13…เหยื่อ (2)

“ขอบคุณ ผมจะค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องกลัว”

จากนั้นริมฝีปากได้รูปของเขาก็ขบเม้มติ่งหูเล็ก ไต่ไล่ลงไปตามแนวคาง แล้วขยับไปที่ซอกคอขาว พร้อมกระชับให้แผ่นหลังบางแนบกับแผงอกตนเองเพื่อให้เธออิงเขา ก่อนมือหนาจะเคลื่อนขึ้นมาหาทรวงอกอวบอิ่มทั้งสองข้างเคล้นคลึงอย่างเบามือ

ร่างบอบบางเกร็งตัวรับสัมผัสจากชายหนุ่ม ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดจนลึกแล้วขาดห้วงไปเมื่อริมฝีปากอุ่นเม้มบนผิวเนื้อสร้างประจุสยิวซ่านทุกจุดที่แตะต้อง พร้อมมือหนาโอบประคองหน้าอกของเธอบีบเน้นลงบนเนื้อหยุ่นเต็มกำมือทำเอากัญญานันต้องกลั้นหายใจ ไม่กล้าขยับตัวหรือส่วนใดของร่างกาย เกรงอีกฝ่ายจะเห็นว่าเธอกำลังสั่นสะท้านทั้งร่างจากการแตะต้องบางเบาของเขา

“ไปที่เตียงกัน”

เปรมินทร์กระซิบชิดใบหูขาว แม้อีกฝ่ายจะย่นคอหนีแต่ก็ไม่อาจพ้นได้

ร่างสูงขยับกายถอยช้อนอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอกหมุนตัวพาไปที่เตียง ร่างบางกุมมือทั้งสองข้างของตนแนบอกด้วยอาการเกร็ง แต่เวลานี้ต่อให้ฝืนยังไงเธอก็ตกปากรับคำเขาแล้วชายหนุ่มจึงไม่สนใจ

เมื่อนั่งลงบนเตียงโดยมีคนตัวเล็กนั่งบนตักเปรมินทร์ก็จับมือบางสองข้างกุมไว้ โอบไหล่เล็กไว้ในอ้อมแขนพร้อมใบหน้าคมก้มลงหอมแก้มนวลไปเรื่อยกระทั่งประท