บทที่ 11

“พระราชโองการ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของขันทีหวัง ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างตกใจอย่างยิ่ง

เหตุใดจึงมีพระราชโองการกะทันหันเช่นนี้?

ทว่าทันใดนั้น หลินเจิ้งถังก็กล่าวด้วยสีหน้ายินดีว่า

“ฮ่าฮ่า มีพระราชโองการมาในเวลานี้ เห็นทีฝ่าบาททรงเห็นด้วยกับการแต่งงานของชิงเยว่กับคุณชายเหลียงแล้ว!”

“ยิ่งไปกว่านั้น เช้านี้เรื่องที่หยางฝานฉีกสัญญาหมั้นได้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันเป็นวงกว้าง เกรงว่าฝ่าบาทจะทรงลงโทษเขาแล้ว”

หลินเจิ้งถังกล่าวเยาะเย้ยพลางชำเลืองมองหยางฝาน

ก็แค่ซื่อจื่อเยียนอ๋องที่ไม่เป็นที่โปรดปราน กล้าดียังไงมาหักหน้าหลินชิงเยว่ ผู้เป็นอู่โหวแห่งต้าเซี่ยที่กำลังถูกยกย่อง ฝ่าบาทจะทรงเพิกเฉยได้อย่างไร?

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเจิ้งถัง ใบหน้าของหลินชิงเยว่ก็เผยความยินดีออกมาเล็กน้อย

พร้อมกันนั้น นางก็ชำเลืองมองหยางฝานอย่างดูแคลนปาดหนึ่ง

ตอนนี้นางกับหยางฝานต่างกันราวฟ้ากับดิน

นางเป็นถึงอู่โหวแห่งต้าเซี่ย เป็นแม่ทัพเถาฮวาขั้นหนึ่ง อีกทั้งยังกลับมาพร้อมความสำเร็จอันยิ่งใหญ่จากการรบที่โม่เป่ย แล้วหยางฝานจะหยามเกียรตินางได้หรือ

บทลงโทษของฝ่าบาทในครั้งนี้เกรงว่าคงจะไม่เบา!

หากเป็นเมื่อก่อน นางอาจจะคิดขอความเมตตาแทนหยางฝาน

แต่ครั้งนี้หยางฝานไม่มีคุณธรรมก่อน เพื่อบีบให้นางเปลี่ยนใจ เขาถึงกับใจดำทำได้ถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเขาก็ควรต้องชดใช้ในสิ่งที่เขากระทำลงไป

หากนางขอความเมตตาแทนหยางฝานจริง ๆ ก็เกรงว่าจะทำให้เขาเกิดความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ขึ้นมาอีก

หลินชาวฉุนยิ่งแสดงสีหน้าได้ใจ

“ฮ่าฮ่า หยางฝาน เจ้าตายแน่ แม้แต่ฝ่าบาทยังสนับสนุนพี่ข้า เกรงว่าคราวนี้เจ้าคงจะไม่ได้เป็นแม้แต่ซื่อจื่อเยียนอ๋องแล้ว รอคลานออกจากจวนเยียนอ๋องเป็นหมาหงอยได้เลย!”

หลินชาวฉุนมองหยางฝานด้วยสายตาอาฆาตยิ่ง

หากหยางฝานไม่มีบรรดาศักดิ์ซื่อจื่อเยียนอ๋องคอยคุ้มกะลาหัว เขาก็มีวิธีมากมายที่จะฆ่าเขา

ตู้หย่งที่อยู่ข้าง ๆ แอบหัวเราะเยาะเย้ย

หยางฝานคนนี้มองสถานการณ์ไม่ออก สมควรแล้วที่ต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้

เมื่อเห็นขันทีหวังลงจากม้า ทุกคนต่างก็คุกเข่ารอขันทีหวังประกาศพระราชโองการด้วยความเคารพ

“ด้วยโองการแห่งฟ้า...”

“บังอาจ!”

ขณะที่ขันทีหวังกําลังจะประกาศพระราชโองการ จู่ ๆ เสียงตะโกนก้องก็ขัดจังหวะเขาเสียก่อน

ขันทีหวังขมวดคิ้วพลางมองไปที่หลินเจิ้งถังผู้ที่ตะโกนร้อง

ในเวลานี้ หลินเจิ้งถังก็รู้ตัวแล้ว และมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบประสานมือพร้อมกับกล่าวว่า “ขอใต้เท้าโปรดอภัย ข้าน้อยไม่ได้ตำหนิท่าน แต่ตำหนิคนอวดดีที่บังอาจไม่เคารพฝ่าบาทผู้นี้!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเจิ้งถัง ทุกคนถึงสังเกตเห็นว่าหยางฝานยังคงยืนอยู่กับที่ ไม่ได้คุกเข่าลง

“หยางฝาน ท่านอยากตายเร็วขนาดนั้นเลยหรือไง ถึงได้กล้ายืนรับพระราชโองการ!”

หลินชิงเยว่ขมวดคิ้วงามเล็กน้อย ในดวงตาเต็มไปด้วยความดูแคลน

หรือว่าหยางฝานแสร้งทำเป็นอวดเก่งในเวลานี้เพื่อหวังเอาใจนางงั้นรึ?

ช่างโง่เขลาเสียจริง!

เขาคิดว่าความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์เป็นเรื่องล้อเล่นหรือไง?

เมื่อเผชิญหน้ากับคำตำหนิของหลินชิงเยว่ หยางฝานก็แสยะมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน

“มีศักดิ์เป็นอ๋องเป็นโหว หาต้องคุกเข่ารับพระราชโองการไม่!”

หยางฝานกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

ในเวลานี้ ต่อให้เซี่ยหลงยวนอยู่ตรงหน้า เขาก็ยังไม่จำเป็นต้องคุกเข่า นับประสาอะไรกับแค่พระราชโองการฉบับเดียว

“หยางฝาน เรื่องอัปยศทั้งหลายของเจ้า ข้าได้ถวายฎีกาต่อฝ่าบาทไปนานแล้ว คนไม่เอาถ่านเช่นเจ้า ฝ่าบาทจะทรงยอมให้เจ้าสืบทอดตำแหน่งเยียนอ๋องได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เจ้าได้ล่วงเกินอู่โหวแห่งต้าเซี่ยแล้ว เกรงว่าแม้แต่ตำแหน่งซื่อจื่อก็คงจะรักษาไว้ไม่ได้ ยังคิดว่าตนเองเป็นอ๋องเป็นโหวอีกหรือ?”

หลินเจิ้งถังหัวเราะเยาะพลางกล่าวเย้ยหยัน

ตู้หย่งที่คุกเข่าอยู่ด้านหลังด้วยความเคารพก็หัวเราะเยาะเช่นกัน

ในความคิดของเขา หยางฝานเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ

คนที่รับพระราชโองการโดยไม่ต้องคุกเข่ามีเพียงอ๋องหรือโหวเท่านั้น หยางฝานยังคิดว่าเขาจะได้เป็นเยียนอ๋องจริง ๆ หรือ?

“ใต้เท้าหวัง คนผู้นี้ไม่เคารพฝ่าบาทเช่นนี้ พวกท่านยังไม่รีบจับกุมเขาอีกหรือ?”

หลินชาวฉุนและหลินเจิ้งถังตะโกนออกมาพร้อมกัน

เมื่อมองดูหลินเจิ้งถังและบุตรชายตะโกนโหวกเหวก ขันทีหวังก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หนวกหู!”

ขันทีหวังตะคอกเสียงเย็นชา

หลินเจิ้งถังและบุตรชายรีบหุบปากทันที

ขันทีหวังผู้นี้เป็นถึงคนสนิทของฝ่าบาท ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะสามารถล่วงเกินได้เลย

“พวกเจ้าหูหนวกหรือไง ไม่ได้ยินที่ท่านเยียนอ๋องกล่าวรึ?”

ขันทีหวังกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ท่าน... ท่านเยียนอ๋อง?!”

ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจยิ่ง

ขันทีหวังผู้นี้เป็นข้ารับใช้คนสนิทของฮ่องเต้มานานหลายปี ทำผิดพลาดเช่นนี้ได้อย่างไร?

เห็นได้ชัดว่าหยางฝานผู้นี้เป็นเพียงซื่อจื่อเยียนอ๋องเท่านั้น!

แต่ขันทีหวังกลับไม่ได้สนใจความประหลาดใจของทุกคน เขาหยิบพระราชโองการขึ้นมาอ่านว่า

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา : หยางฝาน ซื่อจื่อเยียนอ๋อง มีพรสวรรค์ เพียบพร้อมด้วยคุณธรรม เป็นที่ไว้วางใจของปวงชน สืบทอดปณิธานของเยียนอ๋องตั้งแต่เยาว์วัย ซื่อสัตย์จงรักภักดี ได้ถวายเกือกม้าและเสบียงอาหารเป็นต้นในสงครามโม่เป่ย ถือเป็นผู้มีคุณูปการอันใหญ่หลวงต่อแผ่นดิน บัดนี้ ให้สถาปนาฐานันดรศักดิ์เป็นเยียนอ๋อง โดยประกาศให้ทราบทั่วหล้า ย้ายไปประจำการที่ชายแดนตอนเหนือ เพื่อปกป้องแผ่นดิน อีกทั้ง การเจรจาสันติระหว่างต้าเซี่ยกับโม่เป่ยใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว ให้หยางฝานผู้เป็นเยียนอ๋องดำรงตำแหน่งทูตการเจรจาสันติ โดยรับผิดชอบเรื่องการเจรจาทั้งหมด เยียนอ๋องโปรดรับพระราชโองการ”

“ข้ารับพระราชโองการ!”

หยางฝานก้าวไปข้างหน้าอย่างเหมาะสม รับพระราชโองการจากมือขันทีหวังด้วยมือทั้งสองข้าง

“ท่านเยียนอ๋อง อย่าทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวังล่ะ!”

ขันทีหวังน้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อมพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มร่า

หยางฝานผงกศีรษะด้วยสีหน้าใจเย็น

ส่วนหลินชิงเยว่และคนอื่น ๆ ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นต่างตกตะลึงไปแล้ว

ฝ่าบาทไม่ได้มีพระราชโองการลงโทษหยางฝาน แต่กลับทรงแต่งตั้งเขาเป็นเยียนอ๋อง และยังให้เขารับตำแหน่งทูตเจรจาสันติอีก?!

“ใต้เท้าหวัง มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า เขา… เขาจะสืบทอดตำแหน่งเยียนอ๋องได้อย่างไร?”

หลินเจิ้งถังเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อได้ยินดังนั้น ขันทีหวังที่เมื่อครู่ยังยิ้มแย้มประจบประแจงก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาในทันที และมองหลินเจิ้งถังอย่างดูแคลน

“บังอาจ! พวกเจ้าคิดจะตั้งข้อสงสัยต่อฝ่าบาทรึ!”

เมื่อขันทีหวังกล่าวเช่นนั้น หลินเจิ้งถังก็ตกใจจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัวในทันที

“ข้าน้อยมิกล้า!”

หลินเจิ้งถังตัวสั่นเทา กลัวว่าจะถูกลงโทษฐานดูหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ

ในขณะนี้ ดวงตาของหลินชิงเยว่เหม่อลอย

นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าหยางฝานจะพลิกตัวกลายเป็นเยียนอ๋องไปได้!

ในฐานะฟานอ๋อง ไม่เพียงแต่มีเขตปกครองของตนเองเท่านั้น แต่ยังมีอำนาจทางการทหารอีกด้วย ฐานะแตกต่างจากซื่อจื่ออย่างสิ้นเชิง

“เฮ่อ”

ขันทีหวังเปล่งเสียงเย็นชา แล้วหยิบพระราชโองการอีกฉบับออกมา

“หลินชิงเยว่ แม่ทัพเถาฮวาขั้นหนึ่ง รับพระราชโองการ”

เมื่อได้ยินว่าพระราชโองการฉบับนี้มีให้แก่หลินชิงเยว่ หลินเจิ้งถังถึงหน้าชื่นตาบานขึ้นมา

แม้ว่าเขาจะไม่พอใจที่หยางฝานได้เป็นเยียนอ๋อง แต่แม้แต่คนไม่เอาถ่านอย่างหยางฝานยังได้เป็นเยียนอ๋อง เช่นนั้นรางวัลของหลินชิงเยว่ก็คงไม่แย่นัก

เมื่อเห็นหลินชิงเยว่ยืนเหม่อลอย หลินเจิ้งถังก็รีบผลักนางเบา ๆ

หลินชิงเยว่ถึงได้สติกลับมา แล้วรีบโค้งตัวถวายความเคารพ

“ข้า... ข้า หลินชิงเยว่ รับพระราชโองการ”

เมื่อมองดูหลินชิงเยว่ที่ดูว้าวุ่นใจและทำอะไรไม่ถูกเช่นนี้ ขันทีหวังก็ลอบส่ายหน้าในใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะหยางฝาน ด้วยความสามารถของหลินชิงเยว่ นางไม่มีทางมาถึงตำแหน่งนี้ได้เลย

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา : หลินชิงเยว่ แม่ทัพเถาฮวาขั้นหนึ่ง กลับมาจากออกรบที่โม่เป่ย เดิมควรจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองชัยชนะที่ท้องพระโรง แต่หลินชาวฉุน น้องชายของนางไร้ขื่อไร้แป ลอบวางเพลิงจวนอ๋อง ความผิดใหญ่หลวงยิ่งนัก ให้ถอดสถานะนักศึกษาของสำนักศึกษากั๋วจื่อเจียนของเขา ห้ามรับราชการตลอดชีวิต แล้วส่งเข้าคุก รอการตัดสินลงโทษ เรื่องนี้มีผลกระทบร้ายแรง จึงให้ยกเลิกงานเลี้ยงเฉลิมฉลองชัยชนะแต่บัดนี้ จบพระราชโองการ”

เมื่อขันทีหวังกล่าวจบ หลินชิงเยว่ก็ยืนอึ้งอยู่กับที่ทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

งานเลี้ยงฉลองชัยชนะของนาง... ถูกยกเลิกแล้ว?