ร่วมรักวิปริต สองพันธ์กลีบบุปผา

ตอนที่1

ตำหนักร่วมรัก

เสียงคอเคลียดัง ชอกๆ อึบ! อ๊า! "ฝ่าบาทเบาๆ สิเจ้าค่ะ..?

พร้อมกับเสียงบนเตียงที่ดังกระหน่ำ..เหงื่อชุ่มไปทั่วตัว

"ใกล้แล้ว..อ๊า!!!!! " "ฝ่าบาทมีความสุขไหมเพ่ค่ะ"... อ๊าๆๆๆๆๆ ..... "เจ้าอมให้ข้ามันดีมาก" " ฝ่าบาทอย่าจับศรีษะดันเข้ามาแรงสิเพ่ค่ะ"

"ก็มันเสี่ยว อ๊าๆ ใกล้แล้ว"

ภาพอันแสนงดงามดังศิลปะติดตราตึงในดวงตาหลบซ้อนในที่ลับแอบเฝ้ามองอยู่เงียบๆ น้ำเหงื่อไหลย้อยผ่านริมฝีปาก..... "หม่าสิงคง เจ้าอยากร่วมด้วยหรือไม่"

"ท่านพ่อรู้ได้เช่นไรว่าข้าแอบดู"

"แต่ไหนแต่ไร เจ้ามันก็แค่เด็กไม่ได้เรื่อง แอบดูยังไงให้ข้าจับได้"

ฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกมีดปักกลางอก ของหม่าคงสิงยิ่งนัก...ลูกที่พ่อไม่รักไม่เคยได้รับความชมเชยสักครั้ง..แล้วลูกคนไหนเล่าจะไม่อยากให้ท่านพ่อภูมิใจ...

"ท่านพ่อ..ข้ามีเรื่องจะทูลให้ท่านทราบ"

" เรื่องอะไรของเจ้า"

" ลูกทำงานพลาด ข้อรับ"

เหยียนจี...เคยชินกับคำพวกนี้..เขาสั่งทหารให้นำตัวลูกชายขังคุกใต้ดินเหมือนทุกคร่าที่ทำผิดพลาด..โดยไม่รู้สึกว่ามันคือการทารุณแม่แต่น้อย..กลับคิดว่าการทำเช่นนี้ เขาเห็นแล้วมันรู้สึกตื่นเต้น...

(คุกใต้ดิน)

หม่าสิงคงถูกทหารนำตัวเข้าห้องขัง ถูกขึงแขนด้วยเชือกทั้งสองข้าง...เสื้อผ้าถูกเปลื้อยเปล่าแววตานั้นมิได้มีความตกใจแม้แต่น้อย...ไม่นานนัก นางบำเร่อที่ฝ่าบาทส่งมาให้ หม่าคงสิง..รูปโฉมงดงามไม่ซ้ำหน้าที่เข้ามาปฏิบัติหม่าคงสิง...บัดนี้ถึงเวลาแล้วสิ..เท้าน้อยๆ บางๆ ขาเรียวยาวลูบไล้ตั้งแต่ข้างล่างถึงปาก สวาท บุรุษชายหนุ่ม เปิดเกมส์รุกด้วยการดูดดื่มพร้อมปลดเชือกที่มัดแขนหม่าคงสิงออกอย่างช้าๆ "องค์ชายคืนนี้ข้าจะทำให้มีความสุข" นางบำเร่อ

ใช้นิ้วมือเกยคางวาดลวดลายตามร่างกายจนถึง ลูกชายตรงกลางระหว่างขา "เจ้าอย่าจับเล่นสิ" พอพูดจบประโยคตาเริ่มเยิ้มความเสี่ยวเริ่มเเปล่งออกจากลำคอ...อย่างเบาๆ " องค์ชายเพ่ค่ะ อีกนิดเดียว" "อ๊า อ๊า!! " ในระว่างนั้นใช้นิ้วล่วงน้องรัก อย่างรัวๆ จนน้ำร่วมรัก สาดกระจาย " เจ้านั่งบนโต๊ะ ถ่างออกสิ " มือแห่งราคะ แหวกขาสตรีออกก้มหัวเลียน้องรักอย่างเสี่ยวซ่า " องค์ชายเพ่ค่ะ อ๊า!!" พร้อมแล้วที่จะสอดลูกชายเข้าหาน้องรักที่น้ำไหลเยิ้มรออยู่ อึบ!!

" อ๊า! " " องค์ชายแรงๆ เลยเพ่ค่ะ " นางบำเร่อเสียวจนขอให้กะแทกสุดลำ ชักเข้าออกชักออกเร่งตามจังหวะการตามการเต้นหัวใจ...ในที่สุดทั้งสองก็เสร็จกิจ ตึกกลางดึกก็เปลี่ยนนางบำเรอคนใหม่...จนถึงรุ่งสาง

เวลา 9:30 น.น ที่เขตนอกเมือง

การค้าของราชวงฮั่นนั่นชั่งพิศดาร...แต่วันนี้เหยียนจีทรงมาพบปะผู้ชื้อโดยตรง... โดยใช้ผ้าคลุมปิดบังใบหน้าในการพบการชื้อขายท้้ง2 ฝ่าย

"ของละ วันนี้ในรถมา4 เชือกมีกี่คนรึ"

" ทั้งหมดมี10 คน เจ้าเป็นผู้ชื้อ เชิญลองสิน ค้าก่อนได้"

" ดี สินของราชวงฮั่น มีให้ลองด้วย อย่างนี้ข้าคงไปหาชื้อที่อื่นไม่ได้เหมือนที่นี้"

" เชิญลองเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่น "

เสียงเล็กเสียงน้อยดิ้นสุดแรงเพื่อหาทางหนีพยายามตะโกนร้องแต่ถูกผ้าปิดปากไว้...ทำอะไรไม่นอกจากนั่งร้องไห้...ก๊อกๆ " ดูพวกเจ้าสิ รูปงามทั้งนั้น มากับมาสักคน มา! "

" ปล่อยข้านะ ปล่อยข้าไปเถิด"

ไอ้หื่นตบหน้านางจนสลบกระชากเสื้อผ้าด้านล่าง จับถ่างขาทั้งสองข้างออก มองน้องรักด้วยความกระหาย...รีบพุ่งเข้าไปอย่างไม่รอช้า....จนสำเร็จความใคร่ก็อุ้มนางมาไว้ในรถม้าดังเดิม.......... พวกนางที่อยู่ในรถม้า ยิ่งกลัวมากขึ่นกว่าเดิมเห็นมีรอยตบตีบนตัวเต็มไปหมด

"ข้าลองสินค้าของท่านแล้ว ข้าพอใจยิ่งนัก"

"ถ้าหากว่าของรอบนี้เสียแล้ว ก็เชิญมาเอารอบใหม่"

"ข้าต้องมาแน่นอน ข้าลา"

หมู่บ้านเขตนอกเมือง

" ลูกแม่เจ้าต้องเข้าวังถวายตัวให้ฝ่าบาท หากเจ้าไม่ไปบ้านที่ดินที่อยู่อาศัยจะถูกยึด ครอบครัวเราจะกลายเป็นคนเร่ร่อน

" ท่านแม่ข้ายอมตายดีกว่าเป็นทาสกามฝ่าบาทสารเลว มันต้องมีสักทางสิ ที่จะต้องไม่เข้าถวายตัว"

" เจ้าเลิกหลอกตัวเองได้แล้ว ทหารรออยู่ ไป!

คนเป็นแม่นั่น ใช้เชือกจับมัดลูกสาวลากมากับพื้น อย่างกับนางเป็นสัตว์ " ท่านเอานางไปได้เลย" ไม่คิดว่าคำนี้จะหลุดปากออกมาจากแม่แท้ๆ ..ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ นางจึงตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยการวิ่งปะทะบาดที่ทหารถืออยู่ เสียบเข้าร่าง ตายคาที่ " ชั่งกล้านัก ทุกคนดูให้ดี หากมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ่น คนในครอบครัวก็ต้องตายไปด้วย"

ทหารพูดขมขู่ให้ชาวบ้านทุกคนได้ยิน ในวินาทีต่อมา ศรีษะของ ครอบครัวนางผู้นี้ ถูกนำไปปักที่หน้าหมู่บ้าน การกระทำนี้ชั่งโหดเหี้ยม. ไม่มีผู้ใดแม้แต่คัดค้านยืนเงียบๆ ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาพวกมัน..จนพวกมันออกจากหมู่บ้าน....ทุกคนรวมใจพากันอาลัยศพเพื่อนบ้านอย่างหดหู่ใจ... หลังจากนั้นจึงรวมตัวกันเพื่อป้องกันสถาการณ์

หัวหน้าหมู่บ้าน" บัดนี้บ้านเมืองเรานับวันยิ่งแย่ลง...นี้เราอยู่ในนรกบนดิน..เราต้องหาทางหนี พวกเจ้าคิดเช่นไร

" ถึงอยู่ก็ตาย หากหนี ยังมีหวังที่ลูกๆ จะรอด"

" ข้าเห็นด้วย"

" แล้วเราจะหนีไปที่ใด"

" เราจะย้ายไปอยู่ในป่า ที่ผู้คนล่ำลือกันว่า ป่าบดบัง"

" เราจะเดินทางในช่วงกลางคืน"

" งันพวกเราเตรียม แผน กันก่อนเสียเถิด"

ตกดึก

ชาวบ้านกว่า 80 ครัวเรือน ทย่อยเดินทางเป็นแถว ใช้ไฟ1ครบเพลิงให้คนนำทางคนต่อๆ ไปมัดเชือกที่มือต่อๆ กันจนถึงสุดท้ายแถวเพื่อไม่ให้หลงทางเพราะมีครบเพลิงแค่ 1 อัน หากจะใช้มากกว่านี้อาจเป็นจุดสนใจของทหารผู้เฝ้าเขตนอกเมือง ทุกอย่างดำเนินการไปตามแผนมุ่งหน้าเข้าสู่ป่า บดบัง แต่ก่อนจะถึงนั้น อุปสรรคที่ทุกคนต้องช่วยกันแก้ไข......ทางข้างหน้าไม่มีสะพานข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามแล้ว ทุกคนจะทำอย่างไร

หัวหน้าหมู่บ้าน" หยุด ทางตัน "

หัวหน้าหมู่บ้านได้ส่งบอกต่อคนที่2 ให้สื่อสารต่อกันไปเรื่อยไปจนกว่าทุกคนจะรู้ เมื่อทุกคนรู้แล้ว หัวหน้าหมู่จึงตัดสินใจให้ทุกคนแกะเชือกออก ยอมเสี่ยงจุดครบเพลิง เพื่อหาทางข้ามภูผาที่สะพานไม่มี.....ระหว่างที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันเรื่องนี้....มีบุรุษชายลึกลับเข้ามาชี้แนะ.ทำให้ทุกคนแตกตื่นพร้อมเตรียมอาวุตจะสู้...ทันใดนั้น " ช้าก่อน ข้ามาดี "" (พระเอก เหมียวเหรินเฟิ่ง)

" ข้าไม่เชื่อ"

" หากท่านจะข้ามไป ป่าบังบด ข้ามีทางลับ"

" ข้าจะเชื่อท่านได้อย่างไร ว่าไม่หลอกพวกเรา"

" เพราะข้าอาศัยอยู่ที่นั้น"

" ว่าไงนะ เจ้าอาศัยอยู่ป่าบังบดงันรึ"

" ตามข้ามา...หรือเจ้าจะรอให้ทหารฆ่าฝั่งศพเจ้าอยู่ที่นี่"