Home / รักโบราณ / เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย / 13 : ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากลูก

Share

13 : ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากลูก

Chapter 13

'ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากลูก'

.

.

“นายท่านสำรับเย็นมาแล้วเจ้าค่ะ” จางชิงหลิวยกสำรับเข้ามาให้หลี่ซ่งจวินจนเขาแปลกใจไม่น้อยเพราะหลันผิงลั่วบอกว่าจะมากินข้าวกับตนแต่ทำไมเป็นจางชิงหลิวแทน

“แม่นางหลันเล่า?”

“ไม่ทราบเจ้าค่ะ ข้าไม่เห็นนางเลยตั้งแต่กลับออกไปจากเรือนท่าน”

“น่าแปลกนัก”

“ท่านอย่าคิดถึงเรื่องนางเลยเจ้าค่ะ มากินข้าวเถิดเดี๋ยวแกงจะเย็นชืดหมด” จางชิงหลิวเปิดฝาหม้อแกงร้อนออกจนกลิ่นมันหอมโชยไปทั่วห้อง

“แต่นางบอกว่าจะมากินข้าวกับข้า”

“นางอาจจะยังนอนหลับพักผ่อนอยู่ ทั้งท้องทั้งบาดเจ็บร่างกายคงอ่อนเพลีย”

“ถ้าเช่นนั้นข้ายิ่งต้องไปดูนางว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

ว่าจบหลี่ซ่งจวินก็รีบลุกเดินออกไปจากเรือนทันทีจนจางชิงหลิวต้องรีบเดินตามออกมาด้วย ท่าทางที่รีบร้อนดูเป็นห่วงเป็นใยหลันผิงลั่วมันทำให้ปีศาจแมวไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่ก็ต้องพยายามข่มงับอารมณ์เอาไว้ แล้วเดินตามมาเงียบ ๆ จนมาถึงเรือนพักของศัตรูหัวใจที่อยากจะเผาทั้งคนทั้งเรือนทิ้ง

“แม่นางหลันเจ้าอยู่ในเรือนหรือไม่?” หลี่ซ่งจวินเรียกหาคนด้านในเรือนแต่ก็พบเพียงความเงียบสงัดที่ตอบกลับมาเท่านั้น

“หรือว่านางจะออกไปข้างนอกเจ้าคะ?”

“นางจะไปไหนได้
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   20 : พี่ชายฝาแฝด

    Chapter 20'พี่ชายฝาแฝด'..เหอมู่เซียงหลับตาลงเพื่อพยายามตั้งสมาธิแล้วเพ่งจิตตามหาหยกเหอที่หายไปเพราะมันมีพลังของเขาอยู่มันย่อมดึงดูดเขา แต่มันกลับสัมผัสไม่ได้เลยเหมือนมีพลังที่แข็งแกร่งกว่ากดทับอยู่ ในร้านของเก่าไม่มีกลิ่นอายพลังรุนแรงเหลืออยู่คนที่ซื้อไปคงไม่ใช่คนมีพลังมากมายถึงขั้นปิดการสัมผัสของเขาได้ขนาดนี้“เซียงเอ๋อร์”เขาตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู ดวงตาคู่คมเบิกกว้างรีบขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วถอยหนีก่อนที่สายตาจะปะทะเข้ากับคนที่มีใบหน้าเหมือนตนเอง“ทะ… ท่านพี่ ท่านมาได้อย่างไร”“เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยเซียงเอ๋อร์ ยังเป็นลูกหมาป่าตัวน้อย ๆ เหมือนยามเจ้าแรกเกิดไม่มีผิด” เหอมู่เสียงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยยามมองเนื้อตัวที่สั่นเทาของผู้เป็นน้องชายฝาแฝด“ยามเกิดมาเจ้าก็อ่อนแอ เกือบจะตายไปแล้ว แต่เพราะข้าแบ่งพลังช่วยชีวิตของเจ้าเอาไว้ เจ้าถึงยังมีชีวิตรอดมากวนใจข้าถึงทุกวันนี้”“อึก!” เหอมู่เสียงพุ่งตัวเข้ามาบีบคอเหอมู่เซียงจนคนน้องตกใจ ดวงตาคู่คมเหลือกลนด้วยความหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ“รู้ไหมเด็กที่ดื้อรั้นต้องโดนสิ่งใด”น้ำเสียงเย็นเยือกกล่าวออกมาพร้อมดวงตาคู่คมที่จ้องมองเขาอ

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   19 : ตามหาเบาะแสพู่หยก

    Chapter 19'ตามหาเบาะแสพู่หยก'..“เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม?” เหอมู่เซียงหันมามองใบหน้าหวานของภรรยาคนงามด้วยความสงสัยเมื่อนางพาเขามาที่ร้านของเก่าแห่งหนึ่ง“ข้าไปถามโรงจำนำมาแล้ว จะไปเอาพู่หยกคืนให้เจ้าแต่กลับถูกขายมาที่ร้านของเก่าแล้วข้าเลยพาเจ้ามาที่นี่เพื่อมาเอาของคืน”นางหันมาตอบสามีด้วยรอยยิ้มก่อนจะจับมือเขาแล้วพาเดินเข้ามาด้านใน เมื่อวานนางไปตามหาพู่หยกมาทั้งวันแต่ก็ไม่เจอเลย อันที่จริงรู้สึกผิดมากที่ขโมยของสำคัญของเขาไปขายมันละอายใจจนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ เมื่อวานก็เดินขาลากจนเจ็บเท้าไปหมดเลย“เฒ่าแก่” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยยามเดินมาถึงเจ้าของร้านที่กำลังส่องหยกชิ้นหนึ่งอยู่พอดิบพอดี“อ้าว ท่านทั้งสองต้องการสิ่งใดหรือ?” เฒ่าแก่หันมากล่าวด้วยรอยยิ้ม“ข้าต้องการพู่หยกชิ้นหนึ่ง”“พู่หยกแบบไหนกัน ในร้านข้ามีพู่หยกเป็นสิบ”หลันผิงลั่วพยายามนึกถึงพู่หยกชิ้นนั้นก่อนจะหันไปหาเหอมู่เซียง “เอ้า ยืนนิ่งทำไมล่ะพ่อ บอกเขาไปสิว่าพู่หยกของเจ้ามันเป็นแบบไหน”“อ๋อ อะ… เออ มันมีพู่สีดำ ตัวหยกเป็นสีเขียวใส สะท้อนกับแสง เป็นหยกชั้นดีที่สุดและแกะสลักเป็นลวดลายหัวหมาป่า”เฒ่าแก่พยายามนึกตามที่เหอมู่เซียงกล่าว

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   18.1 : การได้รักและถูกรักตอบ

    Chapter 18'การได้รักและถูกรักตอบ’..“ข้ามีพี่ชายฝาแฝด”“ฮะ?” หลันผิงลั่วถึงกลับตาโตเมื่อได้ฟัง นางก้มมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเหลอหลาเพราะไม่คาดคิดว่าหมาป่าเดียวดายผู้นี้จะมีพี่น้องด้วย“พี่ชายฝาแฝดของข้าเหมือนข้าทุกอย่าง ถ้าเจ้าเห็นอาจจะตกใจมากกว่านี้เพราะมันเหมือนกับว่ามีข้าสองคน ทุกครั้งที่ข้ามองหน้าเขามันเหมือนกำลังมองตนเองผ่านคันฉ่องไม่มีผิด”แม้นเขาจะกล่าวถึงพี่ชายของตนเองที่เป็นฝาแฝดกัน แต่มันกลับเหมือนไม่มีความสนิทสนมในแววตาคู่นั้นเลย มันดูห่างเหินและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ทำไมกันนะ ปกติคนเป็นพี่น้องกันก็นับว่าสนิทกันมากแล้วแต่นี่เป็นถึงฝาแฝดย่อมเหนียวแน่นมากกว่าพี่น้องปกติอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง“เจ้าดูไม่มีความสุขที่กล่าวถึงเขา”“ข้ากับเขามักมีความคิดไม่ลงรอยกัน ทะเลาะกันเสมอตั้งแต่เยาว์วัย หลายครั้งจบลงด้วยการต่อสู้ และข้าก็กลายเป็นผู้แพ้เสมอ” เหอมู่เซียงลุกขึ้นนั่งก่อนจะตัดสินใจเปิดเผยรอยแผลเป็นให้หลันผิงลั่วดู เขาโบกมือผ่านข้อมือของตนเองจึงเผยให้เห็นรอยแผลเป็นจากการถูกโซ่ล่ามมาเป็นเวลานาน“จะ... เจ้าโดนทำร้ายหรือ?” นางรีบจับมือของเขามาดูด้วยความห่วงใย นิ้วเรียวค่อย ๆ ลูบลงบนรอ

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   18 : การได้รักและถูกรักตอบ

    Chapter 18'การได้รักและถูกรักตอบ’..“อีฟ”“ระบบออนไลน์ สวัสดีค่ะคุณหลัน”“อ่า ฉันนึกว่าเธอโดนไวรัสกินไปแล้ว”“ฉันมีอะไรต้องจัดการค่ะ เลยไม่ได้ออนไลน์ระบบ”“อะไรต้องจัดการ มันหมายความว่ายังไง?”“คุณทราบใช่ไหมคะว่าภารกิจของระบบทดสอบคืออะไร?”“ทะ... ทราบสิ” น้ำเสียงของหลันผิงลั่วสั่นเครือเล็กน้อยเพราะพอพูดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา“แต่ตอนนี้คุณกำลังกระทำนอกเหนือจากภารกิจที่ระบบให้มา เป็นการทำนอกเหนือข้อตกลงที่ตกลงกันไว้ก่อนจะเข้ามาในระบบทดสอบ นี่ถือเป็นการละเมิดข้อตกลงนะคะ ทางผู้ตรวจสอบจึงให้ฉันเข้ามาเตือนคุณให้กลับไปเล่นตามที่ระบบกำหนดเอาไว้ดีกว่าค่ะ”“มันยุติธรรมกับฉันเหรอ?” นางลูบมือลงบนหน้าท้องของตนเองด้วยความห่วงใย “ไม่สิ มันต้องพูดว่ามันยุติธรรมกับฉันและลูกเหรอ?”“ลูกคือสิ่งที่ระบบสร้างขึ้นมา คือภาพมายาในโลกเสมือน มันไม่มีจริงตั้งแต่แรกค่ะ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่ว่าจะเป็นพระเอกหรือตัวร้ายล้วนไม่มีจริงตั้งแต่แรกแล้ว”หลันผิงลั่วที่ได้ฟังก็น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าขึ้นมา พยายามอดทนอดกลั้นไม่ให้มันไหลออกมาเพราะคงไม่เหมาะไม่ควรเท่าไหร่นักกลัวว่าถ้าเหอมู่เซียงมาเห็นจะหาข้อแก้ตัวไม่ได้ ท

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   17.1 : เหอมู่เสียง

    Chapter 17‘เหอมู่เสียง’..เหอมู่เซียงลืมตาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่คุ้นเคย แต่มันแปลก ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แขนที่ขยับจะยกขึ้นขยี้ตาตนเองแต่กลับต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงโซ่กระทบกัน เขารีบดันตัวลุกขึ้นนั่งก็เห็นว่าตนเองถูกโซ่ล่ามแขนเอาไว้ทั้งสองข้าง ไม่พอยังถูกล่ามขาเอาไว้ราวกับสัตว์ไม่มีผิดภาพความทรงจำอันเลวร้ายไหลเข้ามาในหัวทันทีจนเนื้อตัวของเหอมู่เซียงสั่นเทาด้วยความตกใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ใบหน้าซีดเซียวเหงื่อแตกพลั่กเพราะที่นี่คือดินแดนทะเลทรายอาสัญคือเรือนนอนของเขาที่มันเป็นเรือนจองจำด้วยเช่นกัน“เจ้าดื้ออีกแล้วเซียงเอ๋อร์”“ทะ… ท่านพี่” น้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเบิกกว้างยามเห็นพี่ชายฝาแฝดเดินเข้ามาหาพร้อมแส้เส้นหนาในมือทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หนีออกไปได้แล้วไม่ใช่หรือไง หรือว่ากำลังฝันอยู่กัน“เจ้ารู้แก่ใจว่าถ้าพยายามหนีจะโดนอะไร”“มะ… ไม่ ท่านพี่ ข้าขอร้องอย่าตีข้าเลย”“โอ๊ย!” แส้เส้นหนาฟาดลงบนกายของเหอมู่เซียงจนเขาร้องคร่ำครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด โซ่ถูกดึงรั้งจนตึงทำให้เขาขยับหนีไปไหนไม่ได้เลยทุกครั้งที่แส้ฟาดลงมามันเจ็บปวดราวกับเขาจะตายเสียให้ได้ ราวกับเนื้อกำลังถู

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   17 : เหอมู่เสียง

    Chapter 17‘เหอมู่เสียง’..หลันชิงหลิวเดินเข้ามาภายในเผ่าปีศาจหมาป่าดำที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร ปกครองทะเลทรายอาสัญอันกว้างใหญ่ ในพิภพปีศาจแห่งนี้นอกจากเผ่าปีศาจจิ้งจอกที่เป็นจ้าวพิภพปีศาจแล้วก็มีเผ่าปีศาจหมาป่าเนี่ยแหละที่ใหญ่เป็นรองลงมา แต่ที่มีจำนวนเยอะที่สุดคงไม่พ้นหมาป่าดำนางเดินเข้ามาภายในเรือนไม้หลังใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยผ้าม่านสีแดง ปลิวไสวไปตามแรงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่มีมากมาย ถึงแม้ที่นี่จะอยู่กลางทะเลทรายแต่บริเวณที่เผ่าหมาป่าดำอยู่อาศัยก็เป็นบริเวณโอเอซิสที่มีต้นไม้เขียวขจีและทะเลสาบที่ไม่มีวันเหือดแห้ง นับว่าเป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในทะเลทรายอาสัญแห่งนี้ เผ่าหมาป่าจึงต้องต่อสู้กันเองเพื่อแย่งสถานที่นี้กันมานานนับพันปี“ลูกแมวเช่นเจ้ามาทำอะไรในดงหมาป่า”เสียงเข้มดังขึ้นจากร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ที่ทำจากรากไม้ ผมสีดำขลับ ดวงตาสีทองอร่าม รับกับจมูกสันคม ริมฝีปากสีแดงเอิบอิ่มที่ทำให้ใบหน้าของเขานั้นรูปงามราวกับรูปสลักที่ช่างพิถีพิถันปั้นแต่งขึ้นมาแต่ใบหน้ารูปงามเช่นนี้นางก็เคยเห็นมาก่อนแล้วจึงไม่ได้ตื่นเต้นนัก เพราะบุรุษตรงหน้าก็คือ เหอมู่เสียง พี่ชายฝา

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   16.1 : ทางเดินที่เลือก

    Chapter 16'ทางเดินที่เลือก'..หลันผิงลั่วเดินทางมายังบ้านสกุลหลี่เพื่อเยี่ยมอาการบาดเจ็บของหลี่ซ่งจวิน เพราะเหอมู่เซียงรับสารภาพว่าทำร้ายท่านหมอไปเพราะตอนนั้นโมโหมาก นางเลยไม่สามารถเพิกเฉยได้เพราะยังไงพ่อพระเอกก็มีบุญคุณกับนางมาก“นายท่านหลี่ แม่นางหลันมาขอพบขอรับ” พ่อบ้านกล่าวบอกคนด้านในเรือน“เข้ามา”“ขอรับ”เสียงจากด้านในตอบรับมาพ่อบ้านเลยหันมาก้มหัวให้หลันผิงลั่วแล้วเปิดประตูให้ นางก้มหัวกลับเพื่อขอบคุณก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้ามาในเรือนนอนของหลี่ซ่งจวินที่นางก็เคยเข้ามาแล้วจึงเห็นว่าเขานอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดเซียวเชียว“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” นางวางกระจาดลงก่อนจะหยิบถ้วยซุปเยื่อไผ่ที่ตั้งใจตุ๋นมาฝากออกมา“ไม่เป็นอะไรมาก”“ไยท่านไม่ใช่พลังรักษาตนเอง อีกอย่างท่านก็เป็นหมอ” นางถามด้วยความสงสัยเพราะสภาพร่างกายของเขาดูอ่อนแอและบาดเจ็บหนักพอสมควร ทั้งที่มีพลังเยียวยาและตัวเองก็เป็นหมอแต่ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองนอนเจ็บแบบนี้“อาวุธของปีศาจหมาป่าดำมีพิษกับข้า ต้องใช้เวลารักษา”“เรื่องนี้ข้าเองก็พูดยาก แต่ข้าเป็นห่วงท่านจริง ๆ” นางยื่นถ้วยซุปเยื่อไผ่ให้เขา“เจ้าห่วงแต่ร่างกายของข้า แล้วเคยห่วง

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   16 : ทางเดินที่เลือก

    Chapter 16'ทางเดินที่เลือก'..เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในยามเช้ามันทำให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องกระทบกับปลายเท้าเล็กน้อยจนต้องหดหนี ดวงตาคู่สวยมองไปทางหน้าต่างก่อนที่ภาพตรงหน้าจะชัดเจนขึ้นก็เห็นนกสองตัวกำลังเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ต้นเหตุเสียงร้องแสบหูเสียจนนางต้องตื่นหลันผิงลั่วขยับตัวจะลุกขึ้นนั่งแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างหนัก ๆ ที่กำลังทับตัวนางไปครึ่งซีกจนชาหนึบเหมือนเลือดจะไม่เดิน เมื่อก้มลงมองสิ่งแรกที่เห็นก็คือผมสีดำขลับที่ไร้เครื่องประดับหัว ตามมาด้วยใบหน้ารูปงามที่กำลังหลับพริ้มนอนเอาหัวขึ้นมาหนุนตรงเนินอกและลาดไหล่ของนาง ลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอจนรู้สึกเสียววูบพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเพิ่งได้สติว่าตัวเองกำลังนอนอยู่กับผู้ชาย“ว๊ากกกกก!”โครม!“โอ๊ย!”ด้วยความตกใจมันทำให้นางยกเท้าขึ้นถีบเข้าที่ตัวของเหอมู่เซียงเต็มแรงจนเขาหงายหลังตกเตียงเสียงดังโครม ตามมาด้วยเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดจากที่กำลังหลับฝันหวานตาสว่างตื่นทันทีทันใด จอมปีศาจเงยหน้ามองคนบนเตียงด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ“จะ…

  • เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย   15.1 : เลือกแล้ว

    Chapter 15'เลือกแล้ว'..“ข้าเข้าใจเจ้านะ” นางวางมือลงบนไหล่ก่อนจะบีบมันเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจเขา เพื่อให้รู้ว่านางอยู่ตรงนี้“ข้าจะอยู่กับเจ้า ไม่ว่าหนทางมันจะสุขหรือทุกข์ ข้าก็จะอยู่กับเจ้า”“ถึงเจ้าไม่อยากอยู่กับข้า ข้าก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปไหนหรอก เจ้าเป็นคู่แห่งโชคชะตาของข้าแล้ว”เขาหันมาสวมกอดนางก่อนจะดันร่างบางมาไว้ด้านหน้าเพื่อสวมกอดจากทางด้านหลัง แขนใหญ่โอบกอดเอวคอดแล้วกดจูบลงบนลำคอขาวอย่างอ่อนโยนจนหลันผิงลั่วต้องเอียงคอหลบด้วยความวูบวาบ“ทำไมเจ้าถึงได้รักข้าทั้งที่ตอนแรกข้าใจร้าย พูดจาทำร้ายจิตใจเจ้าไปตั้งมากมาย”“ความรักมันเข้าใจยาก ข้าเองก็ไม่เข้าใจ” อ้อมแขนใหญ่กระชับแน่นมากขึ้น“แต่ข้ามีความสุขที่ได้อยู่กับเจ้า ได้พูดคุยกับเจ้า ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า แม้นว่าเจ้าจะชอบด่าทอทำร้ายจิตใจข้า แต่ข้าก็รักเจ้า เหตุผลมันก็มีไม่มาก ข้ามีความสุขรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่กับเจ้าและนั่นแหละคือความรักของข้า”มือใหญ่จับร่างเล็กให้หันตัวมาสบตากัน “แล้วเจ้าเล่ารักข้าหรือไม่?”“ตอนแรกข้าก็ยอมรับว่าสับสน เจ้าก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มต้นจากความผิดพลาด ตอนเจ้าอยู่ข้าก็รำคาญชอบไล่ชอ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status