ตอนที่4

“พะ..พี่”

“พี่ได้คนแล้ว”

“จริงเหรอ”

“ใช่..แต่มันบอกว่าหากเป็นผู้หญิงหน้าตาดีอาจจะไม่ฆ่า”

“อะไรนะ! ก็ฉันจ้างให้ฆ่าไม่ใช่หรือไง”

“ฟังพี่ก่อน คนพวกนั้นมันก็เอาผู้หญิงไปขายนั่นล่ะ ยิ่งกว่าตายซะอีก มันไม่มีทางได้กลับมาแล้ว เราเองก็ได้เงินด้วย”

ลิลลี่เริ่มตั้งสติได้ คิดดูแล้วมันก็ไม่ต่างจากตายแถมยิ่งกว่าตกนรกเหมือนที่เธอเผชิญอยู่ตอนนี้

“แล้วจะเริ่มงานได้เมื่อไร”

อีกสองวันเพราะพวกมันต้องคอยดูลาดเลาผู้หญิงคนนั้นก่อนว่าจะจับตัวได้ตอนไหน

“ค่ะ...แล้วฉันจะรอฟังข่าวดี”

หลังจากวางสายเธอก็อารมณ์ดีอย่างมากจึงแต่งหน้า ปลอมตัวไม่ให้คนจำได้เพื่อออกไปช็อปปิ้ง

ทางด้านระฟ้าเธอมาร้านอาหารไทยที่เป็นเจ้าของเหมือนทุกวัน แม้ฝีมือการทำอาหารจะไม่เก่งแต่เพราะชอบกินและมีสูตรตั้งแต่รุ่นคุณทวดจึงทำให้สามารถขยายได้ถึงสามสาขาแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณฟ้า”

“สวัสดีจ้ะ”

“วันนี้มีออเดอร์แต่เช้าเลยค่ะ”

ระฟ้าก็หยิบมาดูอย่างปลื้มปริ่มมีทั้งออเดอร์ที่จะมารับเองและให้ไรเดอร์มารับ ตั้งแต่โสดหญิงสาวคล้ายจะสวยขึ้นกว่าเดิมคงเพราะลองเปลี่ยนทรงผมให้ดัดเป็นลอนเล็กน้อยจากผมตรงเชย ๆ และมักจะมัดรวบจึงมีเสน่ห์มากขึ้น

ลูกค้าหลายคนที่รู้ข่าวบ้างก็ให้กำลังใจหากเป็นลูกค้าชายก็เรียบ ๆ เคียง ๆ เพื่อจีบ แต่ตอนนี้ระฟ้ายังไม่ต้องการมีใคร เธอคิดว่าอยู่แบบโสดก็สบายใจดี

ตอนเย็นหลังปิดร้าน ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไป หญิงสาวขับรถเพื่อกลับไปยังคอนโดเหมือนทุกวันทว่าขณะถึงเส้นทางเปลี่ยวก็รู้สึกว่ามีรถตู้แปลก ๆ ขับตามมา แต่พอถูกแซงไปเธอก็เริ่มสบายใจมากขึ้นแต่แล้วรถคันดังกล่าวกลับขับมาตัดหน้ากะทันหันจนหญิงสาวกรีดร้องลั่น เหยียบเบรกทันที

ปึงงงงง

ทว่าไม่ทันการนักเพราะสุดท้ายก็ชนท้ายคันนั้น เธอตกใจจนพูดไม่ออกแต่โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ก็รู้สึกเดือดดาลจึงรีบออกไปดูพร้อมกับจะเรียกประกันทว่าไม่ทันหยิบโทรศัพท์ออกมาชายหลายคนก็รีบวิ่งมาหาเธอทันที

“กรี๊ดดดด ยะ..อย่านะ จะมาทำอะไรฉัน!” เธอรีบวิ่งหนีและกดเบอร์หาตำรวจแต่โทรศัพท์ถูกตบจนร่วงหล่นพร้อมกับผ้าที่โปะจมูก

ระฟ้าได้กลิ่นฉุนที่ทำให้สติพร่าเลือน ความกลัวมาเยือนจนอยากจะกรีดร้องให้ดังแต่สุดท้ายเธอก็หมดสติลงอย่างไม่ยินยอม

“สวยใช้ได้เลยนี่ลูกพี่ เราขายได้ราคาดีแน่นอน”

“ส่งไปให้ใครดี”

“พวกฝรั่งมันต้องให้ราคามากกว่าแน่นอน”

“ฝรั่งมันไม่ชอบแบบนี้หรอก”

ลูกพี่ครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจส่งไปยังประเทศเพื่อนบ้าน

“เดี๋ยวพาอีนี่ไปประเทศข้างเคียงดีกว่า”

“อย่าบอกนะว่าตรงช่องทางธรรมชาติ”

“ก็เออสิวะ มึงคิดจะนั่งรถไปหรือไง ตำรวจชายแดนแม่ง ยิ่งเข้มงวดอยู่ด้วยตั้งแต่โจรบ้านั่นอาละวาด”

“แต่หากเราพานางนี่ออกนอกประเทศทางที่ว่า เราก็เจอโจรกลุ่มนั้นอยู่ดี”

“หึ ๆ อันที่จริงกูมีความคิดมากกว่านั้นว่ะ”

“อะไรเหรอลูกพี่” พวกมันต่างมองหน้ากันไปมาอย่างไม่เข้าใจ

“เอาอีนี่ไปให้พวกโจรดีกว่า เราควรทำธุรกิจร่วมกัน”

“แต่ว่า...หัวหน้าของมันน่ากลัวเราไม่ควรไปยุ่งนะลูกพี่”

“เรามีผู้หญิงสวย ๆ ที่มันขาดแคลน หากมันต้องการผู้หญิงอีกเราก็จะส่งให้อีก เดี๋ยวมันก็วางใจเรา จากนั้นเราก็ขอใช้เส้นทางตรงนั้นข้ามชายแดนไปมาได้”