บทที่ 6 ตบหน้าฉาดใหญ่

หลังจากวันนั้นจางหมินเย่วก็ยังคงไม่ลดละความพยายาม ในเมื่อนางได้ปักใจกับซ่งฟู่หลงแล้ว นางย่อมไม่มีวันเปลี่ยนใจง่ายๆ เป็นแน่ ความมุ่งมั่นที่มีกับความรู้สึกที่ลึกซึ้งเบ่งบานในใจทำให้นางสลัดความเศร้าที่มีในหนก่อน และเดินหน้าเพื่อความรักของนางต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้

จางหมินเย่วจัดเตรียมตะกร้าอีกครั้งโดยนางเปลี่ยนจากขนมหวานเป็นอาหารคาวแบบง่ายๆ ด้วยตนเอง

แต่เมื่อไปถึงหน้าจวน พ่อบ้านคนเดิมได้แต่ทำสีหน้าเหน็ดเหนื่อยใจ เขาปฏิเสธจางหมินเย่วออกไปอย่างไม่ไว้หน้า

“คุณหนู โปรดอย่าทำให้ข้าน้อยลำบากใจเลย นายท่านไม่ประสงค์ให้คุณหนูเข้าพบ หวังว่าคุณหนูจะตัดใจโดยเร็ว”

จางหมินเย่วยิ้มหน้าเจื่อนไม่เสียทุกรอบ แต่นางก็ยังคงหวังว่าสักวันซ่งฟู่หลงจะใจอ่อนให้นางอยู่บ้าง ผิดกับเล่อจิ้นที่เอาแต่หงุดหงิดฉุนเฉียวไปเสียทุกครั้งไป ใต้เท้าซ่งผู้นั้นมีตาหามีแววไม่ นายหญิงลดตัวลงมาหาเขาเช่นนี้ แต่เขากลับแสดงความหยาบคายอย่างไม่ไว้หน้าทีเดียว

หลังจากจางหมินเย่วถูกปฏิเสธอยู่หลายหน นางก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ ท่าทางร่าเริงแปรเปลี่ยนเป็นเซื่องซึมและดูเหม่อลอย แม้เล่อจิ้นจะพยายามปลอบขวัญนางเช่นใดก็มิอาจทำให้จางหมินเย่วกลับมาสดใสได้อีกครั้ง

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่จางหมินเย่วตั้งใจไปที่จวนสกุลซ่ง คราวนี้จางหมินเย่วมิได้ให้เล่อจิ้นเคาะประตูจวนอย่างที่เคย นางเพียงยืนหลบมุมอยู่บริเวณรูปปั้นสิงโตขนาดใหญ่ที่หน้าจวน สายตาชะเง้อมองไปยังประตูจวนอยู่หลายหน หวังเพียงให้ได้พบหน้าซ่งฟู่หลงสักครั้งหนึ่งก็เพียงพอ

ไม่นานประตูจวนก็เปิดออก ซ่งฟู่หลงก้าวเท้าออกจากจวนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จางหมินเย่วเห็นเขาก็ได้แต่ใจเต้นรัวแรง ร่างกายร้อนผ่าวพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย นางยังคงแอบมองซ่งฟู่หลงอยู่เช่นนั้นโดยไม่ปรากฏตัวให้รบกวนเขาอย่างเช่นเคย

ซ่งฟู่หลงก้าวเดินออกมาจากจวน สัญชาตญาณของเขาทำให้ซ่งฟู่หลงปรายสายตามองไปยังรูปปั้นตรงด้านข้าง จางหมินเย่วเห็นเช่นนั้นก็รีบหันหลังหลบตัวแอบอยู่ด้านหลังอย่างกลัวว่าเขาจะนึกหงุดหงิดใจขึ้นมาอีก

ซ่งฟู่หลงที่เห็นร่างบางรำไรก็อดนึกขบขันอย่างเสียมิได้ นี่นางคิดว่าการหันหลังเข้ากำแพงจะทำให้หลบพ้นสายตาของเขาไปได้หรอกหรือ แค่เพียงชายกระโปรงที่สะบัดพริ้วก็เพียงพอจะทำให้เขาจับสังเกตได้แล้ว เขายกยิ้มขึ้นมุมปากอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะปรับสีหน้าปรับมาเป็นปกติอีกครั้ง แล้วจึงหันหลังเดินจากไปโดยไม่คิดจะทำให้นางได้รู้ตัวว่าถูกจับได้เสียแล้ว

          หลังจากฝ่าบาททรงว่าราชการเสร็จสิ้น ซ่งฟู่หลงก็เดินออกจากท้องพระโรงเพื่อกลับมายังจวน โดยปกติเขามักไม่ค่อยสุงสิงกับใต้เท้าคนใดมากนัก และด้วยตำแหน่งขุนนางขั้นเจ็ดของเขาทำให้ขุนนางทั้งหลายก็ไม่คิดจะเหลือบแลเขาเช่นเดียวกัน

         แต่ในระหว่างที่ซ่งฟู่หลงกำลังก้าวเท้าลงบันได จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นมา

          “ใต้เท้าซ่ง...โปรดรอสักครู่”

          ซ่งฟู่หลงชะงักเท้าก่อนจะหันหลังกลับไปตามเสียงเรียก จางเหวิ่นชิงสาวเท้าเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางอย่างต้องการหยั่งเชิง

          “คารวะใต้ท้าจาง ไม่ทราบว่าใต้เท้ามีธุระอันใดกับข้าหรือ”

          “ใต้เท้าซ่ง หากท่านว่างเชิญไปดื่มน้ำชาเป็นเพื่อนข้าสักหน่อย”

          “ใต้เท้าจางเกรงใจข้าแล้ว...เชิญ” ซ่งฟู่หลงผายมือเชิญจางเหวิ่นชิงให้เดินนำหน้าด้วยความนอบน้อม

          ภายในห้องรับรองจางเหวิ่นชิงนั่งเผชิญหน้ากับซ่งฟู่หลง สายตาของชายวัยกลางคนจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณา ในขณะที่ซ่งฟู่หลงยังคงนั่งนิ่งอย่างสงบ ดวงตาจ้องมองกลับอย่างไม่หวาดหวั่น บรรยากาศภายในห้องชวนให้อึดอัดและอึมครึม

          จางเหวิ่นชิงยกจอกน้ำชาขึ้นจิบ พร้อมกล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ใต้เท้าซ่ง...ข้าต้องการรู้ความสัมพันธ์ของท่านกับเย่วเอ๋อร์ บุตรสาวคนรองของข้า”

          ซ่งฟู่หลงขมวดคิ้วจนเป็นปมอย่างนึกแปลกใจ เขาขบคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงฉุกคิดถึงหญิงสาวที่มาดักพบเขาที่ด้านหน้าจวนอยู่บ่อยครั้ง นางเคยกล่าวกับเขาว่านางเป็นบุตรสาวคนรองสกุลจาง

          “ใต้เท้าจางคงมีเรื่องเข้าใจผิดเป็นแน่ ข้ากับคุณหนูรองมิได้มีความสัมพันธ์อันใดต่อกัน” ซ่งฟู่หลงกล่าวตอบออกมาตามความจริง

          จางเหวิ่นชิงได้ยินเช่นนั้นก็นึกโกรธเคืองขึ้นมา เขาถึงกับตบโต๊ะ สายตาจับจ้องซ่งฟู่หลงจนแทบถลนออกมาจากเบ้า “บังอาจนัก...เจ้าเป็นลูกผู้ชายกล้าทำแต่มิกล้ารับ...คิดจะทำให้บุตรสาวของข้าเสื่อมเสียหรือ”

          ซ่งฟู่หลงมิได้แสดงท่าทีที่เกรงกลัวออกมาแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับจางเหวิ่นชิงพร้อมยกมือไขว้ไปด้านหลังอย่างผ่อนคลาย “ใต้เท้าจาง...ท่านควรไปสอบถามบุตรสาวของท่านเองจะดีกว่า...เพราะข้ากับนางมิเคยมีความสัมพันธ์อันใด” ซ่งฟู่หลงย้ำความจริงอีกครั้ง “ข้าขอยืนยันกับท่าน...ข้ามิเคยคิดผูกสัมพันธ์กับนาง และฝากใต้เท้าจางกลับไปบอกบุตรสาวของท่าน...อย่าได้สนใจเรื่องในจวนของข้าอีกเลย”

          คำปฏิเสธที่กล่าวออกจากปากซ่งฟู่หลงด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่จริงจัง ไม่ต่างกับการตบหน้าจางเหวิ่นชิงฉาดใหญ่ คำพูดที่แม้จะดูไม่มีสิ่งใดเคลือบแคลงแต่คล้ายกับการประกาศให้เขารู้ว่าบุตรสาวของตนต่างหากที่เอาแต่ตามตอแยชายหนุ่มตรงหน้าไม่หยุด

          “เจ้า...หากเจ้าไม่มีความสัมพันธ์ใดกับนาง...เหตุใดนางจึงร้องขอแต่งงานกับเจ้าด้วย” จางเหวิ่นชิงตะคอกออกมาเสียงดัง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเคือง ร่างหนาสั่นเทิ้มด้วยโทสะที่มี

          “แต่งงาน...” ซ่งฟู่หลงอุทานออกมาอย่างนึกขบขัน พลางยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างน่าหมั่นไส้ เขากับนางยังไม่เคยได้พูดจาอันใดกันแม้แต่น้อย เขากลับต้องมานั่งรับฟังว่านางคิดเพ้อถึงขั้นแต่งงานกับตน ช่างเป็นเรื่องน่าสนใจยิ่งนัก “ใต้เท้าจาง...ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้น...นางก็ไม่ควรคิดเช่นกัน”

         ซ่งฟู่หลงพูดจบก็โค้งตัวคำนับลาก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจจางเหวิ่นชิงที่ยืนเต้นผางด้วยความโกรธกริ้วอย่างแรง