บทที่ 10

“โครม!”

เสียงตะโกนด้วยโทสะของหยางฝานดังสนั่นราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ดังกึกก้องอยู่ในหัวของหลินชิงเยว่

นางมองหลินชาวฉุนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จวนนั่น เจ้าเป็นคนสั่งให้หยางฝานสร้างอย่างนั้นรึ?”

“ข้า... ถูกใส่ร้าย ท่านพี่!”

เมื่อเห็นสายตาพิฆาตของหลินชิงเยว่ หลินชาวฉุนจะกล้ารับสารภาพตอนนี้ได้อย่างไร?

“ท่านพี่! อย่าไปฟังหยางฝานพูดเหลวไหล การสร้างจวนไม่เกี่ยวกับข้าเลยแม้แต่น้อย เป็นฝีมือของหยางฝานทั้งหมด!”

“น่าขันสิ้นดี!”

เมื่อได้เห็นความไร้ยางอายของหลินชาวฉุน ฉิงเอ๋อร์ก็ทนดูต่อไปไม่ไหว

นางเบะปากพลางกล่าวน้ำเสียงเย็นชา “คุณชายหลิน! ท่านคิดว่าคนงานกว่าสามพันคนในเมืองหลวงตาบอดรึไง? แล้วยังมีใต้เท้าหวังจากกรมโยธาที่ออกแบบจวนให้ท่านอีกล่ะ? จะให้ข้าไปเชิญเขามาถามต่อหน้าท่านหรือไม่?”

“ข้า...” หลินชาวฉุนไม่กล้าพูดอะไรอีก

หวังหลาง เจ้ากรมโยธาเป็นสหายเก่าของเยียนอ๋อง

ไม่มีทางที่เขาจะเข้าข้างหลินชาวฉุนได้เลย

“ชิงเยว่! ตอนนี้ใช่เวลามานั่งสอบสวนเรื่องพวกนี้หรือ? หยางฝาน เขากำลังบิดเบือนความจริง! เขาหยามเกียรติน้องชายเจ้าถึงขนาดนี้ หรือว่าเพราะเขามีเงินไม่กี่ตำลึง แล้วไม่ต้องรับผิดชอบอะไรก็ได้อย่างนั้นรึ?”

หลินเจิ้งถังกล่าวเข้าข้างหลินชาวฉุน

“ได้ หยางฝาน ให้เวลาข้าหนึ่งเดือน ทั้งค่าจวนและค่าแรง ทั้งหมดสิบล้านตำลึง ข้าจะคืนให้ท่าน!”

หลินชิงเยว่สูดหายใจเข้าลึก ๆ

กัดฟันแน่นพลางให้คำมั่นสัญญา

“หากเจ้าไม่มีปัญญาใช้คืนเล่า?”

“ข้าเป็นถึงอู่โหวแห่งต้าเซี่ยผู้ทรงเกียรติ จะเสียสัจจะได้ยังไง...”

“ช้าหนึ่งวัน”

หยางฝานชูนิ้วขึ้นมา “ดอกเบี้ยวันละสิบตำลึง”

กล่าวจบ หยางฝานก็เหลือบมองตู้หย่ง “ใต้เท้าตู้ก็อยู่ที่นี่พอดี ใต้เท้าตู้โปรดรับรองด้วย!”

“หยางซื่อจื่อ นี่ นี่มันจะดีหรือขอรับ...” ตู้หย่งรีบปาดเหงื่อ ไม่กล้ารับคำ

แต่ใครจะรู้ว่า หลินชิงเยว่กลับพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ดี ใต้เท้าตู้โปรดรับรองเรื่องนี้ด้วย!”

ตู้หย่งได้ยินดังนั้นก็หน้าซีดเผือด

นี่มันสิบล้านตำลึงเลยนะ!

ภาษีที่นาทั้งปีของต้าเซี่ยก็แค่สามสิบกว่าล้านตำลึงเท่านั้น

หากเขารับรอง พอถึงกำหนดแล้วสกุลหลินหาเงินมาคืนไม่ได้...

ต่อให้เขามีความกล้าอีกสิบเท่า เขาก็ไม่กล้าไปทวงหนี้ถึงหน้าบ้านแทนหยางฝานหรอกนะ!

แต่เมื่อนึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับหยางฝานในเมืองหลวง...

จู่ ๆ ตู้หย่งก็พลันรู้สึกใจหวิวขึ้นมาในทันใด

และเสียใจที่ออกหน้าช่วยสกุลหลิน!

“ฉิงเอ๋อร์! เอาโฉนดที่ดินคืนมา! หนึ่งเดือนหลังจากนี้ หากสกุลหลินหาเงินมาไม่ได้ ก็คิดดอกเบี้ยไปตามเดิม และโฉนดที่ดินก็ยังจะถูกส่งไปประมูลที่สมาคมการค้าต้าเซี่ย”

เมื่อเห็นหลินชิงเยว่ยอมรับ หยางฝานก็ไม่ติดใจเอาความอีก

ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับพวกอวดฉลาด

เมื่อเห็นว่าหยางฝานไม่พูดถึงเรื่องเงินอีก ในที่สุดใบหน้าของหลินเจิ้งถังก็กลับมามีสีสันอีกครั้งทันที พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันว่า “หยางฝาน ตอนนี้ถึงเวลาคิดบัญชีที่เจ้าหยามเกียรติบุตรชายข้าหรือยัง?”

“ถูกต้อง!”

หลินชิงเยว่มองดูหลินชาวฉุนที่เลือดกบปากพลางกัดฟันกรอด “หยางฝาน! ถึงแม้ว่าสกุลหลินของข้าจะติดหนี้ท่าน ท่านก็ไม่ควรลงมือกับน้องชายข้า แถมยังใส่ร้ายเขาว่าวางเพลิงเผาจวนอ๋องอีก เหตุใดท่านถึงได้ไร้ยางอายถึงขนาดนี้?”

“แล้วก็ชุนหลิ่ว สาวใช้ของข้า นางเป็นแค่สาวใช้ตัวเล็ก ๆ ท่านต้องใจร้ายขนาดไหนถึงได้สั่งให้คนควักลูกตานาง?”

หลินชิงเยว่ยิ่งกล่าวก็ยิ่งโกรธ “หยางฝาน วันนี้ท่านต้องให้คำอธิบายกับสกุลหลินของข้า มิฉะนั้น ท่านผู้ว่าตู้จะไม่เข้าข้างท่านอย่างแน่นอน ต่อให้ท่านเป็นซื่อจื่อเยียนอ๋อง ก็ต้องรับการลงโทษตามกฎหมายของต้าเซี่ย!”

“ถูกต้อง ถูกต้อง...”

ตู้หย่งผงกศีรษะถี่ ๆ แต่ในใจกลับไม่อยากจะล่วงเกินฝ่ายใดทั้งนั้น จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อมค้อมว่า “หยางซื่อจื่อ ต่อหน้าท่านหลินอู่โหว ข้าไม่มีทางลำเอียงเด็ดขาด!”

“ใต้เท้าตู้กล่าวเช่นนี้ ข้าก็สบายใจแล้ว!”

หยางฝานไม่เร่งรีบ หันไปมองเยียนเป่ยแล้วกล่าวว่า “ไปเอาหลักฐานมา”

“ซื่อจื่อ”

ครู่ต่อมา เยียนเป่ยหอบลูกศรที่ถูกเผาแล้วเก็บกลับมาโยนกองไว้ที่เท้าของทุกคน

“จะว่าไปก็น่าขัน ลูกศรเหล่านี้ ข้าให้กรมโยธาจัดทำขึ้น เพื่อให้อารักขาของจวนแม่ทัพใช้ แต่สุดท้ายกลับถูกยิงเข้ามาในจวนข้าเสียเอง!”

หยางฝานชี้ไปที่ลูกธนูเหล่านั้น “ปลายลูกศรทุกดอกล้วนสลักเลขหมายของฝ่ายเครื่องจักรของกรมโยธา ใต้เท้าตู้เพียงแค่หาสมุดบัญชีของกรมโยธามาตรวจสอบว่าใช่ลูกศรของสกุลหลินหรือไม่ ก็จะรู้ได้ทันที!”

“ขอบังอาจถามใต้เท้าตู้ว่า หลินชาวฉุนนำทหารส่วนตัวมาโจมตีจวนเยียนอ๋อง สมควรได้รับโทษเช่นใด?”

“นี่...” ตู้หย่งกลืนน้ำลาย เหงื่อแตกพลั่ก

ใบหน้างามของหลินชิงเยว่ถอดสี นางคุกเข่าลงคว้าลูกศรขึ้นมาหนึ่งดอก

สามารถเห็นหมายเลขที่ปลายลูกศรได้อย่างชัดเจนว่ามาจากกรมโยธาจริง ๆ

แม้ในใจจะคาดเดาไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่หลินชิงเยว่ก็ยังมีความหวังเล็กน้อย นางจ้องมองหลินชาวฉุนอย่างดุดัน “ชาวฉุน! เจ้าพูดความจริงมา เจ้าได้วางเพลิงเผาจวนอ๋องหรือไม่?”

“ไม่จริง! ทั้งหมดไม่เป็นความจริง! ท่านพี่! ข้าถูกใส่ร้ายจริง ๆ นะ!”

“หยางฝาน! เจ้าสนิทกับเจ้ากรมโยธาเหมือนลุงกับหลานกัน นี่ต้องเป็นแผนที่พวกเจ้าสมคบคิดกันไว้เพื่อใส่ร้ายข้าแน่ ๆ!”

หลินชาวฉุนหน้าซีดเผือด ตะโกนอย่างกระวนกระวาย

ก่อนที่เขาจะไปหาหยางฝาน เขาไม่ได้คิดเลยว่าหยางฝานจะกล้าจับเขา เขาจะไปคิดถึงเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร?

ทำได้แค่ปฏิเสธหัวชนฝา!

หลินเจิ้งถังก็เริ่มตระหนกได้ รีบกล่าวว่า “ใช่แล้ว ท่านใต้เท้าตู้ หยางฝานกับกรมโยธาสนิทสนมกันมาก ลูกศรเหล่านี้ใช้เป็นหลักฐานไม่ได้!”

“นี่...” ตู้หย่งไม่ตอบก็ไม่ได้ ตอบก็ไม่ได้ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จนเหงื่อแตกท่วมตัว และถึงกับขาสั่น!

ทว่าในขณะนั้นเอง เยียนเป่ยกลับยิ้มคิกคักพลางล้วงเอาคำให้การหลายฉบับออกมาจากอกเสื้อ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้างว่า “แล้วคำให้การเหล่านี้เล่า? นอกจากพวกคนร้ายที่หลบหนีไปแล้ว ที่เหลือยังถูกขังอยู่ในจวนอ๋องอยู่นะ ท่านผู้ว่าตู้ใช่หรือไม่? ท่านสามารถเรียกคนพวกนั้นมาสอบสวนได้ทุกเมื่อ!”

อะไรนะ?

ตู้หย่งหน้าซีดเผือด

หันไปมองหลินชาวฉุนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เจ้าบ้านี่ทิ้งช่องโหว่ไว้มากมายขนาดนี้ เอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าปฏิเสธหัวชนฝาแบบนี้?

“แล้วก็ชุนหลิ่วคนนั้นอีก!”

ในเวลานี้ ฉิงเอ๋อร์ก็กล่าวถากถางด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “นางเป็นแค่สาวใช้ บุกรุกจวนอ๋องอย่างอุกอาจแล้วถูกอารักขาขัดขวาง แต่กลับกล่าววาจาอวดดี ต้องการควักลูกตาของอารักขาเหล่านั้น แถมยังกล่าววาจาหยามเกียรติซื่อจื่อของพวกเราอีก นางถูกควักลูกตาก็ถือว่าเบาแล้ว!”

“เรื่องนี้ ทุกคนในจวนอ๋องสามารถเป็นพยานได้ และกล้ารับประกันด้วยชีวิต!”

“ไม่! เป็นไปไม่ได้...”

หลินชิงเยว่มีสีหน้าไม่สู้ดีมาก และเซถอยหลัง แทบจะยอมรับความจริงที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้

ดังนั้น ชุนหลิ่วถูกควักลูกตาเพราะดูหมิ่นอารักขาอย่างนั้นรึ?

ยิ่งไปกว่านั้น หลินชาวฉุน น้องชายของนางยังได้ก่ออาชญากรรมร้ายแรงอย่างการวางเพลิงเผาจวนอ๋องงั้นรึ?

นี่ไม่ใช่เรื่องจริงแน่ ๆ!

“หยางฝาน! ท่านก็แค่อยากจะขอข้าคืนดีไม่ใช่รึ? เหตุใดต้องโหดร้ายถึงเพียงนี้ วางแผนเล่นงานสกุลหลินของข้าอย่างเป็นวักเป็นเวน?”

หลินชิงเยว่มีสีหน้าเคียดแค้น สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

นางเพียงรู้สึกว่าทั้งหมดนี้ เป็นการแก้แค้นของหยางฝานที่มีต่อนาง!

“หยางฝาน! ตาแก่คนนี้ขอเตือนเจ้าว่าให้รู้จักพอ เรื่องวันนี้ให้จบลงเพียงเท่านี้!”

หลินเจิ้งถังมีสีหน้าดุดัน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการข่มขู่ “เจ้าอย่าลืมนะว่าตอนนี้ เจ้าเป็นแค่ซื่อจื่อธรรมดาเท่านั้น แต่ชิงเยว่เป็นถึงอู่โหวแห่งต้าเซี่ย!”

“ไฟโทสะของสกุลหลินของข้า เจ้าไม่มีทางรับไหวหรอก!”

“ถูกต้อง ควรแก้ไขความขัดแย้ง ไม่ควรสร้างศัตรู หยางซื่อจื่อ ตามที่ข้าเห็น...”

ตู้หย่งที่อยู่ข้าง ๆ กำลังจะกล่าวไกล่เกลี่ย แต่ยังพูดไม่ทันจบ ขันทีในชุดขุนนางกว่าสิบนายก็ควบม้าอย่างรวดเร็วแต่ไกล ๆ

“พระราชโองการมาถึงแล้ว!”

“หยางฝาน ซื่อจื่อเยียนอ๋อง หลินชิงเยว่ แม่ทัพเถาฮวาขั้นหนึ่ง อู่โหวแห่งต้าเซี่ย โปรดรับพระราชโองการ!”

ขันทีหวัง หัวหน้าขันทีประจำหน้าพระที่นั่งสวมเสื้อคลุมสีเหลือง มือถือพระราชโองการพลางตะโกนเสียงแหลมสูง