ตอนที่6 แท้จริงแล้วเขาคือบุรุษน่าชัง

ท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสทุกครายามที่แหงนเงยใบหน้าขึ้นมอง ในวันนี้กลับมืดครึ้มไปด้วยเมฆฝน มันมืดดำจนดูน่ากลัว พาให้หมู่มวลบุปผางามรอบกายที่มักจะชูช่อเบ่งบานอย่างงดงามดูหม่นหมองไร้ชีวิตชีวา คล้ายดังชีวิตของนางในตอนนี้

จ้าวหลี่เชี่ยนเหม่อมองผืนฟ้าเบื้องหน้าที่อึมครึมไปด้วยเมฆฝนด้วยดวงใจที่บอบช้ำ รู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะแหลกสลาย นางช่างโง่งมนัก โง่งมจริงๆ ที่หลงมัวเมาในรักจนโดนบุรุษผู้นั้นหลอกลวง เหยียบย่ำดวงใจจนแหลกเหลว

การถูกบิดาใช้เป็นเครื่องมือใช้เป็นหมากในการแสวงหาอำนาจไม่เจ็บเท่าโดนบุรุษทำให้เจ็บช้ำใจ นางช่างน่าขันเสียจริง

จ้าวหลี่เชี่ยนหัวเราะออกมาทั้งที่หยาดน้ำตานั้นไหลอาบแก้ม ตั้งแต่วันนั้นน้ำตาของนางยังคงไม่หยุดไหลยามเมื่อคิดถึงคนผู้นั้น จากผู้ที่มอบรอยยิ้มให้นางกลับกลายเป็นผู้ที่ทำให้นางมีน้ำตา

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้นางรีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนวล เอ่ยออกมาโดยที่ไม่หันกลับไปมองอีกฝ่าย

"ถิงถิงบอกแล้วอย่างไรว่าข้าอยากอยู่คนเดียวสักพัก"

นางไม่อยากให้ถิงถิงเห็นน้ำตา รู้ดีว่าอีกฝ่ายรักและเป็นห่วงนางมากแค่ไหน รู้ดีว่าตนนั้นทำให้คนที่รักและหวังดีกับนางนั้นทุกข์ใจเพียงใด แต่ความเงียบไร้การตอบกลับนั้นทำให้คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น กลิ่นอายคุ้นเคยที่สัมผัสได้ทำให้หัวใจของนางสั่นระรัวขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม จำต้องหันกลับไปมอง

ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ไม่ใช่คนของนางจริงๆ เขาคือผู้ที่ทำให้นางกลายเป็นสตรีโง่งม เจ็บปวดรวดร้าวกับการกระทำของเขาตลอดหลายวันมานี้ แต่หัวใจไม่รักดีของนางยังคงเต้นแรงยามเมื่อเห็นหน้าเขา ความรู้สึกและอารมณ์ต่างๆ ผสมปนเปกันวุ่นไปหมด ทั้งโกรธแค้นชิงชัง ทั้งไม่เข้าใจว่าเขาต้องการสิ่งใดอีก แต่สิ่งที่ยังคงชัดเจนคือความรักที่นางยังคงมีให้คนผู้นี้ นางรู้ดีว่าหัวใจของนางยังคงรักเขา แต่ความเจ็บปวดที่มีมันมากเกินที่นางจะรับไหว นางไม่อยากที่จะข้องเกี่ยวกับคนผู้นี้อีก นางไม่อาจแบกรับความเจ็บปวดใดได้อีกแล้ว นางไม่อยากพบเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากที่จะอยู่ใกล้คนผู้นี้อีก บุรุษผู้นี้สำหรับนางคือบุรุษที่ไม่น่าคบหาและไม่น่าเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย นางไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วตัวตนของคนผู้นี้เป็นเช่นไร

"คุณชายซุนเหยียน ขอตัวเจ้าค่ะ"

จ้าวหลี่เชี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยกับเขา นางพยายามพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงอารมณ์ที่ท่วมท้นจนในอกวูบโหวงปวดหน่วง ความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญตลอดหลายวันที่ผ่านมาทำให้นางเหมือนตกนรกทั้งเป็น

"เชี่ยนเชี่ยน เหตุใดจึงได้เย็นชากับข้านักเล่า"

คำเรียกขานอย่างสนิทสนมนั้น ฟังแล้วมันช่างบาดหูและแสลงใจนางยิ่งนัก รู้สึกขุ่นเคืองคนผู้นี้ขึ้นมาครามครัน เขาต้องการอะไรจากนางกันแน่ ในวันนั้นยังคล้ายคนที่ไร้ความรู้สึกต่อกันอยู่เลย

ความรู้สึกเหมือนถูกทรยศหักหลังและถูกเย้ยหยันยังคงชัดเจนอยู่ในใจ มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมาก ทั้งโกรธ ผิดหวัง และเสียใจ จนคิดว่าไม่อาจที่จะไว้วางใจเขาได้อีก การถูกทรยศจากคนที่ตัวเองรัก คนที่ไว้ใจและห่วงใย ทำให้นางรู้สึกหลงทางและสับสน สงสัยเหลือเกินว่าคนผู้นี้ทำร้ายนางได้อย่างไร

"กรุณาหลีกทางด้วยเจ้าค่ะ"

จ้าวหลี่เชี่ยนเอ่ยกับเขาอย่างใจเย็น นางอยากไปให้พ้นจากตรงนี้ ก่อนที่จะไม่อาจอดกลั้นน้ำตาได้ไหวอีกต่อไป

"ไม่เอาน่าเชี่ยนเชี่ยน จะรีบไปไหนกันเล่า ข้าเพียงอยากจะช่วยเจ้า การจะอยู่ข้างกายคนผู้นั้นมันไม่ง่ายหรอกนะ แต่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้"

เขากล่าวพร้อมกับขวางทางนางเอาไว้ ไม่คิดจะปล่อยให้นางจากไปง่ายๆ

จ้าวหลี่เชี่ยนมองใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ คำพูดเช่นนี้ของเขามันทำให้นางรู้สึกว่าไม่เคยรู้จักคนผู้นี้มาก่อน ดวงตาที่เคยอบอุ่นอ่อนโยน บัดนี้มันเต็มไปด้วยความเยาะหยันและความเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ เหตุใดก่อนหน้านี้นางจึงมองไม่เห็นมันกันนะ หรือจะเป็นเช่นดังที่ผู้คนกล่าวไว้ ว่าความรักนั้นมักทำให้คนดวงตามืดบอด ต้องพบเจอความเจ็บปวดเจียนตายเสียก่อนจึงจะมองเห็นความจริงทุกอย่าง

นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขาเช่นนั้นหรือ แต่แล้วทำไมเขาถึงได้ทำเช่นนี้กับนางเล่า นางทำสิ่งใดให้เขาขุ่นเคืองใจกัน นางมั่นใจแล้วว่าเขาจงใจเข้าหานาง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขาล้วนตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น เขาล่อลวงให้นางมอบใจให้เขา แล้วตลบหลังนางอย่างเลือดเย็น

"เหตุใดจึงมองข้าเช่นนั้นเล่า ข้าอยากช่วยเจ้าจริงๆ นะเชี่ยนเชี่ยน"

แววตาหยาบคายของคนตรงหน้าที่มองสำรวจร่างกายนางอย่างเปิดเผย ซึ่งนางไม่เคยเห็นสายตาเช่นนี้ของเขามาก่อน ผู้ชายที่สุภาพอ่อนโยน รู้สึกดีทุกครั้งยามได้อยู่ใกล้ตอนนี้ได้หายไปแล้ว

จ้าวหลี่เชี่ยนกลืนก้อนแข็งที่จุกแน่นลงคอ เอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงสั่น 

"ท่านทำเช่นนี้ทำไม ต้องการสิ่งใดกันแน่"

ซุนเหยียนเผยรอยยิ้มที่ดูน่าชิงชังออกมา จ้องลึกลงไปในดวงตาที่กำลังไหวระริก มองความเจ็บปวดที่ปรากฏในดวงตาคู่นั้น เขาไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป

"ข้าทำ เพราะความสะใจอย่างไรเล่า และหากถามว่าข้าต้องการสิ่งใด"

น้ำเสียงเย้ยหยันนั้นหยุดลง ใช้สายตามองนางราวกับประเมินสิ่งของชิ้นหนึ่ง

"ตัวเจ้าเป็นอย่างไร"

ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความผิดหวังเสียใจและไม่เข้าใจ เขาเป็นอะไรไป เหตุใดจึงทำเหมือนคนที่มีความแค้นต่อกัน แต่นางมั่นใจว่าไม่เคยทำสิ่งใดให้อีกฝ่ายแค้นเคืองถึงขนาดต้องทำร้ายจิตใจกันเช่นนี้ เขามันคนไร้เหตุผล นางไม่น่าเสียเวลากับคนผู้นี้เลยจริงๆ จึงเบี่ยงกายคิดจะไปให้พ้นจากตรงนี้

"เดี๋ยวก่อนสิเชี่ยนเชี่ยน อย่าทำเหมือนรังเกียจข้าไปหน่อยเลย เจ้าเองก็อยากจะได้ข้าจนตัวสั่นเช่นกันมิใช่หรอกหรือ"

วาจาร้ายกาจถูกพ่นออกมาอย่างไร้ยางอาย แววตานั้นเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลนและเหยียดหยามอย่างเปิดเผย ฝ่ามือหนาจับกระชับข้อมือเล็กรั้งไม่ให้สตรีผู้ที่กำลังใช้สายตามองเขาราวกับตัวน่ารังเกียจเดินหนี นางไม่มีสิทธิ์ใช้สายตาเช่นนั้นมองเขา เป็นเขาต่างหากที่ต้องรังเกียจนาง แต่ยังไม่ทันจะกล่าววาจาเชือดเฉือนให้คนฟังช้ำใจกลับถูกคนตัวเล็กสะบัดมือออกอย่างแรง และยังยกมือนั้นขึ้นตบเขาจนหน้าหัน

เพี๊ยะ!!!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มหันไปตามแรงปะทะนั้น ส่วนผู้กระทำตอนนี้รู้สึกโกรธจนตัวสั่น มองสบดวงตาวาววับของอีกฝ่ายที่หันกลับมาจ้องมองนางราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออย่างไม่เกรงกลัว เขามีสิทธิ์อันใดมากล่าววาจาเช่นนี้กับนาง เขามีสิทธิ์อันใดมาโกรธเคืองนางกัน เป็นนางต่างหากที่ต้องโกรธเกลียดเขา เป็นเขาที่หลอกลวงนาง เป็นเขาที่ดูถูกนาง

ซุนเหยียนยกยิ้มขึ้นใช้ปลายนิ้วแตะตรงมุมปากที่มีเลือดซึมออกมา

"หึ มือหนักใช้ได้ กล้ามากนะที่ตบข้า"

เขากล่าวออกมาเพียงเท่านั้นแล้วฝ่ามือหนาก็กระชากร่างบางของหญิงสาวเข้ามาปะทะอก ใช้วงแขนแข็งแรงกอดรัดนางไว้จนไม่อาจดิ้นหนี

จ้าวหลี่เชี่ยนตื่นตระหนกกับการกระทำนั้นคิดจะฟาดใบหน้าคนร้ายกาจผู้นี้อีกครั้งให้หายแค้น แต่ไม่อาจที่จะทำได้ดั่งใจ ซ้ำยังถูกคนผู้นี้เอาคืน

"ปล่อยข้า อื้อ"

โดยไม่ทันตั้งตัวเขาก็ฉกริมฝีปากลงมาจูบนางอย่างจาบจ้วง บดขยี้ริมฝีปากอิ่มจนรู้สึกเจ็บ สัมผัสจากอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความรุนแรงตามอารมณ์ที่ปะทุขึ้น จนนางสัมผัสได้ถึงรสเลือดที่ไม่รู้ว่าเป็นของเขาหรือว่าของนางกันแน่ สัมผัสหยาบโลนนั้นสร้างความเจ็บปวดให้กับนาง แต่ที่เจ็บเสียยิ่งกว่าคือใจของนางตอนนี้ จึงรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักอีกฝ่ายออก พร้อมกับหยาดน้ำตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ อึดอัดคับข้องใจ น้อยเนื้อต่ำใจ ผสมปนเปจนไม่อาจที่จะแยกออก หลั่งไหลลงมาราวกับหยาดฝนที่กำลังพากันเทลงมาในตอนนี้ สายฝนที่กระหน่ำลงมาราวกับกำลังซ้ำเติมกัน นางสะอื้นออกมาอย่างอัดอั้น

"คนเลว เราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย"

น้ำตาและเสียงร่ำไห้ของสตรีตรงหน้าทำให้ซุนเหยียนชะงัก รู้ตัวอีกทีนางก็วิ่งหนีไปไกลเสียแล้ว เขามองตามแผ่นหลังเล็กนั้น ไม่สนใจความเย็นจากสายฝนที่เทลงมาจนร่างกายเขาเปียกชุ่มไปหมดเพราะตอนนี้หัวใจของเขามันรู้สึกหนาวเหน็บเสียยิ่งกว่า

การกระทำทั้งหมดของคนทั้งคู่ล้วนตกอยู่ในสายตาของคนที่หลบอยู่ในเงามืด ดวงตาวาววับคู่นั้นแดงก่ำจ้องมองแผ่นหลังสตรีที่วิ่งออกไปด้วยความเกลียดชัง