เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 852
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 854
ไช่ซือครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกว่าที่เกาตงพูดมานั้นมีเหตุผลเขาโบกมือแล้วตะโกน "ท่านแม่ทัพเกาพูดถูกแล้ว พี่น้องทั้งหลาย บุก!!!""ฆ่ามัน!!!"จากนั้น กองทัพนับหมื่นก็โบกธงส่งเสียงโห่ร้อง พุ่งตรงเข้าสู่หุบเขาที่ปลายอีกด้านหนึ่งของหุบเขาเมื่อได้ยินเสียงตะโกนออกรบที่ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น เจี่ยเซิ่งและคนอื่น ๆ ก็อดมิได้ที่จะรู้สึกประหม่าด้วยฝ่ายตรงข้ามที่พุ่งเข้ามานั้นมีจำนวนมากกว่าพวกเขาถึงสิบเท่าฉินซูหันกลับไปถาม "แม่น้ำเจียหยางถูกปิดกั้นแล้วหรือยัง? ท่านแม่ทัพใหญ่ยังมิส่งคนมาแจ้งข่าวอีกหรือ?"เจี่ยเซิ่งส่ายหน้า "ยังเลยขอรับ"ฉินซูขมวดคิ้ว ลู่อวี้มีทหารหลายแสนคน แต่เวลาผ่านมาเกือบสองวันแล้ว ยังมิสามารถกั้นแม่น้ำได้อีกหรือ!เขานึกทอดถอนใจ แล้วกล่าวว่า "ข้าจะไประเบิดทางออก แต่คงหยุดพวกมันไว้ได้มินาน พวกเจ้าเตรียมพร้อมรับมือไว้ด้วย"ฉินซูพูดจบก็หายตัวไป พุ่งตรงไปยังปากทางเข้าหุบเขามินานนักตู้ม ตู้ม ตู้ม!เสียงระเบิดกึกก้องหลายครั้งดังขึ้นจากปากทางเข้าหุบเขาก้อนหินพังทลายลงมาพร้อมกับเปลวไฟจากการระเบิด ทำให้ปากทางออกของหุบเขาที่แต่เดิมก็มิกว้างนัก ถูกปิดกั้นเป็นส่วนใหญ่ภ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 853
ไช่ซือกล่าวด้วยความแคลงใจ “พวกมันเป็นเพียงแคว้นลำดับรองเท่านั้น ไฉนจึงมีระเบิดกัมปนาท? เป็นไปได้อย่างไร?”“เรื่องจริงขอรับ เมื่อครู่พวกท่านมิได้ยินเสียงระเบิดหรือ?”“ได้ยิน แต่ดูเสียงจะเบามาก หาได้สะเทือนเลื่อนลั่นเท่าระเบิดกัมปนาทไม่!”เกาตงสีหน้าเคร่งขรึม เขาขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ดูเหมือนว่าจะเป็นระเบิดที่มีอานุภาพน้อยกว่า แต่เหตุใดคนเป่ยเยี่ยนถึงมีอาวุธเพลิงนี้ แล้วไยเมื่อวานถึงมิยอมใช้?”ไช่ซือลูบคาง พลางครุ่นคิด “อาจเป็นเพราะพวกมันนำมามิมากนัก จึงมิกล้าใช้พร่ำเพรื่อ เว้นแต่จำเป็นจริง ๆ กระมังขอรับ!”“ท่านแม่ทัพเกา ตอนนี้จะทำอย่างไรดีขอรับ? จะบุกขึ้นไปต่อหรือไม่?”สีหน้าของทุกคนฉายแววตื่นตระหนกเล็กน้อยอย่างอดมิได้ด้วยเพราะหากอีกฝ่ายมีระเบิดเพลิง ผู้ที่พุ่งไปในแนวหน้าสุดย่อมต้องประสบกับชะตาอันเลวร้ายแน่นอนเกาตงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “บุก! ข้ามิเชื่อว่าพวกมันมีระเบิดเพลิงมากถึงเพียงนั้น!”จากนั้นพวกเขาก็เริ่มการโจมตีขึ้นไปยังหุบเขาอีกครั้งแต่ทันทีที่พวกมันโผล่ออกมา ท่อนซุง หินและลูกธนูต่าง ๆ ก็ถั่งโถมลงมาอย่างมิปรานีในชั่วพริบตา พวกเขาก็มิสามารถก้า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 852
ฉินซูยิ้มอย่างชั่วร้าย “ข้าหรือ? ไปทำให้พวกมันประหลาดใจอย่างไรเล่า!”เขาเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดต่อ “สองเค่อให้หลัง พอเห็นพวกมันแตกตื่นแล้ว เจ้าก็ระดมยิงธนูกับก้อนหินจากที่สูงลงไปพร้อมกัน!”เห็นฉินซูมั่นใจถึงเพียงนี้ เจี่ยเซิ่งก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ได้ ไม่มีปัญหาขอรับ!”กล่าวจบ เขาก็พาทหารบุกขึ้นเขาต่อไปส่วนฉินซูร่างก็วูบหายไป ร่อนลงบนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่มิไกลจากสวีฝูและคนอื่น ๆ อย่างเงียบเชียบ!สองเค่อให้หลัง ฉินซูเงยหน้ามองตำแหน่งที่เจี่ยเซิ่งและคนอื่น ๆ อยู่เห็นเพียงเจี่ยเซิ่งพยักหน้าให้เขาจากที่ไกล ๆ!ฉินซูจึงหยิบระเบิดสายฟ้าสองลูกออกมาจากอกเสื้อ จุดชนวนแล้วโยนลงไปในหมู่คนด้านล่างตู้ม! ตู้ม!เสียงระเบิดสองครั้งดังขึ้นในหมู่คน เศษแขนขาและชิ้นส่วนร่างกายกระเด็นขึ้นไปพร้อมกับเปลวไฟ จุดศูนย์กลางการระเบิดมีคนล้มตายเป็นจำนวนมาก!เมื่อเห็นฉากนี้ เจี่ยเซิ่งและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง!แม้จะมิรู้ว่าฉินซูทำได้อย่างไร แต่ตอนนี้ศัตรูแตกตื่นอลหม่านเป็นวงกว้าง ยามนี้มิลงมือแล้วจะรอกระไร!เมื่อเห็นเจี่ยเซิ่งโบกมือ ก็มีเสียงสายธนูดังผึงตามมาทันทีตามด้วยลูกธนูและก้อนหินที่กลิ้งลงมาอย่างต่อ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 851
ไช่ซือได้ยินดังนั้นก็รีบหันไปมองเมื่อเห็นกองทัพนับพันกำลังบุกไปยังค่ายใหญ่ เขาก็โกรธจนตัวสั่น!“โคตรแม่งมันสิ! พวกโจรเป่ยเยี่ยนพวกนี้มันน่าชังนัก พวกเราบุกขึ้นเขา พวกมันกลับลงไปลอบโจมตีฐานทัพ! ยังยืนนิ่งอยู่หาปะไร รีบย้อนกลับไปทางเดิมเสีย!”อีกด้านหนึ่ง เกาตงก็สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาโบกมือแล้วสั่งการ “สวีฝู เจ้านำทหารสามพันนายเข้ายึดพื้นที่สูงของหุบเขา ส่วนที่เหลือติดตามข้ากลับไป สังหารพวกมันให้สิ้น!”“ขอรับ!”ทุกคนน้อมรับคำสั่งแล้วแยกย้ายกันปฏิบัติการดังนั้น ทหารนับหมื่นที่เพิ่งปีนขึ้นไปถึงกลางเขาก็ต้องหันหลังวิ่งลงจากเขาอีกครั้งในเวลานี้เอง ฉินซูและพวกก็มาถึงมิไกลจากค่ายใหญ่ของเกาตงแล้วทหารที่เฝ้าค่ายเห็นคนบุกมา ก็รีบยิงธนูต้านฉินซูสะบัดมือปล่อยกระแสพลังฝ่ามือสองครั้ง ลูกธนูเหล่านั้นก็ถูกพัดไปปักลงพื้นทันที!ขณะเดียวกันเจี่ยเซิ่งก็โบกมือ พลธนูที่อยู่ด้านหลังยิงธนูออกไปพร้อมกันนับหมื่นดอก!ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!ทหารที่เฝ้าค่ายถูกยิงล้มลงไปกองกับพื้นทันทีฉินซูมิได้ตั้งใจจะพุ่งเข้าไปต่อสู้กับพวกเขา เขาออกคำสั่ง “ใช้ไฟเผา!”ทุกคนได้ยินดังนั้น ก็จุดไฟที่ปลายธนู จากนั้น
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 850
ฉินซูมองเห็นความกังวลในใจของพวกเขา จึงอธิบายว่า “พวกมันแบ่งออกเป็นหลายกลุ่ม ศัตรูด้านหน้าเป็นเพียงตัวล่อเท่านั้น กำลังรบมิได้แข็งแกร่ง พวกเราเพียงแต่สังหารพวกมัน ก็สามารถบุกตรงไปยังค่ายใหญ่ของพวกมันได้ตรง ๆ แล้ว!”“ท่านหมายความว่า... พวกเราจะไปบุกค่ายหรือ? แต่ถ้าแม่ทัพของพวกมันมิอยู่ในค่าย เช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า?”“ในค่ายของพวกมันยังมีคนบาดเจ็บอีกมากมาย ครั้นเห็นพวกเราไปบุกค่าย พวกมันย่อมต้องลงจากเขามาไล่ตามพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็จะไม่มีที่ซ่อนตัวเลยมิใช่หรือขอรับ?” เจี่ยเซิ่งถามด้วยความฉงนเต็มใบหน้าฉินซูชี้ไปที่ด้านหลังค่ายใหญ่ “เมื่อพวกเราบุกฝ่าค่ายใหญ่ของพวกมันไปได้แล้วก็จะเข้าไปในป่า จากนั้นก็อ้อมกลับมาที่นี่! ไปกลับเช่นนี้ เวลาก็ผ่านไปครึ่งวันแล้ว”เจี่ยเซิ่งได้ยินดังนั้น จึงเพิ่งจะเข้าใจ “ใช่แล้ว พวกเราแค่ถ่วงเวลาเท่านั้น มิจำเป็นต้องสู้กับพวกมันจนถึงแก่ชีวิต!”รองแม่ทัพนายหนึ่งเอ่ยถามอย่างสงสัย "เช่นนั้นหากพวกมันทิ้งกำลังพลส่วนหนึ่งไว้บนเขาเล่า? ลำพังพวกเราเพียงหยิบมือจะยึดที่นี่กลับมาได้หรือขอรับ?"เจี่ยเซิ่งก็ตระหนักถึงจุดนี้ จึงมองไปที่ฉินซูอีกฝ่ายกล่าวด้วยสีหน้า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 849
เกาตงโบกมือสั่งการ “บุก! ตามข้าขึ้นเขาไป สับเจ้าคนสารเลวนั่นให้ตกตายเสีย!”“ท่านแม่ทัพเกา รอเดี๋ยว!” ไช่ซือรั้งเขาไว้เกาตงสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าจะขวางข้ารึ?”“ข้าน้อยมิกล้าขอรับ เพียงแต่เมื่อครู่นั้น เจ้าคนชั่วช้านั่นลงมาเพื่อยั่วยุชัด ๆ ขืนตอนนี้พวกเราผลีผลามบุกตามไป เกรงว่าจะตกหลุมพรางของพวกมัน ขอท่านแม่ทัพเกาโปรดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนด้วยขอรับ!”ได้ยินดังนั้น เกาตงก็สงบลงเล็กน้อยเขาหันกลับไปมองทหารที่บาดเจ็บล้มตาย แล้วจึงสั่งการ “พวกเจ้าจัดที่พักให้ผู้บาดเจ็บก่อน สวีฝูเจ้าพาทหารบางส่วนลอบขึ้นไปทางนั้น ตรวจตราการกระจายกำลังของทหารเป่ยเยี่ยนให้แน่ชัด!”“น้อมรับบัญชา!”ชายฉกรรจ์นามสวีฝูโบกมือแล้วนำกำลังพลหลายคนออกเดินทางเกาตงทอดสายตามองไปยังหุบเขาจากไกล ๆ แล้วกล่าว “เห็นได้ชัดว่าพวกเป่ยเยี่ยนพวกนั้นตั้งใจจะใช้ตำแหน่งที่ตั้งหุบเขาเพื่อลดทอนกำลังของเรา นอกจากหุบเขาแล้ว ยังมีทางอื่นที่สามารถอ้อมไปได้อีกหรือไม่?”ไช่ซือตอบ “มีขอรับ แต่หากต้องอ้อมไป อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาเพิ่มอีกสองถึงสามวัน อีกทั้งยังมิทราบว่ามีกองกำลังซุ่มโจมตีอยู่บนทางนั้นหรือไม่”“ดูท่าคงต้องหาวิธีจัดการพื้นที่เ
บางทีคุณอาจจะชอบ
รัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน248.6K viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์103 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา744 viewsองค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น
จันทร์กระจ่างภูผา359.4K viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ570.2K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา557 viewsสลับชะตาองค์ชายจอมโจร
จูเฉิงกง - อันนา102 views
