Share

บทที่ 2318

Author: จุ้ยหลิงซู
เซียวหลันยวนมีกำลังภายในอยู่บ้าง

"นี่ไม่ถือว่าบาดเจ็บหรอก" เขาปลอบฟู่จาวหนิง "เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายคนนี้วรยุทธ์สูงมาก ถ้าไม่ใช่เขาบาดเจ็บอยู่ พวกเราอาจจะต้องสู้กันทั้งวันทั้งคืนจึงจะรู้ผลแพ้ชนะ ดังนั้นเพื่อใช้เวลาให้น้ยอที่สุดจัดการเขา พอข้าลงมือก็เลยใช้กำลังที่มีทั้งหมดออกไป เลยมีผลสะท้อนกลับมาก็เท่านั้น"

น่าจะเพราะออกแรงมากเกินไป เส้นชีพจรเลยมีความรู้สึกแบบนั้น

ตอนนั้นเขามีแผนอยู่ ต่อให้ตนเองบาดเจ็บเล็กน้อย ก็จะไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้พักหายใจ

ความจริงพิสูจน์แล้วว่าแผนนี้ถูกต้อง

ต่อมาพอค้นตัวเจ้าลัทธิฝั่งซ้าย ก็พบว่าบนตัวเขามีอาวุธลับมากมาย ล้วนมีพิษทั้งสิ้น ขอแค่ให้โอกาสเขาสักนิด ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะบาดเจ็บหนักกว่านี้ไหม

"สมรรถภาพร่างกายเขาแข็งแกร่งมาก"

ฟู่จาวหนิงก็ไม่ได้โทษอะไรเขา แต่นางลงข้างๆ เขา หยิบเข็มเงินออกมาฝังเข็มให้เขารอบหนึ่ง พลางบอกเรื่องที่พบจากการจับชีพจรเมื่อครู่

"ทั้งที่ติดพิษทำลายประสาทของข้าแล้ว แต่ความเสียหายบนตัวเขากลับไม่ได้มากแบบที่ข้าคิดไว้"

"แล้วยังไง?"

"หรือก็คือ เดิมทีพอติดพิษทำลายประสาท ตนเองแค่จะยืนก็ยังยากลำบาก สองขาจะไร้เรี่ยวแรง แต่เมื่อครู่ท่านเห็
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2356

    เสิ่นเชี่ยวพิจารณาตัวอวี๋เซียนเอ๋อร์ในฐานะแม่ แน่นอนว่านางไม่ได้รู้สึกดีด้วยกับอวี๋เซียนเอ๋อร์คิดจะมาแย่งสามีลูกสาวนาง ก็คือจะมาทำลายความสุขของลูกสาว แล้วนางยังต้องทำหน้าดีดีกับคุณหนูของเจ้าเมืองคนนี้ด้วยหรือ?"ไม่ใช่ว่าข้ายกยอตัวเองหรอกนะ แต่ลูกสาวข้าดีกว่าเจ้ามากมายนัก ไม่ว่าจะมองจากด้านไหน เจ้าก็ไม่มีอะไรที่จะเทียบนางได้เลย"เสิ่นเชี่ยวพูดจบด้วยสีหน้าขรึม มองไปทางเซียวหลันยวน"ท่านอ๋อง ท่านคิดว่ายังไงล่ะ?"เสิ่นเชี่ยวก่อนหน้านี้ยังมีเลี่ยงๆ เซียวหลันยวนอยู่บ้าง แม้ว่าความแค้นระหว่างพวกเขาจะแก้ไขไปแล้ว ถูกยืนยันแล้วว่าเป็นการเข้าใจผิด แต่ถึงยังไงประสบการณ์ที่เผชิญมาตลอดหลายปีทุกคนก็แบกรับกันมาอย่างแท้จริง ได้กลืนความขมขื่นหลายปีนั้นกันลงไปจริงๆดังนั้นก่อนหน้านี้นางจึงรู้สึกว่าระหว่างพวกเขาอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขก็ดีมากแล้ว แต่ทางที่ดีอย่าอยู่ด้วยกันนักดีกว่า ถึงยังไงก็ไม่มีอะไรจะคุยกันเท่าไรนักแต่ตอนนี้นางกลับพูดกับเซียวหลันยวนก่อน กระทั่งดูมีพลังอยู่หน่อยๆ ด้วยในฐานะสามีของจาวหนิง ถ้าเขาพูดดีดีถึงหญิงสาวคนอื่นแม้สักนิด นั่นก็คือผิดแล้ว ถึงยังไงหญิงสาวคนนี้ก็คิดจะแทรก

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2355

    อวี๋เซียนเอ๋อร์มองเซียวหลันยวนอย่างงงงันถึงแม้ แม้คำพูดของเขาเหมือนจะดูไม่เคารพต่อตระกูลอวี๋ ว่าตามหลักการ นางควรจะโกรธมาก แต่นางกลับโกรธไม่ออกนางกระทั่งรู้สึกว่า เขามีพลังแบบนี้จริงๆ พูดคำพูดเช่นนี้ออกมาได้ก็ดูสมเหตุสมผลอยู่"ท่านคิดว่าตนเองเป็นคนจากราชวงศ์จริงหรือ?"อวี๋เซียนเอ๋อร์หลังจากตั้งสติกลับมาได้ก็ยังฝืนความเย่อหยิ่งเอาไว้ เชิดคางมองเขาอย่างโอหังเหล่าเพื่อนของนางพอได้ยินว่ามีคนหลายคนเข้ามา นอกจากความตกใจแล้ว ก็ยังอยากรู้อยากเห็นต่อตัวพวกเขามาก แต่พวกเขาก็ไม่เชื่อตัวตนฐานะของคนเหล่านี้โดยเฉพาะใต้ฝ่าพระบาทอ๋องเจวี้ยนคนนี้พวกเขารู้สึกว่า จะต้องเป็นคนจากภายนอกที่เข้ามาตงฉิง แล้วพบเมืองอั้นโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นก็เกิดความละโมบขึ้นมา แต่งเรื่องตัวตนฐานะขึ้น คิดจะเข้ามาแย่งชิงเมืองอั้นถ้าหากหลอกเจ้าเมืองกับพวกเขาไปได้ เช่นนั้นอีกฝ่ายก็สามารถขึ้นเป็นนายใหม่ของเมืองอั้นได้"ได้ยินว่า ในอดีตคนของราชวงศ์เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น ตอนนั้นจักรพรรดินีออกไปทำการทูตที่ต้าชื่อ และตายอยู่ที่ต้าชื่อ ส่วนคนที่อยู่ในเมืองหลวง ก็ล้วนตายไปพร้อมกับการล่มสลายของเมืองหลวง ตงฉิงไม่มีราชวงศ์มา

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2354

    อวี๋เซียนเอ๋อร์เดิมทีก็ไม่อยากแต่งกับเซียวหลันยวนนางไม่เชื่อคนที่เข้ามาตงฉิงจากภายนอก รู้สึกว่าคนที่มาจากภายนอกจะต้องซับซ้อนมาก ใครจะรู้ว่าเป็นคนดีหรือเปล่า?ยิ่งไปกว่านั้น ชายคนนี้ยังบอกว่าตนเองมีภรรยาแล้วด้วย แล้วทำไมนางจะต้องไปแย่งความโปรดปรานกับหญิงสาวคนอื่นด้วยล่ะ? เหมือนนางมาช้าไป สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกไม่ยินยอมทำอย่างกับว่าตนเองต้องเข้าไปแทรกกลางระหว่างสามีภรรยา เป็นคนนอกเว้นเสียแต่นางจะได้ชายคนนี้มาก่อนแต่พอได้ยินว่าชายคนนี้ไม่ยินยอมจะแต่งงานกับนาง นางก็ไม่พอใจขึ้นมาตัวนางปฏิเสธเองยังพอทน แต่มีสิทธิ์อะไรที่ชายคนนี้มาปฏิเสธนาง?ดังนั้นนางจึงมาถามกับเซียวหลันยวนแต่ตอนที่นางเห็นเซียวหลันยวน ใจของนางก็เต้นโครมครามราวดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานนางไม่เคยเห็นชายหนุ่มที่มีบุคลิกเฉพาะตัวแบบนี้มาก่อนในเมืองอั้น ทุกคนอันที่จริงก็ไม่ได้ออกไปภายนอกนานแล้ว สิ่งที่พบเห็นตั้งแต่เด็กก็เป็นแค่ทั้งหมดในเมืองอั้นเท่านั้น คนที่เจอหน้าด้วยก็มีแต่คนในเมืองอั้นถ้าไม่ผ่านประสบการณ์ ไม่มีทางมีบุคลิกเฉพาะตัวที่แข็งแกร่งแบบนี้แน่รวมถึงพ่อของนาง อวี๋เซียนเอ๋อร์รู้สึกว่าพ่อของนางไม่มีได้มีควา

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2353

    หญิงสาวที่ประตู อายุประมาณสิบแปดปีเป็นวัยที่กำลังเบ่งบานดุจดอกไม้แรกแย้ม ตาคมฟันขาวผ่อง อ้อนแอ้นอรชร ทั้งยังเปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวาแห่งวัยเยาว์ชุดกระโปรงสีม่วงของตงฉิง ขับเด่นให้นางดูเปล่งปลั่งมีชีวิตชีวานางมองเซียวหลันยวน สีหน้าดูไร้เดียงสาดื้อรั้น ริมฝีปากยื่นออกมาเล็กน้อย"นี่ ท่านบอกว่าจะไม่รับข้าเป็นภรรยารึ?" นางถามออกมาเสียงใส ในน้ำเสียงดูเอาแต่ใจอยู่บ้างชิงอีที่คอยเฝ้าอยู่ข้างๆ พอเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง บนหน้าผากก็มีเหงื่อเย็นผุดออกมาดูท่าคนคนนี้ น่าจะชอบท่านอ๋องเข้าเสียแล้วเมืองอั้น ยังมีคนอยู่ใช้ชีวิตอยู่จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเมืองของพวกเขาคิดว่า มนุษย์ที่ด้านนอกน่าจะตายกันไปแล้วกว่าครึ่ง เมืองอั้นถ้าอยากจะอยู่รอดต่อไป ก็จำเป็นที่จะต้องมีคนดังนั้น หลายปีนี้ พวกเขาจึงสนับสนุนให้ประชาชนในเมืองมีลูกพอเข้าเมืองอั้น พวกเขาก็เห็นวัยรุ่นชายหญิงจำนวนมาก เด็กเล็ก และยังเห็นคนที่อุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนอีกด้วยภาพที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาไร้ขีดจำกัดนี้ ทำให้พวกเขาทุกคนต่างรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเด็กมากขนาดนี้ อธิบายได้ว่าประชาชนในเมืองอั้นมีอยู่ไม่น้อยเลย ยิ่งไป

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2352

    "พระชายา" จงเจี้ยนสีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย "นอกจากบ้านอุทยานที่นี่ พวกเรายังพบเมืองอีกแห่งหนึ่ง น่าจะอยู่ใกล้กับเมืองหลวงจักรพรรดิ คนของเราล้วนตั้งค่ายกันอยู่ด้านนอกเมือง ทุกวันจะเข้าไปทำความสะอดาเมือง เตรียมพร้อมสำหรับซ่อมแซม""เมืองนั้น ท่านอ๋องตั้งชื่อเมืองใหม่แล้ว ชื่อว่าเมืองจิ่น""เมืองจิ่น?"ฟู่จาวหนิงไม่เคยได้ยินเซียวหลันยวนเอ่ยถึงเลย เพราะทุกวันเรื่องที่เขาต้องจัดการมีเยอะมาก ส่วนนางก็วุ่นกับการเขียนหนังสือแพทย์ สกัดยา บางครั้งเขาก็จะเลือกเรื่องที่น่าสนใจมาเล่าให้นางฟัง บางครั้งกลับรู้สึกว่าพูดมากเกินไปแล้วนางจะรำคาญดังนั้น จึงมองข้ามเรื่องบางเรื่องไปฟู่จาวหนิงเองก็คิดว่าจะรอให้มาถึงตงฉิงก่อนแล้วค่อยมาแก้ไปทีละเรื่อง"ใช่แล้ว นี่เป็นเมืองแรกที่เราจะบูรณะซ่อมแซม หอเมืองและกำแพงเมืองส่วนใหญ่ของเมืองจิ่นยังคงดีอยู่ เสียหายไปบางส่วนเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นบ้านเรือนด้านในส่วนใหญ่ก็ยังดีอยู่ เพียงแต่ตอนนั้นอาจจะถูกน้ำท่วมไหลผ่าน"จงเจี้ยนคิดถึงสภาพในอดีต ก็อดทอดถอนใจขึ้นมาไม่ได้"เคยน้ำท่วมหรือ? แล้วประชาชนด้านในล่ะ?" ฟู่จาวหนิงได้ยินใจก็เกร็งขึ้นมาหรือว่าประชาชนทั้งเมืองจะ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2351

    ทิวทัศน์ของตงฉิงงดงามอย่างที่สุดราวกับว่าในหนึ่งวันคนละช่วงเวลาก็จะมีทิวทัศน์งดงามคนละแบบ ตอนนี้ช่วงรุ่งเช้าเป็นความรู้สึกเหมือนแดนเซียนเย็นยะเยือกที่ถักทอจากขุนเขามืดมิดกับหมอกยามเช้าเมื่อวานช่วงค่ำ เป็นท้องฟ้าพร่างด้วยแสงยามเย็นซึ่งเปลี่ยนสีสันอย่างรวดเร็วตอนกลางวันทั้งหมดกลับสว่างไสว ภูเขาคือภูเขา แม่น้ำคือแม่น้ำ แทบไม่เห็นฝุ่นเลย ดังนั้นต่อให้ต้นไม้ข้างทางก็ยังเขียวเข้ม ดูเหมือนไม่มีฝุ่นเกาะเลยแม้แต่น้อย เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาฟู่จาวหนิงชอบตงฉิงมากนางไม่รู้ว่าเพราะที่นี่เคยมีร่องรอยอารยธรรมของมนุษย์ แล้วถูกธรรมชาติปกคลุมไปอีกครั้งหรือเปล่า ดังนั้นจึงได้ปรากฏทิวทัศน์ธรรมชาติที่งดงามและไม่หยาบกระด้าง หรือว่าตอนที่แคว้นตงฉิงยังอยู่ ก็เพิ่มเสน่ห์ทางวัฒนธรรมท้องถิ่นเข้าไปในทัศนียภาพงดงามนี้อยู่แล้วแต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ตอนนี้นางก็คาดหวังที่จะเห็นตงฉิงถูกสร้างขึ้นใหม่อีกครั้ง"คุณหนู ที่นี่ตอนเช้ายังหนาวอยู่นะเจ้าคะ" เสี่ยวเยว่เดินออกมา นำผ้าคลุมชิ้นหนึ่งมาคลุมบนตัวนาง"เสี่ยวเยว่ เจ้าชอบที่นี่ไหม?" ฟู่จาวหนิงมองเสี่ยวเยว่ผาดหนึ่ง "อยากกลับไปต้าชื่อไหม?"เสี่ยวเยว่ส่ายหั

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status