ตอนที่3

ภาคที่มายังบ้านของฟ้าก็พลันเสแสร้งร้องไห้รีบกราบญาติผู้ใหญ่ทุกคนอย่างสำนึกผิด แต่หญิงสาวคู่หมั้นไม่อยากมองในตอนนี้เธอทำใจได้บ้างแล้ว แม้ตอนแรกจะแทบเป็นบ้าแต่พอมาคิดดูดี ๆ รู้ตอนนี้ดีกว่าแต่งงานกันไป

“ผมขอโทษครับ...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไปสัมมนากับบริษัทแล้วเมามาก ตอนนั้นผมคิดว่าฝันและอยู่กับฟ้า แต่ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช้ความเมาของผมแบกพาไปนอนและถ่ายรูปคู่กันอีก ผมขอสาบานว่าตอนถ่ายรูปคู่กันสมองผมเบลอคิดว่าอยู่กับฟ้าจริง ๆ นะครับ”

ทุกคนมองหน้ากัน แม่ของระฟ้าได้แต่ถอนหายใจ

“ภาค...เรื่องมันไปไกลมากแล้วและจากที่น้าดูรูป...” เธอไม่อยากพูดเลยว่ามันไร้ความมึนเมา ยิ้มคู่หวานแบบนั้นจะเรียกว่าละเมออีกเหรอ

ส่วนญาติทางฝั่งภาครู้สึกไม่อยากเอาหน้าไว้ที่เดิมอีกแล้ว คนเป็นพ่อที่โกรธเคืองก็ลุกยืนฉับพลัน

“ทำไมแกถึงทำแบบนี้! เอาสันดานเสีย ๆ นี้มาจากไหน รู้ไหมว่าตระกูลเรากลายเป็นขี้ปากไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!!”

“พ่อครับ..ผมขอโทษ”

เพียะ!

ฝ่ามือของพจน์ตบลงใบหน้าลูกอย่างรุนแรง ดวงตาแดงก่ำ

“ถ้าพี่แกไม่ตาย ฉันจะไม่สนใจแกเลย!”

“คุณคะ!”

ภาคก็กำมือแน่น เขาเกลียดประโยคนี้ของพ่อมากที่สุด หากทำอะไรผิดพลาดก็จะเอาพี่ที่ตายไปแล้วมาข่มเสมอ

พจน์มองนิภาและชาติชายด้วยสีหน้าอับจนและรู้สึกผิดแทน

“ฉันต้องขอโทษพวกนายทั้งสองคนด้วยนะ ลูกของฉันมันไม่รักดี เรื่องค่าใช้จ่ายที่เตรียมงานแต่งทุกอย่างเราจะรับผิดชอบเอง”

ชาติชายก็ลุกยืนตบบ่าเพื่อน เพราะพวกเขาคบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ลูกทั้งสองชอบพอกันสายสัมพันธ์จึงยิ่งแน่นแฟ้นแต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้

“ฟะ..ฟ้า..ฟ้าให้อภัยพี่นะ...พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด!”

ระฟ้าที่เงียบมานาน พอเห็นภาคที่ร้องไห้ ใบหน้าบวมช้ำ เธอไม่ได้รู้สึกสงสารหรือสะเทือนใจอะไรนอกจากน่าสมเพช

“กลับไปหาลิลลี่อะไรของพี่เถอะค่ะ”

“ฟ้า!”

“พวกเราขอกลับก่อนนะคะ” ญาดาไม่อาจรับความอับอายได้อีกจึงรีบพยุงลูกชายให้กลับไปด้วยกัน

“มะ..แม่!จะพาผมไปไหน ผมต้องคุยกับฟ้าให้รู้เรื่อง แม่!!”

ญาดาส่ายหน้ามองนิ่งปกติเธอไม่ใช่คนน่ากลัวสำหรับลูก มักให้สามีทำโทษแต่ตอนนี้หากภาคยังดื้อรั้นคนเป็นแม่ก็อยากจะตีลูกที่โตเป็นหนุ่มสักครั้ง

หลังจากคนโวยวายถูกพาไป บ้านก็กลับมาเงียบสงบตามเดิม ผู้เป็นพ่อและแม่ต่างนั่งขนาบข้างบุตรสาวด้วยความห่วงใย

“หนูไม่เป็นไรค่ะ..หนูกำลังทำใจอยู่...”

พอทั้งสองได้ยินก็โอบกอด เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ร้ายแรงมากจริง ๆ เด็กทั้งสองคบหากันมานานจนเกือบจะแต่งงานกันไม่ใช่เรื่องทำใจได้เร็วไว

ระฟ้าเช็ดหน้าตา พยายามยิ้ม

“หนูไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว อยากกินกับข้าวฝีมือแม่จังค่ะ”

พอถูกลูกอ้อนแบบนี้คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยิ้มเอ็นดู จากนั้นก็ช่วยกันเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารกลางวัน

บ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กนี้เริ่มมีความอบอุ่นเมื่อบุตรสาวกลับมาบ้านแม้จะด้วยเรื่องปวดใจแต่ยังมีรอยยิ้มทั้งยังอ้อนเหมือนเด็ก ทำให้บรรยากาศไม่ได้อึมครึมเท่าก่อนหน้า

แต่ในใจขอระฟ้ารู้ดีว่ายังไม่อาจตัดขาดได้ทันที

หลังจากเลิกรากับคนรักที่คบหากันมายาวนานแม้จะบอกว่าทำใจได้แต่พอนึกถึงช่วงเวลาต่าง ๆ ที่อยู่ด้วยกันก็อดที่จะเศร้าไม่ได้อยู่ดี แต่พออีกฝ่ายมาคอยง้อแทนที่จะรู้สึกดีแต่ระฟ้ากลับหงุดหงิด

ความทรงจำที่ดีก็คือที่ดี มีให้นึกถึงในอดีตแต่ไม่ใช่สำหรับตอนนี้ที่เป็นปัจจุบัน! เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยอีกแล้ว!

ระฟ้าเลิกกับภาคได้ประมาณหนึ่งเดือนแล้วก็จริงแต่ยังถูกตามง้อตลอดจนน่ารำคาญแต่หญิงโฉดชายชั่วทั้งสองคนนั้นไม่อาจรอดพ้นวิกฤติการถูกด่าถูกล่าแม่มดใครต่างก็รังเกียจ ลิลลี่ถึงกับต้องออกจากงานได้แต่ซุกตัวอยู่ในห้องรอพี่ชายติดต่อกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ กระทั่งอีกฝ่ายได้โทรมา