ไม่อยากจะเชื่อสายตา

 หลังจากแบกจอบกลับมาถึงเรือนท้าย

อันไป๋เล่อก็วางมันพิงไว้ข้างกำแพงหิน ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในเรือน กลับออกมาอีกครั้ง พร้อมชุดขี่ม้าสีเรียบที่เคยใช้ตอนเดินทาง

ผ้าคาดเอวถูกมัดแน่นเพื่อให้เคลื่อนไหวคล่องตัว บ่าวไพร่ที่มาแอบดูต่างไม่เชื่อสายตา พวกเขามองดูอยู่ครู่หนึ่ง

นางคว้าจอบขึ้นอีกครั้ง แล้วเริ่มลงมือถางหญ้าที่รกอยู่รอบเรือน

จอบในมือถูกเหวี่ยงดูค่อนข้างเชี่ยวชาญ

ท่วงท่าราบเรียบ แต่กลับเต็มไปด้วยความตั้งใจ

เสียง "ฉับ ฉับ" ของจอบดังเป็นจังหวะ

คลุกเคล้ากับกลิ่นหญ้าและดินชื้น

ที่พุ่มไม้ห่างออกไปเล็กน้อย

บ่าวไพร่สามคนแอบมองด้วยสายตาเบิกกว้าง

“นั่น...อี้เหนียงสี่กำลังถางหญ้าเองจริง ๆ?”

พวกเขาต่างไม่เชื่อสายตาตนเอง

ยิ่งดู...ก็ยิ่งตะลึง

แต่ยังไม่ทันได้กระซิบกันต่อ เสียงเรียบนิ่งแฝงน้ำเสียงดุเล็ก ๆ ดังขึ้นอยู่ด้านหลัง   “พวกเจ้ากำลังทำอะไร!!” 

ทั้งสามสะดุ้งเฮือก รีบหันขวับกลับไป

ทันใดนั้นก็ถอนหายใจโล่งอกแทบพร้อมกัน

“คุณชายสี่...บ่าวตกใจหมดขอรับ...”

ซ่งเหยาคุณชายสี่ของจวนเผย ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง แววตาจริงจังเกินวัยแม้อายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่ท่าทางกลับดูน่าเกรงขามในสายตาบ่าวไพร่

“นี่พวกเจ้ากำลังแอบดูอี้เหนียงสี่อยู่หรือ?”

“ถึงนางจะถูกขับออกจากตระกูล แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพวกเจ้าจะหมิ่นเกียรตินางได้นะ...”

“ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อ!”

เสียงของเด็กน้อยเด็ดขาดเกินวัย

บ่าวทั้งสามหน้าถอดสี รีบยกมือไหว้ลนลาน

“คุณชายสี่... พวกข้าเปล่าคิดเช่นนั้นนะขอรับ!”

“ได้โปรดฟังพวกข้าก่อนขอรับ!”

อันไป๋เล่อ ขุดดินได้ไม่นาน  เหงื่อก็ซึมที่ข้างขมับเป็นจำนวนมาก นางวางจอบลงเอ่ย “สตรีผู้นี้คงไม่เคยออกแรงทำอะไร เหนื่อยเป็นบ้าเลย”

มีพูดคุยกันดังขึ้น  ดวงตาเรียวสวยหรี่มองไปยังกลุ่มเสียงด้านหลังพลางเลิกคิ้วน้อย ๆ อย่างสงสัย

          นางจึงเดินออกไปดูแล้วหยุดยืนตรงหน้าทุกคน ก่อนเอ่ยขึ้น

“นี่พวกเจ้ามาทำอะไรกันที่นี่”

น้ำเสียงไม่ได้ดุ หากแต่แฝงความหนักแน่นพอให้ทุกคนสะดุ้ง

บ่าวไพร่ทั้งสามคนหน้าซีดเผือด รีบก้มตัวโค้งจนแทบติดพื้น

“อี้เหนียงสี่! บ่าว…บ่าวไม่ได้ตั้งใจจะลบหลู่นะขอรับ!”

เผยซ่งเหยา เด็กชายวัยหกขวบที่ยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ เม้มริมฝีปากแน่น พอเห็นมารดามาถึง ก็ดูจะลังเลว่าจะพูดอะไรดี

ในที่สุดก็กระซิบเบา ๆ “ข้า...แค่ไม่อยากให้ใครดูถูกท่านแม่…”

อันไป๋เล่อเหลือบมองลูกชายตัวน้อย ดวงตาที่เคยเย็นชาอ่อนลงเล็กน้อย  นางหันกลับมามองบ่าวไพร่แล้วกล่าวเรียบ ๆ

“ทีหลังอยากรู้อะไร...ก็ถามตรง ๆ”

“ไม่ต้องแอบ ไม่ต้องกระซิบ...ข้าไม่ได้เป็นผี”

คำพูดนั้นทำเอาบ่าวทั้งสามแทบเกือบจะหยุดหายใจ

          อันไป๋เล่อกวาดตามองบ่าวไพร่ทั้งสามที่ยังยืนก้มหน้าไม่กล้าหายใจแรง  นางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เด็ดขาด

“เรื่องที่พวกเจ้าแอบดูข้า...ข้าไม่เอาผิด”

บ่าวทั้งสามเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อหู

ที่อี้เหนียงสี่จะปล่อยพวกเขาไปง่าย           

ทว่า...ยังไม่ทันจะโล่งใจเต็มที่ เสียงของนางก็ต่อขึ้นทันที

“แต่พวกเจ้าต้องช่วยข้าถางหญ้าเสียให้หมด”  พอเห็นแววตาต่อต้านพวกเขานางก็เอ่ยถามต่อ 

“หรือจะไม่ทำ”

“ทำขอรับ!”

เสียงรับคำดังลั่นแทบพร้อมกัน  จากนั้นบ่าวทั้งสามคนก็พากันเร่งทำความสะอาดสวน  อันไป๋เล่อจึงหันมาหาซ่งเหยา

“แล้วเจ้าเล่ามาทำอะไรที่นี่”

เด็กน้อยกลัวมารดาจะจับได้ว่าตัวเองก็แอบมาดูเช่นกัน  จึงเอ่ยกลบเกลือน   “เห็นพวกเขาแอบตามท่านมา ข้าก็เลยแอบตามพวกเขามาอีกที”

ไป๋เล่อพยักหน้าทำที่เข้าใจ  อาเหมยกลับมานางไม่เห็นไป๋เล่ออยู่ในเรือนจึงเดินออกมาตาม

“คุณหนู...เหตุใดมาอยู่ที่นี่เจ้าคะ ..อ่ะ คุณชายสี่ แล้วๆ พวกเขามาทำอะไรเจ้าคะ”

“มาช่วยข้าถางหญ้าน่ะ”

อาเหมยขมวดคิ้ว  หากเป็นเมื่อก่อนอี้เหนียงสี่เรียกใช้บ่าวในตระกูลเผยย่อมไม่ใช่เรื่องผิดแปลก ทว่าตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป อี้เหนียงสี่เป็นเพียงผู้อยู่อาศัยทำนั้น ย่อมไม่ควรเรียกใช้ใครและถึงเรียกใช้พวกเขาก็ไม่มาทำให้

ไป๋เล่อเห็นสายตาสงสัยของอาเหมยนางไม่อธิบายเอ่ยสั้น ๆ “เจ้ายกน้ำชามาที่นี่ให้ข้า” 

“เจ้าค่ะ”

เผยซ่งเหยาเห็นมารดาไม่ได้เอ่ยไล่ตนให้กลับเรือน ไม่มีทีท่าน่ารำคาญ ก็ดีใจเงียบ ๆ

เด็กน้อยแอบเนียนเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะใต้ศาลา

สายตาใสแจ๋วเฝ้ามองจับจ้องมารดาอย่างไม่คลาดสายตา

ด้านบ่าวชายทั้งสาม แม้จะบ่นในใจอยู่บ้าง แต่เมื่อเริ่มลงมือก็กลับจริงจังมากกว่าที่คิด

พวกเขาแบ่งหน้าที่กันอย่างคล่องแคล่ว ทั้งถอนหญ้า กวาดเศษใบไม้ ตัดกิ่งไม้แห้ง และเก็บก้อนหินที่กระจัดกระจายตามทาง

ไม่นานนัก...

บริเวณสวนท้ายเรือนที่เคยรกร้างก็กลับดูโล่งสะอาด ร่มรื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

อันไป๋เล่อมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

ถึงแม้นางจะอยากลงแรงเองได้ แต่การมีแรงงานสามคนช่วย ก็ย่อมดีกว่าต้องใช้จอบอยู่คนเดียวเป็นแน่

“ดีกว่าข้าขุดเองมากทีเดียว”

นางเอ่ยเสียงเรียบ ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มบาง

จากนั้น นางจึงหันไปหาทั้งสามคน พลางกล่าวอย่างไม่เร่งร้อน

“พวกเจ้า...หากว่างจากงานในเรือนใหญ่  มาช่วยข้าทำสวนที่นี่ได้หรือไม่?”

ทั้งสามคนชะงัก ไป๋เล่อจึงเอ่ยต่อ  “แน่นอนว่า ข้าไม่ใช้แรงเปล่า...ย่อมมีค่าตอบแทน...แล้วข้าอยากจะทำโรงครัวสักหน่อยพวกเจ้าพอหาช่างมาทำให้ได้หรือไม่”

บ่าวทั้งสามหันหน้ามองกันแล้วเอ่ย

“พวกข้าทำได้ขอรับ”

“งั้นดี...รอตรงนี้ ข้าไปหยิบเงินบางส่วนให้พวกเจ้าไปซื้อข้าวของก่อน”    พอให้เงินเสร็จไป๋เล่อพูดคุยกับพวกเขาสักพักหลังจากนั้น ทั้งสามโค้งตัวให้ก่อนจะแยกย้ายกลับเรือน

เผยซ่งเหยานั่งมองอยู่ที่ศาลาอย่างตั้งใจ ไม่พูดไม่จา จนกระทั่งอันไป๋เล่อหันมาถามเสียงเรียบ

“เจ้าไม่ต้องเรียนหรือ?”

เด็กชายสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบตอบอย่างคล่องแคล่ว

“วันนี้อาจารย์มีธุระอื่นต้องไปทำขอรับ”

อันไป๋เล่อพยักหน้าเบา ๆ พลางครุ่นคิด  นางตั้งใจจะออกไปตลาดซื้อของเล็กน้อย เผื่อเริ่มวางแผนปรับครัวและสวน

จึงหันไปหาอี้ชิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“ข้าจะไปตลาด...สามารถพาคุณชายสี่ไปด้วยได้หรือไม่?”

อี้ชิงเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างตกตะลึง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา อี้เหนียงสี่ไม่เคยพาคุณชายออกไปข้างนอกด้วยตนเองเลยสักครั้ง

“เอ่อ...ข้า...ข้าคงต้องเรียนถามนายท่านรองก่อนเจ้าค่ะ”

อันไป๋เล่อฟังแล้ว เอ่ยเสียงราบ “เช่นนั้นก็วันหลังเถอะ...ข้าจะออกไปข้างนอกแล้ว เจ้าก็กลับไปเสีย”

เผยซ่งเหยาไม่แสดงความงอแงแม้แต่น้อย

เขาลุกขึ้น ค้อมกายอย่างนอบน้อม  “ขอรับ...อี้เหนียง”

อันไป๋เล่อมองตามหลังเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปบอกอาเหมย

“ไปข้างนอกกันเถอะ”