ตัวจริง

“ไม่เป็นไร ข้าอยากลองมาหาอะไรทานเอง” สาวรับใช้ไม่ได้เซ้าซี้อะไร วรากรเธอจึงถือโอกาส หาของกินที่มีในครัวมานั่งกินที่ม้านั่งหน้าโรงครัวนั่นเองมีแต่ของชอบของวรากรไม่ว่าจะเป็นหน่อไม้จีนหรือปลาแห้ง กินไปอยู่ๆน้ำตาก็ไหลคิดถึงบ้านคิดถึงน้ำพริกปลาทูคิดถึงข้าวหอมมะลิร้อนๆ ที่หอมที่สุดอร่อยที่สุด

“ฮะแฮ่ม” เสียงกระแอมพอให้หันไป (O) ใครวะ รูปร่างสูงโปร่งแต่ขาวมากไปหน่อยของคนที่มองมา ใบหน้าหล่อเหลาก็จริงแต่มีบางอย่างที่วรากรไม่ชอบใจนักในสายตาคมนั้น แววหยิ่งทะนงนั่นเอง เหลือบมองเห็นป้ายหยกแกะสลักสวยงามที่ห้อยอยู่ข้างเอวหนา เสื้อผ้าถูกตัดอย่างประณีตบ่งบอกว่าไม่ใช่คนธรรมดา พระเอกมาแล้วพระรองมาแล้วอันนี้พระอะไรดี แต่ใครสนอะ กำลังเศร้าๆ อยู่T_T

“แม่นาง ขอโทษที่มารบกวนการกินของแม่นางไม่ทราบแม่นางเป็นใคร”

“เรื่องอะไรท่านเป็นใครทำไมข้าต้องบอกเสียมารยาทคนกำลังกินดันมากวนใจได้” คนถามยิ้มมุมปากท่าทางยียวน

“หญิงงามบ้านนี้ ช่างกล้าหาญนัก” เอื้อมมือเชยคางวรากรที่สะบัดคางหนีมือใหญ่

“องค์รัชทายาทโปรดอภัย แม่นางชินอี้นางมาจากต่างแคว้นไม่รู้ธรรมเนียมของที่นี่” หลวนคุนโผล่มาจากไหนพร้อมกับ อิงหลิว

“ชินอี้555แม้นางไม่บอกชื่อนาง คนอื่นก็พร้อมจะบอกข้า” หัวเราะเสียงดังกังวาน วรากรตกใจแทบตาย@_@ เป็นถึงองค์รัชทายาท กับมาเดินดุ่มๆ ไม่มีคนติดตาม

“องค์รัชทายาทเสด็จ หลวนคุนไร้การต้อนรับแม่นางชินอี้คนของข้า นางไร้มารยาทแต่เพราะความไม่รู้หวังว่าองค์รัชทายาทจะไม่ถือสานาง” ”มือไพล่หลังเหลือบตามองวรากร แววตาขบขันที่เห็นวรากร ท่าทางเจื่อนๆ ไป

“ข้า ไม่เคยถือสาเพียงแค่ได้เห็นอาการสำนึกผิดของนาง ก็พอใจแล้วไม่ช้าไม่นานจะมีเทศกาลไหว้พระจันทร์หวังว่านางจะไถ่โทษโดยการเป็นแขกของตำหนักรัชทายาท” @_@หลวนคุน ประสานมือตอบ

“หลวนคุนและแม่นางชินอี้น้อมบัญชา” ส่งสายตาให้วรากร ตอบรับคำเชิญ วรากรจำใจประสานมือ คารวะองค์รัชทายาทเหลือบตามองอิงหลิวเพียงแว๊บเดียวก็ไม่สนใจใดใดอีกเลย

“เสด็จพ่อมีบัญชาให้ข้ามา ถามไถ่เรื่องการตายเมื่อวาน ได้ข่าวว่าศพถูกควักหัวใจ” หลวนคุนเงยหน้ามององค์รัชทายาท

“ฝ่าบาททรงห่วงใย หลวนคุนซาบซึ้งใจนัก”

“ฮองเอาทรงมีบัญชา ให้หัวหน้าองครักษ์จางหลิ่งจือมาช่วยท่านอีกแรง” เห็ดหลินจือ กำลังจะมาแน่นอน วรากรรีบหลบฉากออกมา

“แม่นางชินอี้ข้าน่ารังเกียจเช่นนั้นเลยหรือ แม่นางถึงกับไม่อยากคุยด้วย” องค์รัชทายาททักท้วงเมื่อเห็นวรากร กำลังจะไป” $_$

“คือ…..ข้ากำลัง มีธุระ กำลังจะไปตามหา...หมาสีขาว”

“หมา หมาของใคร” อิงหลิวรีบเดินมาสมทบ

“ก็หมาตัวสีขาวที่ท่านเลี้ยงไว้ขนปุกปุยหางฟูขนขาวสะอาดตัวนั้นงัย” หลวนคุนขมวดคิ้ว แต่สักพักก็ทำสีหน้าปกติ

“ให้แม่นางชินอี้ไปเถอะองค์ชาย เรื่องสืบคดีเป็นเรื่องน่าเบื่อของผู้หญิง” องค์รัชทายาทยิ้มบางๆ

“เพียงยอมไปเป็นแขกที่จวนข้าก็ดีใจมากแล้ว ข้าไม่กวนใจนางแล้วมีเรื่องสำคัญต้องหารือกับท่านอีกมากสักพัก จางหลิ่งจือก็จะมาร่วมหารือด้วย”

“เชิญ องค์รัชทายาทที่ศาลาท่าน้ำ” หลวนคุนผายมือเชิญ

วรากรเดินถือของกินออกมาด้วย

“พี่สาวท่านช่างกล้าหาญ กล้าต่อคำกับองค์รัชทายาท”

ถอนหายใจ

“หากข้ารู้แต่แรกก็คงไม่ต่อปากต่อคำเขา”

“เป็นหญิง ช่างลำบาก แต่ดูพี่สาวสิเหมือนบุรุษคนหนึ่งไม่เกรงกลัวสิ่งใดไม่ต้องสะกดกลั้นความรู้สึก...รัก..เกลียด” ก็แหง๋ละสิสมัยนี้ไม่มีใครต้องสงวนท่าทีกันแล้ว

“น้องสาวอิงหลิว เจ้า ไยต้องสะกดกลั้นในเมื่อรักก็บอกเขาไป”

“พี่สาวพูดเรื่องอะไร”

“ก็5555ข้ารู้นะว่าเจ้าชอบหลวนคุนข้าช่วยเจ้าไหมล่ะ” อิงหลิวหน้าแดง

“ข้าไม่เพียงแต่ชอบเขา แต่เขาคือความทรงจำดีดีของข้าเลยทีเดียว”

“ความทรงจำดีดี...คือ” ไปมีความทรงจำกันตอนไหน@_@วะ

อิงหลิวรู้สึกตัวว่าพูดมากไป

“ไว้ข้าเล่าให้พี่สาวฟังวันหลังว่าแต่พี่สาวจะช่วยข้าจริงๆ นะ” เขย่ามือวรากร

“ห่าว (ได้หรือดี) แน่นอน เชื่อมือพี่สาวคนนี้สิ” อิงหลิวกอดวรากร ตัวกลม

รู้สึกภูมิใจอย่างไรไม่รู้จะได้เป็นกามเทพช่วยให้คนรักกัน^_^

“องค์รัชทายาท นั่น กลับไปแล้ว หลิ่งจือมายืนดักรอพบวรากร

“ชินอี้ เจ้าหลบหน้าข้าเช่นนั้นหรือ” @_@จะบ้าตายใครหลบหน้าแค่ไม่อยากเจอ ถอนหายใจ

“ข้ามีบางอย่างมอบให้เจ้าชินอี้” ล้วงเข้าไปในอกเสื้อหยิบปิ่นปักผมแสนสวยมาให้

“วันนั้นข้าพบเจ้า ปล่อยผมไม่ได้เก็บเกล้าดูสวยไปอีกแบบแต่ หากจะเกล้าผม อยากให้นึกถึงปิ่นปักผมอันนี้” &_&

“ได้ได้” รับมาถือไว้ หลิ่งจือยิ้ม