Ep9

@KonDo KunRay

“พี่เรย์ครับ ผมกลับแล้วนะ” เสียงของกัญชาดังขึ้นหลังจากอุ้มเรย์ขึ้นมาวางบนที่นอนและจัดการห่มผ้าจัดท่านอนให้เธอได้แล้ว ฝ่ามือกว้างยกขึ้นไปแตะแก้มของหญิงสาวตัวเล็กเบาๆ เป็นการปลุกเธอ

“อืม ไปเถอะฉันจะนอนแล้ว”

“ครับ” แล้วกัญชาก็ลุกออกจากที่นอนแล้วออกจากห้องของเรย์ไป และเรย์ที่เหมือนว่าจะหลับไปด้วยความเมานั้นก็ลืมตาตื่น เธอมองหากระเป๋าสะพายตัวเองซึ่งถูกกัญชาเอามาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงมือบางจึงเอื้อมไปหยิบมันมาเพื่อค้นหาโทรศัพท์

และเมื่อเจอจึงกดหาเบอร์เลขาและโทรออกไปในทันที

(ฮัลโหลค่า อืม…จะตีหนึ่งแล้วนะค้า) น้ำเสียงที่งัวเงียของเลขาสาวตอบกลับมา

“พี่ฝ้ายช่วยหาประวัติของ เอิ้ก! กัญชาให้เรย์หน่อย…”

(เคยหาไปให้แล้วนี่คะ)

“แฟน กัญมันมีแฟนแล้วนะ”

(อ้าว! คุณเรย์ไม่รู้เหรอคะ?)

“ทำไมทุกคนถึงคิดว่าเรย์รู้ พี่หามาให้หน่อยนะว่าหมอนั่นคบกับแฟนนานแค่ไหน แฟนชื่ออะไรเอารูปมาเลยก็ได้”

(โอเคค่ะ พรุ่งนี้สายๆ แหละน่าจะได้ คุณเรย์ไปดื่มมาเหรอคะ?)

“นิดหน่อยค่ะ ไม่เมามาก”

(อ่อ ไงก็รีบนอนพักผ่อนนะคะ)

“ค่ะ แค่นี้นะคะ…” แล้วเรย์ก็วางสายไปพร้อมกับปิดเปลือกตาที่มันหนักอึ้งเพื่อพาตัวเองเข้าสู้ห้วงนิทรา ห้วงนิทราที่ยาวนาน…

05:30

กริ๊งงงง!!

“แม่งงง!! เพิ่งได้นอนเองนะ!!” เสียงหวานโวยวายขึ้นพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นนั่งด้วยสภาพผมเผ้าที่ฟูหลังจากนอนไปได้สี่ชั่วโมงกว่าๆ เรย์ลุกขึ้นยืนบิดตัวแล้วก็พาร่างกายที่อ่อนแรงนั้นเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วเปลี่ยนชุดเป็นชุดออกกำลังกายด้วยเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงวิ่งสีดำขาสั้น

“สดชื่นดีจัง” รำพึงกับตัวเองเมื่อเดินมาล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำแล้ว การออกกำลังกายในตอนเช้าเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอซึ่งบางครั้งเธอก็จะออกกำลังกายในฟิตเนสของคอนโดหรืออาจจะไปวิ่งที่สวนสาธารณะซึ่งวันนี้เธอเลือกที่จะออกไปวิ่ง

ร่างบางเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าและคล้องคอไว้ตามด้วยหยิบโทรศัพท์มาถือจากนั้นก็ออกจากห้องเพื่อไปวิ่งในสวนสาธารณะใกล้ๆ กับคอนโด ซึ่งเวลานี้ก็ไม่ได้มืดน่ากลัวเพราะมีหลายๆ คนมาออกกำลังกายแต่เช้ามืดเนื่องจากบางคนก็มีงานเช้าจึงต้องมาออกกำลังกายเวลานี้

“ไฮเพื่อนรัก! เมื่อคืนนี้ทิ้งกูสองคนเลยนะ” เสียงหวานๆ ของนัตตี้ดังขึ้นพร้อมกับสองสาววิ่งมาหาเธอที่กำลังวิ่งอยู่รอบสวนสาธารณะ

“เหรอ”

“เหรอ ก็เออน่ะสิ! มีผู้นี่ลืมเพื่อน” ทอฟ้าส่ายหน้าให้เรย์เบาๆ ถึงแม้เรย์จะดูเป็นผู้หญิงที่เงียบขรึมออกไปทางเย็นชาซึ่งคล้ายกับนิสัยผู้ชายส่วนใหญ่แต่ใครจะรู้ว่าคุณเรย์ของพวกเธอนั้นต้องการมีแฟนและกำลังหาแฟน ซึ่งหนุ่มที่เพื่อนเธอถูกใจสุดๆ นั่นก็คือเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าอย่างกัญชา

‘กูไม่ชอบผู้ชายที่อายุเยอะกว่าหรืออายุเท่ากูเพราะไม่ชอบให้ใครมาวางอำนาจกับกู กูอยากเป็นฝ่ายเลี้ยงเขาไม่อยากให้เขามาเลี้ยงเพราะกูมีแขนขามีงานมีธุรกิจเป็นของตัวเองและที่สำคัญกูรวย’ นี่คือประโยคที่คุณเรย์ตอบเธอมาหลังจากถามไปว่าทำไมชอบผู้ชายที่อายุน้อยกว่า

“แล้วนี่มีแรงมาวิ่งกันด้วยเหรอ?” เรย์หันไปถามสองสาวที่อยู่ในชุดออกกำลังกายเหมือนกับเธอเพียงแต่ของนัตตี้เป็นสีเขียวอ่อนและของท้อฟ้าเป็นสีชมพูอ่อน

“กูไม่ได้ดื่มเยอะ เน้นเต้นอย่างเดียว”

“ทีหลังก็เปิดเพลงเต้นอยู่บ้าน”

“แหมอีคุณเรย์! แล้วทีมึงอ่ะไปผับทำไมไปก็กลับ นอนอยู่ห้องเถอะคราวหลังอ่ะ”

“มีหมาชวนกูก็เลยต้องไป” ขาเรียวหยุดวิ่งแล้วเปลี่ยนเป็นเดินพร้อมกับตอบประโยคของทอฟ้ากลับไปทำเอาเจ้าเพื่อนสาวทั้งสองคนถึงกับต้องกัดฟันตัวเองแน่น หากไม่ใช่เพื่อนและมาพูดแบบนี้ใส่ฝ่ามืออรหันต์คงจะตบลงกลางกบาลไปแล้วแต่นี่ติดว่าเป็นเพื่อนหรอกนะ ฮึ่ย!

“แล้วไงล่ะ กลับเร็วแล้วได้จัดหนักกันไหม?”

“กัญมันมีแฟนแล้ว”

“มึงว่าไงนะ!” นัตตี้หยุดเดินแล้วดึงมือของเรย์กับทอฟ้าให้หยุดจากนั้นก็นำทั้งคู่ไปนั่งบนเก้าอี้ไม้หินอ่อน ซึ่งเวลาตอนนี้คือหกโมงแล้วฟ้าเริ่มสว่างและรถก็เริ่มแล่นบนท้องถนนมากขึ้น

“พูดอีกทีสิ!”

“กัญมันมีแฟนแล้ว” เรย์พูดในประโยคเดิมแล้วดึงขวดน้ำจากในมือของนัตตี้มาเปิดดื่มก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ

“มึงรู้นานแล้วหรือเพิ่งรู้?”

“เพิ่งรู้เมื่อคืนกูก็เลยชิงกลับก่อนไง”

“แล้วนี่ก็ต้องปล่อยน้องเขาไปสิ” ทอฟ้าว่างพลางตบหัวไหล่เรย์เป็นการปลอบใจ ถึงจะรู้ว่าเรย์ซุกซ่อนเด็กแอบเลี้ยงเด็กไว้แต่เมื่อคืนนี้เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เรย์พามาเปิดตัวแบบจริงจัง เพราะคุณเรย์ไม่เคยพูดกล่าวหรือเล่าอะไรเกี่ยวกับกัญชาเลยสักอย่าง

“ปล่อยไปทำไม?”

“เอ้า!อีคุณเรย์”

“ไม่ต้องมีคุณก็ได้ถ้าจะเรียกซะขนาดนี้แล้ว” เรย์บอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังนัก เมื่อคุณนัตตี้ยังจะใจดีมาเรียกเธอว่าคุณทั้งที่เติมอีไปซะขนาดนั้นแล้ว

“เหอะ! แล้วมึงจะไม่ปล่อยน้องมันไปเหรอ?” นัตตี้ถามย้ำอีกครั้งซึ่งเรย์ก็พยักหน้ารับ

“มึงจะแย่งผัวคนอื่น?” ทอฟ้าถามต่อ

“กูเป็นผู้มีพระคุณของน้อง กัญบอกมาแบบนี้”

“มึงก็เลยจะเลี้ยงน้องไปแบบนี้?”

“ไม่ได้เหรอ?” เอียงคอถามเพื่อนสาวทั้งสองคน คิ้วโก่งเลิ่กขึ้นมาเล็กน้อย…เธอเป็นผู้มีพระคุณของกัญชาตามที่หมอนั่นว่าก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรเพราะเธอเป็นแค่ผู้มีพระคุณไม่ได้เป็นแฟนหรือแย่งกัญชามาจากใครนี่นา

“ไอ้ได้มันก็ได้ แต่วัตถุประสงค์มึงไม่ได้แบบนั้นน่ะสิ”

“แล้ววัตถุประสงค์ของกูเป็นแบบไหน?”

“มึงไม่ต้องมาถามพวกกูหรอก ตัวมึงเองรู้แก่ใจตัวเอง” นัตตี้ว่าพลางส่ายหน้าให้เพื่อนสาวที่ทำมาเป็นหลอกถามทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ เรย์จึงไหวไหล่ให้แล้วก็ลุกขึ้นยืนบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนทั้งสองอีกครั้ง

“กูไม่คิดจะแย่งคนมีแฟนแล้ว”

“ไม่คิดจะแย่งแต่แอบแช่งให้เลิกกันน่ะสิ” มิวายที่ทอฟ้าจะเอ่ยแซวเพราะคบเป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปีนิสัยของเรย์เป็นยังก็พอเดาได้ว่าถึงปากคุณเรย์จะบอกว่าไม่คิดจะแย่งแต่ในใจของกำลังแช่งให้กัญชาเลิกกับแฟน เพราะหากเจ้าตัวชอบใครจะปักใจไปกับคนนั้นแบบไม่มีการเปลี่ยนใจเลยล่ะ

ที่สำคัญเรย์เป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชายได้ยากมากตั้งแต่รู้จักกันมานะ

“กูเป็นผู้มีพระคุณของกัญ…” พูดทิ้งท้ายไว้แค่นี้แล้วเรย์ก็เดินออกไปเพื่อกลับคอนโด ส่วนสองสาวก็ได้แต่ส่ายหน้าให้เรย์ก่อนจะพากันกลับไปเตรียมตัวเพื่อทำงานในช่วงเช้าต่อ