉันซื้อให้"

"หนูไม่เอาค่ะ คุณไม่ต้องซื้อ"

"อย่าปฏิเสธฉัน ถ้าอยากให้ฉันปล่อยเธอก็ต้องยอมให้ฉันซื้อของทุกอย่างให้ ของแค่นิดหน่อยไม่ทำให้ฉันจนหรอก แค่โทรศัพท์มือถือและของใช้ต่างๆรวมถึงเสื้อผ้าด้วย"

"..ยกทรงเธอเน่ามากรู้ตัวปะ ทนใส่อยู่ได้"

ก๋วยเตี๋ยวเม้มปากเข้าหากันแน่น พร้อมกับยกฝ่ามือเล็กขึ้นมาปิดหน้าอกใหญ่ของตัวเองอย่างน่าอายเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ท่ามกลางสายตาเหยียดจากผู้คนที่มองมายังโต๊ะของทั้งคู่จนเธอต้องก้มหน้าหลบ "คุณนี่มันโรคจิตที่สุด ปล่อยนะคะ..คนมองเต็มหมดแล้ว ยังไงหนูก็ไม่ยอมให้คุณซื้อหรอกค่ะ ไม่ต้องพยายามเพราะหนูไม่ชอบรับของใครฟรีๆ"

"งั้นฉันไม่ให้ฟรีๆก็ได้ แล้วฉันก็ไม่รับเป็นเงินคืนนะแต่จะให้เธอทำอย่างอื่นชดใช้คืนแทน เธอจะยอมรับไหม?" น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูคนบนตัก ทำเอาเจ้าของร่างถึงกับขนลุกซู่เมื่อได้ยิน ก่อนเธอจะเอี้ยวหน้ากลับไปหาเขาอีกครั้งเพื่อจะปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมาก็โดนปลายจมูกโด่งคมของเนมาร์แตะลงบนพวงแก้มแดงหนักๆเข้าเสียก่อน

---------------------------------------

อร้ายยยยยจะให้น้องชดใช้ด้วยอะไรคะพี่เนขา

(อ่านจบแล้วถูกใจและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ)