ผมก็แค่พี่เลี้ยงเด็ก ที่ดันได้พ่อเค้าเป็นสามี [PWP]

อาคิน ในวัย 25 ปี กำลังนอนเซ็งกับชีวิตในห้องตามองจ้องฝ้าเพดาน ความคิดได้แต่วนลูปอยู่กับตัวเอง

‘ไม่มีจะกินแล้วออกมาทำไมวะ’

‘ใครจะไปทนได้วะ กับยายป้าหัวหน้ามหาภัยที่แสนจะท็อกซิก’

‘หรือเพราะเข้าวัยเบญจเพสกันนะ’

เพราะสภาพที่ทำงานที่แสนจะท็อกซิก แต่ละคนทำงานไม่ต่างกับหุ่นยนต์แทบจะไร้ความรู้สึกกันหมด เข้างานแปดโมงครึ่ง แต่กว่าจะได้กลับบ้านปาเข้าไปทุ่มสองทุ่ม โอทีเหรอไม่ต้องถามหามีแต่โอแถม ใครกลับก่อนก็โดนแดกดัน ปลายปีเตรียมตัวโดนประเมินไม่ผ่านได้เลย อาคินทนอยู่ในสภาพนี้มาสองปีเต็ม ๆ เขาทนต่อไปไม่ไหว ขอออกมาลุ้นหางานใหม่ดีกว่า

แต่อาคินลืมคิดไปว่าในยุคนี้เศรษฐกิจแบบนี้เขาควรเกาะขาเก้าอี้ทำงานไว้ให้แน่น แต่มันก็ไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้เขากลายเป็นคนตกงานไปเรียบร้อยแล้ว

นอนเซ็งไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร คิดได้อย่างนั้นอาคินเลยลุกขึ้นมาเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อหาสมัครงานใหม่ จริง ๆ เขาก็คิดได้ทุกวันหางานมันทุกวัน แต่มันก็ไม่มีบริษัทไหนเรียกตัวไปสัมภาษณ์สักที

ไล่หน้าจอหางานไปเรื่อยมาสะดุดตาอยู่งานหนึ่ง

“รับสมัครพี่เลี้ยงเด็กอายุ 3 ขวบ คุณสมบัติ ผู้ชายเท่านั้น”

ในประกาศระบุไว้เพียงว่า ผู้ชาย และสถานที่ที่ให้ไปสมัครด้วยตัวเอง

“คุณสมบัติอื่นไม่เอาเลยเหรอวะ แต่ก็น่าสน”

“ให้ไปสมัครด้วยตัวเอง ไม่ดูเอกสารก่อนแล้วค่อยเลือกเหรอวะ แต่ก็ดีเหมือนกันไปให้มันรู้กันไปเลยว่าได้หรือไม่ได้”

🍼🍼🍼🍼🍼

หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ตอนนี้อาคินยืนรอใครสักคนออกมารับเขาเพื่อเข้าไปด้านใน ยืนรอไม่นานหญิงสูงวัยคนหนึ่งเดินยิ้มแย้มออกมาพร้อมกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีค่ะคุณ...”

“อาคินครับ”

“ค่ะ...คุณอาคิน เชิญข้างในเลยค่ะ คุณรันรออยู่ด้านในแล้วค่ะ”

หญิงสูงวัยคนนั้นเดินนำหน้าอาคินไปไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก กระทั่งเข้ามาภายในบริเวณบ้าน เธอทำเพียงหันมาส่งยิ้มก่อนจะพาอาคินเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน และพามาหยุดอยู่หน้าประตูห้องหนึ่งที่เขาคิดว่าคุณรันน่าจะรออยู่ในห้องนี้

“เชิญค่ะ...” หญิงสูงวัยเคาะประตูเป็นสัญญาณให้คนด้านในก่อนจะเปิดประตูให้อาคินเข้าไป

ชายหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึม อายุประมาณ 35 ปี จ้องมองอาคินด้วยใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม ความเงียบเข้าครอบงำก่อนที่อาคินทนความอึดอัดไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายทำลายมัน

“สวัสดีครับ...”

“นั่งก่อนสิ ชื่ออะไรนะ”

“อาคินครับ” อาคินยื่นเอกสารสำหรับสมัครงานให้คนตรงหน้า รันหยิบมันไปอ่านดูคร่าว ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตรงหน้า

“ฉันตกลงรับนาย ถ้านายยอมรับข้อแม้ทั้งหมดได้”

“ข้อแม้...”

“ไม่มีอะไรมาก แค่นายต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ ดูแลลูกชั้นตั้งแต่ตื่นนอนยันเข้านอน รวมถึงรับส่งไปโรงเรียนด้วย แต่ชั้นก็มีรถส่วนตัวให้ มีคนขับรถพร้อม”

อาคินยังคงนั่งเงียบตั้งใจฟัง รันจึงพูดต่อ “หยุดอาทิตย์ละหนึ่งวัน วันนั้นนายจะไปไหนก็ได้ แต่ต้องกลับมานอนที่นี่เพื่อเตรียมตัวดูแลลูกชั้นในวันรุ่งขึ้น ถ้าอาทิตย์ไหนชั้นติดงานนายต้องอยู่แทน แต่มีโอทีให้”

ขณะที่ฟังคนตรงหน้าพูดอาคินพยายามคิดตามให้รอบคอบที่สุด คนตรงหน้าที่เอาแต่หน้าบึ้งไม่ยิ้มแย้ม บรรยากาศภายในบ้าน กับเด็กน้อย คงไม่ท็อกซิกเท่าที่ทำงานเก่าที่เขาลาออกมาหรอกมั้ง

“เงินเดือนชั้นให้มากกว่าที่เก่าสองเท่า กินอยู่ที่นี่ไม่ต้องเสียอะไร เบิกเพิ่มได้ทั้งหมด”

ได้ยินข้อเสนอแล้วในใจอาคินรีบตอบรับทันที แต่ต้องรักษาท่าทีสักหน่อยให้ดูไม่น่าเกลียดเกินไป เขาทำเป็นครุ่นคิด...

“ตกลงครับ”

“งั้นก็เริ่มงานได้เลย ตั้งแต่วันนี้”

“วันนี้!” อาคินถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง ใจคอจะไม่ให้เวลากลับไปเก็บเสื้อผ้ากันเลยหรือไง

เหมือนรู้ความคิดของคนตรงหน้า “เดี๋ยวชั้นพาไปเก็บของตอนนี้เลย ขากลับก็แวะรับลูกชายชั้นที่โรงเรียน”

‘รับปากเค้าไปแล้วก็ต้องตามนั้นแหละนะไอ้คิน’

“ครับ” อาคินได้แต่ก้มหน้ารับ

‘คิดถูกเปล่าวะไอ้คิน ช่างแม่ง...เอาเงินไว้ก่อนโว้ย’

“งั้นก็ไปกันเลย” รันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จึงทำให้เห็นว่าหุ่นไม่ธรรมดา ภายใต้เสื้อเชิ้ตเข้ารูป และกางเกงสแล็กกล้ามเนื้อเต็มทุกอณู บวกกับความสูงไม่ต่ำกว่า 185 เซนติเมตร

‘หุ่นโคตรดี’ อาคินได้แต่คิดระหว่างเดินตามหลังคนตรงหน้า ‘แต่หน้าโคตรดุ’

จากคฤหาสน์ของคุณรันมาถึงคอนโดของอาคินใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง นี่ขนาดขึ้นทางด่วนนะ ถ้าขึ้นรถเมล์ต่อรถไฟฟ้าอย่างตอนที่อาคินเดินทางไปยังคฤหาสน์ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง

“คุณรันรอผมแป๊บนึงนะครับ ผมเก็บของแป๊บเดียว” อาคินยังเกร็งไม่หาย ตลอดทางบนรถก็แสนจะทรมานเกร็งจนเมื่อยตัวไปหมด ขอหนีขึ้นไปหายใจบนห้องสักหน่อยก่อนจะต้องลงมาเผชิญกับสภาพอึดอัดเหมือนเดิม แต่มันดันไม่เป็นอย่างที่อาคินหวัง

“ชั้นไปด้วย” แล้วใครจะกล้าปฏิเสธกัน อาคินจึงได้แต่เดินตัวแข็งทื่อขึ้นลิฟต์นำไปที่ห้องของตัวเอง

“คุณรันนั่งรอผมแป๊บนึงนะครับ” อาคินยื่นแก้วน้ำเย็นให้คนตรงหน้า ก่อนจะขอตัวไปจัดการเก็บข้าวของที่จำเป็น

“เอาไปเฉพาะเสื้อผ้า และของใช้จำเป็นก็พอนะ ถ้าขาดเหลืออะไรค่อยไปซื้อเพิ่มเอา” นี่น่าจะเป็นน้ำเสียงที่ใจดีที่สุดของคุณรันในวันนี้

“ครับ” 

อาคินมัวแต่ตั้งใจเก็บของเสียจนไม่ได้สังเกตอีกคนที่อยู่ร่วมห้องกัน จนทุกอย่างเรียบร้อยจึงได้เห็นว่าคุณรันนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง และหลับตา ดูเหมือนจะหลับสนิทเสียด้วยถ้าดูจากหน้าอกที่ขยับตามลมหายใจที่สม่ำเสมอ

เห็นอย่างนั้นแล้วก็ลังเลที่จะปลุก เลยลองยืนมองคนตรงหน้า ใบหน้าขาวตี๋ จมูกโด่ง ริมฝีปากบางได้รูป

‘ดูเพอร์เฟกต์ขนาดนี้เป็นพ่อหม้ายลูกติดได้ไงวะ’

“เรียบร้อยแล้วเหรอ” รันพูดขึ้นมาทั้งที่ยังหลับตา ทำเอาคนที่ยืนมองเขาอยู่ถึงกับสะดุ้ง

“ค...ครับ ไปกันเลยมั้ยครับ หรือคุณรันจะนอนพักต่ออีกสักหน่อย” อาคินดูเวลาแล้วยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาไปรับลูกชายของเจ้านาย

“ถ้างั้นลงมานอนเป็นเพื่อนชั้นหน่อย”

“ฮะ! ผมไม่ง่วงครับ คุณนอนตามสบายเลยครับ” อาคินตอบอึกอักทั้งตกใจทั้งงง

“งั้นก็ไปเลยก็ได้” คุณรันลุกขึ้นมานั่ง แล้วไอ้ที่พูดออกมาก่อนหน้าก็ทำเหมือนไม่มีอะไร “ขอไปล้างหน้าหน่อย” แล้วก็ลุกขึ้นเดินเฉียดคนตรงหน้าไป ทำเอาอาคินขนลุกเกรียว

‘คุณรันเค้าคงแกล้งเล่นแหละ แต่หน้าตาขึงขังอย่างนั้นเนี่ยนะ...เล่น’

หายเข้าไปในห้องน้ำไม่นาน เจ้านายของอาคินก็ออกมาในสภาพใบหน้าขาวที่ยังเปียกน้ำ อาคินเห็นอย่างนั้นจึงรีบหยิบกระดาษทิชชูยื่นให้ แต่ให้ตายเถอะหน้ากับผมเปียกน้ำแบบนี้โคตรเซ็กซี่เลยว่ะ

“กำลังคิดลามกอะไรอยู่หรือเปล่า” คนเป็นเจ้านายถามด้วยหน้าตาขึงขัง

“ป...เปล่าครับ” ตอบเจ้านายว่าเปล่า แต่ใบหน้ากลับรู้สึกร้อนผ่าว เหมือนเส้นเลือดมันพากันวิ่งเล่นทั่วแก้มสองข้างของเขา

“ถ้างั้นก็ไปกันได้แล้ว เช็กปลั๊กไฟอะไรให้เรียบร้อยล่ะ กว่าจะได้กลับห้องอีกหลายวัน” พอได้ยินคำเตือนจากเจ้านาย อาคินจึงเดินสำรวจห้องอีกรอบ

ระหว่างนั่งรถไปโรงเรียนลูกชายของเจ้านาย รันจึงใช้เวลาช่วงนี้เล่าเรื่องเกี่ยวกับลูกชายให้อาคินได้ฟัง เพื่อจะได้รู้และเตรียมรับมือเจ้าตัวแสบของเขาได้

“น้องฌอนเป็นเด็กสดใส ร่าเริง ตามวัยของแกนั่นแหละ น้องฌอนรู้จักแม่ของแกนะ เรื่องนี้คุยได้ถ้าแกชวนคุย”

“น้องฌอนจะดื้อมากเวลาทำการบ้าน ไม่มีใครเอาอยู่นอกจากชั้นคนเดียว”

“ส่วนชั้นกับแม่ของฌอนเลิกกันไปนานแล้ว การมีน้องฌอนคือการผิดพลาด แต่เราก็รักแกมากทั้งคู่ ตอนนี้แม่เค้าอยู่เมืองนอก”

“อีกเรื่องนึงสำคัญมากที่นายต้องรู้ ชั้นชอบผู้ชาย...”

“เอ่อ...ครับ” อาคินตอบรับไปอย่างงง ๆ กับคำบอกเล่าประโยคสุดท้าย

‘สำคัญยังไงวะ คุยเรื่องลูกอยู่ดี ๆ ทำไมมาจบด้วยเรื่องนี้วะ’

🍼🍼🍼🍼🍼