ตอนที่ 2 (2/2)

ชญาดาชะงักไปเล็กน้อยในตอนที่พ่อของเธอเอ่ยชื่อของอรรถกรณ์ขึ้นมา เธอหลุบตาลงต่ำทำทีเป็นคีบหมูเข้าปากกลัวว่าพ่อจะจับได้ว่าเธอกำลังนึกถึงคนที่พ่อเอ่ยชื่อออกมาเมื่อครู่ แต่เขาก็ยังนั่งจ้องเธออยู่แบบนั้นไม่วางตาทำเอาเธอกลืนอะไรแทบไม่ลงจนต้องยอมตอบคำถามเขาไป

“เขากะ.. ก็ดูเป็นคนดีนะคะ” เธอตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

“แค่นั้นเองเหรอ” ชโลธรหรี่ตามองลูกสาวของตัวเองอย่างจับผิด

“แค่นั้นสิคะ พ่อคิดว่ายังจะมีอะไรอีกล่ะคะ”

“เปล่านี่.. พ่อก็แค่คิดเล่นๆ ว่าถ้ามีลูกเขยเป็นประธานบริษัทจะเป็นยังไงนะ” ชโลธรพูดไปก็กลั้นขำไปแอบเห็นใบหน้าหวานของลูกสาวขึ้นสีระเรื่อในตอนที่เขาพูดคำว่า ‘ลูกเขย’

“เฌอว่าพ่อเมาหมูกระทะแล้วเนี่ยพูดอะไรก็ไม่รู้”

“แต่พ่อว่าเฌอรู้นะว่าพ่อพูดเรื่องอะไร ใช่ไหม” ชญาดาที่เห็นสายตาของพ่อที่หรี่มองเธอพร้อมกับคำถามแบบนั้นก็ได้แต่อมตะเกียบที่เพิ่งคีบหมูเข้าปากไปค้างไว้แบบนั้นก่อนจะเอามันออกมาวางลงบนโต๊ะเงียบๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนเป็นพ่อที่ยังคงนั่งจ้องเธออยู่แบบนั้น

“เฌอไม่รู้เหมือนกันค่ะพ่อว่าความรู้สึกแบบนี้มันจะเรียกว่าชอบได้ไหม แต่เฌอรู้แค่ว่าเฌอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน” ตอบเหมือนกันยังกับว่านัดกันไว้เลยนะชโลธรได้แต่คิดในใจ และคำตอบของลูกสาวก็ทำให้ชโลธรมั่นใจได้เรื่องหนึ่งว่าพวกเขาสองคนมี ‘ความรู้สึกดีต่อกัน’ อย่างแน่นอน

“งั้นก็แสดงว่ามีโอกาส”

“โอกาส? โอกาสอะไรคะ” ชญาดามองหน้าพ่อของเธอด้วยสีหน้างุนงง

“ก็โอกาสที่เฌอจะชอบคุณอัฐไง”

“บ้าาา! พ่อพูดอะไรอีกแล้วเนี่ย ชอบเชิบอะไรกันเล่า” ชญาดาผุดลุกจากโต๊ะอย่างลืมตัว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำท่าทีแปลกๆ ออกไปเลยทำทีเป็นเก็บกวาดจานชามบนโต๊ะเงียบๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเหมือนกับว่าคำพูดของชโลธรเมื่อครู่ทำให้สมองของเธอต้องคิดตามอย่างอดไม่ได้

“หรือไม่จริง?” ชโลธรยังคงพยายามไล่ต้อนลูกสาวปากแข็งของเขาต่อ

“นี่พ่อจะเล่นแบบนี้ใช่ไหมคะ ได้ค่ะ! ” ชญาดาใช้ผ้าขี้ริ้วกวาดเศษขยะบนโต๊ะลงในถุงขยะก่อนจะมัดปากถุงและเดินไปทิ้งลงในถังขยะหน้าบ้านแล้วกลับมานั่งลงข้างๆ พ่อของเธอพร้อมกับกอดอกมองหน้าเขานิ่งๆ ประมาณว่า ‘มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเลยค่ะคุณพ่อ’ ทำนองนั้น

“นั่งมองหน้าพ่อแล้วยังไงต่อล่ะทีนี้”

“ทำไมคะ เฌอมองไม่ได้แต่สาวๆ ที่บริษัทมองได้ใช่ไหมคะ” ชญาดาเชิดหน้าหนีไปอีกทาง

“โถๆๆ พ่อไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นครับคนสวยของพ่อ” ชโลธรรีบซบหัวลงกับไหล่เล็กของลูกสาวตนพร้อมกับช้อนสายตามองใบหน้าหวานปริบๆ ราวกับว่าสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่มันน่ารักมากอย่างไรอย่างนั้นทำเอาคนมองแบบชญาดาอดหัวเราะไม่ได้กับท่าทีของคนเป็นพ่อ

“ฮ่าๆๆ ดูพ่อทำหน้าเข้าสิคิดว่าตัวเองเป็นเด็กตัวเล็กๆ หรือไงคะ”

“ก็เฌอโกรธพ่อ”

“เฌอไม่โกรธแล้วค่ะ หายโกรธแล้วเนี่ยเห็นไหม” ชญาดาฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีก่อนจะกอดแขนพ่อเอาไว้พร้อมกับซบหัวลงไปอย่างออดอ้อน ชโลธรยกมือขึ้นขยี้กลุ่มผมดกดำนั้นอย่างเอ็นดู

“งั้นเฌอจะบอกพ่อได้หรือยังล่ะ หืม?” เขาก้มมองใบหน้าหวานที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักจนหัวคิ้วแทบจะผูกกันเป็นโบว์อยู่รอมร่อ แต่เขาก็เพียงแค่มองเธอเงียบๆ ไม่ได้คาดคั้นอะไรจากเธออีกคิดว่าถ้าเธออยากบอกเขาเดี๋ยวเธอก็คงจะพูดออกมาเอง

“พ่อคะ..” หลังจากที่เงียบมานานสองนานชญาดาก็ตัดสินใจที่จะพูดออกมา

“ว่าไงครับ”

“พ่อจะว่าอะไรไหมถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเฌอชอบเอ่อ.. คุณอัฐขึ้นมาจริงๆ”

“…” ชโลธรไม่ได้ตอบอะไรกลับไปทำเอาชญาดารู้สึกใจเสียขึ้นมาไม่น้อย

“คือถ้าพ่-”

“ถึงเฌอจะเป็นลูกพ่อแต่พ่อก็เลี้ยงได้แต่ตัวพ่อไม่ไปบังคับหัวใจของเฌอหรอก ถ้าวันหนึ่งเฌอชอบใครพ่อก็จะชอบด้วย เฌอรักใครพ่อก็จะรักเขาด้วย และถ้าคนๆ นั้นมันทำลูกของพ่อเสียใจเมื่อไหร่ก็คงต้องได้เห็นดีกัน” สายตาของพ่อตอนพูดประโยคหลังทำเอาเฌอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

“ขอบคุณนะคะพ่อที่เข้าใจเฌอ หวังว่าเขาจะไม่ทำให้เสียใจ”

“เขาที่ว่านี่ใช่คุณอัฐไหมน้ออ”

“พ่อออออออ” เฌอลากเสียงยาวอย่างเหนื่อยใจกับคนเป็นพ่อ รู้แล้วยังจะแกล้งมาถามเธออีก

“โอเคๆ พ่อไม่ถามแล้วก็ได้ แต่มีอีกเรื่องที่พ่อต้องถาม”

“อะไรอีกล่ะคะ”

“พ่อไม่ว่าแล้วเฌอถามคุณย่าหรือยัง”

“พ่อไม่ต้องห่วงหรอกค่ะถ้าเป็นเรื่องนี้คุณย่าไม่ว่าแน่นอนเฌอเอาหัวเป็นประกัน” เธอโตมาด้วยการถูกเลี้ยงโดยคุณย่าละม่อมหรือมารดาบังเกิดเกล้าของพ่อเธอนั่นแหละ ถ้าคิดว่าเธอถูกเลี้ยงมาโดยการถูกทุกคนรอบข้างคอยเอาอกเอาใจประเคนทุกสิ่งมาให้คิดผิดแล้วล่ะ

คุณย่าจะสอนเธอในทุกๆ เรื่องและเคี่ยวเข็ญเธออย่างหนักก้านมะยมที่ใครๆ ก็ต่างว่าเจ็บนักหนาหรือจะสู้หางปลากระเบนของคุณย่าละม่อมแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ตอนที่เธอยังเด็กพอเธอโตขึ้นจนรู้จักความคุณย่าก็จะใช้เหตุผลในการคุยและบอกกับเธอไม่ได้ตีด้วยหางปลากระเบนเหมือนทุกที

แต่เธอก็ไม่เคยนึกโกรธที่คุณย่าทำแบบนั้นเพราะท่านมีเหตุผลไม่ใช่นึกอยากจะตีก็ตีเสียเมื่อไหร่ ที่คุณย่าตีเพราะตัวเธอทำผิดจริงๆ ต่างหากถึงได้โดนตียังไงล่ะ ส่วนเรื่องรักๆ ใคร่ๆ น่ะเธอจำประโยคที่ย่าละม่อมบอกเธอได้เป็นอย่างดีไม่มีวันลืม

‘จำไว้นะเฌอถ้าเกิดวันหนึ่งเฌอไปเจอคนที่ถูกใจก็รีบคว้าเขาเอาไว้ รักใครชอบใครก็บอกออกไปเลยอย่ารอช้าเดี๋ยวหมามันจะคาบไปกินเสียก่อน ดูอย่างปู่เฌอสิย่าเห็นปุ๊บถูกใจปั๊บเลยโดนย่ามอมเหล้าจับทำผัวอยู่กินด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้’