LOGINShare
บทที่ 0116
Related chapters
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0117
ณ โรงพยาบาลพอหลินจืออี้ให้น้ำเกลือเสร็จ ไข้ก็ลดลงหมดแล้ว แม้คนจะไม่มีแรง แต่สภาพโดนรวมก็ถือว่าไม่เลว"ไม่นอนโรงพยาบาลจริงๆ เหรอ ดื่มเหล้าเยอะขนาดนั้น แถมยังตกน้ำเป็นไข้ เข้าโรงพยาบาลดูอาการวันหนึ่งก็เป็นเรื่องปกติ” หลี่ฮวนเขียนเวชระเบียนไปด้วยและชักชวนไปด้วยหลินจืออี้ไม่สนใจเขา เปิดผ้าห่มออกหมายจะลงจากเตียงทุกครั้งที่เธอเห็นหลี่ฮวน อารมณ์ของเธอก็จะซับซ้อนมากเธอเคยถามพยาบาลเป็นการส่วนตัว และได้รับการบอกว่าหลี่ฮวนเป็นหมอที่มีชื่อเสียงและมีความสามารถที่ดี แม้แต่ผู้ป่วยก็ยังชื่นชมเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะทําการผ่าตัดปลูกถ่ายไตของเด็กโดยไม่ได้รับอนุญาตแต่ก็ตัดออกไม่ได้ว่าเขาจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเขากับกงเฉินโดยรวมแล้ว สาเหตุหลักอยู่ที่กงเฉินทั้งนั้นหลี่ฮวนเห็นเธอตัดสินใจแล้ว ก็ถอนหายใจเล็กน้อย หางตาเหลือบไปเห็นเสื้อไหมพรมที่เธอสวมพอดี จึงอดตกใจไม่ได้เสื้อไหมพรมนี้ของกงเฉินไม่ใช่เหรอ...หลินจืออี้ไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลี่ฮวน สะพายกระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตูยังไม่ทันได้เดินออกไป ก็มีเงาร่างหนึ่งขวางทางเธอเอาไว้มือของชายคนนั้นที่สวมหยกสีแดงวางอยู่บนกรอบประตู ดวงตาที่ลึกล้ำข
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0118
“อาเล็ก เพื่อช่วยซ่งหว่านชิวล้างมลทินให้ขาวสะอาด ทุ่มเทแรงกายแรงใจจริงๆ เลยนะ”“แต่ฉันจะไม่ยอมให้พวกอาสมหวัง! ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็จะลากซ่งหว่านชิวไปลงนรกให้ได้!”หลินจืออี้ถลึงตาใส่ซ่งหว่านชิวอย่างแรง แล้วเดินไปที่ประตูด้านหลัง เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของกงเฉินดังขึ้นเบาๆ “หลินจืออี้ แม่เธอก็ไม่สนใจแล้วเหรอ?”หลินจืออี้หยุดเดินทันทีริมฝีปากของเธอขาวซีด แม้แต่สมองก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะเธอค่อยๆ หันกลับมา จ้องมองชายตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำราวกับจะหลั่งเลือดในวินาทีต่อมา"ได้ ได้..."เธอก้มลงเก็บเอกสารบนพื้นอย่างแข็งทื่อ นิ้วมือสั่นระริกด้วยความอัปยศอดสูเมื่อกดแป้นพิมพ์ไปทีละคําๆเธอหลับตาเล็กน้อยและกดปุ่มส่งออกอย่างแรงเมื่อกงเฉินเดินเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังและยิ้มให้เขาอ่อนๆ“อาเล็ก พอใจหรือยัง ได้หรือยัง?"ราวกับกลัวว่าเขาจะไม่ได้ยิน เธอถามออกไปอีกครั้งความไม่แยแสที่เปิดเผยในดวงตาของเธอทําให้เขาเห็นความรกร้างและความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดในหัวใจของเธอดวงตาของกงเฉินสั่นเล็กน้อย ในดวงตามีความสับสนวุ่นวายที่ไม่สามารถอธิบายได้หลินจืออี้มองหลี่ฮวนที่เหม่อลอย แล้วยื่นมือออกมาพูดว่า “ถ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0119
เฉินจิ่นพบกงเฉินที่กําลังดื่มชาอย่างเงียบๆ ในห้องทํางานของหลี่ฮวน“คุณชายสาม คุณหนูหลินถูกคุณชายใหญ่พาตัวไปแล้วครับ”กงเฉินหรี่ตา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาหลินจืออี้ปิดเครื่องแล้วถ้วยชาแตกในมือของกงเฉินพร้อมกับเสียงของระบบโทรศัพท์ดวงตาเขาฉายแววอึมครึม ทําให้คนกลัวจนตัวสั่นหลี่ฮวนเหลือบมองเขา "ลนแล้วเหรอ? แล้วเมื่อกี้นายบังคับเธอทําไมล่ะ?”กงเฉินโยนถ้วยชาที่แตกลงในถังขยะ ขี้เกียจที่จะอธิบายอะไรหลี่ฮวนชี้ไปที่เสื้อไหมพรมที่พับไว้บนโต๊ะ “แม้แต่เสื้อไหมพรมตัวนี้นายก็ให้เธอใส่ นี่มัน...”“นายว่างมากเหรอ?”กงเฉินขัดจังหวะ หยิบเสื้อไหมพรมขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไปเมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลกงก็ดึกมากแล้วกงเฉินยืนอยู่ในลานบ้าน จุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาสูบเฉินจิ่นมองท้องฟ้า “คุณชายสาม ฝนใกล้จะตกแล้ว กลับเข้าไปเถอะครับ”กงเฉินเงยหน้าขึ้นมองเมฆสีดําที่ปกคลุมดวงจันทร์และพ่นหมอกสีขาวออกมา ในขณะที่เขามองไปยังห้องมืดห้องหนึ่งในเรือนของกงสือเหยียนเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง แต่หน้าจอกลับเป็นสถานะการอัปเดตของกงเยี่ยนประโยคเดียว [แมวขี้เกียจตัวน้อย]พร้อมกับรูปถ่ายรูปหนึ่งในร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0120
หลิวเหอยิ่งคิดไป ยิ่งพูดก็ยิ่งฮึกเหิมหลินจืออี้คว้าไหล่ของเธอแล้วเขย่าไปมา “แม่ ฉันจำเป็นต้องหาผู้ชายด้วยเหรอ? ฉันไม่ต้องการใครทั้งนั้น! ถ้าแม่ยังบังคับฉันอีก ฉันก็จะไปหาใครสักคนมาแต่งงานส่งๆ ซะเลย”“ดูแกสิ ฉันก็หวังดีกับแกนะ หาผู้ชายดีๆ สักคน ใช้ชีวิตดีๆ ไม่ดีหรือไงกัน?”"ชีวิตดีๆ ฉันพึ่งพาตัวเองไม่ได้เหรอ? ถึงต้องพึ่งผู้ชาย” หลินจืออี้โต้กลับ“ฉัน... ฉันเถียงสู้แกไม่ได้ รีบไปนอนซะ”หลิ่วเหอโบกมืออย่างจนใจหลินจืออี้กลับไปที่ห้องแล้วนอนลงบนเตียง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็นึกถึงโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องของตัวเองเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและรวบรวมความกล้าเปิดโทรศัพท์ทีแรกคิดว่าจะติ๊งๆ ดังไม่หยุด คิดไม่ถึงว่าโทรศัพท์จะเงียบเป็นพิเศษเมื่อกดเปิดข้อความส่วนตัวขึ้นมา ข้อความที่ด่าเธอในตอนแรกก็ถูกถอนออกไปหมดแล้ว แถมยังขอโทษเธอด้วยและในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงนี้ ซ่งหว่านชิวที่ควรจะภูมิใจในตัวเองกลับสูญเสียแฟนๆ ไปหลายแสนซ้ำยังถูกแฟนคลับเหยียบซ้ำทุกอย่างต้องเริ่มต้นหลังจากหลินจืออี้ส่งจดหมายขอโทษแฟนคลับของซ่งหว่านชิวด่าหลินจืออี้ยังไม่พอ ยังไปด่าโรงพ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0121
กงเยี่ยนแอบช่วยหลินจืออี้ไว้มากขนาดนั้น เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีที่จะทําให้เขากระอักกระอ่วนเพียงเพราะแค่รูปถ่ายใบเดียวแต่สิ่งที่ควรพูดให้ชัดเจนก็ต้องพูดให้ชัดเจนไว้ก่อนพี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่ ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกผ่านไปครู่ใหญ่ กงเยี่ยนก็ส่งรอยยิ้มกลับมา[พักผ่อนเร็วๆ หน่อยนะ][ค่ะ]เมื่อออกจากไลน์ หลินจืออี้ก็พลิกดูโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับพอเห็นเบอร์โทรของกงเฉินแล้ว นิ้วมือเธอก็ชะงัก สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง แล้วอาบน้ำเข้านอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลินจืออี้ก็ตื่นนอนและไปที่ห้องครัวระหว่างทางเธอยังคิดหาจะใช้ข้ออ้างอะไรให้คนใช้ยืมห้องครัวให้เธอใช้เพราะก่อนหน้านี้ เวลาเธอไปหาอะไรกินมักจะถูกคนอื่นเยาะเย้ยถากถางอยู่เสมอนึกไม่ถึงว่าพอเข้าประตูมา คนที่ยุ่งวุ่นวายล้วนเป็นคนแปลกหน้าทั้งนั้นหลังจากอีกฝ่ายเห็นเธอ ก็รีบวางงานในมือลงทันที และทักทายอย่างเป็นระเบียบ“คุณหนูหลิน คุณหิวหรือเปล่าคะ? เราจะเพิ่มความเร็วให้เร็วหน่อย แป๊ปหนึ่งนะคะ”คนที่พูดเป็นผู้หญิงอายุห้าสิบกว่าๆ มีรอยยิ้มอ่อนโยนมากหลินจืออี้อยู่ในตระกูลกงยังไม่เคยถูกคนใช้ปฏิบัติต่ออย่างนอบน้อมแบบนี้มาก่อน ชั่วขณะหนึ่งจึงรู้สึก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0122
“พี่ใหญ่ พี่มาได้ยังไง”เธอเช็ดมือก่อนจะทักทาย“ฉันเห็นว่าเธอบาดเจ็บ เลยอยากไปส่งเธอที่สตูดิโอเช้านี้ เธออย่าไปเบียดรถไฟใต้ดินเลย” กงเยี่ยนเห็นเธอสวมผ้ากันเปื้อนจึงถามอย่างลังเลว่า “นี่เธอทําอะไรน่ะ?”หลินจืออี้ยกมือที่เปื้อนแป้งบางๆ เอ่ยขึ้นมาอย่างอายๆ “เดิมทีคิดจะทําขนมเปี๊ยะให้พี่กับคุณนายใหญ่ลองชิมดู แต่กลับถูกพี่จับได้ซะก่อน”“งั้นให้ฉันไปก่อนไหม?” กงเยี่ยนพูดติดตลกหลินจืออี้ยิ้มตามเขา “พี่ใหญ่ พี่นั่งรอปแป๊ปนะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”กงเยี่ยนตอบอืมหลินจืออี้ทําอาหารเช้าอย่างคล่องแคล่ว พอเห็นกงเยี่ยนเอาแต่มองนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งคราว จึงห่ออาหารเช้าทั้งหมดลงในกล่องข้าวที่เพิ่งซื้อมาใหม่แล้วหันไปกําชับคนรับใช้อีกว่า “อาหารจานนี้ของคุณนายใหญ่ค่อนข้างจะนิ่ม ย่อยง่ายหน่อย อย่าลืมให้เธอกินตอนร้อนๆ ล่ะ”“ได้ค่ะ”จากนั้นเธอก็ส่งถุงลายสก็อตสีน้ำเงินให้กับกงเยี่ยน“พี่ใหญ่ อย่ารังเกียจเลย กล่องข้าวเป็นของใหม่ทั้งหมด เดิมทีตั้งใจว่าต่อไปจะไปทํากับข้าวกินเองที่สตูดิโอ”“ไม่รังเกียจหรอก วันหลังอย่าลำบากแบบนี้อีก” กงเยี่ยนรับถุงมา “ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่สตูดิโอ”“ค่ะ”เนื่องจาก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0123
เลขาของกงเยี่ยนรู้สึกเหมือนโดนตบที่ขาของตัวเอง ทั้งตัวยืนไม่มั่นคง น้ำชาในมือสาดลงบนตัวกงเยี่ยนและกล่องอาหารกงเยี่ยนขมวดคิ้วเลขารีบพูดว่า “ขอโทษค่ะ คุณชายใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”ในเวลานี้ กงเฉินบีบก้นบุหรี่เข้าไปในที่เขี่ยบุหรี่“ฉันมาหานายก็เพื่อจะให้นายไปทําธุระที่เมืองไห่เฉิง เอกสารวางอยู่ที่นี่แล้ว อย่าลืมอ่านล่ะ”กงเยี่ยนชําเลืองมองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทํางาน “ครับ”“ไปก่อนล่ะ”กงเฉินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยในห้องทํางาน กงเยี่ยนรับผ้าเช็ดหน้าในมือเลขามา สีหน้ายังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม“ออกไปเตรียมสำหรับการไปทำงานนอกสถานที่หน่อย”“ค่ะ”เลขาลุกขึ้นและออกจากห้องทํางานกงเยี่ยนจ้องมองกล่องอาหารบนโต๊ะ สายตาเข้มขึ้นภายในลิฟต์เฉินจิ่นเล่นก้อนหินเล็กๆ ในมืออยู่“คุณชายสาม คุณเรียกผมตามมาก็เพื่อ...”“หืม?”“ไม่มีอะไร”……ต้องขอบคุณกงเยี่ยน หลินจืออี้จึงไม่ได้มาสาย เพิ่งกดบัตรเสร็จ เธอยังไม่ทันได้ดีใจ ก็ได้ยินเสียงที่ทําลายบรรยากาศดังขึ้นซะแล้ว“จืออี้”เสิ่นเยียนในชุดพนักงานต้อนรับ เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม“เธอเป็นพนักงานต้อนรับคนใหม่เหรอ?”ในใจของหลินจืออี้ยกย่อง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0124
เซวียมั่นคิดแล้วคิดอีก แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเธอสามคนที่เป็นนักศึกษาฝึกงานใหม่ ก็ต่าวไปออกแบบมาคนละฉบับ แล้วไปพบประธานอวี๋กับฉันด้วยกัน”“ค่ะ” หลินจืออี้และเฉินฮวนตอบพร้อมกันมีเพียงซ่งหว่านชิวเท่านั้นที่พูดอย่างมั่นใจว่า “ประธานเซวีย ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราขนาดนี้หรอกค่ะ ถึงเวลานั้นฉันจะนัดประธานอวี๋ พาจืออี้กับเฉินฮวนไปด้วยกันก็ได้แล้ว”เซวียมั่นยุ่งจริงๆ นั่นแหละ จึงพยักหน้าตกลงเมื่อสิ้นสุดการประชุมหลายคนล้อมซ่งหว่านชิวด้วยความอิจฉา“หว่านชิว เธอสมกับเป็นผู้หญิงของคุณชายสามจริงๆ นะ รู้จักคนไปทั่วเลย”“ที่ไหนกันล่ะคะ”ซ่งหว่านชิวเงยหน้ามองหลินจืออี้ ดวงตาแฝงรอยยิ้มหลินจืออี้ไม่สนใจเธอ หยิบของแล้วเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับเฉินฮวนเฉินฮวนพึมพําว่า "จืออี้ ถ้าเธอมีเครือข่ายที่กว้างขวางแบบนี้ เธอต้องออกแบบได้ดีกว่าคุณซ่งอย่างแน่นอน"“เฉินฮวน หยุดพูดได้แล้ว”หลินจืออี้ขัดจังหวะ รู้สึกเสมอว่าบางครั้งเฉินฮวนมักพูดจาแปลกๆ อยู่ตลอดเมื่อกลับถึงที่นั่ง หลินจืออี้ที่กําลังคิดและออกแบบอยู่ในหัว จู่ๆ บนโต๊ะก็มีเอกสารกองหนึ่งวางลงมา“หลินจืออี้ ไปถ่ายเอก
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0220
หลินจืออี้ไม่กล้าอยู่นานเกินไป แน่ใจว่าไม่มีใครมา เธอก็รีบมุดออกไป กําลังจะวิ่งก็เจ็บข้อเท้าอย่างรุนแรงเธอกัดฟันทนความเจ็บปวดแล้วเดินไปที่ริมทะเลสาบเทียม มองดูโทรศัพท์ เธอนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น ยื่นออกไปเกือบครึ่งตัวจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาได้แต่เนื่องจากแช่นานเกินไป จึงเปิดเครื่องไม่ได้แล้วคงต้องไปหาที่ซ่อมโทรศัพท์ก่อนเธอพยุงตัวขึ้นมา อยากหาที่ซ่อมโทรศัพท์อย่างรีบร้อนแต่เพิ่งเดินไปได้ก้าวเดียว ข้อเท้าก็เจ็บแปลบ ทําให้เธอต้องนั่งยองๆ ด้วยความเจ็บปวดหลินจืออี้เปิดขากางเกงออก จึงพบว่าตัวเองเมื่อกี้ข้อเท้าแพลง แล้วนั่งยองๆ อยู่หลังพงหญ้าด้วยท่าที่อึดอัดมาก ทําให้ข้อเท้าได้รับแรงมากขึ้น บวมขึ้นมาทันทีแต่เธอไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไปเธอทําได้แค่เดินกะโผลกกะเผลกออกจากโรงพยาบาลอย่างอดทน กลัวว่าจะเจอซ่งหว่านชิว เธอจงใจเดินข้ามประตูด้านข้างหลังจากออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่ได้รีบหาที่ซ่อมโทรศัพท์ แต่ตรงไปที่ร้านขายโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด ซื้อโทรศัพท์ที่เหมือนกันและใส่เคสโทรศัพท์อันเก่าหลังจากเปิดเครื่องก็เป็นไปตามที่เธอคาดไว้ซ่งหว่านชิวโทรหาเธอสิบครั้งและยังมีไลน์อีกสิบกว่าข้อความ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0219
แต่เนื่องจากความตื่นตระหนก ข้อเท้าเธอเคล็ดในขณะที่เหยียบหญ้าอ่อนๆ โทรศัพท์จึงตกลงไปตามทางลาดเอียงและลื่นลงไปในทะเลสาบเทียมเธอไม่มีเวลาเก็บโทรศัพท์ รีบซ่อนตัวอย่างรวดเร็วอีกด้านหนึ่ง ด้วยความที่ผู้ชายต้องการปกป้องซ่งหว่านชิว ดังนั้นเขาจึงเดินไปถึงหลังพุ่มไม้ช้าไปก้าวหนึ่งแมวจรตัวหนึ่งกระโดดออกมาเลียอุ้งเท้าชายคนนั้นหันไปกอดซ่งหว่านชิวด้วยสีหน้าอยากทําต่อ “ก็แค่แมวจร”แต่เมื่อเขาเข้าใกล้ซ่งหว่านชิว กลับถูกเธอผลักออกอย่างรังเกียจ“เลิกเล่นได้แล้ว ฉันไม่สบายจริงๆ”พูดจบ ชายคนนั้นก็ถอดเสื้อหนังของตัวเองออกทันทีและคลุมลงบนเสื้อนอกของซ่งหว่านชิวซ่งหว่านชิวกลับจ้องแมวจรที่เลียกรงเล็บตัวนั้นเขม็ง หรี่ตามองแล้วพูดว่า “ไม่สิ ฉันมักจะรู้สึกว่ามีคนอยู่”ชายคนนั้นยักไหล่ "คุณตื่นตระหนกเกินไปแล้ว ผมจะส่งคุณกลับไปก่อน"ซ่งหว่านชิวไม่สนใจ เธอปัดมือของชายคนนั้นออก เดินไปข้างๆ แมวจรและเตะมันแมวจรคล่องแคล่วว่องไว ร้องอย่างรีบร้อนแล้วก็วิ่งหนีไปซ่งหว่านชิวยืนอยู่ที่ที่แมวจรนอนอยู่เมื่อกี้และมองไปรอบๆ จนกระทั่งเธอเห็นกิ่งไม้ที่หักพื้นผิวที่ตัดแตกต่างจากกิ่งก้านที่อยู่รอบๆเธอพูดอย่างลุ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0218
หลินจืออี้ตกใจกับท่าทีของผู้ชาย แต่ที่ตกใจยิ่งกว่านั้นยังอยู่ข้างหลัง“ลูกไม่มีแล้วก็ไม่มีเถอะ ในใจผมไม่มีใครสําคัญไปกว่าคุณหรอก”พูดจบ ชายคนนั้นก็จับใบหน้าของซ่งหว่านชิวไว้ เช็ดนิ้วที่หางตาของเธอ แล้วจูบลงไปโดยไม่พูดอะไรซ่งหว่านชิวอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะผลักชายคนนั้นออกไป"นายบ้าไปแล้วเหรอ? ที่นี่คือโรงพยาบาล ถ้ามีคนเห็นล่ะ?”“คุณไม่ชอบเหรอ?”ท่วงทํานองของผู้ชายเปลี่ยนไป ดูอันธพาลเป็นพิเศษมือของเขาที่วางอยู่บนใบหน้าของซ่งหว่านชิวไม่ได้คลายออก แต่จูบเธออย่างเผด็จการอีกครั้งโดยไม่คํานึงถึงความโกรธของซ่งหว่านชิวในตอนนั้น ซ่งหว่านชิวยังคงดิ้นรน แต่หลังจากผ่านไปสิบวินาที เธอก็กอดชายคนนั้นและทั้งสองก็แลกจูบกันซ้ำยังส่งเสียงจ๊วบๆหลินจืออี้ยืนงงอยู่หลายวินาที รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาบันทึกฉากนี้เอาไว้เสียดายที่ข้างหน้าเป็นกิ่งไม้ที่แตกปลาย ถ่ายภาพยังไงก็โดนบัง เธอทําได้แค่ปรับมุมไปเรื่อยๆ แล้วใช้มือแกะกิ่งไม้ที่ค่อนข้างนุ่มออกภาพในโทรศัพท์ค่อยๆ สมบูรณ์ขึ้น โดยเฉพาะรูปร่างของผู้ชายชัดเจนขึ้นเรื่อยๆด้านหลังเสื้อหนังของผู้ชายมีหัวนกอินทรีขนาดใหญ่ ดูตัวย่อด้านล่าง ดูเหมือนจะเ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0217
หมอหลี่กําลังเตรียมตรวจคนไข้ตอนบ่ายอยู่ แต่สีหน้ากลับเครียดมากมีหมอคนอื่นๆ เดินผ่านมาและมองไปที่เธอ"หมอหลี่ ทําไมตอนเที่ยงไม่ไปกินข้าวล่ะ? แล้วก็ไม่เห็นคุณพักผ่อนอยู่ในห้องตรวจ ไปไหนมาเหรอคะ?”หมอหลี่ตกใจอย่างเห็นได้ชัด ของในมือตกลงบนพื้น ยิ้มอย่างเคอะเขิน “ไปเตรียมการผ่าตัดมาน่ะ”“การผ่าตัดเล็กๆ น้อยๆ ยังต้องให้คุณไปเตรียมตัวล่วงหน้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”การทําแท้งแบบไม่เจ็บปวดในสังคมปัจจุบันนี้ไม่ได้ถือว่าเป็นการผ่าตัดสำคัญอะไรผู้ป่วยเขากลัวน่ะ เลยคุยกับเธอหน่อย” หมอหลี่ยิ้มอยู่บนใบหน้า แต่หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมาหมออีกคนหนึ่งก็ไม่สงสัย พยักหน้าแล้วเดินจากไปหลินจืออี้ก็ออกจากฝูงชนไปเช่นกัน เธอไม่กล้าชักช้าแม้แต่วินาทีเดียว รีบไล่ตามไปยังทิศทางที่ซ่งหว่านชิวจากไปซ่งหว่านชิวรู้สึกไม่สบาย เดินไม่เร็ว นานขนาดนี้เพิ่งเดินออกจากตึกตรวจคนไข้เพื่อยืนยันความคิดในใจ หลินจืออี้จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่ยังไม่ทันที่เธอจะเข้าใกล้ ผู้ชายคนหนึ่งก็พุ่งออกมาคว้าแขนซ่งหว่านชิวแล้วดึงไปด้านข้างการแต่งตัวของผู้ชายเป็นเอกลักษณ์มาก เสื้อหนังและกางเกงหนัง ดูเหมือนการแต่งตัวแบบมืออาชีพของมอ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0216
หลินจืออี้เดาเด็กอาจไม่ใช่กงเฉินดังนั้นเธอจึงถามหลิ่วเหอเกี่ยวกับเพื่อนเพศตรงข้ามที่อยู่ข้างกายซ่งหว่านชิวเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้าแต่เมื่อเห็นซ่งหว่านชิวมีท่าทีหวาดกลัวขนาดนั้น หลินจืออี้ยิ่งเชื่อมั่นในการคาดเดาของตัวเองมากขึ้นสี่วันต่อมา แม้ว่าซ่งหว่านชิวจะแต่งหน้าอย่างประณีตทุกวัน แต่จู่ๆ ก็หายไปชั่วขณะหนึ่งหลินจืออี้มักจะเห็นเธอซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บของและบ่นพึมพําด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งตามที่หมอบอก ดูเหมือนว่าการแท้งของยาครั้งนี้ของเธอล้มเหลวแล้วซ่งหว่านชิวฝืนยืดเวลาไปอีกสองวัน ใบหน้าของเธอแทบจะปิดด้วยบลัชออนไม่ได้แล้ว จึงหาข้ออ้างไปโรงพยาบาลหลินจืออี้หาข้ออ้างส่งของ แล้วตามซ่งหว่านชิวออกไปด้วยซ่งหว่านชิวไปหาหมอที่สั่งยาให้เธอก่อนหน้านี้ เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจ เธอยังคงเลือกช่วงเที่ยงที่มีคนน้อยที่สุดเพียงแต่เธอรับโทรศัพท์ก่อนเข้าห้องทํางานและยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม"ว่าไงนะ? แน่ใจเหรอ? ฉันรู้แล้ว”ซ่งหว่านชิวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้ววางสายไป ทันทีที่วางโทรศัพท์ลง เธอก็หันมองไปรอบๆโชคดีที่หลินจืออี้หลบได้ทันเวลา มิฉะนั้นคงถูกซ่งหว่านชิวจับได้แล้วเธอรออย
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0215
ครึ่งชั่วโมงต่อมา พนักงานของร้านกาแฟก็ถือถุงเคาะประตูเข้ามาด้วยความสุภาพ เพื่อนร่วมงานจึงส่งกาแฟแก้วแรกให้ซ่งหว่านชิว“คุณซ่ง คุณลองชิมดูก่อนนะคะ เมล็ดกาแฟร้านนี้ไม่เลวเลย”ซ่งหว่านชิวมองกาแฟที่ใส่น้ำแข็งครึ่งแก้วตรงหน้า หายใจติดขัด ในหางตาหลินจืออี้รับกาแฟมาแล้ว ดื่มเข้าไปคําหนึ่งอย่างเพลิดเพลิน“อืม อร่อยจริงๆ”ซ่งหว่านชิวทําได้เพียงจิบเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง กลบปากอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลืนลงไป “อร่อยจริงๆ ด้วยค่ะ”เพื่อนร่วมงานที่ไม่คุ้นเคยกับการเสแสร้งของเธอพูดแปลกๆ ว่า "คุณซ่ง แค่จิบคําเล็กๆ แบบนี้เหรอคะ? คุณไม่ชอบกาแฟที่เราเลือกใช่ไหมคะ?”ภาพลักษณ์สาธารณะของซ่งหว่านชิวนั้นสง่างามและใจกว้าง เข้ากับคนง่าย เธออาศัยภาพลักษณ์นี้ทําให้ได้รับความชอบใจจากชาวเน็ตนับไม่ถ้วนชาติที่แล้ว เธอก็อาศัยพวกชาวเน็ตที่ไม่รู้ความจริงเหล่านั้นมาทําสงครามความคิดเห็นของผู้คน จนไม่ว่าตระกูลกงหรือผู้คน ต่างก็ยืนอยู่ข้างเธอตอนนี้ ถ้าเธอกล้าแสดงออกว่าไม่ชอบสักนิด ก็ไม่ต้องให้หลินจืออี้พูดมาก ในออฟฟิศมีคนใส่สีตีไข่กระจายออกไปแน่ในที่สุดซ่งหว่านชิวก็คํานึงถึงฐานะของตัวเอง หยิบกาแฟขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0214
เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ได้ยินหลินจืออี้พูดถึง ก็สงสัยอาการป่วยของซ่งหว่านชิวมาก“ใช่ค่ะ คุณซ่ง คุณเป็นโรคอะไรหรือคะ? ถ้าโรคติดเชื้อที่ระบาดในช่วงนี้ก็ไม่น่าจะหายเร็วขนาดนี้นี่”“คุณหน้าตาสดใส ดูไม่ออกเลยว่าไม่สบายตรงไหน”ดวงตาของซ่งหว่านชิวตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าเธอก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่สงบ“ก็ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไร แค่เป็นหวัดเล็กๆ เป็นคุณชายสามที่ทํางานหนักเกินไป กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ก็เลยเฝ้าฉันอยู่ตลอดเท่านั้นเอง”“เฝ้าคุณตลอดเลยเหรอ?” หลินจืออี้มองซ่งหว่านชิวอย่างลังเลซ่งหว่านชิวได้ยินก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันใด รีบเดินไปตรงหน้าหลินจืออี้ ลูบสร้อยคอที่คออย่างไม่ได้ตั้งใจ“ใช่ เขาตามใจข้ามากเกินไป ทนไม่ได้ที่จะเห็นฉันรู้สึกอึดอัดแม้แต่เล็กน้อย อิจฉาเหรอ? งั้นเธอก็รีบหาแฟนสักคนสิ แต่ความรักที่คุณชายสามมีต่อฉันนั้นไม่เหมือนใครนะ”น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลเสมอ แต่สายตาที่หันหลังให้กับทุกคนมองหลินจืออี้กลับเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยราวกับว่ากําลังพูดว่า หลินจืออี้ เธออิจฉาไม่ได้ กงเฉินรักฉันเท่านั้นเมื่อได้ยิน เพื่อนร่วมงานต่างก็อิจฉาและโห่ร้องมีเพียงหลินจืออี้ที่หั
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0213
หลินจืออี้ตะลึงงัน แต่สติสัมปชัญญะดึงเธอกลับสู่ความเป็นจริงอย่างรวดเร็วเธอกับกงเฉิน?เป็นไปไม่ได้!ตอนนี้ระหว่างพวกเขาไม่มีลูก ไม่มีการบังคับแต่งงาน ไม่มีอะไรทั้งนั้นมีแต่ความเกลียดชังสิ่งที่สําคัญที่สุดคือ... ซ่งหว่านชิวไม่ได้พาลูกหนีหลินจืออี้สะดุ้งโหยง ราวกับถูกลากจากฤดูร้อนที่ร้อนระอุเข้าสู่ฤดูหนาวที่หนาวจัด ทุกรูขุมขนสั่นระริกเธอเม้มปาก “อาเล็ก คําพูดนี้เก็บไว้ให้ผู้หญิงของอาฟังเถอะ”“ฉันช่วยพันแผลให้อา มีเวลาไปเยี่ยมผู้หญิงของอาบ่อยๆ ด้วยล่ะ”พบลูกน้อยซือเฉินของอาเป็นครั้งสุดท้ายบางทีเธออาจจะกลายเป็นคนเลือดเย็นไปแล้วเมื่อเธอรู้ว่าซ่งหว่านชิวอยากเสียลูกไป นอกจากตกใจเล็กน้อยแล้ว เธอก็ไม่รู้สึกเสียดายเลยสักนิด และก็ไม่เคยคิดที่จะแจ้งให้กงเฉินรู้ด้วยถ้าเขาห้ามก็ไม่มีความหมายแล้วเด็กปีศาจแบบนั้นควรกลายเป็นแอ่งเลือดและไปที่ท่อระบายน้ำนิสัยไม่ดีของเขาเลียนแบบซ่งหว่านชิวมาเกือบหมดทั้งนั้น อาศัยสุขภาพของตัวเองไม่ดี มักจะแกล้งซิงซิงอยู่เสมอมีครั้งหนึ่งถึงขั้นใช้หนังสติ๊กยิงไปที่ตาของซิงซิง โชคดีที่ซิงซิงย่อตัวลงถึงหลบหนีไปได้หลังจากนั้น เขากลับยิ้มและพูดว่า "ละค
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0212
ทําไมเขาไม่พูด?สมองของหลินจืออี้สับสนวุ่นวายไปหมด ตอนนั้นการเปลี่ยนแปลงของกงเยี่ยน ต่อมาก็เป็นความเงียบของกงเฉินเยี่ยนที่ผ่านไปยังไง้ร่องรอยตกลงอะไรคือเรื่องจริง อะไรเป็นเรื่องเท็จ?เธอมองบาดแผลที่ตัดสลับกัน เม้มปากถามหยั่งเชิงว่า “อาเล็ก คุณท่านลงโทษอาด้วยกฎตระกูลบ่อยไหมคะ?”“ฉันไม่ได้โง่” กงเฉินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ“แล้วอาจะถูกลงโทษกฎตระกูลในกรณีไหนเหรอ?”“เวลาที่คนอื่นไม่ใช้สมอง”“……”คนอื่นที่ว่าคือ หลินจืออี้ดังนั้น จิ้งจอกเฒ่าที่ฉลาดอย่างกงเฉินจะต้องรู้วิธีปกป้องตัวเองอย่างแน่นอนแล้วทําไมเขาถึง...กําลังคิดอยู่ กงเฉินก็เอียงศีรษะ “หลินจืออี้”“หืม?”“จับพอหรือยัง?”เมื่อได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ดึงสติกลับมาทันที จึงพบว่ามือของตัวเองกําลังลูบหลังกงเฉินอยู่ตลอดเธอหดมือกลับอย่างรวดเร็ว ก้มหน้ามองหายาในกล่องยาอย่างกระอักกระอ่วน"คือว่า... ถึงแม้ว่าจะมีเลือดออก แต่ก็แตกแค่นิดเดียว ฉันจะทายาให้อา แต่ฉันไม่มีแผ่นสก๊อตเทปแบบมืออาชีพแบบนั้นหรอกนะคะ”“กระเป๋าเสื้อโค้ทของฉันมี” กงเฉินกล่าวเสียงเรียบหลินจืออี๋นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง หยิบเสื้อนอกบนโซฟาขึ้นมา แล้วหยิบแผ่นสก๊
