บทที่ 833

“ใช่น่ะสิ สี่แสนเทียบกับหนึ่งล้าน จะสู้ได้อย่างไร?”

“ดูเหมือนว่าสวรรค์จะประสงค์ทำลายเป่ยเยี่ยนของพวกเราแล้ว ช่างน่าสลดใจเหลือเกิน...”

ลู่อวี้ได้ฟังคำพูดนั้น ก็แค่นเสียงเย็นชาและกล่าวว่า “สงครามยังมิทันเริ่ม แต่ท่านขุนนางทั้งหลายกลับถอนหายใจกันไปมาเช่นนี้ ทราบหรือไม่ว่าการบั่นทอนขวัญกำลังใจทหารนั้นมีโทษประการใด?”

ได้ยินคำพูดนี้ ขุนนางเหล่านั้นที่เพิ่งพูดไปเมื่อครู่ก็กลัวจนใจสั่น พลันรีบก้มหัวพร้อมคุกเข่าลง

มู่หรงเซี่ยวเทียนมิอยากจะเอาเรื่องพวกเขา จึงหันไปสั่งลู่อวี้ว่า “ขุนนางลู่ จงรีบเรียกกองทหารรักษาการณ์ทางใต้กลับมา แล้วจงมุ่งหน้าไปทางเหนือเพื่อต้านทานศัตรู!”

“ข้าน้อยน้อมรับพระราชโองการ”

มู่หรงอวิ๋นเจิงเปิดปากเอ่ยว่า “เสด็จพ่อเพคะ อ๋องเซียงหยางนำทัพมาด้วยตนเอง ท่านอาของลูกมิได้เป็นปรปักษ์ต่อเขาเลย ลูกอยากขอให้ท่านเจ้าสำนักร่วมเดินทางไปกับกองทัพด้วย เช่นนี้แล้ว ก็จะสามารถกดดันอ๋องเซียงหยางได้ด้วยเพคะ”

เมื่อทุกคนได้ฟังคำพูดนั้น ก็ต่างรู้สึกมีกำลังใจกันขึ้นมาทันที!

“ใช่แล้ว ลืมท่านเจ้าสำนักไปได้อย่างไรกัน?”

“นางคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเป่ยเยี่ยน เป็นดั่งเทพเซียนเดินดิน!”

“หาก