LOGINShare
บทที่ 1312
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1320
เหล่าขุนนางส่งเสียงฮือฮา วิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าสถานการณ์ที่ตงไห่ในขณะนี้จะตึงเครียดถึงเพียงนี้!ฮ่องเต้หวู่มีพระพักตร์เขียวคล้ำ ตรัสเสียงขรึม “เว่ยซวิน เรื่องนี้เป็นความจริงรึ?”ฮ่องเต้หวู่มิใช่ไม่เชื่อคำพูดของเหล่าขุนนาง เพียงแต่ทรงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันผิดปกติเกินไปเรื่องผิดปกติย่อมต้องมีเงื่อนงำ!เว่ยซวินพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยเสียงขรึม “ทูลฝ่าบาท จากข่าวสารที่หน่วยองครักษ์เสื้อแพรส่งกลับมานั้น มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นจริงพ่ะย่ะค่ะ เพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัยที่อดอยาก ท่านกั๋วจิ้วได้เปิดยุ้งฉางทั้งหมดในจวน ทำให้ผู้ลี้ภัยกรูกันเข้าแย่งชิง จนเกิดการลงไม้ลงมือกัน...”ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็นชา “เหตุใดจึงไม่รายงานข้า?”บารมีอันน่าเกรงขามแผ่ออกมาจากองค์ฮ่องเต้หวู่ เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาย่ำแย่ถึงขีดสุดแล้วเว่ยซวินรีบคุกเข่าลงกับพื้น เอ่ยเสียงขรึม “ฝ่าบาท กระหม่อมเพียงคิดว่าเรื่องนี้เป็นแค่การกระทบกระทั่งกันตามปกติระหว่างผู้ลี้ภัยเท่านั้น มิได้บ่งชี้ว่าสถานการณ์ที่ตงไห่ตึงเครียดถึงขั้นวิกฤต...”แม้เว่ยซวินจะไม่ได้ไปยังตงไห่ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเชื่อมั่นในความสา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1319
บนดาดฟ้าเรืออันกว้างขวาง เหลือเพียงองค์หญิงใหญ่ยืนอยู่ลำพัง ฉลองพระองค์ชุดกระโปรงยาวสีดำสนิทลากพื้นราวกับจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับรัตติกาลแปะ แปะ!องค์หญิงใหญ่ปรบมือสองครา เอ่ยเสียงเรียบ “ออกมาให้หมด”พลันปรากฏนินจาหลายคนขึ้นเบื้องหน้าองค์หญิงใหญ่ พวกเขาคุกเข่าข้างเดียวลงกับพื้น “องค์หญิง มีบัญชาใด!”นินจาหลายคนนี้คอยคุ้มกันอยู่ข้างกายองค์หญิงใหญ่ตลอดเวลา ซ่อนกายอยู่ในความมืดมิดยามราตรี ยากที่ผู้ใดจะสังเกตเห็นองค์หญิงใหญ่กล่าวเสียงขรึม “ทางตงอิ๋งมีข่าวส่งมาหรือไม่”เดิมทีองค์หญิงใหญ่ยังไม่รีบร้อนนัก คิดว่ายังมีเวลาอีกนานในการต่อกรกับหลี่หลงหลิน แต่คาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินคิดจะหันหัวหอกมายังตงอิ๋งแล้วชิงลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ!นินจาประสานหมัดคารวะ “ทูลองค์หญิง กองเรือตงอิ๋งออกเดินทางแล้วพ่ะย่ะค่ะ”มุมปากขององค์หญิงใหญ่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น ในใจครุ่นคิดเงียบๆ “หลี่หลงหลิน วันตายของเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว!”...ท้องพระโรงท้องฟ้าโปร่งใส อากาศสดชื่น ลมวสันต์พัดพาไออุ่นแสงอาทิตย์แรกยามรุ่งอรุณสาดส่องเข้ามาในท้องพระโรง ทำให้ทั้งตำหนักส่องประกายเจิดจ้าฮ่องเต้หวู่ปร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1318
พระเชษฐภาดามีสีหน้าลังเลองค์หญิงใหญ่กล่าวออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ข้าวสารขาวๆ เหล่านี้ล้วนเป็นหยาดเหงื่อแรงงานที่สะสมมาหลายปี เป็นรากฐานของตระกูลหลู่! หากนำข้าวสารทั้งหมดนี้แจกจ่ายให้ชาวบ้านไป แล้วตนเองเล่า ตระกูลหลู่ที่มีคนหลายร้อยชีวิตจะยังชีพต่อไปได้อย่างไร?พระเชษฐภาดาเอ่ยเสียงขรึม “องค์หญิง ข้าไม่เข้าใจ การแจกข้าวสารให้ผู้ลี้ภัยกับการต่อกรหลี่หลงหลินมันเกี่ยวข้องกันโดยตรงอย่างไร?”องค์หญิงใหญ่เหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา เต็มไปด้วยความดูแคลน “เจ้ามองผลได้ผลเสียแค่นี้ยังไม่ออก มีชั้นเชิงเพียงเท่านี้แล้วจะไปสู้กับหลี่หลงหลินได้อย่างไร?”หลู่จงหมิงก้มหน้าลง จ้องเขม็งไปยังพื้นดาดฟ้าเรือตรงเท้าตนเอง ไม่เหลือเค้าความโอหังอวดดีเหมือนยามปกติแม้แต่น้อยองค์หญิงใหญ่ตรัสเสียงเย็นชา “ละครฉากนี้ที่เจ้าเล่น ไม่ใช่เพียงเพื่อหลอกล่อชาวบ้าน แต่ยิ่งกว่านั้นคือเพื่อหลอกล่อฮ่องเต้!”หลู่จงหมิงชะงักไปองค์หญิงใหญ่ตรัสเสียงขรึม “ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ การที่เจ้าเปิดยุ้งฉางแจกข้าวสารย่อมต้องสร้างความปั่นป่วนครั้งใหญ่แน่นอน เหล่าผู้ลี้ภัยไม่เพียงแต่จะซาบซึ้งในบุญคุณของเจ้า เรื่องนี้ก็จะถูกแพร่กร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1317
พ่อบ้านเข้าใจถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ไม่กล้าที่จะล่าช้าหรือลังเลแม้แต่น้อย...ตงไห่จันทร์กระจ่างฟ้า สาดส่องผืนทะเลสีครามที่คลื่นระลอกเบาๆ เรือใหญ่ลำหนึ่งเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆองค์หญิงใหญ่ประทับยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดมองทะเลลึกที่หยั่งไม่ถึงก้นบึ้งลมทะเลพัดผ่าน ชายอาภรณ์ปลิวไสวภายใต้แสงจันทร์ หลู่จงหมิงประสานหมัดคารวะ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง “องค์หญิง ไม่ได้พบกันนาน...”องค์หญิงใหญ่ไม่ไว้หน้าหลู่จงหมิงแม้แต่น้อย ตรัสเสียงเย็นชา “เจ้ายังรู้อีกรึว่าต้องมาพบข้า?”หลู่จงหมิงกลืนคำพูดที่ยังไม่ได้เอ่ยลงท้องไปจนหมด บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วนองค์หญิงใหญ่ใช้นิ้วเรียวปัดปอยผม ตรัสเย้ยหยัน “ข้าเห็นว่าช่วงนี้เจ้าทำเรื่องต่างๆ ในตงไห่ไปไม่น้อยนี่ เจ้าไม่ใช่ว่าเก่งกาจมากหรอกรึ มาหาข้าทำไม?”หลู่จงหมิงฉีกยิ้มฝืนๆ เอ่ยเสียงต่ำ “องค์หญิง อย่าทรงล้อข้าเล่นเลย กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ ของข้าไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงเลยสักนิด อีกอย่างข้าจะไปนึกได้อย่างไรว่าเจ้าเด็กหลี่หลงหลินนั่นจะร้ายกาจถึงเพียงนี้! ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยจริงๆ! คงต้องให้องค์หญิงใหญ่เช่นท่านลงมือเองแล้วพ่ะย่ะค่ะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1316
เมื่อกงซูหว่านได้ยินคำพูดของหลิวเกินเซิง ในดวงตาของนางพลันฉายแววตกใจ“หรือว่าตั้งแต่ตอนเหตุเพลิงไหม้ใหญ่ที่เมืองหลวงเมื่อปีก่อน องค์ชายก็ทรงคาดการณ์ถึงวันนี้ และวางแผนโครงการเมืองใหม่ตงไห่ทั้งหมดไว้แล้ว?”กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความนับถืออยู่บ้างหลิวเกินเซิงเผยรอยยิ้มซื่อๆ กล่าวว่า “ท่านหัวหน้าช่าง วางใจเถอะขอรับ อย่างอื่นพวกเราอาจไม่ถนัด แต่งานใช้แรงกายแบบนี้พวกเราชำนาญนัก แม้เจอสิ่งที่ไม่เข้าใจ พวกเราก็เรียนรู้ได้ขอรับ”โครก...ท้องของกงซูหว่านส่งเสียงดังลั่น ใบหน้างามพลันแดงก่ำ เต็มไปด้วยความกระดากอาย เอ่ยเสียงเบา “ข้า... ดูเหมือนจะหิวแล้ว”ซุนชิงไต้มีสีหน้ายินดี “พี่สะใภ้รอง ท่านรู้ว่าหิวแล้ว นั่นก็หมายความว่าอาการป่วยทางใจหายดีแล้ว! องค์ชายช่างเก่งกาจจริงๆ รักษาปุ๊บหายปั๊บเลย!”หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย โบกมือคราหนึ่ง “นำปลาในห้องเก็บน้ำแข็งออกมาให้หมด! วันนี้กินเนื้อดื่มเหล้ากันให้เต็มที่!”ทุกคนโห่ร้องยินดีอย่างลิงโลด ชูแขนตะโกนก้อง...จวนพระเชษฐภาดาหลู่จงหมิงกำลังดื่มสุราสรวลเสเฮฮากับเหล่าคหบดีตงไห่ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและการร่ายรำอย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1315
ทุกคนภายในห้องพลันชะงักงันไปครู่หนึ่ง กล่าวด้วยความตกตะลึง “องค์รัชทายาท นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเพคะ!”ในดวงตาของซุนชิงไต้ฉายแววประหลาดใจวูบหนึ่ง “องค์รัชทายาท อย่าได้ทรงผลีผลามเป็นอันขาดเพคะ หากอาการป่วยทางใจนี้รักษาไม่หายดี ก็อาจจะกลายเป็นปมในใจฝังลึก นั่นจะยิ่งเป็นเรื่องยุ่งยากใหญ่หลวงตามมาได้!”ซูเฟิ่งหลิงจับมือของหลี่หลงหลินไว้ พลางทูลทัดทาน “องค์รัชทายาท เรื่องเช่นนี้มอบให้เป็นหน้าที่ของท่านพี่สะใภ้สามจัดการเถิดเพคะ ขนาดท่านพี่สะใภ้สามผู้เป็นถึงหมอเทวดาแห่งต้าเซี่ยยังเห็นว่าเป็นเรื่องยากลำบาก ย่อมไม่ใช่การกล่าวเกินจริงเพื่อให้ตกใจเป็นแน่”หลี่หลงหลินยิ้มแย้มอย่างมีลับลมคมใน เสด็จไปประทับข้างกงซูหว่าน แล้วทรงผลักบานหน้าต่างเปิดออกทันทีทุกคนต่างตกตะลึงพรึงเพริด!แม้จะย่างเข้าสู่ต้นฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่อากาศภายนอกยังคงมีไอเย็นหลงเหลืออยู่บ้าง หากทำให้กงซูหว่านต้องลมจนเป็นหวัดขึ้นมาจะทำเช่นไร?ทว่าในวินาทีต่อมา สีหน้าตกตะลึงของทุกคนพลันแข็งค้างอยู่บนใบหน้าแม้แต่กงซูหว่านเองก็ยังเผยสีหน้าตกตะลึงอย่างสุดขีดออกมาที่ปรากฏแก่สายตาคือ ภายในลานตำหนักอ๋องแห่งนี้ บัดนี้กลับมีผู้คนยื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1314
อารมณ์ของเหล่าผู้ลี้ภัยพลันผันผวนขึ้นลงราวกับนั่งรถไฟเหาะตีลังกา“มีเนื้อให้กินหรือพ่ะย่ะค่ะ? องค์รัชทายาท ท่านไม่ได้ทรงล้อเล่นใช่หรือไม่?”“นี่ข้าไม่ได้ฝันไปจริงๆ ใช่หรือไม่?”หลิวเกินเซิงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าหลี่หลงหลิน ตื้นตันใจอย่างยิ่ง กล่าวเสียงสั่นเครือ “องค์รัชทายาท พระองค์ทรงเป็นผู้ช่วยชีวิตทั้งครอบครัวของข้าน้อยไว้ ชาตินี้ต่อให้ต้องทำงานรับใช้หนักหนาดั่งวัวม้า ข้าน้อยก็จะขอตอบแทนพระกรุณาธิคุณให้จงได้พ่ะย่ะค่ะ!”เหล่าผู้ลี้ภัยต่างพากันคุกเข่าลง ถวายบังคมคำนับต่อหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินกล่าวเสียงเรียบ “ข้าเป็นถึงรัชทายาทแห่งแผ่นดิน ย่อมมีใจผูกพันห่วงใยประชาราษฎร์ การกังวลในทุกข์สุขของราษฎรถือเป็นหน้าที่ที่ข้าพึงกระทำอยู่แล้ว พวกท่านทุกคนไม่จำเป็นต้องมากพิธีรีตองอยู่ตรงนี้เลย! รีบลุกขึ้นเถิด!”เหล่าผู้ลี้ภัยต่างซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณจนน้ำตาไหลพรากหลี่หลงหลินตรัสเสียงเข้มขึ้น “พวกท่านเดินทางข้ามเขาลุยน้ำ เอาชนะความยากลำบากและภยันตรายนานัปการจนมาถึงตงไห่ได้ ก็รีบเข้าเมืองไปจัดการเรื่องที่พักพิงและกินให้อิ่มท้องเสียก่อน นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุด”คนเรานั้นต้องพึ่งพาอาหารการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1313
สีหน้าสิ้นหวังปรากฏชัดบนใบหน้าอันซูบผอมของเหล่าผู้อพยพ พวกเขาโศกเศร้าราวกับเพิ่งสูญเสียบุพการี“เกินเซิง พวกเรากลับกันเถอะ เดินหน้าต่อไปก็คงเสียแรงเปล่า”หลิวเกินเซิงกล่าวเสียงขรึม “กลับรึ? ตอนนี้พวกเราจะกลับไปที่ไหนได้อีก! ข้าไม่เชื่อว่าองค์รัชทายาทจะทรงทำเรื่องเช่นนี้ หลอกลวงน้ำใจประชาชน! วันนี้ต่อให้ต้องตาย ก็ขอตายให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลย!”กล่าวจบ หลิวเกินเซิงก็สาวเท้าเดินตรงไปยังศาลาสิบลี้“เกินเซิง! ทำไมเจ้าถึงได้โง่เช่นนี้ ชีวิตต่ำต้อยก็ถือว่าเป็นชีวิตนะ หากเจ้าไปมีเรื่องมีราวกับทหารพวกนี้เข้า อาจต้องเอาชีวิตไปทิ้งได้!”ผู้คนที่ร่วมเดินทางมาด้วยพยายามทัดทาน แต่หลิวเกินเซิงเดินลิ่วไปไกลแล้วทุกคนจึงจำต้องเดินตามไปข้างหลัง เพื่อคอยระวังไม่ให้หลิวเกินเซิงก่อเรื่องร้ายแรงขึ้นศาลาสิบลี้ทหารม้าสิบกว่านายรอคอยอยู่ด้านนอกศาลา ทั้งไพร่พลและอาชาล้วนแข็งแกร่งกำยำ ดูน่าเกรงขาม ชวนให้ผู้พบเห็นขวัญหนีดีฝ่อภายในศาลามีชายหนุ่มผู้หนึ่งสวมอาภรณ์ผ้าไหมแพรพรรณงดงามกำลังนั่งจิบชาหอมกรุ่นอยู่หลิวเกินเซิงเดินตรงไปยังศาลา หมายจะเข้าไปขอคำอธิบายให้รู้เรื่องผู้ลี้ภัยกลุ่มหนึ่งตามติดอยู่ข้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1312
ยามเช้าตรู่นอกศาลาพักทางสิบห้าลี้ เมืองตงไห่สายลมวสันต์พัดโชยเบาๆ แสงแดดอ่อนละมุนหลิวเกินเซิงพาบรรดาผู้ลี้ภัยหนุ่มแน่นมาถึงใกล้เขตเมืองตงไห่ก่อนผู้ใด ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ เขาโบกมือพลางตะโกนเสียงดังว่า “ทุกคน อดทนอีกหน่อย อีกไม่ไกลก็ถึงศาลาสิบลี้แล้ว! พอพ้นศาลานั้นก็เข้าเมืองตงไห่ได้เลย! ก่อนตะวันตกดินเราจะได้พบองค์รัชทายาทแน่นอน!”“แค่ได้พบหน้าองค์รัชทายาท พวกเราก็จะมีข้าวกินแล้ว!”ทว่าเมื่อได้ฟังคำของหลิวเกินเซิง เหล่าผู้ลี้ภัยกลับมิได้แสดงความยินดีแม้แต่น้อย แต่ละใบหน้าที่ซูบตอบกลับฉายแววคลางแคลงใจ“เกินเซิง เจ้าบอกว่าองค์รัชทายาทผู้นี้จะเชื่อถือได้จริงหรือ? ตลอดทางที่ผ่านมานี้ ดูเหมือนเขตตงไห่จะรกร้างกันดาร พืชพันธุ์ธัญญาหารในนาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเก็บเกี่ยวได้ ท่านแน่ใจหรือว่าพวกเราไปถึงเมืองตงไห่แล้วจะมีข้าวกินจริงๆ?”“ใช่แล้ว เกินเซิง แม้ว่าหนทางนี้จะยากลำบากเต็มไปด้วยอุปสรรค แต่อย่างน้อยระหว่างทางก็ยังพอมีเปลือกไม้ให้แทะ มีรากหญ้าให้เคี้ยว แต่พอเข้ามาในเขตเมืองตงไห่ ต้นไม้ทุกหนแห่งกลับมีแต่ลำต้นเกลี้ยงเกลา แม้แต่เปลือกไม้ก็ไม่มีให้แทะ ไม่ต้องพูดถึงรากหญ้า
You may also like
ชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล155 viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา429 viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ548.2K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา429 viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ548.2K viewsบัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋643.6K viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน243.0K views
