LOGINShare
บทที่ 0220
Related chapters
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0221
คนขับรถมองไปที่โทรศัพท์ "งั้นผมจะพาคุณผ่านชุมชนไป แต่ถึงแม้ว่าไฟแดงจะน้อยลงไปได้หน่อย แต่ก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะถึงภายในครึ่งชั่วโมงนะ"“ลองดูหน่อยนะพี่”ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วคนขับรถยังถือว่าเก่งพอสมควรอยู่ ครึ่งชั่วโมงก็พาหลินจืออี้ไปส่งที่สี่แยกแถวสตูดิโอแต่หลังจากหลินจืออี้ลงจากรถแล้ว ก็มองไปที่ข้อเท้าที่บวมแดงของตัวเอง เธอพลันขมวดคิ้วเธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าซ่งหว่านชิวจะนึกถึงอะไรหลังจากเห็นข้อเท้าของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องหาเหตุผลที่เหมาะสมสําหรับการบาดเจ็บของตัวเองคิดไปคิดมา เธอก็เห็นแปลงดอกไม้ซีเมนต์ที่อยู่ข้างๆ เธอตัดสินใจเอาข้อเท้าที่บวมแดงไปถูกับข้างบนโดยตรง ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจทําให้เธอนั่งอยู่บนพื้นและเหงื่อออกทั้งตัวเธอกําหมัดแน่น อดกลั้นความเจ็บปวดแล้วกดโทรออกหาเสิ่นเยียนตอนนี้เธอยังต้องการพยานอีกคนนั่นก็คือเสิ่นเยียนคนที่ส่งข่าวให้ซ่งหว่านชิวต้องเป็นเธอแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงเหมาะสมที่จะเป็นพยานเสิ่นเยียนรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “จืออี้เหรอ? เธออยู่ที่ไหนล่ะ? คุณซ่งเอาของว่างมาไม่น้อยเลย”“เสิ่นเยียน เธอรีบมาช่วยฉันหน่อย ฉันหกล้ม เดินไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0222
ภายในรถซ่งหว่านชิวเห็นหลินจืออี้มานานแล้ว และจงใจฉวยโอกาสจูบกงเฉินต่อหน้าหลินจืออี้เธอต้องการให้หลินจืออี้เห็นอย่างชัดเจนว่าการขึ้นเตียงไม่ได้มีความหมายอะไรเลย เธอต่างหากที่เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่กงเฉินเลือกแต่ก่อนที่จูบของเธอจะกระทบแก้มของกงเฉิน เขาก็ยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ซ่งหว่านชิวเข้ามาใกล้ซ่งหว่านชิวอึ้งไปหลายวินาที จากนั้นก็แสดงสีหน้าคับอกคับใจ “คุณชายสาม คุณเป็นอะไรไปหรือคะ”กงเฉินดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เช็ดแขนเสื้อที่ถูไปมาของเธอ พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "สีลิปสติกไม่เหมาะกับเธอ"ทันใดนั้นใบหน้าของซ่งหว่านชิวก็ซีดลง เม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว มือจับกระโปรงไว้แน่นกงเฉินเหล่ตามองเธอ “จะตื่นตระหนกไปทำไมกัน?”ซ่งหว่านชิวเหมือนตกใจกลัว จงใจบังคับตัวเองให้ผ่อนคลาย“เปล่าค่ะ อาจเป็นเพราะกินอาหารว่างยามบ่ายมากเกินไป กระเพาะอาหารจึงไม่ค่อยสบาย ถึงยังไงก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน ฉันก็ต้องการคบค้าสมาคมสักหน่อยน่ะค่ะ”"อ้อ? ฉันยังนึกว่าเป็นฉันที่ต้องคบค้าสมาคมกับเพื่อนร่วมงานของเธอซะอีก”กงเฉินโยนกระดาษทิชชู่ลงในถังขยะ น้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่ก็เพียงพอที่จะบีบอัดพื้นที่ในรถจนซ่งหว่าน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0223
คนขับรถรีบจอดรถที่ริมถนนทันที แล้วมองไปข้างหน้าไม่กล้าเบือนสายตาหมอกสีขาวพุ่งออกมาจากริมฝีปากของกงเฉิน เขาพูดเบาๆ ว่า "ฉันเคยเตือนเธอว่าอย่าได้คืบจะเอาศอก สิ่งที่เธออยากได้ก็ได้แล้ว"“ลงจากรถซะ คนขับรถของบ้านเธอก็ติดตามมาตลอดทางแล้ว”คําพูดของกงเฉินทําให้ซ่งหว่านชิวตื่นตระหนกอีกครั้งเพราะเธอบอกกงเฉินว่าคนขับรถมีธุระมาไม่ได้แล้ว ถึงให้เขามารับเธอตอนนี้พอถูกเปิดโปงมันก็เหมือนกับตบหน้าเธออย่างแรงแก้มของเธอแสบร้อนและเจ็บปวด แต่เมื่อเธอคิดถึงต้องลงจากรถแบบนี้ เธอไม่ยอมหรอก!เธอไม่เชื่อว่ากงเฉินจะไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเธอเลยแม้ว่าจะไม่มีความรู้สึก แต่ก็ควรจะมีความปรารถนาบ้างสิถึงจะถูกเธอสู้หลินจืออี้ไม่ได้ตรงไหนกัน!พอคิดแบบนี้เธอก็กอดกงเฉินอย่างแรงจนน้ำตาจะไหล และมุดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาโดยไม่คํานึงถึงภาพลักษณ์“คุณชายสาม อย่าทํากับฉันแบบนี้เลย ฉันรักเธอนะคะ”ดวงตาทั้งคู่ของกงเฉินไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่น้อย เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง เขากวาดผ่านเฉินจิ่นที่นั่งข้างคนขับเบาๆ เฉินจิ่นพยักหน้าและลงจากรถอย่างรวดเร็ว เปิดประตูด้านหลังโดยตรงและเชิญซ่งหว่านชิวลงจากรถไม่ว่าซ่งหว่า
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0224
หลินจืออี้ใช้โทรศัพท์มือถือเรียกแท็กซี่ แต่เมื่อตอนกลางวันเรียกแท็กซี่ก็อยู่ที่ปากทาง พอร้อนใจจึงลืมเปลี่ยนจุดขึ้นรถ กว่าเธอจะรู้ตัว คนขับรถก็รับออเดอร์แล้วเธอทําได้แค่อดทนต่อความเจ็บปวดและเดินไปที่สี่แยกระยะทางสั้นๆ แต่เธอกลับเดินอย่างทรมานมากในขณะนี้เอง เสิ่นเยียนก็เดินออกมาจากสตูดิโอพอดีเธอตะโกนเรียก “เสิ่นเยียน เธอ......ช่วยประคองฉันไปที่สี่แยกข้างหน้าได้ไหม”ปกติเสิ่นเยียนชอบแกล้งทําเป็นสนิทกับเธอมากที่สุด ตอนนี้ไม่ใช้ให้เกิดประโยชน์ก็เสียเปล่าสิแต่เธอยังพูดไม่ทันจบ เสิ่นเยียนก็จ้องเท้าเธอแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ จืออี้ แม่ฉันบอกว่าเจ็บเอวตอนทํางานตอนบ่าย ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล ช่วยเธอไม่ได้จริงๆ ฉันไปก่อนนะ”ใบหน้าของเสิ่นเยียนดูเหมือนลําบากใจ แต่ดวงตากลับซ่อนรอยยิ้มไว้ถ้าหลินจืออีหกล้มจนหน้าคว่ำต้องสนุกแน่ๆ เธอจะถ่ายรูปไว้แล้วโพสต์ลงเว็บของโรงเรียนแน่ให้พวกผู้ชายที่ชื่นชอบเธอดูความน่าอับอายของเทพธิดาในฝันอย่างเธอซะเพียงแค่คิด เสิ่นเยียนก็ปรับโทรศัพท์เป็นโหมดกล้องแล้วหลินจืออี้ไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งใจจะเดินต่อไปด้วยตัวเองเธอเพิ่งหันหลัง รถหรูสีดําก็จอดอยู่ข้างทางแล
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0225
หลี่ฮวนยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะเป็นหมอ แต่พอเปิดปากเขาก็พูดเหมือนกําลังพูดครอสทอล์คอย่างไรอย่างนั้นน้ำเสียงขึ้นสูงเสมอ ดูมีชีวิตชีวาและมีความหวังอยู่เสมอแตกต่างกับท่าทางบ้าระห่ำที่จูบซ่งหว่านชิวราวกับเป็นคนละคนถ้าไม่ใช่เพราะหลินจืออี้มองการปลอมตัวของเขาออก เธอก็คงรู้สึกเหมือนกับคนส่วนใหญ่ว่าการเป็นเพื่อนกับหลี่ฮวนมีความสุขมากแม้แต่เธอยังเคยคิดว่า บาปที่หลี่ฮวนก่อไว้เมื่อชาติก่อนอาจถูกบังคับโดยกงเฉินแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะสมัครใจซะมากกว่าตอนที่เขาผ่าตัดซิงซิง ก็ไม่ได้คิดจะให้ซิงซิงรอดชีวิตอยู่แล้วจริงๆ แล้ว ความผูกพันเพียงหนึ่งเดียวระหว่างหลินจืออี้กับกงเฉินในตอนนั้นก็คือลูกเพราะลูก คนอย่างกงเฉินไม่มีทางทำเรื่องทิ้งพวกเธอแม่ลูกได้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาทําได้แค่สงสารซ่งหว่านชิวและลูกของเขาที่ไม่ถูกทํานองคลองธรรม และพยายามทุกวิถีทางเพื่อกําจัดพวกเธอแม่ลูกควบคู่ไปกับการประสานงานภายในและภายนอกของหลี่ฮวนและซ่งหว่านชิว หลินจืออี้และซิงซิงไม่มีทางรอดเลยเพียงแต่หลินจืออี้คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่มักจะร่าเริงตรงหน้าคนนี้จะบ้าคลั่งถึงขนาดช่วยผู้หญิงของตัวเองพาลูกชาย
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0226
หลายพันองศา?มันเป็นไปไม่ได้!ตอนหลี่ฮวนและซ่งหว่านชิวอยู่ด้วยกัน เขายังสวมเสื้อหนังที่มีโลโก้ทีมแข่งรถมืออาชีพอยู่เลยด้วยเหตุนี้เธอจึงตรวจสอบเนื้อหาที่เกี่ยวข้องบนอินเทอร์เน็ตเป็นพิเศษไม่รู้ว่าเธอจําโลโก้ผิดหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงไม่พบขบวนรถที่เกี่ยวข้องกับหลี่ฮวนเลยแต่กลับพบมาตรฐานของนักแข่งมืออาชีพมากมายแม้ว่าข้อจํากัดของนักแข่งมือสมัครเล่นจะมีไม่มาก แต่มาตรฐานของนักแข่งมืออาชีพนั้นเข้มงวดมาก หนึ่งในนั้นคือสายตาคนที่มีสายตาสั้นเป็นพันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นนักแข่งรถมืออาชีพชั่วขณะหนึ่งหลินจืออี้ไม่สามารถตัดสินได้ว่าจริงหรือเท็จ หรือนี่จะเป็นวิธีการพรางตาของหลี่ฮวนเธอแอบคิดอยู่สองสามวินาที เงยหน้าขึ้นมองหลี่ฮวน พอดีเขาหันข้างไปดูแผ่นฟิลม์ ทําให้เธอสามารถมองเห็นเลนส์จากอีกมุมหนึ่งได้อย่างชัดเจนเมื่อมองผ่านเลนส์ หลินจืออี้ก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเมื่อมองสิ่งของเป็นไปไม่ได้ที่หลี่ฮวนจะแกล้งทำเป็นสายตาสั้นนอกจากนี้ กงเฉินไม่แปลกใจที่เขาสวมแว่นตาเลย ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขาสายตาสั้นจริงๆ หลี่ฮวนดูแผ่นฟิลม์อย่างตั้งอกตั้งใจ ยกมือชี้ไปที่ไหนสักแห่งแล้วพูดว่า “ดูนี่สิ ไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0227
ไม่รอให้หลินจืออี้กล่าวคําอําลา รถเข็นก็เลี้ยวออกจากออฟฟิศของหลี่ฮวนทันทีหลังจากลงบันไดมา ท้องฟ้าก็มืดแล้วพอคนขับเห็นพวกเขาก็รีบเปิดประตูรถทันทีเมื่อเห็นดังนั้น หลินจืออี้จึงยันตัวขึ้นจากรถเข็น “อาเล็ก ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้แล้วค่ะ ไม่รบกวนอาเล็กแล้ว”แต่เพิ่งก้าวไปได้ก้าวหนึ่ง เท้าก็ราวกับไม่ใช่ของตัวเอง คุกเข่าลงต่อหน้าชายหนุ่มตรงหน้าทันทีโชคดีที่กงเฉินประคองเธอไว้ได้ทันน่าอายจริงๆ!หลินจืออี้ก้มหน้าลงตั้งนานก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของผู้ชายดังมาจากเหนือศีรษะ “สวัสดีปีใหม่เร็วไปหน่อยนะ ปีนี้ฉันให้อั่งเปาไม่พอเหรอ?”หลินจืออี้กัดฟัน แต่กลับเถียงไม่ออกเพราะตั้งแต่เธอมาที่ตระกูลกง กงเฉินก็ให้อั่งเปาเธอทุกปีจริงๆกงเฉินโอบเอวเธอและยกเธอขึ้น บังคับให้เธอมองตรงมาที่ตนเอง“ทีกลับคนอื่นนี่เกรงใจเหลือเกินนะ”“ขอบคุณค่ะ” หลินจืออี้พูดอย่างอึดอัดใจ"อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด"กงเฉินก้มศีรษะลงและดึงระยะห่างระหว่างทั้งสองให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้นลมหายใจอุ่นๆ ผสมกับลมหายใจของเขากวาดแก้มของหลินจืออี้เบาๆ ทําให้เธอรู้สึกร้อนไปทั้งตัวเธอผลักเขา แต่เขาก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0228
ขณะที่หลินจืออี้กําลังจะหันหลัง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย“อาเล็ก ไม่เจอกันนานเลยนะครับ เห็นอาไม่เป็นไร ผมดีใจมากเลยนะครับ”คนที่พูดเป็นกงเยี่ยนน้ำเสียงของเขายังคงอ่อนโยนจนเกินคําบรรยาย ราวกับว่าความอ่อนโยนนี้ได้ฝังลึกเข้าไปในกระดูก พูดอะไรก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนแม้ว่าคําพูดของเขาจะแฝงไปด้วยความท้าทายต่อกงเฉินก็ตามหลินจืออี้ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สบตากับกงเยี่ยนที่เดินมาตรงหน้ากงเยี่ยนยังคงยิ้มเหมือนเดิม เอ่ยเรียกเบาๆ “จืออี้”หลินจืออี้กลับรู้สึกว่าเสียงนี้เหมือนกับงูที่เย็นชา เข้าใกล้เหยื่ออย่างเงียบๆ แล้วค่อยแลบลิ้นงูออกมา“พี่ใหญ่” เธอเรียกอย่างเย็นชาเธอได้ยินหลิ่วเหอบอกว่าเฉินซู่หลานพากงเยี่ยนกลับบ้านตระกูลเฉินโดยอ้างว่ากลับไปดูแลพ่อแม่ที่บ้านเดิมตอนนี้กงเยี่ยนเป็นกุนซือที่อยู่เบื้องหลังของตระกูลเฉิน แทบจะไม่ไปตระกูลกงเลยคุณท่านกงโกรธมากจนไม่ชอบหน้าใครเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและเนื่องจากตระกูลเฉินได้รับความร่วมมือจากตระกูลร็อคกี้เฟย์ เมื่อเร็วๆ นี้ตระกูลเฉินจึงเดินเตร็ดเตร่ในย่านธุรกิจและไม่เห็นกงเฉินอยู่ในสายตาด้วยซ้ำพอนึกถึงเรื่องพวกนี้ หลินจืออี้ก็เลือดลมพลุ่งพ
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0228
ขณะที่หลินจืออี้กําลังจะหันหลัง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย“อาเล็ก ไม่เจอกันนานเลยนะครับ เห็นอาไม่เป็นไร ผมดีใจมากเลยนะครับ”คนที่พูดเป็นกงเยี่ยนน้ำเสียงของเขายังคงอ่อนโยนจนเกินคําบรรยาย ราวกับว่าความอ่อนโยนนี้ได้ฝังลึกเข้าไปในกระดูก พูดอะไรก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนแม้ว่าคําพูดของเขาจะแฝงไปด้วยความท้าทายต่อกงเฉินก็ตามหลินจืออี้ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สบตากับกงเยี่ยนที่เดินมาตรงหน้ากงเยี่ยนยังคงยิ้มเหมือนเดิม เอ่ยเรียกเบาๆ “จืออี้”หลินจืออี้กลับรู้สึกว่าเสียงนี้เหมือนกับงูที่เย็นชา เข้าใกล้เหยื่ออย่างเงียบๆ แล้วค่อยแลบลิ้นงูออกมา“พี่ใหญ่” เธอเรียกอย่างเย็นชาเธอได้ยินหลิ่วเหอบอกว่าเฉินซู่หลานพากงเยี่ยนกลับบ้านตระกูลเฉินโดยอ้างว่ากลับไปดูแลพ่อแม่ที่บ้านเดิมตอนนี้กงเยี่ยนเป็นกุนซือที่อยู่เบื้องหลังของตระกูลเฉิน แทบจะไม่ไปตระกูลกงเลยคุณท่านกงโกรธมากจนไม่ชอบหน้าใครเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและเนื่องจากตระกูลเฉินได้รับความร่วมมือจากตระกูลร็อคกี้เฟย์ เมื่อเร็วๆ นี้ตระกูลเฉินจึงเดินเตร็ดเตร่ในย่านธุรกิจและไม่เห็นกงเฉินอยู่ในสายตาด้วยซ้ำพอนึกถึงเรื่องพวกนี้ หลินจืออี้ก็เลือดลมพลุ่งพ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0227
ไม่รอให้หลินจืออี้กล่าวคําอําลา รถเข็นก็เลี้ยวออกจากออฟฟิศของหลี่ฮวนทันทีหลังจากลงบันไดมา ท้องฟ้าก็มืดแล้วพอคนขับเห็นพวกเขาก็รีบเปิดประตูรถทันทีเมื่อเห็นดังนั้น หลินจืออี้จึงยันตัวขึ้นจากรถเข็น “อาเล็ก ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้แล้วค่ะ ไม่รบกวนอาเล็กแล้ว”แต่เพิ่งก้าวไปได้ก้าวหนึ่ง เท้าก็ราวกับไม่ใช่ของตัวเอง คุกเข่าลงต่อหน้าชายหนุ่มตรงหน้าทันทีโชคดีที่กงเฉินประคองเธอไว้ได้ทันน่าอายจริงๆ!หลินจืออี้ก้มหน้าลงตั้งนานก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของผู้ชายดังมาจากเหนือศีรษะ “สวัสดีปีใหม่เร็วไปหน่อยนะ ปีนี้ฉันให้อั่งเปาไม่พอเหรอ?”หลินจืออี้กัดฟัน แต่กลับเถียงไม่ออกเพราะตั้งแต่เธอมาที่ตระกูลกง กงเฉินก็ให้อั่งเปาเธอทุกปีจริงๆกงเฉินโอบเอวเธอและยกเธอขึ้น บังคับให้เธอมองตรงมาที่ตนเอง“ทีกลับคนอื่นนี่เกรงใจเหลือเกินนะ”“ขอบคุณค่ะ” หลินจืออี้พูดอย่างอึดอัดใจ"อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด"กงเฉินก้มศีรษะลงและดึงระยะห่างระหว่างทั้งสองให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้นลมหายใจอุ่นๆ ผสมกับลมหายใจของเขากวาดแก้มของหลินจืออี้เบาๆ ทําให้เธอรู้สึกร้อนไปทั้งตัวเธอผลักเขา แต่เขาก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0226
หลายพันองศา?มันเป็นไปไม่ได้!ตอนหลี่ฮวนและซ่งหว่านชิวอยู่ด้วยกัน เขายังสวมเสื้อหนังที่มีโลโก้ทีมแข่งรถมืออาชีพอยู่เลยด้วยเหตุนี้เธอจึงตรวจสอบเนื้อหาที่เกี่ยวข้องบนอินเทอร์เน็ตเป็นพิเศษไม่รู้ว่าเธอจําโลโก้ผิดหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงไม่พบขบวนรถที่เกี่ยวข้องกับหลี่ฮวนเลยแต่กลับพบมาตรฐานของนักแข่งมืออาชีพมากมายแม้ว่าข้อจํากัดของนักแข่งมือสมัครเล่นจะมีไม่มาก แต่มาตรฐานของนักแข่งมืออาชีพนั้นเข้มงวดมาก หนึ่งในนั้นคือสายตาคนที่มีสายตาสั้นเป็นพันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นนักแข่งรถมืออาชีพชั่วขณะหนึ่งหลินจืออี้ไม่สามารถตัดสินได้ว่าจริงหรือเท็จ หรือนี่จะเป็นวิธีการพรางตาของหลี่ฮวนเธอแอบคิดอยู่สองสามวินาที เงยหน้าขึ้นมองหลี่ฮวน พอดีเขาหันข้างไปดูแผ่นฟิลม์ ทําให้เธอสามารถมองเห็นเลนส์จากอีกมุมหนึ่งได้อย่างชัดเจนเมื่อมองผ่านเลนส์ หลินจืออี้ก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเมื่อมองสิ่งของเป็นไปไม่ได้ที่หลี่ฮวนจะแกล้งทำเป็นสายตาสั้นนอกจากนี้ กงเฉินไม่แปลกใจที่เขาสวมแว่นตาเลย ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขาสายตาสั้นจริงๆ หลี่ฮวนดูแผ่นฟิลม์อย่างตั้งอกตั้งใจ ยกมือชี้ไปที่ไหนสักแห่งแล้วพูดว่า “ดูนี่สิ ไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0225
หลี่ฮวนยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะเป็นหมอ แต่พอเปิดปากเขาก็พูดเหมือนกําลังพูดครอสทอล์คอย่างไรอย่างนั้นน้ำเสียงขึ้นสูงเสมอ ดูมีชีวิตชีวาและมีความหวังอยู่เสมอแตกต่างกับท่าทางบ้าระห่ำที่จูบซ่งหว่านชิวราวกับเป็นคนละคนถ้าไม่ใช่เพราะหลินจืออี้มองการปลอมตัวของเขาออก เธอก็คงรู้สึกเหมือนกับคนส่วนใหญ่ว่าการเป็นเพื่อนกับหลี่ฮวนมีความสุขมากแม้แต่เธอยังเคยคิดว่า บาปที่หลี่ฮวนก่อไว้เมื่อชาติก่อนอาจถูกบังคับโดยกงเฉินแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะสมัครใจซะมากกว่าตอนที่เขาผ่าตัดซิงซิง ก็ไม่ได้คิดจะให้ซิงซิงรอดชีวิตอยู่แล้วจริงๆ แล้ว ความผูกพันเพียงหนึ่งเดียวระหว่างหลินจืออี้กับกงเฉินในตอนนั้นก็คือลูกเพราะลูก คนอย่างกงเฉินไม่มีทางทำเรื่องทิ้งพวกเธอแม่ลูกได้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาทําได้แค่สงสารซ่งหว่านชิวและลูกของเขาที่ไม่ถูกทํานองคลองธรรม และพยายามทุกวิถีทางเพื่อกําจัดพวกเธอแม่ลูกควบคู่ไปกับการประสานงานภายในและภายนอกของหลี่ฮวนและซ่งหว่านชิว หลินจืออี้และซิงซิงไม่มีทางรอดเลยเพียงแต่หลินจืออี้คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่มักจะร่าเริงตรงหน้าคนนี้จะบ้าคลั่งถึงขนาดช่วยผู้หญิงของตัวเองพาลูกชาย
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0224
หลินจืออี้ใช้โทรศัพท์มือถือเรียกแท็กซี่ แต่เมื่อตอนกลางวันเรียกแท็กซี่ก็อยู่ที่ปากทาง พอร้อนใจจึงลืมเปลี่ยนจุดขึ้นรถ กว่าเธอจะรู้ตัว คนขับรถก็รับออเดอร์แล้วเธอทําได้แค่อดทนต่อความเจ็บปวดและเดินไปที่สี่แยกระยะทางสั้นๆ แต่เธอกลับเดินอย่างทรมานมากในขณะนี้เอง เสิ่นเยียนก็เดินออกมาจากสตูดิโอพอดีเธอตะโกนเรียก “เสิ่นเยียน เธอ......ช่วยประคองฉันไปที่สี่แยกข้างหน้าได้ไหม”ปกติเสิ่นเยียนชอบแกล้งทําเป็นสนิทกับเธอมากที่สุด ตอนนี้ไม่ใช้ให้เกิดประโยชน์ก็เสียเปล่าสิแต่เธอยังพูดไม่ทันจบ เสิ่นเยียนก็จ้องเท้าเธอแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ จืออี้ แม่ฉันบอกว่าเจ็บเอวตอนทํางานตอนบ่าย ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล ช่วยเธอไม่ได้จริงๆ ฉันไปก่อนนะ”ใบหน้าของเสิ่นเยียนดูเหมือนลําบากใจ แต่ดวงตากลับซ่อนรอยยิ้มไว้ถ้าหลินจืออีหกล้มจนหน้าคว่ำต้องสนุกแน่ๆ เธอจะถ่ายรูปไว้แล้วโพสต์ลงเว็บของโรงเรียนแน่ให้พวกผู้ชายที่ชื่นชอบเธอดูความน่าอับอายของเทพธิดาในฝันอย่างเธอซะเพียงแค่คิด เสิ่นเยียนก็ปรับโทรศัพท์เป็นโหมดกล้องแล้วหลินจืออี้ไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งใจจะเดินต่อไปด้วยตัวเองเธอเพิ่งหันหลัง รถหรูสีดําก็จอดอยู่ข้างทางแล
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0223
คนขับรถรีบจอดรถที่ริมถนนทันที แล้วมองไปข้างหน้าไม่กล้าเบือนสายตาหมอกสีขาวพุ่งออกมาจากริมฝีปากของกงเฉิน เขาพูดเบาๆ ว่า "ฉันเคยเตือนเธอว่าอย่าได้คืบจะเอาศอก สิ่งที่เธออยากได้ก็ได้แล้ว"“ลงจากรถซะ คนขับรถของบ้านเธอก็ติดตามมาตลอดทางแล้ว”คําพูดของกงเฉินทําให้ซ่งหว่านชิวตื่นตระหนกอีกครั้งเพราะเธอบอกกงเฉินว่าคนขับรถมีธุระมาไม่ได้แล้ว ถึงให้เขามารับเธอตอนนี้พอถูกเปิดโปงมันก็เหมือนกับตบหน้าเธออย่างแรงแก้มของเธอแสบร้อนและเจ็บปวด แต่เมื่อเธอคิดถึงต้องลงจากรถแบบนี้ เธอไม่ยอมหรอก!เธอไม่เชื่อว่ากงเฉินจะไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเธอเลยแม้ว่าจะไม่มีความรู้สึก แต่ก็ควรจะมีความปรารถนาบ้างสิถึงจะถูกเธอสู้หลินจืออี้ไม่ได้ตรงไหนกัน!พอคิดแบบนี้เธอก็กอดกงเฉินอย่างแรงจนน้ำตาจะไหล และมุดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาโดยไม่คํานึงถึงภาพลักษณ์“คุณชายสาม อย่าทํากับฉันแบบนี้เลย ฉันรักเธอนะคะ”ดวงตาทั้งคู่ของกงเฉินไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่น้อย เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง เขากวาดผ่านเฉินจิ่นที่นั่งข้างคนขับเบาๆ เฉินจิ่นพยักหน้าและลงจากรถอย่างรวดเร็ว เปิดประตูด้านหลังโดยตรงและเชิญซ่งหว่านชิวลงจากรถไม่ว่าซ่งหว่า
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0222
ภายในรถซ่งหว่านชิวเห็นหลินจืออี้มานานแล้ว และจงใจฉวยโอกาสจูบกงเฉินต่อหน้าหลินจืออี้เธอต้องการให้หลินจืออี้เห็นอย่างชัดเจนว่าการขึ้นเตียงไม่ได้มีความหมายอะไรเลย เธอต่างหากที่เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่กงเฉินเลือกแต่ก่อนที่จูบของเธอจะกระทบแก้มของกงเฉิน เขาก็ยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ซ่งหว่านชิวเข้ามาใกล้ซ่งหว่านชิวอึ้งไปหลายวินาที จากนั้นก็แสดงสีหน้าคับอกคับใจ “คุณชายสาม คุณเป็นอะไรไปหรือคะ”กงเฉินดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เช็ดแขนเสื้อที่ถูไปมาของเธอ พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "สีลิปสติกไม่เหมาะกับเธอ"ทันใดนั้นใบหน้าของซ่งหว่านชิวก็ซีดลง เม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว มือจับกระโปรงไว้แน่นกงเฉินเหล่ตามองเธอ “จะตื่นตระหนกไปทำไมกัน?”ซ่งหว่านชิวเหมือนตกใจกลัว จงใจบังคับตัวเองให้ผ่อนคลาย“เปล่าค่ะ อาจเป็นเพราะกินอาหารว่างยามบ่ายมากเกินไป กระเพาะอาหารจึงไม่ค่อยสบาย ถึงยังไงก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน ฉันก็ต้องการคบค้าสมาคมสักหน่อยน่ะค่ะ”"อ้อ? ฉันยังนึกว่าเป็นฉันที่ต้องคบค้าสมาคมกับเพื่อนร่วมงานของเธอซะอีก”กงเฉินโยนกระดาษทิชชู่ลงในถังขยะ น้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่ก็เพียงพอที่จะบีบอัดพื้นที่ในรถจนซ่งหว่าน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0221
คนขับรถมองไปที่โทรศัพท์ "งั้นผมจะพาคุณผ่านชุมชนไป แต่ถึงแม้ว่าไฟแดงจะน้อยลงไปได้หน่อย แต่ก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะถึงภายในครึ่งชั่วโมงนะ"“ลองดูหน่อยนะพี่”ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วคนขับรถยังถือว่าเก่งพอสมควรอยู่ ครึ่งชั่วโมงก็พาหลินจืออี้ไปส่งที่สี่แยกแถวสตูดิโอแต่หลังจากหลินจืออี้ลงจากรถแล้ว ก็มองไปที่ข้อเท้าที่บวมแดงของตัวเอง เธอพลันขมวดคิ้วเธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าซ่งหว่านชิวจะนึกถึงอะไรหลังจากเห็นข้อเท้าของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องหาเหตุผลที่เหมาะสมสําหรับการบาดเจ็บของตัวเองคิดไปคิดมา เธอก็เห็นแปลงดอกไม้ซีเมนต์ที่อยู่ข้างๆ เธอตัดสินใจเอาข้อเท้าที่บวมแดงไปถูกับข้างบนโดยตรง ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจทําให้เธอนั่งอยู่บนพื้นและเหงื่อออกทั้งตัวเธอกําหมัดแน่น อดกลั้นความเจ็บปวดแล้วกดโทรออกหาเสิ่นเยียนตอนนี้เธอยังต้องการพยานอีกคนนั่นก็คือเสิ่นเยียนคนที่ส่งข่าวให้ซ่งหว่านชิวต้องเป็นเธอแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงเหมาะสมที่จะเป็นพยานเสิ่นเยียนรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “จืออี้เหรอ? เธออยู่ที่ไหนล่ะ? คุณซ่งเอาของว่างมาไม่น้อยเลย”“เสิ่นเยียน เธอรีบมาช่วยฉันหน่อย ฉันหกล้ม เดินไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0220
หลินจืออี้ไม่กล้าอยู่นานเกินไป แน่ใจว่าไม่มีใครมา เธอก็รีบมุดออกไป กําลังจะวิ่งก็เจ็บข้อเท้าอย่างรุนแรงเธอกัดฟันทนความเจ็บปวดแล้วเดินไปที่ริมทะเลสาบเทียม มองดูโทรศัพท์ เธอนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น ยื่นออกไปเกือบครึ่งตัวจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาได้แต่เนื่องจากแช่นานเกินไป จึงเปิดเครื่องไม่ได้แล้วคงต้องไปหาที่ซ่อมโทรศัพท์ก่อนเธอพยุงตัวขึ้นมา อยากหาที่ซ่อมโทรศัพท์อย่างรีบร้อนแต่เพิ่งเดินไปได้ก้าวเดียว ข้อเท้าก็เจ็บแปลบ ทําให้เธอต้องนั่งยองๆ ด้วยความเจ็บปวดหลินจืออี้เปิดขากางเกงออก จึงพบว่าตัวเองเมื่อกี้ข้อเท้าแพลง แล้วนั่งยองๆ อยู่หลังพงหญ้าด้วยท่าที่อึดอัดมาก ทําให้ข้อเท้าได้รับแรงมากขึ้น บวมขึ้นมาทันทีแต่เธอไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไปเธอทําได้แค่เดินกะโผลกกะเผลกออกจากโรงพยาบาลอย่างอดทน กลัวว่าจะเจอซ่งหว่านชิว เธอจงใจเดินข้ามประตูด้านข้างหลังจากออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่ได้รีบหาที่ซ่อมโทรศัพท์ แต่ตรงไปที่ร้านขายโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด ซื้อโทรศัพท์ที่เหมือนกันและใส่เคสโทรศัพท์อันเก่าหลังจากเปิดเครื่องก็เป็นไปตามที่เธอคาดไว้ซ่งหว่านชิวโทรหาเธอสิบครั้งและยังมีไลน์อีกสิบกว่าข้อความ
