จากลา

“ปะ เป็นไปไม่ได้”

หมายความว่า…

ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตู พึมพำกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองกำลังได้ยิน ภาพความทรงจำต่างๆ ตั้งแต่วันที่ทั้งตนเองและเขาคนนั้นกำลังวางแผนเตรียมตัวสมัครไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ เพื่อจะได้ไปใช้ชีวิตด้วยกัน ความหวังความฝันพังทลายลงไปในพริบตา

“..ฉันจะบอกอีกครั้ง ไม่ใช่ในฐานะอาจารย์ที่ปรึกษาของนายแต่เป็นในฐานะอาของนายแล้วกัน ว่าไอ้หมอนั้นไม่เคยที่จะยื่นสมัครมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนด้วยซ้ำ ..ที่นำมายื่นมีเพียงใบสมัครแค่ของนาย”

“……”

เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาเปรียบเหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงกลางหัวของเขาอีกครั้ง เมื่อรู้ความจริง

“.. เห็นแก่ที่นายเป็นหลาน ถ้าอยากรู้ความจริงนายก็ลองไปที่นี่แล้วกัน แล้วฉันก็หวังว่านายจะเลิกดื้อกับพี่สักที”

เอกดนัยยัดกระดาษแผ่นเล็กใส่ในมือของผู้เป็นหลานชายอีกครั้งก่อนจะพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าห้องไป แม้จะเป็นอาแต่เพราะด้วยอายุที่ไม่ต่างกันมากนัก เอกดนัยก็ค่อนข้างที่จะมองว่าหลานชายคนนี้เป็นเหมือนน้องชายมากกว่า และไม่อยากเห็นพี่สาวและพี่เขยมาเป็นห่วงลูกชายเพียงคนเดียวด้วย

“… แม้นายจะเจ็บปวด แต่ฉันก็หวังว่านายจะเลือกทางที่ถูกต้อง”

เอกดนัยเหลือบมองเงาร่างสูงที่ค่อยๆ ลับหายไป พร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาก่อนจะกดหมายเลขไปยังปลายสาย

“ผมบอกไอน์ไปแล้วนะครับ”

“… อื่ม ขอบใจนายมาก”

……………………………………

 

“หึ น่าสนุกดีนี่”

“……”

“… ไอน์!!”

เสียงปรบมือและเสียงพูดพร้อมหัวเราะในลำคอของแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้นจนทำให้ผู้คนในงานเลี้ยงหยุดชะงักแล้วหันไปมองตามต้นเสียงเป็นทางเดียวกัน จนชายหนุ่มที่กำลังยืนกอดเอวบางของหญิงสาวเจ้าของงานเผลอเอ่ยเรียกชื่อของร่างสูงที่ปรากฏขึ้นด้วยความตกตะลึง

“อ้าว หยุดกันทำไมล่ะ เชิญ ๆ สนุกกันให้เต็มที่ต่อได้เลย”

ชายหนุ่มผู้มาใหม่เดินสาวเท้าเข้ามาในงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ดูน่าหลงใหล ผิวขาวละเอียด บวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่ตัดกับผมสีอ่อน ดูโดดเด่นเสริมให้ทั้งเครื่องหน้าดูมีเสน่ห์ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายเห็นแล้วจำต้องหยุดมอง มือเรียวเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำสีเข้มขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยพูดอย่างไม่สนใจท่าทีของชายหนุ่มที่กำลังเอ่ยเรียกชื่อตนเองอย่างตื่นตระหนกสุดขีด

“.. อะ ไอน์ นายมาทำอะไรที่นี่ อีกเดี๋ยวนายต้องเดินทางแล้วไม่ใช่เหรอ”

ปกป้องรีบเรียกสติของตนเองก่อนจะแสร้งทำทีท่าให้เป็นปกติที่สุดแล้วเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไปด้วยใบหน้าฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด

“อ่อ งานเลี้ยงวันเกิดนี่เอง ก็คิดว่างานฉลองเลี้ยงส่งเสียอีก แต่ก็คงไม่จำเป็นต้องเลี้ยงส่งใครนี่ แต่นายคงจะไม่มีใจร่วมสนุกด้วยเท่าไหร่หรอกใช่ไหม เพราะแฟนหนุ่มของตัวเองกำลังจะเดินทางทั้งทีหนิ จริงไหมปกป้อง”

ไอน์แทบจะไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ หรือคิดจะตอบคำถามของปกป้องเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงเดินเข้าไปก่อนจะกึ่งนั่งกึ่งยืนพิงพนักของโซฟาตัวใหญ่ เสียงทุ้มเอ่ยพูดออกไปอย่างไม่รีบร้อน สายตาคู่สวยยังคงจดจ้องไปที่แก้วน้ำสีเข้มในมือที่หมุนวนเล่น

“… อะ ไอ”

“ว่ายังไงนะ!?”

ยังไม่ทันที่ปกป้องจะได้เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายอีกครั้ง แต่เสียงแหลมข้างกายกลับตะโกนด้วยอารมณ์ ถามออกไปทันที

“จิ๊ ๆ โอ้… โดนหลอกเหมือนกันสินะครับ”

ไอน์ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้คนทั้งคู่ แล้วก้มลงมองหญิงสาวร่างเล็กเบื้องหน้า

“ฮะ!!”

พอหญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนคุกคามจากอีกฝ่ายก็กำลังจะตะโกนขึ้น มือทั้งสองข้างบีบและจิกเล็บลงบนท่อนแขนของแฟนหนุ่มข้างกายด้วยความโกรธ

“แต่… ต่อให้เธอจะใช้มือที่.. หยาบกร้าน นั้นฉีกกระชากปาก ไอ้เวรนี่ ก็คงจะไม่หยุดพ่นคำพูดหลอกลวงเธออยู่ดีแหละนะ”

มือเรียวยกแก้วน้ำสีเข้มขึ้นมาสัมผัสกับนิ้วมือของหญิงสาวเบื้องหน้า ก่อนจะเอ่ยพูดอย่างตรงไปตรงมา แล้วปรายตามองชายหนุ่มอีกคนอย่างไม่สบอารมณ์

“……”

“……”

“เอาเป็นว่า ต่อจากนี้อย่าให้ฉันเห็นหน้าแกอีกแล้วกัน ถ้าได้เจอกันอีก ฉัน ไม่ปล่อย แก แน่!!

รูปก็ไม่หล่อ พ่อก็ไม่รวย แถม…ยังเล็กอีก ฉันก็ยังโง่เคยรักมันได้ เหอะ!! สงสัยไปถึงที่นู้นคงต้องรีบไปหาหมอตาแล้วล่ะ”

ไอน์ยกแก้วน้ำสีเข้มขึ้นก่อนจะเทลงพื้น พร้อมทั้งพูดแล้วจดจ้องมองใบหน้าของปกป้องด้วยแววตาที่แข็งกร้าว ใจจริงเขานั้นอยากจะกระชากคอของอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ แต่ไหนเลยตนเองก็โง่โดนหลอกเอง ถือว่าปล่อยผ่านไปก่อนแล้วกัน พอพูดจบ ร่างสูงก็ทิ้งแก้วลงพื้น แล้วเดินสาวเท้าจากไป ทิ้งให้ผู้คนทั้งงานตกอยู่ในความเงียบเสียอย่างนั้น

……………………………………………………

เรื่อง : ใช่รักหรือเปล่า(บังเอิญรัก)

นามปากกา เนตรน

ฝากติดตามผลงาน กดใจ เพิ่มเข้าชั้น คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ

หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ ด้วยนะคะ 

ขอบคุณค่ะ