เสน่หาหญ้าอ่อน

สายคู่สวยมองประกาศรับสมัครงานที่เพื่อนส่งต่อมาในกลุ่มไลน์ คิ้วเรียงตัวเป็นระเบียบขมวดเข้าหากันจนชิด ริมฝีปากบางเม้มอย่างใช้ความคิด คุณสมบัติของผู้สมัครนั้นก็ไม่ต่างจากงานทั่วไปนัก แต่มีสองข้อที่ทำให้คนกำลังต้องการใช้เงิน หยุดอ่านด้วยความสนใจห้ามพกโทรศัพท์และห้ามติดต่อกับคนภายนอก ยกเว้นเป็นคำสั่งของนายจ้างหรือได้รับอนุญาตจากนายจ้างก่อนแล้วเท่านั้น ข้อนี้เธอคิดว่าคงไม่มีปัญหา เพราะถ้าจำเป็นที่จะต้องติดต่อกับคนอื่นเธอก็แค่ขออนุญาตคงไม่ยากเท่าไหร่ เงินเดือนจ่ายล่วงหน้า 50 % ข้อนี้น่าสนใจที่สุด นาทีนี้อะไรก็ตามที่ทำแล้วได้เงินหญิงสาวก็ยินดีจะทำ“สนใจเหรอขิง”เสียงของเพื่อนทำให้ขิงหรือธันยมัยรีบกดออกจากแอปพลิเคชันไลน์ทันที หญิงสาวไม่อยากให้ใครรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังต้องการใช้เงินอย่างด่วนที่สุด ถ้าเธอไม่มีเงินมาจ่ายทางมหาวิทยาลัยจะไม่ให้เข้าสอบปลายภาคที่กำลังจะมีในอีก 2 วันข้างหน้า“เปล่าหรอกแพร ก็แค่เห็นว่าเงื่อนไขมันแปลกๆ”“ก็จริงนะขิง แพรก็เห็นในกลุ่ม ไม่น่าไว้ใจเลย ไม่ให้เราพกโทรศัพท์ถ้าเกิดพาเราไปขายล่ะ บรึ๋ย..ไม่อยากจะคิด”แพรพลอยส่ายหัว“นั้นสิ ขิงก็ว่าอย่างนั้นแหละ” เธอเห็นด้วยกับคำพ

การทำงานวันแรกเริ่มด้วยเธอต้องไปเปลี่ยนผ้าก๊อซและหยอดยาหยอดตาให้กับอีวาน เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้มองเห็นเข้าใกล้ๆ ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกประหม่าอยู่มาก แม้จะนอนหลับตานิ่งแต่เธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว อีวานก็ดีดตัวขึ้นจนไปชนกับธันยมัยที่พึ่งจะถอยออกมา“โอ๊ย!”“เป็นอะไรหรือเปล่า ผมขอโทษผมมองไม่เห็น” อีวานรีบขอโทษ เพราะรู้สึกว่าหัวของเธอจะชนเข้ากับแผงอกกว้างของเขา“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ” เธอรีบกล่าวขอโทษเจ้านายและเก็บกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากห้องโดยเร็วประตูห้องปิดลงพร้อมกับหัวใจของธันยมัยที่เต้นแรงกว่าปกติ เธอคิดว่าเป็นเพราะกลัวจะทำให้เจ้านายไม่พอใจตั้งแต่ทำงานวันแรกบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้าวันนี้ทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดเพราะไม่มีเซบาสเตียนอยู่ด้วยเหมือนเมื่อวานธันยมัยนั่งทานอาหารของตัวเองแต่สายตาก็พยายามมองไปทางเจ้านายหนุ่มเผื่อว่าเขาจะต้องการให้ช่วยเหลือ แต่อีวานก็นั่งทานเงียบๆ โดยไม่ได้ขอให้เธอช่วยเลยสักนิด“ชิ” เธอแอบย่นจมูกเมื่อเห็นเขานั่งทานเหมือนคนปกติ ในใจแอบคิดว่าบางทีอีวานอาจจะแกล้งตาบอด แต่ก็นึกไม่ออกว่าเขาจะทำอย่างนั้น

การทำงานตลอดช่วงเช้าเต็มไปด้วยความอึดอัดเพราะอีวานเหมือนจะไม่ใช่เจ้านายคนเดิมที่ใจดีอีกต่อไป ธันยมัยคิดว่าคงเป็นเพราะเธอปฏิเสธที่จะคบกับเขา มันคงสร้างความไม่พอให้ให้เขาอย่างมาก แต่เธอก็มีเหตุผลของเธอส่วนอีวานก็คิดว่าเพราะเธอเห็นสภาพร่างกายของเขาเป็นแบบนี้จึงไม่คิดจะคบหาด้วย ชายหนุ่มทั้งน้อยใจ เสียใจ เสียหน้าและสุดท้ายมันก็กลายเป็นความโกรธในอดีตไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้ แต่ครั้งนี้เพียงเพราะปัญหาทางสายตาทำให้ถูกผู้หญิงที่ตัวเองจ้างมาช่วยงานปฏิเสธ เขาจะต้องทำให้หล่อนรู้ว่าคนอย่างอีวานถ้าอยากได้ผู้หญิงสักคนไม่มีทางที่เธอคนนั้นจะรอดจากเงื้อมมือเขาไปได้ ตลอดบ่ายวันนี้อีวานมีประชุมทางไกลกับผู้บริหาร โดยมีเธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาเปิดหน้าจอประชุมสะท้อนมายังหน้าจอไอแพดอีกเครื่อง เธอคอยบอกเขาผ่านทางแอร์พอร์ตที่เขาเสียบไว้อยู่ตลอดเวลา กว่าการประชุมจะจบก็ทำเอาทั้งเขาและเธอเหงื่อตกไปตามๆ กัน และเรื่องที่คุยกับนโต๊ะอาหารเมื่อเช้าก็ไม่มีใครยกขึ้นมาพูดอีกธันยมัยคิดว่าเขาคงไม่คิดอะไรไปแบบนั้นกับเธออีกแล้ว บรรยากาศก็กลับมาดีขึ้นอีกครั้ง เย็นนี้หญิงสาวก็พาเขาไปเดินเล่นตา

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงติดอยู่ในหัว ธันยมัยโกรธตัวเองที่เผลอไผลไปกับการชักนำของเขา หญิงสาวสัญญากับตัวเองว่าจากนี้จะอยู่ให้ห่างจากชายหนุ่มให้มากที่สุด ไม่ใช่เพราะกลัวเขา แต่เธอกลัวใจตัวเองที่มันมักจะเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้ เขาใช้เงินจ้างเธอเพื่อนเป็นผู้หญิงของเขา นั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการขายตัวเลยสักนิด หญิงสาวคิดว่าคงไม่อาจช่วยงานเขาได้อีกต่อไป แต่ก่อนจะคุยอีวานเธอคงต้องจัดการบางอย่าง เพราะไม่อยากกลับไปเรียนโดยที่มีลูกของเขาติดท้องไปด้วยหญิงสาวออกจากห้องมาก่อนเวลาอาหารเช้าเกือบชั่วโมง เธอขอให้คนขับรถพาไปยังร้านขายยาที่ใกล้ที่สุด เมื่อเห็นว่าเภสัชกรเป็นผู้หญิงเธอจึงไม่รีรอที่จะเข้าไปปรึกษา เมื่อได้คำแนะนำแล้วเธอก็กลับมาถึงบ้านทันเวลาอาหารพอดี“คุณขิงไปไหนมาแต่เช้าคะ” พี่แหวนกำลังจัดอาหารถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเดินมาจากทางประตูหน้า“ขิงไปธุระมานิดหน่อยค่ะ พี่แหวนทำอะไรคะ น่าทานจังเลย”“ข้าวต้มกั้งค่ะ เมนูโปรดของคุณขิงกับคุณเอชเลยนะคะ”ธันยมัยนั่งลงข้างเจ้านาย แล้วนั่งทานอย่างเงียบๆ ไม่สนใจว่าเขาจะตักอาหารทานเองได้หรือไม่ ก็ทีเมื่อคืนเขายังทำตัวอย่างกับคนปกติแล้วเธอจะสนใจเขาทำไมกัน“ค

อีวานให้คนขับรถไปส่งเขากับธัยนมัยที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเลขาฯของเขาได้จองห้องทานอาหารสำหรับทั้งสองคนไว้แล้ว“อร่อยไหมครับ”“ค่ะ อร่อยทุกอย่างเลย พี่เอชมาทานที่นี่บ่อยเหรอคะ” เพราะตลอดทางเดินมาถึงห้องอาหารพนักงานต่างพากันทักทายชายหนุ่มอย่างสนิทสนม“แต่ก่อนก็มาบ่อยครับ พักหลังก็ไม่ค่อยได้มา ขิงก็คงรู้ว่าเพราะอะไร”“พี่เอชทำหน้าเศร้าอีกแล้ว ขิงไม่ชอบเลย พี่รู้ไหมเวลายิ้มพี่เอชหล่อมาก”“จริงเหรอ ไม่เห็นมีใครบอกพี่เลย”“จริงค่ะ ขิงจะโกหกพี่ทำไม แต่พี่เซบเคยบอกว่าพี่ไม่ค่อยยิ้ม”“ก็ทำงานมันเครียด แต่จากนี้พี่จะยิ้มให้ขิงบ่อยดีไหมครับ”“ดีค่ะ”“ขิงครับ พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”“ค่ะ ขิงรอฟังอยู่ เธอรวบช้อนกับส้อมแล้วเช็ดปาก นั่งตัวตรงตั้งใจว่าเขาจะพูดอะไร“ถ้าพี่มองไม่เห็บแบบนี้ตลอดไป ขิงจะทำยังไง จะทิ้งพี่ไปหรือเปล่า” น้ำเสียงนั้นฟังดูเศร้าจนธันยมัยต้องลุกจากเก้าอี้แล้วย่อตัวคุกเข่าต่อหน้าเขา สองมือเล็กวางบนมือใหญ่ ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดให้เขา“ไม่มีทางค่ะ สัญญาเลยว่าจะอยู่กับพี่ตลอดและยินดีที่จะดูแลแบบไม่เอาค่าจ้างขอแค่พี่ยิ้มให้ขิงทุกวันก็พอ” เธอพูดออกมาจากหัวใจ ธันยมัยพึ่งรู้ว่าความสง