บทที่ 7

ใบบัว....

หลังจากที่ฉันขออนุญาติจากคุณผกาเสร็จฉันก็รีบเดินขึ้นบันไดมายังชั้นบนแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องๆ นึงห้องที่ฉันไม่ได้มานานมากแล้วไม่รู้ว่าคนข้างในจะเป็นยังไงบ้างอาการจะดีขึ้นไหมแต่ฉันคิดว่าคงไม่ คุณผกาคงไม่ยอมให้เกิดขึิ้นอย่างแน่นอน ฉันยืนถอนหายใจเพื่อเรียกสติกลับมาพร้อมรอยยิ้มก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ซึ่งภายในห้องมีเครื่องมือทางการแพทย์หลายชนิดวางเรียงรายอยู่ราวกับว่าห้องนี้คือห้องในโรงพยาบาลเมื่อมองไปที่เตียงก็มีร่างของชายสูงวัยอายุประมาณห้าสิบที่มีร่างกายผอมเกร็งนอนไม่ได้สติโดยใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ตลอดเวลา เสียงติ๊ด ติ๊ด ที่ได้ยินตลอดเวลามันทำให้รู้ว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงยังมีชีวิตอยู่รอบตัวของท่านมีทั้งสายน้ำเหลือและสายอะไรต่อมิอะไรห้อยระโยงระยางเต็มไปหมดชายผู้นี้ก็คือคุณปกรณ์ท่านเป็นคุณพ่อแท้ๆ ของคุณฟิวที่ป่วยเป็นอัมพาตช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เนื่องจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายสิบปีก่อน ส่วนสาเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นฝีมือใครถ้าไม่ใช่คนที่เรียกฉันมาในวันนี้ คุณผกาเป็นน้องสาวบุญธรรมของคุณปกรณ์และที่คุณปกรณ์เป็นแบบนี้ก็เพราะความโลภของคุณผกาที่ต้องการครอบครองทุกอย่างทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรเลยแม้แต่อย่างเดียวเพราะไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ แต่เป็นเพียงเด็กที่พ่อของคุณปกรณ์เก็บมาเลี้ยงเท่านั้น เรื่องเลวร้ายที่มันเกิดขึ้นทั้งหมดก็เนื่องมาจากคุณผกาต้องการให้คุณพ่อของคุณปกรณ์แบ่งสมบัติให้กับเธอเพื่อนำไปใช้หนี้การพนันที่เธอเผลอไปเล่นจนเป็นหนี้หลายสิบล้านแต่ท่านไม่ยอมยกอะไรให้กับคุณผกาเลยไม่ว่าจะเป็นหุ้นโรงแรมหุ้นบริษัทหรือโฉนดที่ดินราคาหลายสิบล้านที่คุณผการ้องขอเพราะท่านรู้ดีว่าถ้ายกอะไรให้ไปทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านสร้างมาทั้งชีวิตคงไม่เหลือท่านจึงให้เงินสดจำนวนสิบล้านเพื่อให้คุณผกาเอาไปใช้หนี้แล้วไล่คุณผกาออกจากบ้านเพราะรับไม่ได้กับพฤติกรรมของลูกเลี้ยงอย่างคุณผกา นั่นก็เลยทำให้คุณผกาโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่คุณผกาก็ทำเป็นสำนึกผิดและกราบขอโทษท่านที่ทำอะไรโดยไม่ไตร่ตรองคุณพ่อของคุณปกรณ์ก็ยอมยกโทษให้เพราะเห็นว่าเป็นลูกก็อาจจะมีหลงผิดไปบ้างแต่ท่านไม่รู้เลยว่าคุณผกาจะมีแผนการอะไรหลังจากนั้นคุณผกาก็เริ่มแผนการโดยการวางยาท่านทำให้ท่านล้มป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุซึ่งในตอนนั้นคุณปกรณ์ไม่อยู่เพราะไปดูแลบริษัทที่ตั้งอยู่ต่างประเทศพร้อมกับครอบครัวทำให้แผนการของคุณผกาเป็นไปตามแผนอย่างง่ายดายพอคุณผกาเห็นว่าท่านไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ก็รีบทำพินัยกรรมปลอมที่ตนเองร่างขึ้นมานำมาให้ท่านเซ็นต์แต่ท่านก็ขัดขืนไม่ยอมเซ็นต์ทำให้คุณผกาโกรธมากเผลอทำร้ายท่านทำให้ท่านช็อคและเสียชีวิตในเวลาต่อมาโดยที่คุณผกาไม่รู้เลยว่าท่านได้ทำพินัยกรรมไว้ก่อนที่จะล้มป่วยเพราะท่านไม่ไว้ใจลูกบุญธรรมนั่นทำให้คุณผกาโกรธเป็นอย่างมาก

ส่วนคุณปกรณ์หลังจากที่ทราบว่าคุณพ่อเสียคุณปกรณ์ก็รีบกลับมาทันทีและเริ่มสืบว่าคุณพ่อของท่านป่วยได้ยังไงทั้งที่ก่อนหน้านี้ท่านแข็งแรงดีจนมารู้ความลับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาจากน้องสาวบุญธรรมคุณปกรณ์เสียใจมากเพราะรักคุณผกาเหมือนน้องสาวแท้ๆ ท่านก็เลยขอให้ตำรวจช่วยสืบเรื่องการตายของพ่อของท่านและดูเหมือนว่าคุณผกาจะรู้ตัวว่าคุณปกรณ์สงสัยตัวเองเรื่องที่ทำให้พ่อตายก็เลยรีบวางแผนจัดการคุณปกรณ์พอคุณปกรณ์รู้ตัวว่าตนเองกับครอบครัวอาจไม่ปลอดภัยก็เลยคิดว่าจะพาภรรยากับคุณฟิวหนีไปอยู่ต่างประเทศก่อนรอให้ท่านจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจะไปรับกลับมา แต่พอถึงเวลาเรื่องกลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดคุณผกาฉลาดเกินไปคุณปกรณ์คิดว่าตัวเองคงจะหนีไม่พ้นก็เลยแอบพาคุณฟิวมาฝากไว้กับคุณเฟื่องซึ่งเป็นเพื่อนของท่านโดยก่อนหน้านี้ท่านได้เรียกทนายมาคุยแบบลับๆ โดยที่คุณผกาไม่รู้และจัดการยกทุกอย่างให้กับคุณฟิวลูกชายเพียงคนเดียวรวมถึงโอนเงินเข้าในบัญชีของคุณฟิวจำนวนหนึ่งร้อยล้านบาทเพราะท่านคิดว่าถ้าท่านบุญน้อยตายไปคุณฟิวก็จะได้ไม่ลำบากยังมีเงินใช้ไม่อดตายแม้จะรู้ว่าคุณเฟื่องคงไม่ปล่อยให้ลูกของท่านลำบากก็ตาม หลังจากพาคุณฟิวไปฝากไว้กับคุณเฟื่องที่บ้านสวนต่างจังหวัดเสร็จคุณปกรณ์กับแม่ของคุณฟิวก็รีบขับรถกลับเพื่อเผชิญหน้ากับคุณผกาแต่ก็ขับมายังทันไม่ถึงบ้านจู่ๆ ก็มีรถบรรทุกสิบล้อขับพุ่งมาชนจนทำให้รถคุณปกรณ์พลิกคว่ำซึ่งอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้คุณแม่ของคุณฟิวเสียชีวิตในที่เกิดเหตุส่วนคุณปกรณ์ก็กลายเป็นอัมพาตขยับตัวไม่ได้ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ซึ่งคุณผกาก็ให้ข่าวว่าครอบครัวของพี่ชายเสียชีวิตหมดทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าคุณปกรณ์กับคุณฟิวยังมีชีวิตอยู่ พอจัดงานศพเสร็จเรียบร้อยคุณผกาก็ได้เรียกทนายมาคุยเรื่องขอเป็นผู้จัดการมรดกทันทีแต่สิ่งที่ได้รับรู้จากทนายยิ่งทำให้คุณผกาโกรธแค้นมากกว่าเดิมเพราะไม่คิดว่าคุณปกรณ์จะเซ็นต์ยกมรดกทุกอย่างให้กับคุณฟิวลูกชายเพียงคนเดียวรวมถึงเงินในบัญชีกว่าร้อยล้านบาทที่คุณผกาหวังว่าจะได้นำมาใช้อย่างสุขสบายกลับไม่เหลือเลยแม้แต่บาทเดียวคุณผกาแทบคลั่งเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้อะไรเลยและรีบทำการสืบหาว่าคุณฟิวหายไปไหนอยู่กับใครเพราะต้องการทุกสิ่งทุกอย่างคืน นั่นคือสิ่งที่ฉันรับรู้มาจากป้าคำปัน

ฉันปิดประตูลงและเดินเข้าไปใกล้ๆ คุณปกรณ์ที่ยังนอนหลับไม่ได้สติ ซึ่งก็มีพยาบาลที่คุณผกาจ้างมาดูแลท่านอยู่ใกล้ๆ

"ขอบัวดูอาการท่านหน่อยนะคะ"

"เชิญค่ะแต่ห้ามนานนะคะเพราะคุณผกาสั่งไว้ว่าให้คุณเยี่ยมท่านแค่สิบนาที"

"ค่ะ" จากนั้นพยาบาลก็เดินออกไปข้างนอกห้อง ฉันเดินไปยืนข้างเตียงจับมือของท่านแล้วบีบเบาๆ เพื่อให้ท่านรู้สึกตัว และพอฉันบีบมือท่านท่านก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ท่านมองหน้าฉันอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะยิ้มให้ฉัน

"คุณท่าน...เป็นยังไงบ้างคะ บัวมาเยี่ยมค่ะ" พอฉันถามออกไปท่านก็กระพริบตาปริบๆ เป็นสัญญาณ

"..........."

"บัวไม่รู้จะช่วยท่านได้ยังไง บัวสงสารท่านเหลือเกิน แต่บัวสัญญาว่าจะต้องช่วยท่านให้ได้ท่านรอบัวหน่อยนะคะ" ฉันพูดออกไปทั้งที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะช่วยท่านยังไง

หลังจากที่เยี่ยมคุณปกรณ์เสร็จฉันก็ขอตัวกลับแต่ก่อนกลับคุณผกาก็ย้ำกับฉันเถึงแผนการที่สั่งให้ฉันทำให้สำเร็จซึ่งที่ผ่านมาฉันก็พยายามยื้อเวลาเอาไว้ให้นานที่สุด เพราะฉันรู้ว่าคุณผกาไม่กล้าทำอะไรคุณปกรณ์แน่ๆ เพราะถ้าทำก็คงทำไปตั้งนานแล้วแต่ตอนนี้ฉันเริ่มที่จะไม่แน่ใจแล้วล่ะเพราะเท่าที่ทราบคุณผกามีหนี้สินจำนวนมาก ทุกคนคงจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงรู้จักคุณผกาและทำไมฉันถึงเข้าไปอยู่ในบ้านของคุณเฟื่อง ฉันจะเล่าให้ฟังค่ะ.....