Semua Bab ใช่รักหรือเปล่า(บังเอิญรัก): Bab 1 - Bab 10

“ปะ เป็นไปไม่ได้”หมายความว่า…ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตู พึมพำกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองกำลังได้ยิน ภาพความทรงจำต่างๆ ตั้งแต่วันที่ทั้งตนเองและเขาคนนั้นกำลังวางแผนเตรียมตัวสมัครไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ เพื่อจะได้ไปใช้ชีวิตด้วยกัน ความหวังความฝันพังทลายลงไปในพริบตา“..ฉันจะบอกอีกครั้ง ไม่ใช่ในฐานะอาจารย์ที่ปรึกษาของนายแต่เป็นในฐานะอาของนายแล้วกัน ว่าไอ้หมอนั้นไม่เคยที่จะยื่นสมัครมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนด้วยซ้ำ ..ที่นำมายื่นมีเพียงใบสมัครแค่ของนาย”“……”เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาเปรียบเหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงกลางหัวของเขาอีกครั้ง เมื่อรู้ความจริง“.. เห็นแก่ที่นายเป็นหลาน ถ้าอยากรู้ความจริงนายก็ลองไปที่นี่แล้วกัน แล้วฉันก็หวังว่านายจะเลิกดื้อกับพี่สักที”เอกดนัยยัดกระดาษแผ่นเล็กใส่ในมือของผู้เป็นหลานชายอีกครั้งก่อนจะพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าห้องไป แม้จะเป็นอาแต่เพราะด้วยอายุที่ไม่ต่างกันมากนัก เอกดนัยก็ค่อนข้างที่จะมองว่าหลานชายคนนี้เป็นเหมือนน้องชายมากกว่า และไม่อยากเห็นพี่สาวและพี่เขยมาเป็นห่วงลูกชายเพียงคนเดียวด้วย“… แม้นายจะเจ็บปวด แต่ฉันก็หวังว่านายจะเลือกทางที่

ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ ที่ทั้งความคิดตีกันจนสับสนไปหมด ไหนจะอาการวิตกกังวลจนทำให้รู้สึกหวาดระแวงถึงขั้นไม่สามารถหลับได้เต็มอิ่ม จนตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาทรุดโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด ไหนจะรอยคล้ำใต้ตาที่พยายามกลบอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ เพราะผิวที่ขาวอยู่แล้ว พอมีรอยคล้ำก็ยิ่งเห็นได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้นนี้อีก“เฮ้ออ.. ให้ตายสิ!!”ร่างสูงเดินบ่นพึมพำถอนหายใจไปตามถนน เดินไปเรื่อย ๆ จนผู้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มบางตาลง“เอาวะ! วันศุกร์สุดสัปดาห์ ก็ต้องดื่มสิ”เมื่อคิดได้ดังนั้น ไอน์ก็เริ่มเดินหาร้าน และจากที่เดินผ่านมาหลาย ๆ ร้านก็เริ่มจะปิดแล้ว จนไปเจอกับร้านอาหารร้านหนึ่งที่เป็นกึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์ ทั้งบรรยายกาศและการตกแต่งร้านดูมีสไตล์เป็นเอกลักษณ์สะดุดตา พอเข้ามาภายในก็ให้บรรยากาศที่อบอุ่นจนไม่น่าเชื่อ ไอน์จึงตัดสินใจที่จะปล่อยความคิดที่วิตกกังวลมาทั้งสัปดาห์ทิ้งไป ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มที่โหยหามานั่งดื่มกินอย่างรู้สึกผ่อนคลายลง“.. ใช่หรือเปล่านะ”มือเรียวที่ถือแก้วน้ำสีเข้มหมุนวนแก้วเล่นอีกครั้ง ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างนึกสงสัย จริง ๆ ถ้าถามว่าไม่ให้คิดอะไรเลยก็คงจะเป็นไปไม่ได้เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นม

“..ทำยังไงดีล่ะ อะ อ๊ากก… ”“ หรือว่ามีอะไรผิดพลาดตรงไหน ไม่สิ ..มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้นี่หน่า”“อะ เอาไงดีล่ะ หรือว่าดรอปเรียนไปเลยดีไหม ”“หรือโทรหาคุณแม่ดี ไม่สิ ต้องแก้ปัญหาก่อน ใจเย็นนะไอน์ ใจเย็น ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ คิด”“อะ เอาวะ สะกดจิตตัวเองว่ามันไม่ใช่ มันไม่เป็นความจริง แค่ความฝัน แค่ความฝัน หลับไปก่อนเดี่ยวตื่นมาก็ลืม”ไอน์ที่กลับมาถึงห้องก็เดินไปนั่งที่โซฟากลางห้องโดยที่ยังไม่เปิดไฟหรือสนใจอะไรรอบข้าง เสียงทุ้มพูดพึมพำกับตัวเอง พร้อมทั้งกำมือแน่นอย่างวิตกกังวล ไม่อยากจะเชื่อว่าภาพที่ฉายซ้ำ ๆ ในความทรงจำจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง แต่พอคิดไปคิดมา ไอน์ก็เลือกที่จะสะกิดจิตตัวเองโดยให้คิดว่านั่นเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น พอคิดข้อสรุปได้แล้ว จึงเดินสาวเท้าเข้าไปทิ้งตัวนอนทั้งอย่างนั้นทันที“ สวัสดีครับทุกคน”“ สวัสดีครับ/ค่ะ รุ่นพี่”“สวัสดีไอน์ ว่าไงปรับตัวได้เร็วเหลือเกินนะ พอดีเลยวันนี้เราจะไปกินเลี้ยงกัน นายจะไปด้วยหรือเปล่าล่ะ”“โอ้ โอเค”“งั้นเรียนเสร็จเจอกันตอนเย็นประตูหลังมหาลัยนะ”หลังจากที่ตื่นขึ้นมา ไอน์ก็ไปเรียนตามปกติ แม้ภาพความทรงจำฉายขึ้นมาบ้าง แต่ตัวเขาก็เล

และแล้วก็เป็นอีกหนึ่งสัปดาห์ที่ช่างยาวนานอีกแล้ว หัวที่ปวดตุบ ๆ ทำเอาไอน์แทบอยากจะบ้าตาย สุดท้ายตอนที่เช้าวันนั้นที่ไอน์ตื่นมาแล้วเจอกับผู้ชายคนนั้นเขาก็จำได้ทันที และภาพเหตุการณ์ในความทรงจำต่าง ๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาเพียงเพราะไอน์ได้เห็นเสื้อยืดผืนบางที่เปียกน้ำจนปรากฏให้เห็นแผ่นอกแน่น ๆ ของมัดกล้ามเนื้อนั้น ทำเอาไอน์ประมวลสถานการณ์ต่าง ๆ ได้โดยอัตโนมัติ และก็เพราะรู้สึกละอายเกินไปที่จะต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายต่อ เขาเลยเลือกที่จะหนีมาอีกครั้งและในตอนที่เขาคิดว่าจะกลับไปขอโทษอีกฝ่ายให้เป็นเรื่องเป็นราวดีหรือเปล่านั้น ความทรงจำแรกเริ่มที่เจอกันก็ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ความคิดในหัวของเขาตีกันยุ่งเหยิงไปหมด และไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาต่อเขาอย่างไรด้วย แล้วถ้าเกิดว่าที่คนคนนั้นจงใจพาตนเองไปที่บ้านเพื่อปิดปากกับเรื่องที่ตนไปล่วงรู้ในสิ่งไม่ควรรู้เข้าล่ะ จะทำอย่างไรและพอคิดไปคิดมา ก็ทำให้ไอน์รู้สึกหวาดระแวงขึ้นไปอีกว่า ผู้ชายคนนั้นอาจจะกำลังเฝ้ามองและรอจังหวะที่จะจัดการกับตนเองอยู่ก็เป็นได้ และพอนึกคิดถึงเรื่องที่ตัวเขานั้นไปทำกับอีกฝ่ายแล้ว ต่อให้เกิดกับใครก็คงรู้สึกว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้เช่น

และแล้วสุดท้ายก็ทำให้เซนนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนอีกตามเคย“…หึ คงออกไปแล้ว”เซนที่เดินออกมาจากห้องนอนในตอนเช้า มองสังเกตรอบ ๆ ห้องก่อนเป็นสิ่งแรก เพราะยังไงเขาก็คิดมาแล้วว่าอยากจะพูดคุยกันสักครั้ง แม้จะไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดหรือควรอธิบายอะไรจากตรงไหนก็ตาม แต่ลึก ๆ แล้วก็ไม่ใช่ว่าเขานั้นไม่ได้คิดไว้เผื่อเลยว่าอีกฝ่ายอาจจะหนีกลับไปก่อนแล้วก็ได้ แต่พอเห็นห้องว่างเปล่า ถึงจะคิดเผื่อไว้แล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกก็ยังคงตีขึ้นมาอยู่ดี“อะ เอ่ออ.. อะ อรุณสวัส ครับ”“…..”ไอน์ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เอ่ยทักทายเจ้าของห้องด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก“ ผะ ผม ถือวิสาสะใช้ห้องน้ำคุณ”เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้ตอบกลับมา แต่ยืนมองตนเฉย ๆ ไอน์เลยเอ่ยขึ้นอย่างขัดเขินต่ออีกประโยค“.. ครับ”เซนที่เห็นเจ้าของเสียงแล้วชะงักไปชั่วขณะ จะบอกว่าทำตัวไม่ถูกก็เหมือนจะไม่ใช่ทั้งหมด หรือเรียกว่าโล่งอก โล่งอกเหรอ? จะอะไรก็ช่าง แต่ที่แน่ ๆ ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ว่าพอไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่นอกห้องเมื่อกี้ก็ทำเอารู้สึกผิดหวังอยู่ไม่น้อยนั้น แต่พอเห็นแล้วความรู้สึกนั้นก็หายไปในทันที เลยได้แต่ตอบรับกลับไปสั้น ๆ“อะ เอ่ออ.. ถ้าผมพู