บทที่ 29 แขกประจำบ้าน [2]

“ขอบคุณเจ้ามากนะ พวกเราจะไม่อยู่อย่างเปล่าประโยชน์แน่นอน” นางเส้าหยวนยกแขนเสื้อขึ้นซับน้ำตา ซึ้งใจเหลือเกินไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะดีกับตนและหลาน ๆ ถึงเพียงนี้ ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

“ทังยายฉวย” เสี่ยวกุ้ยที่เงียบอยู่นาน กระตุกชายเสื้อท่านยาย พร้อมกับชี้ไปยังตุ๊กตาหมีสีชมพูแสนสวย สีมันสวยและดูนุ่มน่ากอดเหลือเกิน

“เสี่ยวกุ้ยชอบหรือ นั่นเรียกว่าตุ๊กตาหมี มันเป็นของเสี่ยวกุ้ยเข้าไปจับดูสิ” เสี่ยวถิงนางไม่เคยมีพี่น้องรู้สึกเหงาทุกครั้งที่ถูกปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียว เมื่อเห็นเสี่ยวกุ้ยและอาคุณก็รู้สึกเอ็นดูนัก

เสี่ยวกุ้ยน้อยไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปจับ ถึงแม้ใจนางจะหลุดลอยไปถึงตุ๊กตาแล้วก็ตาม ทว่าท่านยายยังไม่อนุญาต ตนก็ไม่สามารถเข้าไปจับเล่นได้ จึงได้แต่แหงนหน้ามองผู้เป็นยาย เฝ้ารอคอยคำอนุญาต

“ไปเถอะ” เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของหลานสาว นางหรือจะใจแข็งได้ลง

“ขอบคุงเจ้าค่ะ” ไม่รอช้าเมื่อใจลอยล่องไปถึงตุ๊กตาหมีตัวโตตั้งแต่แรก ข้างกันนั้นก็ยังมีตัวเล็กวางอยู่ด้วย เด็กน้อยกระโดดขึ้นเตียงได้ก็เอาแต่กอดฟัดตุ๊กตานุ่ม ๆ แสนน่ารัก ถูกใจเป็นที่สุด

ทั้งสามได้แต่มองความสดใสของเสี่ยวกุ้ยแล้วยิ้มตาม ไม่เสียแรงที่เส