บทที่ 1317

พ่อบ้านเข้าใจถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ไม่กล้าที่จะล่าช้าหรือลังเลแม้แต่น้อย

...

ตงไห่

จันทร์กระจ่างฟ้า สาดส่องผืนทะเลสีครามที่คลื่นระลอกเบาๆ เรือใหญ่ลำหนึ่งเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ

องค์หญิงใหญ่ประทับยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดมองทะเลลึกที่หยั่งไม่ถึงก้นบึ้ง

ลมทะเลพัดผ่าน ชายอาภรณ์ปลิวไสว

ภายใต้แสงจันทร์ หลู่จงหมิงประสานหมัดคารวะ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง “องค์หญิง ไม่ได้พบกันนาน...”

องค์หญิงใหญ่ไม่ไว้หน้าหลู่จงหมิงแม้แต่น้อย ตรัสเสียงเย็นชา “เจ้ายังรู้อีกรึว่าต้องมาพบข้า?”

หลู่จงหมิงกลืนคำพูดที่ยังไม่ได้เอ่ยลงท้องไปจนหมด บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วน

องค์หญิงใหญ่ใช้นิ้วเรียวปัดปอยผม ตรัสเย้ยหยัน “ข้าเห็นว่าช่วงนี้เจ้าทำเรื่องต่างๆ ในตงไห่ไปไม่น้อยนี่ เจ้าไม่ใช่ว่าเก่งกาจมากหรอกรึ มาหาข้าทำไม?”

หลู่จงหมิงฉีกยิ้มฝืนๆ เอ่ยเสียงต่ำ “องค์หญิง อย่าทรงล้อข้าเล่นเลย กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ ของข้าไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงเลยสักนิด อีกอย่างข้าจะไปนึกได้อย่างไรว่าเจ้าเด็กหลี่หลงหลินนั่นจะร้ายกาจถึงเพียงนี้! ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยจริงๆ! คงต้องให้องค์หญิงใหญ่เช่นท่านลงมือเองแล้วพ่ะย่ะค่ะ