บทที่ 7 ข้าจะจัดการให้เอง

จางเหวิ่นชิงกลับจวนด้วยโทสะที่อัดแน่น เสนาบดีเช่นเขากลับถูกขุนนางขั้นเจ็ดหักหน้าจนไม่เหลือชิ้นดี จางเหวิ่นชิงกระแทกเท้าเดินเข้ามาภายในห้องโถงพร้อมตะโกนเสียงดังลั่น “เย่วเอ๋อร์...ไปตามเย่วเอ๋อร์มาเดี๋ยวนี้”

สาวใช้ต่างพากันลนลาน พ่อบ้านถึงกับเหงื่อตก เขารีบเดินกึ่งวิ่งออกไปตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

เล่อจิ้นวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาจางหมินเย่วที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ภายในศาลากลางน้ำ กลิ่นหอมของดอกบัวที่บานสะพรั่งที่ทั่วผืนน้ำมิอาจข่มความว้าวุ่นภายในใจที่มีลงไปได้ ภาพซ่งฟู่หลงที่แลดูเฉยชาและไม่แยแสนางแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานแลดูเศร้าสร้อยไปถนัดตา

“คุณหนู...แย่แล้วเจ้าค่ะ...คุณหนู”

เสียงร้องเรียกของเล่อจิ้นทำให้จางหมินเย่วหลุดออกจากภวังค์ นางหันกลับไปมองสาวใช้ที่หน้าตาที่ตระหนกราวกับเห็นผี

“เล่อจิ้น...มีเรื่องอันใดกันหรือ”

“นายท่านเจ้าค่ะ...” เล่อจิ้นพูดไปพลางหอบเหนื่อยไปในที “นายท่านเรียกหาคุณหนูเจ้าค่ะ พ่อบ้านบอกว่านายท่านมีท่าทางโกรธมาก”

จางหมินเย่วเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะพยักหน้ารับ ช่วงนี้เรื่องที่ท่านพ่อโกรธนางก็คงมีแต่เรื่องของซ่งฟู่หลงเป็นแน่ หรือท่านพ่อของนางรู้เรื่องที่นางตามตอแยใต้เท้าซ่งถึงที่จวนไม่เว้นแต่ละวันกันแน่นะ

“เจ้าไปตามท่านแม่ให้ข้าที” จางหมินเย่วพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปยังห้องโถงทันที ความกังวลใจฉายอยู่บนใบหน้าหวานอย่างไม่อาจปกปิด

จางหมินเย่วยืนอยู่หน้าห้องโถงด้วยหัวใจที่เต้นกระหน่ำ นางหยุดยืนอยู่ครู่หนึ่งเพื่อทำใจก่อนจะเผชิญหน้าบิดา จางหมินเย่วสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปภายในห้องโถงที่บัดนี้จางเหวิ่นชิงกำลังยืนเท้าสะเอวพร้อมใบหน้าเคร่งเครียด สายตาจับจ้องจางหมินเย่วตาเขม็งราวกับจะแผดเผานางให้เป็นจุณ

“คำนับท่านพ่อ” จางหมินเย่วย่อกายคำนับพร้อมรอยยิ้มหวาน นางรีบปรี่เข้าไปคล้องแขนบิดาอย่างเอาใจ “พ่อบ้านบอกว่าท่านพ่อต้องการพบข้ามีเรื่องร้อนใจอันใดหรือเจ้าคะ”

น้ำเสียงที่ออดอ้อนพร้อมสายตาที่เว้าวอน รวมถึงใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาของบุตรสาว ส่งให้จางเหวิ่นชิงมีท่าทีอ่อนลงไปอยู่บ้าง เขาถอนหายใจออกมาอย่างหนักพร้อมมองหน้าบุตรสาวอย่างอ่อนใจ

“เย่วเอ๋อร์...เจ้าเคยมาขอร้องข้า...บอกข้าว่าต้องการแต่งงานกับซ่งฟู่หลง...ข้าขอถามเจ้า...เจ้ากับบุรุษผู้นั้นมีความสัมพันธ์กันเช่นใด”

คำถามที่จี้แทงใจทำเอาจางหมินเย่วถึงกับชะงักค้าง หลายวันมานี้จางหมินเย่วได้แต่กลัดกลุ้มใจเกี่ยวกับเรื่องซ่งฟู่หลงมาโดยตลอด ครั้นพอเจอการคาดคั้นจากบิดาก็ทำเอาให้นางสุดจะกลั้นเอาไว้ได้อีก ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง น้ำตาเอ่อคลอออกมาพร้อมหยดลงอาบแก้มในทันที

จางหมินเย่วยกมือขึ้นปิดหน้าพร้อมร้องไห้ออกมาเสียงดัง ร่างบางสะอื้นไห้จนตัวโยนไปหมด จางเหวิ่นชิงที่เดิมทีตั้งใจระบายโทสะกับนางถึงกับตกตะลึง ความรักและความห่วงใยเข้ามาแทนที่ความโกรธของตนจนสิ้น

“เย่วเอ๋อร์...เจ้าเป็นอันใด...ใครรังแกเจ้า”

จางหมินเย่วไม่ได้ตอบคำถามของบิดาแต่กลับโผเข้ากอดพร้อมร้องไห้กับบ่ากว้าง น้ำตาหยดนองไหลซึมเข้าปกเสื้อทำเอาจางเหวิ่นชิงถึงกับหัวใจกระตุกวูบราวกับหัวใจถูกบีบเคล้นอย่างหนัก สองมือยกขึ้นลูบหลังบุตรสาวสุดที่รักด้วยความเป็นห่วงใย

“เย่วเอ๋อร์...บอกข้ามาเดี๋ยวนี้...ใครกล้าทำเจ้าร้องไห้เช่นนี้...ซ่งฟู่หลงใช่หรือไม่...ข้าจะไปเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด”

“อย่านะท่านพ่อ...เป็นข้าเอง...ข้าไม่ดีเอง” เสียงสะอึกสะอื้นของจางหมินเย่วทำให้จางเหวิ่นชิงปวดใจยิ่งนัก

เซี่ยเหมยที่เพิ่งก้าวเข้ามาภายในห้องโถง เมื่อเห็นสภาพจางหมินเย่วที่ร้องไห้จนตัวโยน นางก็รีบปรี่เข้ามายังสองพ่อลูกในทันที

เซี่ยเหมยดึงจางหมินเย่วเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พร้อมมองหน้าจางเหวิ่นชิงด้วยสายตาตำหนิ “ท่านพี่...ท่านทำอะไรเย่วเอ๋อร์...นางถึงได้ร้องไห้หนักเช่นนี้”

จางเหวิ่นชิงได้ยินคำกล่าวโทษเช่นนั้นถึงกับอ้าปากค้าง เขามองหน้าฮูหยินของตนอย่างงุนงง “ข้ายังไม่ทันกล่าวอันใด...เย่วเอ๋อร์ก็ร้องไห้เสียห่าใหญ่...ข้ากำลังถามความเอากับนาง เจ้าก็เข้ามาพอดี” จางเหวิ่นชิงรีบแก้ต่างให้ตนเองอย่างตะกุกตะกัก

เซี่ยเหมยเขม่นมองสามีอย่างนึกจับผิด ก่อนจะเบนความสนใจกลับมาที่จางหมินเย่วอีกครั้ง “เย่วเอ๋อร์ เจ้าบอกแม่มาว่าใครทำเจ้าร้องไห้เช่นนี้”

จางหมินเย่วเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยเหมยด้วยแววตาโศกเศร้า ความน้อยใจพรั่งพรูขึ้นมา นางโผเข้ากอดเซี่ยเหมยอย่างต้องการพึ่งพิง “ท่านแม่...ข้ารักใต้เท้าซ่ง...ข้ารักเขาด้วยใจจริง...แต่ข้า...ข้าคงมิอาจสมหวังได้”

จางเหวิ่นชิงปะติดปะต่อเรื่องราวได้โดยทันที เขานึกถึงท่าทางและคำพูดอันหยิ่งยโสของซ่งฟู่หลงขึ้นมา ความโกรธที่มียิ่งเพิ่มขึ้นเท่าทวี แค่เพียงซ่งฟู่หลงผูกสัมพันธ์กับบุตรสาวของตนก็ทำเขานึกดูแคลนในความต่ำต้อยของฝ่ายชายที่ไม่คู่ควรกับบุตรสาวสุดที่รักของตนแม้แต่น้อย แต่นี่ซ่งฟู่หลงถึงกับปฏิเสธสัมพันธ์กับนางนั่นยิ่งทำให้จางเหวิ่นชิงนึกเคืองแค้นมากขึ้นไปอีก

“ท่านพี่...ดูท่าทางเย่วเอ๋อร์ชอบพอใต้เท้าซ่งยิ่งนัก...ท่านจะทนดูลูกของเราผิดหวังได้หรือเจ้าคะ...เป็นข้า...ข้ามิอาจทนได้” เซี่ยเหมยหันไปกล่าวกับจางเหวิ่นชิงพร้อมทั้งยั่วยุเขาไปในที

จางเหวิ่นชิงที่เลือดขึ้นหน้าด้วยความโมโห อีกทั้งคำยั่วยุที่ฮูหยินของตนกล่าวออกมา ทำให้จางเหวิ่นชิงลืมเลือนความตั้งใจเดิมไปจนสิ้น เดิมทีจางเหวิ่นชิงตั้งใจจะตำหนิบุตรสาวเรื่องที่ทำให้เขาเสียหน้าครั้งใหญ่ พร้อมทั้งสั่งห้ามนางมิให้คบค้ากับคนผู้นั้นอีก

จางเหวิ่นชิงถึงกับคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงอันดุดัน “หากเย่วเอ๋อร์ต้องการแต่งงาน...พ่ออย่างข้าย่อมต้องจัดการให้เจ้าเอง”