เมย์ที่ยังไม่เข้าใจความคิดของชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เธอในตอนนี้ ถึงแม้ว่าเธออยากที่จะเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงต้องการเธอมาเป็นภรรยาของเขาจริงๆ แต่การแสดงออกของเขาที่ชอบขู่เธอ ทำหน้าดุ บึ้งตึง เอาแต่ใจ ถึงแม้เข้าจะชอบบอกว่าเธอคือภรรยา และเป็นแม่ของลูกๆ ก็ตาม อย่างอื่นเขาไม่เคยบอกเธอเลย ความคาดหวังของเมย์ที่ยังคงเหมือนกับหญิงสาวทั่วๆ ไป ถึงแม้ว่าเธออายุเข้าวัยเลข 3 มาแล้ว แต่หากเธอต้องอยู่กับผู้ชายที่ไม่รักเธอ เธอก็ไม่ต้องการ และคิระก็ไม่เคยบอกว่าเขารักเธอ!!! “เด็กๆ พร้อมหรือยัง วันนี้เราต้องไปสำนักงานเขตกันนะ” คิระเปลี่ยนเรื่อง เพื่อหลีกเลี่ยงคำถามของเมย์ ที่มักจะถามว่า ... ทำไมถึงต้องบอกคนอื่น? ให้คนรู้น้อยหน่อยเป็นดี อะไรทำนองนี้ คิระไม่ได้อยากที่จะได้ยินมัน “พร้อมแล้วครับน้าเล็ก” เจ้าวันเป็นคนเริ่มพูด ตอนนี้แทนที่จะเรียกเขาว่าพ่อเหมือนเมื่อวาน กลับเรียกเขาว่าน้าเล็กเหมือนเดิม “มันอะไรยังไงเจ้าวัน ไหงวันนี้ไม่เรียกพ่อ!?” คิระที่ทำหน้าเหวอ ตาโต มองไปที่ลูกชายคนเล็ก “ผมยังไม่ชินครับ ... คุณก็ทนๆ เอาหน่อย เดี๋ยวผมชินแล้ว ผมก็เรียกออกมาเอง
เมย์รู้อยู่แล้วว่า พ่อของเธอยังไงก็โกรธผู้หญิงคนนั้นไม่ลง พ่อเธอทำผิดเรื่องอะไร เขายังไม่รู้ตัว แต่กลับมาขอโทษแทนคนอื่นในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำผิด เมย์รู้สึกขบขันขึ้นในใจ แต่ก็นะ จะว่าพ่อตัวเองมากไปมันก็ไม่ดี ด้วยคำว่าพ่อคำเดียวทำให้เธอไม่สามารถกล่าวว่าสั่งสอนบุพการีได้ “อือ ... พ่อเข้าใจ พ่อจะจัดการกับคุณนาเขาไม่ให้ยุ่งกับเรา พ่อก็ขอให้ลูกมีความสุขกับครอบครัวของลูกนะ ... ผมฝากลูกสาวผมด้วย” ปราบยุทธพูดกับเมย์เสร็จก็หันไปบอกชายหนุ่มที่เป็นลูกเขย คิระมองที่ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อคนอย่างปราบยุทธ แต่กลับไม่สามารถดูแลลูกสาวตัวเองได้ ให้ภรรยาใหม่ดูถูกดูแคลนลูกของตัวเอง และหลานแท้ๆ ของตัวเองยังไม่ให้ใช้นามสกุล คิระตามสืบประวัติภรรยาของตนเองตามคำบอกเล่าของหลานสาวเขา เขาอยากรู้ความเป็นอยู่ก่อนหน้านี้ของเมย์ ว่าเธอเป็นอย่างไร ทำไมยัยดาถึงรักเพื่อนคนนี้มาก และบอกว่าชีวิตเธอน่าสงสาร ตอนนี้เขารู้และได้มาเห็นกับตาตัวเอง “ครับ ผมจะดูแลเธออย่างดี คุณเมย์จะมีชีวิตที่ดีและครอบครัวที่รักเธอ” คิระให้คำตอบที่ทำเอาเมย์ใจสั่นอีกแล้ว เขาบอกว่า (ผมจะดูแล
เมย์พูดเสร็จก็จับมือจับปีเจ้าวันที่นั่งฟังแม่ของพวกเขาเทศนาคนในบ้านนี้อย่างอารมณ์ดี (แต่ว่าพวกเขาจะฟังเข้าใจหรือเปล่าล่ะ?) เจ้าปีเจ้าวันมองหน้ากันและพากันอมยิ้ม “อือ ... เนื่องจากเมย์จะย้ายออกจากบ้านหลังนี้และเปลี่ยนนามสกุล เมย์จึงต้องให้พ่อที่เป็นเจ้าบ้านเซ็นใบมอบอำนาจในเรื่องนี้” เมย์ยื่นเอกสารที่เธอเตรียมมาในวันนี้ให้พ่อของเธอเซ็น เธอยื่นมันให้เขา พร้อมปากกา ปรายุทธที่รับเอกสารจากลูกสาว เขาไม่พูดมาก ก็เซ็นเอกสารที่เมย์ต้องการและยื่นมันคืนให้เธอ เมย์รับเอกสารมาจากพ่อของเธอ เธอก็หันไปหาเด็กๆ “ไปลูกเรากลับกันเถอะ” เมย์ที่กำลังจะพาเด็กๆ กลับ “เมย์ ... ลูกเดี๋ยวก่อน” ปราบยุทธเดินมาหาลูกสาว เมย์หยุดมองไปที่พ่อของเธอ “คุณนา คุณเลิกพูดเรื่องยัยเมย์และหลานๆ ของผม จากนี้หากคุณยังพูดจาว่าร้ายลูกสาว และหลานๆ อีก คุณก็อย่าว่าผมใจร้าย” เขาหันไปดุภรรยา เมย์ที่มองไปที่พ่อของเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อของเธอจะกล้าดุภรรยาอันเป็นที่รักของเขาเพื่อเธอได้ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าพ่อของเธอจะเอาจริงเอาจังกับผู้หญิงคนนี้ได้นานแค่ไหน เพราะเธอรู้ว่าพ่อของเ
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ยัยเมย์ เด็กๆ อยู่ต่างประเทศนานจะพูดภาษาอังกฤษก็ไม่แปลก ไปเข้าบ้านกันก่อน ดื่มน้ำดื่มท่ากัน” ปรายุทธยิ้ม ไม่ถือสาเด็กๆ “นึกว่าจะมีรถมา ที่แท้ก็ยังไม่มี แค่มีเงินซื้อคอนโด คงหมดตัวแล้วล่ะสิถึงได้บากหน้ามาที่บ้านนี้อีก” กันยนาที่แอบดูลูกเลี้ยงก็ยิ้มเย้ยที่เห็นเมย์นั่งเท็กซ์ซี่มา เมย์ที่เข้ามาในบ้านที่เธอไม่ได้มานานนับ 10 ปีก็รู้สึกถึงอยู่ไม่น้อย แต่ก็นะ เธอคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ เพราะมันไม่ใช่บ้านของเธอแล้ว “พ่อค่ะที่เมย์มาวันนี้ ตั้งใจจะพาหลานๆ มาเยี่ยมคุณพ่อ และจะมาบอกว่าเมย์จะย้ายทะเบียนบ้านออกด้วยค่ะ” เมย์เริ่มเข้าเรื่องหลังจากนั่งลงที่โต๊ะรับแขกของบ้าน ปราบยุทธมองไปที่ลูกสาว เขารู้ว่าเรื่องนี้ยังไงก็ต้องมาถึง เพราะตอนนี้ยัยเมย์ก็ซื้อคอนโดแล้ว “อือ ... เราจะเข้าคอนโดใช่ไหม” “ค่ะ ... ส่วนเจ้าปีเจ้าวัน พวกเขาสองคนจะกลับไปใช้นามสกุลของพ่อ ....” “ว่าไงนะ!!! … ฉันไม่ให้แก่เอาเจ้าเด็กสองคนนี้มาใช้นามสกุลเดียวกับฉันเด็ดขาด!!!” กันยนาที่จู่ๆ ก็โผล่เข้ามาแบบไม่มีปีมีขลุ่ย เมย์ยังพูดไม่จบประโยค เธอก็โดนผู้หญิงค
เขาเฝ้าดูแลเมย์ตั้งแต่ที่เธอเรียกจบ จนเธอมีลูกแฝดเขาก็รับเธอได้ ในตอนที่เขารู้ว่าเมย์ท้อง และเธอบอกว่าเลิกรากับแฟนหนุ่มที่เขาก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นคือใคร แม้แต่ลดาก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร เพราะเมย์ไม่ยอมบอกว่าพ่อของเด็กเป็นใคร ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพ่อของเด็กคือน้าชายของลดานั้นเอง (มิน่าลดาถึงช่วยเหลือเมย์ตลอดเวลา! เธอน่าจะรู้เรื่องนี้แต่ไม่ยอมบอก) นี้คือสิ่งที่อาจารย์ลุกซ์คิด เมย์ลงนามในสัญญาทำงานกับลุกซ์ที่บริษัททีอินดีไซน์ และสัญญาอาจารย์พิเศษ เรียบร้อย ทั้งคู่ก็ขอตัวกลับ ลุกซ์ที่มองชายหญิงที่เดินจากเขาไป เขาไม่รู้ว่าจะเสียใจหรือดีใจดี ใจหนึ่งก็ดีใจที่เห็นเมย์มีความสุข คืนดีกับพ่อของเด็กๆ หลานๆ ของเขาก็จะได้มีพ่อ และครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่อีกใจมันรู้สึกเจ็บปวด ผู้หญิงที่เขาแอบหลงหลังมานานนับ 10 ปี ตอนนี้เขาไม่อาจจะแม้แต่จะบอกรักเธอได้ ลุกซ์ที่ได้แต่ยิ้มให้กับความเศร้าของตัวเอง เขาไม่เคยเปิดใจให้ใครตลอดระยะเวลาที่เขาเฝ้าดูผู้หญิงคนนี้เติบโตและฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ในชีวิต คิระพาเมย์กลับบ้านใหญ่ เพื่อไปรับเจ้าปีเจ้าวัน และร่วมรับประทานอาหารกับคุณ
ช่วงเวลาบ่ายของวันเดียวกัน ที่มหาวิทยาลัย KK อาคาร 12 สาขาการออกแบบภายใน คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ห้องสำนักงานคณะ เมย์ที่มาพร้อมกับผู้ชายที่อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาที่ร้านคาเฟ่ในวันนั้น ลุกซ์จำเขาได้ดี เพราะเขาคือ มัตสึโมโตะ อคิราห์ ประธานบริษัทแลนด์เพาเวอร์พร็อพเพอร์ตี้จำกัด เมย์ไม่ได้บอกว่าเธอจะมากับใคร เขานึกว่าจะมากับลดาเพื่อนรักของเธอเอง แต่ลุกซ์ก็กล่าวทักทายตามมารยาทและเก็บความรู้สึกสงสัยเอาไว้ก่อน “สวัสดีครับเมย์ ... ไม่ทราบว่าเมย์จะมากับ ...คุณมัตสึโมโตะ” “สวัสดีค่ะพี่ลุกซ์ ... อือ ...” เมย์ที่ไม่รู้ว่าจะบอกออกไปดีหรือเปล่า แต่เมื่อเธอเห็นหน้าตาที่ดูจะไม่เป็นมิตรของคิระเธอคงต้องบอกตามความจริง เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรบ้าๆ ออกไปบ้าง ผู้ชายคนนี้ยิ่งเอาแต่ใจ และเดาใจยาก “คือคุณเล็ก เขาเป็นสามีเมย์เองคะพี่ลุกซ์” เมย์ที่พูดตามความจริง แต่หน้าของเธอหลังจากพูดดูจะอึดอัดไม่เบา คิระที่ดูจะรู้อยู่บ้างว่าเธอไม่อยากพูดอะไรในทำนองนี้ แต่ก็รู้สึกดีที่เธอบอกว่าเขาเป็นสามีของเธอ “ครับผมสามีของเมย์ ยินดีที่ได้รู้สึกอย่างเป็นทางการนะครับคุณลุ