Se connecterShare
บทที่ 1342
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1348
เหล่าผู้อพยพซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพราก ต่างพากันคุกเข่าลงคำนับ“องค์รัชทายาท! การได้พบท่านนับเป็นวาสนาสามชาติของข้าโดยแท้ บุญคุณนี้ชั่วชีวิตก็ไม่อาจตอบแทนได้หมดสิ้น!”“มีที่ดินผืนนี้ ข้าก็มีบ้านแล้ว ไม่ต้องร่อนเร่พเนจรไปทั่วสารทิศอีกต่อไป! ต่อไปตงไห่ก็คือบ้านของข้า!”“...”หลี่หลงหลินกล่าวเสียงขรึมว่า “เมืองใหม่มีรูปลักษณ์เช่นปัจจุบันนี้ได้ ไม่ใช่ความดีความชอบของข้าเพียงผู้เดียว แต่ยังเป็นความดีความชอบของพวกเจ้าด้วย ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะสามารถมองเมืองใหม่นี้เป็นบ้านของตนเองได้อย่างแท้จริง”ดวงตาของหลิวเกินเซิงพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา น้ำตาขุ่นสายหนึ่งไหลผ่านแก้ม “องค์รัชทายาท! บุญคุณถึงเพียงนี้ ชั่วชีวิตข้าก็ยากจะตอบแทนได้หมดสิ้น!”หลี่หลงหลินก้าวไปข้างหน้า ประคองหลิวเกินเซิงให้ลุกขึ้น “ขอเพียงพวกเจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เป็นอย่างดี ก็สำคัญกว่าเรื่องอื่นใดทั้งสิ้น ตอนนี้การก่อสร้างเมืองใหม่เพิ่งจะเริ่มต้น ต่อไปยิ่งเป็นเวลาที่ต้องการให้พวกเจ้าแสดงฝีมืออย่างเต็มที่”หลิวเกินเซิงพยักหน้า ในดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ......จวนพระเชษฐภาดาหลู่จงหมิงนับตั้งแต่กลับมาจากจวนอ๋อง ก็เอาแต่นั่งอยู่ใน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1347
...ณ ใจกลางเมืองใหม่ตงไห่ลานกว้างที่เดิมทีว่างเปล่า บัดนี้กลับเนืองแน่นไปด้วยผู้คนจนเต็มพื้นที่หลิวเกินเซิงกวาดตามองไป เห็นศีรษะผู้คนเคลื่อนไหวขวักไขว่ ต้องออกแรงทั้งหมดที่มี กว่าจะเบียดเสียดมาถึงแถวหน้าสุดได้ทันใดนั้น ร่างที่คุ้นตาปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขาเพียงเห็นหลี่หลงหลินสวมชุดปักลายหม่าง ดูองอาจผึ่งผาย ก้าวเดินเข้ามาพอหลี่หลงหลินปรากฏตัว กลุ่มคนที่เดิมทีเสียงดังจอแจก็เงียบกริบลงในทันใด ต่างคุกเข่าลงคำนับบนลานกว้างเหลือเพียงเสียงลมหายใจของเหล่าชาวบ้านอพยพ เงียบสงัดจนกระทั่งเสียงเข็มตกก็ยังได้ยินในสายตาของผู้อพยพ การที่ตนสามารถมีชีวิตเช่นนี้ได้ในปัจจุบัน ล้วนเป็นเพราะหลี่หลงหลินประทานให้หลี่หลงหลินกล่าวเสียงเรียบว่า “ลุกขึ้นเถิด ข้ามีเรื่องจะกล่าวกับพวกเจ้า”ใบหน้าของผู้อพยพเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้หลิวเกินเซิงขยับเข้าไปอยู่ด้านหน้าสุด เอ่ยถามว่า “องค์รัชทายาท มีเรื่องอันใดเร่งด่วนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลี่หลงหลินชูโฉนดที่ดินปึกหนาในมือขึ้น กล่าวว่า “นี่คือที่นาชั้นดีอันอุดมสมบูรณ์ของตงไห่ ทว่าตอนนี้ไร้คนเพาะปลูก ข้าจะแบ่งที่ดินเหล่านี้ให้พวกเจ้า”“แบ่งที่ดิน?!”เหล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1346
ฮ่องเต้หวู่นิ่งอึ้งไปในทันที ในแววตาฉายแววตื่นตะลึง “เจ็ดสิบปี? เวลามันจะไม่นานเกินไปหน่อยหรือ หากมองตามประวัติศาสตร์ แม้แต่ราชวงศ์ที่รุ่งเรืองถึงขีดสุด จะมีสักกี่ราชวงศ์กันที่อยู่ได้ถึงเจ็ดสิบปี?”หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย ทูลว่า “เสด็จพ่อ เรื่องนี้พระองค์อาจยังไม่ทรงทราบ ระยะเวลาเจ็ดสิบปีนี้มิใช่สิ่งที่ลูกกล่าวขึ้นมาพล่อยๆ แต่เป็นผลลัพธ์ที่ได้มาหลังจากการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“สาเหตุหลักที่แบ่งที่ดินให้ชาวบ้าน ก็เพราะตงไห่ต้องการการพัฒนา และการพัฒนาก็ต้องการคน ทว่าตอนนี้ชาวบ้านอพยพเหล่านี้เปรียบเสมือนจอกแหนไร้ราก ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง อาศัยอยู่ในหอพักของเมืองใหม่ สุดท้ายก็ไม่ช่วยแก้ปัญหาอยู่ดี”“ตอนนี้ผู้อพยพเหล่านี้ก็เหมือนต้นไม้ หากไม่มีผืนดิน ก็ไม่อาจหยั่งราก ยิ่งไม่อาจเติบโตเป็นไม้ใหญ่เสียดฟ้าได้ ขอเพียงมีที่ดิน ชาวบ้านก็จะสามารถหยั่งรากในตงไห่ พัฒนาตงไห่ได้”“เจ็ดสิบปีคือเวลาที่เพียงพอสำหรับการสร้างตัวสร้างฐานะของบรรพบุรุษสามชั่วอายุคนพอดิบพอดีพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ทำตามที่เจ้าว่าเถิด ข้าไม่มีความเห็นใดๆ”...เมืองใหม่ตงไห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1345
ทุกคนพยักหน้าเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยคำใดให้มากความหลี่หลงหลินโบกมือ กล่าวเสียงขรึมว่า “ในเมื่อไม่มีผู้ใดคัดค้านแล้ว ก็ออกไปเถิด ข้ายังมีเรื่องสำคัญต้องหารือกับเสด็จพ่อ”เหล่าตระกูลขุนนางและคหบดีต่างกลัวหางจุกก้น ล่าถอยออกจากจวนอ๋องไปอย่างเงียบเชียบ ไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่ครึ่งเค่อหลี่หลงหลินถือโฉนดที่ดินปึกหนา เดินไปเบื้องหน้าฮ่องเต้หวู่ “เสด็จพ่อ ตอนนี้พวกเราก็มีที่ดินแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเบาๆ กล่าวว่า “ช่างเหนือความคาดหมายของข้าอยู่บ้าง จับเสือมือเปล่าได้ดีนัก!”หลี่หลงหลินแย้มสรวลพลางทูลว่า: “เสด็จพ่อ ลูกหาได้จับเสือมือเปล่าไม่ อย่างไรเสียลูกก็ได้มอบที่ดินนับร้อยเท่าให้พวกเขาไปจริงๆ และนี่ก็เป็นการแลกเปลี่ยนโดยสมัครใจของพวกเขาเองพ่ะย่ะค่ะ”แววพระเนตรของฮ่องเต้หวู่จับจ้องแน่วแน่ ตรัสว่า “ในเมื่อตอนนี้เจ้ามีที่ดินมากมายถึงเพียงนี้ จะเปลี่ยนที่ดินให้เป็นเงินได้อย่างไร? เพราะข้ารู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าที่ดินไม่อาจกลายเป็นเงินขึ้นมาลอยๆ ได้ มีเพียงเปลี่ยนเป็นเงินแล้ว เจ้าจึงจะมีทุนพัฒนาสร้างกองเรือ แล่นเรือออกไปค้นหาทวีปใหม่ได้”หลี่หลงหลินยิ้มบาง “เสด็จพ่อ เรื่องนี้พระองค์อาจยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1344
เหล่าขุนนางและคหบดีที่อยู่ที่แห่งนั้นล้วนเจ็บปวดใจและขุ่นเคืองอย่างยิ่ง จ้องมองหลี่หลงหลินเขม็งดุจพยัคฆ์จ้องตะครุบเหยื่อหลี่หลงหลินแย้มยิ้มบางเบา ส่งสายตาให้ซูเฟิ่งหลิงซูเฟิ่งหลิงเข้าใจในทันที กุมกระบี่ประจำกาย ก้าวออกไปข้างหน้า ตะโกนใส่เหล่าขุนนางในที่นั้นว่า “บนโฉนดที่ดินนี้มีตัวอักษรขาวดำเขียนไว้ชัดเจน หรือคิดจะปฏิเสธไม่ยอมรับอีก?”ซูเฟิ่งหลิงสวมเกราะเงิน ท่วงท่างามสง่าองอาจ แผ่จิตสังหารอันแรงกล้าออกมาเหล่าทหารตระกูลซูติดตามมาติดๆ แสดงท่าทีคุกคามน่าสะพรึงกลัวหลู่จงหมิงเพิ่งจะตระหนักได้ในตอนนี้เองนี่มันงานเลี้ยงลวงมาฆ่าชัดๆ!เขาคือมีดเขียง ส่วนข้าคือเนื้อปลา!ฮ่องเต้หวู่เป็นเพียงฉากบังหน้าการกระทำทั้งหมดของหลี่หลงหลินล้วนได้รับความเห็นชอบอย่างเงียบๆ จากฮ่องเต้หวู่ ฮ่องเต้หวู่มิได้ตรัสอันใดเลยแม้แต่คำเดียวตั้งแต่ต้นจนจบหลู่จงหมิงเงยหน้ามองไป เพียงเห็นฮ่องเต้หวู่หรี่ตามองต่ำ เก็บงำสีหน้า ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตนหลู่จงหมิงลอบสาปแช่งในใจข้าผู้เป็นถึงพระเชษฐภาดา ปกติอยู่ที่ตงไห่บัญชาการลมฝน มีอิทธิพลยิ่งนัก บัดนี้กลับปล่อยให้เจ้าหลี่หลงหลินมาเหยียบย่ำข้าได้อย่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1343
“องค์รัชทายาท ที่นาสองหมื่นหมู่ของข้า เหตุใดจึงอยู่ที่ซินเซียง? ซินเซียงคือที่ใดกัน? เป็นที่ราบหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ที่ดินอุดมสมบูรณ์สามหมื่นหมู่ของข้าอยู่ที่จินซาน! แค่ฟังชื่อจินซาน ก็รู้แล้วว่าต้องเป็นสถานที่ที่อุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง! ขอบพระทัยองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ!”“ที่ดินที่ข้าได้รับ เหตุใดจึงอยู่ที่มี่เหอ? แม่น้ำมี่เหอคือแม่น้ำสายใด อยู่ไกลจากตงไห่หรือไม่ เป็นสาขาของแม่น้ำฉางเจียงหรือหวงเหอพ่ะย่ะค่ะ?”“...”มีทั้งผู้ที่ยินดีและผู้ที่เศร้าสร้อยเหลือเพียงหลู่จงหมิงที่ยังคงรอคอยอย่างกระวนกระวาย ใจร้อนรนดั่งไฟเผาทุกครั้งที่หลู่จงหมิงได้ยินเสียงโห่ร้องยินดีของคนที่ได้รับที่ดินดีๆ หัวใจเขาก็เหมือนถูกมีดกรีด!ยิ่งคนอื่นได้ที่ดินดีเท่าไร ที่ดินที่เหลือสำหรับตนเองก็จะยิ่งแย่ลงเท่านั้น!เหตุผลง่ายๆ ข้อนี้หลู่จงหมิงย่อมเข้าใจดีลั่วอวี้จู๋ถือโฉนดฉบับสุดท้าย เดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าหลู่จงหมิงอย่างเชื่องช้าหลู่จงหมิงร้อนใจดั่งไฟเผา เอื้อมมือคว้าโฉนดมาทันทีบนโฉนดนั้น มีตัวอักษรเขียนไว้อย่างเด่นชัดว่า “โม่ซีโจว?”หลู่จงหมิงตะลึงงัน “องค์รัชทายาทถึงกับแบ่งทั้งเขตปกครองให้ข้าเลยรึ!”แว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1342
หลู่จงหมิงพลันรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาตระกูลหลู่มีที่นาชั้นดีในตงไห่อย่างน้อยก็ห้าหมื่นหมู่ หากนำไปแลกเปลี่ยนกับหลี่หลงหลินทั้งหมด ก็จะสามารถแลกที่ดินได้ถึงห้าล้านหมู่!ห้าล้านหมู่!นั่นมันจำนวนมหาศาลเพียงใดกัน!ถึงตอนนั้น คงไม่ใช่แค่หลู่ครึ่งเมืองอีกต่อไป แต่จะเป็นหลู่ทั้งเมือง!แม้ในใจหลู่จงหมิงจะยังแฝงความเคลือบแคลงอยู่บ้าง แต่เมื่อหันไปมองฮ่องเต้หวู่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาก็นึกในใจว่า หลี่หลงหลินคงไม่ถึงกับหลอกลวงเรื่องนี้กระมังเพราะหากกล้าโกหกกันในสถานการณ์เช่นนี้ แล้วฮ่องเต้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้?ข้อกังขาในใจของหลู่จงหมิงพลันมลายหายไปสิ้น ต่างก็แสดงความจำนงว่าต้องการแลกที่ดินกับหลี่หลงหลินมีโอกาสได้เปรียบอยู่ตรงหน้าแล้วไม่คว้าไว้ก็โง่เต็มทน!หลู่จงหมิงร้องเสียงดัง “แลก! ข้าจะแลกกับท่าน!”เมื่อทุกคนเห็นหลู่จงหมิงเป็นคนแรก ความสงสัยในใจก็มลายหายไปสิ้น ต่างพากันส่งเสียงเห็นพ้องตามมาภายในจวนอ๋องเกิดความสับสนอลหม่านอย่างยิ่งฮ่องเต้หวู่ถลึงตาใส่หลี่หลงหลิน ทรงสบถในพระทัย “หนึ่งหมู่แลกหนึ่งร้อยหมู่? เจ้านี่ช่างคิดออกมาได้นะ!”ฮ่องเต้ทรงอยากจะระเบิดความกริ้วออกมา แต่เมื่อนึก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1341
ทันใดนั้น ร่างคุ้นตาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นหลี่หลงหลินเดินมาเบื้องหน้าทุกคน พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านทั้งหลาย ไม่ได้พบกันนาน” เหล่าขุนนางและคหบดีต่างไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมาคนที่โดดเด่นมักเป็นเป้าหมายก่อนสายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปยังหลู่จงหมิงอย่างไม่วางตา อยากจะดูปฏิกิริยาของเขา หลู่จงหมิงเอ่ยขึ้นว่า “องค์รัชทายาท วันนี้ทรงเรียกพวกข้ามาพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ มีเรื่องสำคัญอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะไม่อ้อมค้อมแล้ว ที่เรียกพวกท่านมาครั้งนี้ ก็เพื่อเรื่องเดียวเท่านั้น”“ข้ามีที่ดินจำนวนมากอยู่ในมือ และต้องการจะขาย!”ทุกคนต่างฮือฮาขึ้นมาทันที“ขายที่ดิน?”“ยิ่งไปกว่านั้น นี่ยังเป็นการขายที่ดินต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้โดยองค์รัชทายาทเชียวนะ?”เรื่องนี้คิดอย่างไรก็รู้สึกแปลกประหลาดแม้ว่าตอนนี้หลี่หลงหลินจะได้รับการแต่งตั้งเป็น อ๋องแห่งตงไห่ แต่ทั่วหล้าฟ้าดินล้วนเป็นของโอรสสวรรค์ ที่ดินเหล่านี้ก็ยังคงเป็นของฮ่องเต้อยู่ดีการกระทำของหลี่หลงหลินครั้งนี้ช่างยากแท้หยั่งถึงหลู่จงหมิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเวลาน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1340
ภายในสมองฮ่องเต้หวู่ปรากฏภาพขึ้นมาในทันใดแม่น้ำใหญ่คลองใหญ่ ที่ดินกว้างใหญ่นับพันลี้มีกษัตริย์คนใดไม่หวั่นไหว?สายตาฮ่องเต้หวู่ทอประกายระยับ เอ่ยถามว่า “เช่นนั้นเหตุใดไม่ไป? ยังอยู่รออันใด?”หลี่หลงหลินเปล่งเสียงเครียด “เสด็จพ่อ ท่านมีเรื่องที่ไม่รู้ ต้องการไปยังทวีปใหม่นี้ ใช่ว่าขยับปากพูดก็สามารถทำได้ จำเป็นต้องมีกองเรือระดับเหนือกว่าการเดินเรือในปัจจุบันนี้ถึงจะใช้ได้พ่ะย่ะค่ะ”“หาไม่แล้วอยากไปยังทวีปใหม่ก็เป็นเพียงการพูดปากเปล่าเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ชะงัก สายตาสะท้อนแววสงสัย “กองเรือ...?”ฮ่องเต้หวู่รู้ระดับกองเรือของต้าเซี่ยดี สาเหตุที่ยังไม่สามารถปราบโจรสลัดแคว้นโวกั๋วได้ โดยส่วนมากเป็นเพราะระดับกองเรือไม่เพียงพอต่อให้เป็นเช่นนี้ ตอนนั้นก่อตั้งกองเรือต้าเซี่ยขึ้นมาก็ใช้จ่ายไปอย่างมหาศาล หากต้องการก่อตั้งกองเรือที่หลี่หลงหลินพูด น่ากลัวว่าค่าใช้จ่ายจะต้องทำให้คนตกตะลึงตาค้างหลี่หลงหลินพูดว่า “เสด็จพ่อ อิงตามกำลังเศรษฐกิจของลูกในตอนนี้ ยังอยู่ห่างไกลมาก ไม่เพียงพอให้สร้างกองเรือระดับนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า พูดอย่างสลดใจ “เจ้าเก้า ไม่ขอปิดบัง พ่อเอ
