เฝ้าแฟน

และแล้วก็เป็นอีกหนึ่งสัปดาห์ที่ช่างยาวนานอีกแล้ว หัวที่ปวดตุบ ๆ ทำเอาไอน์แทบอยากจะบ้าตาย สุดท้ายตอนที่เช้าวันนั้นที่ไอน์ตื่นมาแล้วเจอกับผู้ชายคนนั้นเขาก็จำได้ทันที และภาพเหตุการณ์ในความทรงจำต่าง ๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาเพียงเพราะไอน์ได้เห็นเสื้อยืดผืนบางที่เปียกน้ำจนปรากฏให้เห็นแผ่นอกแน่น ๆ ของมัดกล้ามเนื้อนั้น ทำเอาไอน์ประมวลสถานการณ์ต่าง ๆ ได้โดยอัตโนมัติ และก็เพราะรู้สึกละอายเกินไปที่จะต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายต่อ เขาเลยเลือกที่จะหนีมาอีกครั้ง

และในตอนที่เขาคิดว่าจะกลับไปขอโทษอีกฝ่ายให้เป็นเรื่องเป็นราวดีหรือเปล่านั้น ความทรงจำแรกเริ่มที่เจอกันก็ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ความคิดในหัวของเขาตีกันยุ่งเหยิงไปหมด และไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาต่อเขาอย่างไรด้วย แล้วถ้าเกิดว่าที่คนคนนั้นจงใจพาตนเองไปที่บ้านเพื่อปิดปากกับเรื่องที่ตนไปล่วงรู้ในสิ่งไม่ควรรู้เข้าล่ะ จะทำอย่างไร

และพอคิดไปคิดมา ก็ทำให้ไอน์รู้สึกหวาดระแวงขึ้นไปอีกว่า ผู้ชายคนนั้นอาจจะกำลังเฝ้ามองและรอจังหวะที่จะจัดการกับตนเองอยู่ก็เป็นได้ และพอนึกคิดถึงเรื่องที่ตัวเขานั้นไปทำกับอีกฝ่ายแล้ว ต่อให้เกิดกับใครก็คงรู้สึกว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้เช่นกัน

“เฮ้อออ… แต่ก็… ใหญ่โคตร ๆ เลยนะ เอ้ยยยย!!”

คิดไปพูดไปอุทานไป จนใบหน้าหล่อเหลาเดี๋ยวก็แดงเดี๋ยวก็ซีด ผลัดเปลี่ยนไปมาอยู่อย่างนั้นเหมือนตกอยู่ในความคิดที่คิดไม่ตก

(จริง ๆ ลืมเหตุการณ์น้องเหมียวไปแล้ว เพราะจดจำได้แค่ใบหน้าของคนคนนั้น แล้วก็คิดถึงแค่ความทรงจำที่น่าอายของตัวเอง)

“เอาวะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว สู้ให้ทนอยู่ไม่สุขแบบนี้ แล้วเลือกไปแอบสังเกตการณ์เลยไม่ดีกว่าเหรอ เหมือนที่เขาว่ารู้เขารู้เรารบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง ต่อให้ความเป็นจริงจะไม่มีทางชนะก็เถอะ ไม่ชนะก็ช่าง แค่ไม่ตายแล้วถูกฝังลืมก็พอแล้วไง”

ไอน์พูดพึมพำกับตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วรีบแต่งตัวให้มิดชิด และปลอมตัวให้แนบเนียนจนคนอื่นจดจำไม่ได้มากที่สุด แล้วก็ไปยังที่หมายทันที

สุดท้ายชายร่างสูงที่ใส่ชุดสีดำมิดชิด ทั้งหมวกทั้งแว่น ทั้งหน้ากากอนามัยปกปิดจนมิดชิดก็ได้มายืนเฝ้าสังเกตการณ์ อยู่ใกล้ ๆ คอนโดหรูที่ตนเคยออกมาเมื่อครั้งนั้นอีกครั้ง

“… อยู่จริงหรือเปล่าเนี่ย? ใจคอจะไม่ออกไปไหนเลยหรือไงกัน”

ทั้งที่เฝ้ามองมาทั้งวันสุดท้ายก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนคนนั้น จนไอน์เริ่มถอดใจ แล้วก็เริ่มถอดเครื่องมือที่ใช้ปกปิดตัวตนไว้ออกไปทีละอย่างสองอย่างอย่างหมดความอดทน

“เอาวะ ถึงขนาดนี้แล้ว ก็มาดูกันว่าคนมันจะไม่อยู่ หรือไม่ไปไหนเลยหรือไงกัน”

พอคิดตัดสินใจได้ดังนั้น ไอน์ก็มาแอบอยู่ใกล้ ๆ คอนโดหรูจนไปตีสนิทกับคนแถวนั้นไว้อย่างแนบเนียน เพราะด้วยนิสัยที่เป็นคนอัธยาศัยดีอยู่แล้วเลยเข้ากับผู้คนได้ง่าย ไหนจะรูปลักษณ์ที่โดดเด่นจึงเป็นมิตรกับผู้คนได้อย่างง่ายดายในเวลาเพียงไม่กี่วัน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนคนนั้นอยู่ดี ทั้งที่คนรู้จักหน้าใหม่ ๆ ก็เพิ่มขึ้นทุกวัน

“อ้าว พ่อหนุ่ม วันนี้ก็มาเฝ้าแฟนอีกแล้วเหรอ”

“สวัสดีครับ ใช่ครับคุณยาย”

“หวัดดี ๆ ขยันจริง ๆ ”

“ไม่หรอกครับ แค่ความปลอดภัยของแฟนก็ต้องมาก่อนแค่นั้นเองครับ”

“เอาเถอะ ๆ หนุ่ม ๆ สมัยนี้พึ่งพาได้จริง ๆ ”

“ใช่ ๆ ทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี แฟนคงจะรักน่าดู”

และวันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน แม้บทสนทนาจะฟังดูแปลกไปหน่อย แต่พอได้พูดหลายครั้งเข้าก็ไม่ได้รู้สึกแปลกเท่าที่คิด เพราะตอนที่ไอน์มาเฝ้าอยู่รอบ ๆ คอนโดหลายครั้งผู้คนที่พบเห็นเลยสงสัย และทางเดียวที่ไอน์จะแสร้งให้แผนการแนบเนียนคือ การโกหกไปว่า เพราะแฟนของเขาที่อาศัยอยู่ที่นี่หน้าตาดีเกินไปจึงชอบมีพวกคนแปลก ๆ เข้ามายุ่ง และเพื่อแฟนของเขา ไอน์จึงรับบทแฟนหนุ่มที่แสนดี มาเฝ้าระวังความปลอดภัยให้นั่นเอง

“ พี่ครับ ช่วงนี้แถวนี้ดูแปลก ๆ นะครับ ตอนแรกที่ผมมาบ้านพี่แถวนี้ออกจะเงียบแท้ ๆ มีแต่เพื่อนบ้านรุ่นคุณตาคุณยาย ผมยังเคยคิดเลยว่าพี่ยังหนุ่มยังแน่น จะอยู่ในที่ที่เงียบสงบแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเป็นผมชีวิตคงได้เฉาลงไม่น้อย จนผมทนไม่ไหวแน่ ๆ ”

“…..”

“พี่… แถวบ้านพี่นะ พี่ไม่ทำท่าทีอยากรู้สักหน่อยเหรอครับ เกินไปแล้วนะ แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงผมก็จะเล่าอยู่ดี”

“…..”

“อะ เอ่อ พี่อย่ามองแบบนั้นสิ ผมก็เขินแย่”

“…แล้วจะไม่เล่า?”

“เอาละ ช่วงนี้แถวบ้านพี่ คุณตาคุณยายชอบออกไปเดินเล่นข้างนอกกันบ่อยเลยนะพี่ ไม่ใช่แค่นั้นนะ บางวันก็จับกลุ่มพูดคุยกัน ทำอะไรกันสักอย่างเป็นวัน ๆ กันเลยนะ”

“แล้ว?”

“ใช่ไหมล่ะ พี่ก็ว่าแปลกใช่ไหมล่ะครับ”

“ตรงไหนที่แปลก”

“โธ่ พี่…. นี้มันบ้านพี่นะ ไม่หัดสงสัยสังเกตรอบข้างบ้างเลยหรือไงครับ ขนาดผมนาน ๆ มาเอาของทีผมยังดูออกเลย”

“……”

“อ่อ แล้วสรุปพี่จะเข้าร้านหรือยังครับ พี่ไม่เข้าหลายวันแล้ว ถ้าพี่ยังไม่เข้าไปอีก ผมจะตายแล้วนะครับ ช่วยเห็นแก่ลูกจ้างตัวน้อยอย่างผมด้วยเถอะครับบบบ”

“อื่ม เดี๋ยวเย็นนี้ไป”

“ครับ งั้นผมไปล่ะครับ”

หลังจากที่ชายหนุ่มรุ่นน้องจากไป เซนก็เดินไปมองดูตรงระเบียง เมื่อไม่ได้เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ ก็คิดว่าลูกน้องหนุ่มน่าจะคิดมากเกินไป ที่ตอนนี้เขาเห็นก็แค่พวกคุณตาคุณยายที่นั่งพูดคุยกัน กับเล่นหมากรุกกันเท่านั้นเอง

แต่ก็อย่างว่าไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นจะเป็นเหตุทำให้ตัวเขาเองคิดไม่ตกอยู่หลายวัน จนไม่ได้เข้าไปที่ร้านเลย ก็อย่างที่อีกฝ่ายพูดก็ถูก ช่วงนี้ที่ร้านก็ยุ่ง ๆ ด้วย ถ้าเขายังคงไม่เข้าไปดูอีก ก็เป็นการเพิ่มงานหนักให้พวกพนักงานเกินไปจริง ๆ ด้วย เพราะตอนนี้เชฟที่ร้านก็ยังไม่ลงตัว เซนเองที่เป็นเจ้าของร้านก็ต้องเข้าไปช่วยอย่างเลี่ยงไม่ได้เหมือนกันนั้นแหละ

“เฮ้อออ… ถ้ามาที่นี่แล้วไม่เจออีกล่ะก็….”

หลังจากที่ไปเฝ้าสังเกตการณ์มาแล้วล้มเหลว ไอน์จึงตัดสินใจจากความทรงจำว่า ตนเองนั้นจำได้ว่าวันนั้นเขาได้มานั่งดื่มที่ร้านนี้แล้วพอรู้สึกตัวอีกทีก็ตื่นที่คอนโดนั้น สรุปได้ว่าคนคนนั้นน่าจะหิ้วตัวเขาไปจากที่นี่แน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้น ไอน์ก็เลือกที่จะกลับมาที่ร้านที่เป็นจุดเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง

“วันนี้ฉันจะไม่ดื่มเยอะ วันนี้ห้ามเมา วันนี้ต้องหาให้เจอ”

ไอน์นั่งบ่นพึมพำ ท่องเป้าหมายไว้อย่างแน่วแน่

“ลูกพี่ครับ ช่วยออกมาดูข้างนอกทีสิครับ”

“…..”

สายตาคู่คมมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่คอยวนเวียนอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดในช่วงนี้ อย่างหมดคำจะพูด