ในห้วงฝันแห่งรักร้าย

...วังหลวงแคว้นต้าถัง รัชศกหลู่อี้ที่แปด ฮ่องเต้เฉิงฮ่าวฉี...

ภายในวังหลวงอันหรูหรางามวิจิตร บ่งบอกถึงความมั่งคั่งร่ำรวยและความฟุ้งเฟ้อของราชวงศ์ผู้ปกครองแคว้น แปดปีที่ฮ่องเต้เฉิงฮ่าวฉี ยึด ครองบัลลังก์ วังหลวงแห่งนี้ก็ได้กลายเป็นสวรรค์บนดินที่มีอยู่จริง

แต่ทว่าภายหลังกำแพงหรูหราสูงตระหง่าน คล้ายดังเป็นเส้นแบ่งแยกดินแดนระหว่างชนชั้นวรรณะเอาไว้ได้อย่างชัดเจน เพราะมันช่างต่างกันราวขุมนรกกับสรวงสวรรค์ สภาพความเป็นอยู่ของราษฎรชนชั้นรากหญ้าด้านหลังกำแพงล้วนแร้นแค้น เรียกได้ว่าย่ำแย่จนน่าเวทนา ถูกกดขี่ข่มเหง เอารัดเอาเปรียบจากเหล่าขุนนางและชนชั้นสูง ขอทาน เหล่าคนพเนจร และเด็กกำพร้า คนเร่ร่อนเพิ่มมากขึ้นทุกปี

สำหรับประชาชนชาวต้าถัง แปดปีที่ผ่านมาคือการตกนรกที่ยาวนานอย่างแท้จริง

ภายนอกกำแพงเมืองหลวงในเวลานี้นั้นเงียบสงบ เหล่าชาวบ้านชาวเมืองต่างหลบลี้ซ่อนกายอยู่เพียงในเรือน เฝ้ามองหิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างท้อแท้สิ้นหวัง หลายชีวิตกำลังจะอดตายและอีกหลายชีวิตก็กำลังจะหนาวตาย พวกเขาเหล่านั้นต่างก็ภาวนาให้ฤดูกาลที่แสนทรมานนี้พัดผ่านพ้นไปเสียที และภาวนาให้ชีวิตของพวกเขาหลุดพ้นจากการปกครองอันเลวร้ายของทรราชด้วยเช่นกัน

ในขณะที่ผู้คนต่างหลบซ่อนตัวจากอากาศที่หนาวเหน็บ ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมาบางเบากลับมีรถม้าคันหนึ่งแล่นมาจอดด้านหน้าเรือนที่ตั้งอยู่บนเนินเขา สตรีเรือนร่างงามระหงนางหนึ่งก้าวลงมายืนจ้องมองเรือนขนาดกลางที่รอบด้านนั้นโอบล้อมไปด้วยต้นไผ่ โดยมีสตรีอีกนางคอยถือร่มกระดาษยืนอยู่ไม่ห่างกาย

แม้จะสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่เสียดลึกเข้าไปถึงกระดูก แต่นางหาได้นำพาต่อความหนาวที่แสนทรมานนั้น

นางก็เป็นคนอีกผู้หนึ่งที่หวังให้ความเลวร้ายในชีวิตทั้งหมดผ่านพ้นไป พัดผ่านไปพร้อมกับฤดูเหมันต์ที่กำลังจะสิ้นสุดนี้

นัยน์ตาคู่งามจ้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย ไม่สนต่อความหนาวที่โอบล้อมรอบกาย ส่วนลึกในดวงตาดำขลับไหวระริก

...คิดถึง...

คำคำนี้ผุดขึ้นมาภายในใจ เท้าเล็กในรองเท้าปักที่เริ่มเปียกชื้นจึงค่อยๆ ก้าวไปด้านหน้ามาหยุดยืนอยู่หลังบานประตูที่ขวางกั้นนางไว้

หลังจากบ่าวชายเข้ามาไขแม่กุญแจที่คล้องไว้ด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่ออก บานประตูก็เปิดแง้มออกจากกันเล็กน้อย ฝ่ามือเล็กขาวผ่องจึงยกขึ้นผลักบานประตูสีคล้ำ สัมผัสเพียงเบาๆ ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกกว้าง เสียงบานประตูเสียดสีฝืดเคืองบ่งบอกถึงอายุการใช้งานได้เป็นอย่างดี

ภาพเบื้องหน้าคือเรือนขนาดกลางที่ดูคุ้นตา และให้ความรู้สึกคุ้นเคย ภายในอกรู้สึกอุ่นวาบจนต้องเร่งสาวเท้าเดินเข้าไปด้านใน ก้าวเดินไปตามทางเดินทอดยาวที่จำได้ว่าเดิมนั้นปูด้วยกระเบื้องสีขาวแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีน้ำตาลหม่น บางจุดมีร่องรอยด่างดวงดำคล้ำดูสกปรก จนมองไม่เห็นสีเดิม

สองข้างทางที่ในอดีตเต็มไปด้วยหมู่มวลดอกไม้งามนานาชนิดที่เจ้าของเรือนชื่นชอบ แข่งกันชูช่อส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งเรือน แต่ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน บัดนี้มันกลายเป็นเพียงภาพความทรงจำ พื้นที่ที่เคยงดงามกลับรกครึ้มไปด้วยต้นหญ้าและเถาวัลย์ที่เกี่ยวพันกันจนหนาแน่น จนกลัวว่าจะมีสัตว์มีพิษอาศัยอยู่ ทุกสิ่งที่ปรากฏล้วนบ่งบอกว่าเรือนหลังนี้ ไร้การดูแลมาเนิ่นนาน

มันถูกปล่อยปละละเลยตั้งแต่ที่นายหญิงของจวนจากไป

หญิงสาวยังคงก้าวเดินไปข้างหน้า เข้าไปยังตัวเรือนที่พักอาศัย จุดหมายปลายทางคือห้องเล็กที่ตั้งอยู่สุดโถงทางเดิน

"บ่าวไปชงชาร้อนๆ มาให้นะเจ้าคะ"

เมื่อพาผู้เป็นนายเข้ามาถึงในเรือน บ่าวตัวน้อยที่ติดตามมาด้านหลังก็ขอปลีกตัวออกไปด้วยใบหน้าเป็นกังวล กลัวเหลือเกินว่าต้องลมหนาวเช่นนี้ผู้เป็นนายจะล้มป่วยลง

หญิงสาวทำเพียงพยักหน้าให้อีกฝ่ายก่อนจะก้าวเดินต่อไป แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่จังหวะการก้าวเดินและความหนักอึ้งยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ระยะทางที่เพียงก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงจุดหมายกับคล้ายดังนานชั่วกัปชั่วกัลป์

แต่แล้วในที่สุดนางก็สามารถพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าห้องห้องนั้น มือเรียวสั่นน้อยๆ เลื่อนประตูบานเล็กให้เปิดออกกว้าง ดวงตาคู่งามไหวระริกจ้องมองภาพวาดเก่าซีดบนฝาผนังที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทันทีที่บานประตูเปิดออก

ภาพนั้นถึงแม้จะเก่าซีดจางลงตามกาลเวลาแต่ความงดงามของสตรีในรูปภาพยังคงไม่จางหาย ร่างบอบบางทรุดกายลง คุกเข่าตรงหน้าแผ่นป้ายวิญญาณที่จารึกชื่อของสตรีผู้อยู่ในความทรงจำ อยู่ในห้วงคำนึงความคิดถึง จารึกอยู่ในดวงใจของนางเสมอมา ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่แย้มเป็นรอยยิ้มบางเบาเอื้อนเอ่ยราวกระซิบ

"ท่านแม่ ลูกมาเยี่ยมท่านเจ้าค่ะ ท่านคงจะเหงามากใช่หรือไม่"

ภาพร่างเล็กของเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบนั่งคุกเข่า แผ่นหลังเล็กยืดตรงอยู่ในชุดไว้ทุกข์สีขาว ซ้อนทับเข้ามาในความทรงจำ รอบกายของเด็กน้อยโอบล้อมไปด้วยความหม่นหมอง ร่างเล็กๆ นั้นดูบอบบางโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ใบหน้าหวานละมุนจิ้มลิ้มส่อเค้าว่าในภายหน้าจะต้องเป็นสตรีที่งดงามล่มเมืองนั้นหม่นเศร้า ใบหน้าเล็กๆ ยังคงมีร่องรอยของคราบหยาดน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่เต็มสองข้างแก้ม นัยน์ตาคู่งามที่มักจะเปล่งประกายเจิดจ้ากระจ่างใส เจิดจรัสเสียยิ่งกว่าดวงดาราบนท้องฟ้า บัดนี้แดงก่ำ รอบดวงตาบวมช้ำ บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวนั้นผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

เด็กหญิงตัวน้อยนางกำลังนั่งจ้องมองป้ายวิญญาณของมารดาผู้ล่วงลับที่ร่างพึ่งจะถูกฝังกลบลงผืนดินด้วยความโศกเศร้าอาดูร ภาพนั้นสร้างความเวทนาสงสารต่อบ่าวไพร่ภายในเรือน จนต้องหลั่งน้ำตาตามเจ้านายตัวน้อยอย่างไม่อาจที่จะอดกลั้น

เด็กหญิงผู้นี้มีนามว่า จ้าวหลี่เชี่ยน ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ของจวนตระกูลจ้าว คุณหนูสามบุตรีของขุนนางผู้ที่กำลังเรืองอำนาจ ท่านเสนาบดีคนใหม่แห่งแคว้นต้าถัง จ้าวจ่งชิว

หลังจากกราบไหว้ป้ายวิญญาณของผู้เป็นมารดา ร่างบอบบางของสาวน้อยในวัยแรกแย้มก็เดินทอดน่องไปตามโถงทางเดินของเรือนที่นางเคยใช้ชีวิตในวัยเด็ก สายลมหนาวในเหมันต์ฤดูพัดลอดผ่านเข้ามาปะทะใบหน้างามระลอกแล้วระลอกเล่า หอบเอาความทรงจำในอดีตให้หวนกลับมาอีกครั้ง

นางผู้ได้ชื่อว่าเป็นทายาทคนหนึ่งของนายท่านตระกูลจ้าว จ้าวจ่งชิว รองเสนาบดีหนุ่มอนาคตไกลแห่งแคว้นต้าถังในขณะนั้น แต่กลับเติบโตอยู่เรือนนอกเมืองตั้งแต่เล็ก ไร้ซึ่งการเหลียวแลจากผู้เป็นบิดา

นางผู้เป็นบุตรแทบจะนับครั้งได้กับการได้เจอหน้ากันกับบิดา และทุกครั้งที่พบเจอกันนั้น มันช่างดูห่างเหินเย็นชาราวกับคนแปลกหน้า ไร้ซึ่งความเมตตาเอ็นดูในดวงตาของชายผู้ให้กำเนิด มีเพียงความเกลียดชังที่นางสัมผัสได้

ความเกลียดชังที่นางเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นจากสาเหตุใด

ตั้งแต่จำความได้ข้างกายของนางมีเพียงมารดาที่มีตำแหน่งเป็นภรรยารองของบิดา นางรับรู้เพียงเท่านั้น ถึงแม้จะเคยถามมารดาว่าเหตุใดมารดาจึงต้องอยู่ที่นี่ เหตุใดพวกนางถึงไม่อยู่ร่วมกันกับบิดาที่จวนตระกูลจ้าว แต่นางก็ไม่เคยได้รับคำตอบ มีเพียงนัยน์ตาโศกเศร้าของมารดาเท่านั้นที่ตอบกลับมา นั่นจึงทำให้นางไม่อยากที่จะทราบถึงสาเหตุอีก

นางและมารดาอาศัยอยู่ในเรือนนอกเมืองแห่งนี้โดยมีกฎข้อห้ามสารพัด ซึ่งนางเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงได้เป็นเช่นนั้น นางคิดว่ามันคล้ายดังกรงขังเสียมากกว่า เรือนหลังนี้ตั้งอยู่ห่างไกลจากบ้านเรือนของผู้อื่น ห้อมล้อมไปด้วยป่าไผ่และถูกขวางกั้นไว้ด้วยกำแพงอิฐสูงอีกชั้นหนึ่ง อีกทั้งยังมีคนของบิดาคอยเฝ้าอย่างแน่นหนา คนในเรือนไม่สามารถออกไปนอกอาณาเขตโดยไม่ได้รับอนุญาต ซึ่งผู้ที่จะอนุญาตให้ก้าวเท้าออกจากเรือนได้มีเพียงผู้เดียวคือผู้เป็นบิดาเท่านั้น

ซึ่งนางและมารดาไม่เคยได้รับอนุญาตให้ย่างเท้าออกจากเรือน หากจะกล่าวให้ถูกต้องคงเป็นมารดาของนางเสียมากกว่าที่ไม่เคยที่จะย่างเท้าออกจากเรือน ส่วนตัวของนางนั้นมักจะลอบหนีออกไปเที่ยวเล่นนอกเรือนอยู่เสมอ

แต่เรือนแห่งนี้กลับเป็นที่เดียวที่นางเรียกมันว่า บ้าน สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายเกี่ยวกับมารดาผู้เป็นที่รัก เรือนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

นางเมื่อครั้งยังเป็นเพียงแค่เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเล่นไปรอบๆ เรือนอย่างสนุกสนาน แต่แล้ววันหนึ่งความหดหู่โศกเศร้าก็ได้ปกคลุมไปทั่วเรือน เมื่อนายหญิงของเรือนจากไปไม่มีวันกลับ นายหญิง ว่านจื่อ จากไปแล้ว ทิ้งบุตรสาวตัวน้อยให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ต้องเผชิญกับชะตากรรมเพียงลำพัง เด็กหญิงที่เคยสดใสร่าเริง เฉลียวฉลาด ช่างพูดช่างเจรจา เป็นที่รักของทุกคนในเรือน กลับกลายเป็นเด็กที่เงียบขรึมเก็บเนื้อเก็บตัว

นางยังจำได้ดีไม่มีวันลืม ในปีที่นางอายุครบเจ็ดขวบ ภายในเรือนวันนั้นร้อนระอุไปด้วยไฟแห่งอารมณ์ บิดามารดาของนางมีปากเสียงกันอย่างรุนแรง นางได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของมารดาแต่กลับไม่อาจเข้าไปช่วยเหลือมารดาได้ ในวันนั้นมีคนของบิดาเต็มไปหมด

นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมารดา หลังจากบิดากลับไปนางรีบเข้าไปหามารดา กอดกายสั่นเทาของท่านเอาไว้แน่น นางไม่พบร่องรอยของการถูกทำร้ายบนร่างกายของมารดา แต่ท่านกลับร้องไห้ออกมาราวกับเจ็บปวด

ในดวงตาคู่ที่เหมือนกันกับนางราวกับถอดแบบออกมาปรากฏร่องรอยของความเจ็บช้ำ มันเต็มไปด้วยความสะเทือนใจ เสียใจ โหยหา และคิดถึง มันปะปนกันจนนางรู้สึกสับสน แต่สิ่งที่นางมั่นใจว่าตนนั้นมองไม่ผิด คือความรู้สึกเหล่านั้นไม่ใช่ความรู้สึกที่มารดามีให้ผู้เป็นบิดาอย่างแน่นอน

แล้วมารดาก็ล้มป่วยลงตั้งแต่บัดนั้น ท่านกลายเป็นคนซึมเศร้า มักจะร้องไห้ไม่ยอมพูดจาและเหม่อลอยอยู่เสมอ ผ่านไปไม่ถึงครึ่งปีมารดาก็จากไป

เมื่อสิ้นมารดาภายในเรือนราวกับมีเมฆดำเข้ามาปกคลุม และนางก็ได้รู้ว่าความสูญเสียครั้งใหญ่นั้นมันหาใช่จุดสิ้นสุดของความทุกข์ทรมานของนาง แต่มันเป็นแค่เพียงการเริ่มต้น

หลังจากมารดาจากไปบิดาก็รับนางกลับเข้าสู่จวนตระกูลจ้าว กลายเป็นคุณหนูสามจ้าวหลี่เชี่ยนผู้น่าสงสารที่อาภัพต้องกำพร้ามารดา

เรือนแห่งนี้ถูกปิดตาย ป้ายวิญญาณของมารดาถูกทิ้งเอาไว้ให้โดดเดี่ยว ข้ารับใช้เก่าแก่ผู้ซื่อสัตย์ต้องไปเป็นบ่าวใช้แรงงานในจวนตระกูลจ้าว

นางจะโดดเดี่ยว จะลำบากได้เช่นไร แม้สิ้นมารดาแต่บิดาคือผู้ที่มากด้วยอำนาจและทรัพย์สินเงินทอง ชีวิตนางมันต้องน่าอิจฉาเสียมากกว่าน่าสงสาร ใครหลายคนอาจจะคิดเช่นนั้น

แต่ไหนเลยใครจะรู้ ว่าตำแหน่งคุณหนูสูงศักดิ์ที่ผู้คนอิจฉานั้น แท้จริงแล้วมันเป็นแค่เพียงเปลือกนอก เป็นหน้ากากที่ต้องสวมเท่านั้น ความสุขในฐานะคุณหนูสามของจวนมันไม่มีอยู่จริง

เด็กหญิงที่ผู้คนต่างอิจฉาริษยาในวาสนา เพราะได้กลายมาเป็นบุตรสาวของขุนนางมากอำนาจ ท่านเสนาบดีคนใหม่ของแคว้นต้าถัง

นางไม่รู้ว่าภายนอกนั้นเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่าแคว้นต้าถังถูกปกครองด้วยฮ่องเต้พระองค์ใหม่ และบิดาของนางได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึงเสนาบดีแห่งแคว้น

ภายในจวนอันใหญ่โตโอ่อ่า จ้าวหลี่เชี่ยนกลับเป็นเพียงตัวกาลกิณีของตระกูล ถูกคนในจวนตั้งแง่รังเกียจ บิดาเกลียดชังและกราดเกรี้ยวทุกครั้งยามเห็นหน้านาง นางต้องใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีปากเสียง แม้กระทั่งบ่าวไพร่ในจวนก็ไร้ซึ่งความเคารพยำเกรง กลายเป็นที่รองรับอารมณ์รองมือรองเท้าให้บรรดาเหล่าพี่สาวน้องสาวต่างมารดาบุตรของฮูหยินเอกและอนุของบิดา นางมักจะถูกกลั่นแกล้งจากคนเหล่านั้นอยู่เสมอ ชีวิตของนางต้องอยู่บนความหวาดผวาและหวาดกลัว

แล้วเด็กหญิงผู้น่าอิจฉาผู้นั้นก็ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา

นางใช้ชีวิตอยู่ในจวนตระกูลจ้าวตั้งแต่อายุย่างเข้าแปดขวบ ได้รับการเลี้ยงดูโดย แม่นมผิง บ่าวคนสนิทของมารดาผู้ที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อนาง ใช้ชีวิตตามแบบแผนที่ผู้เป็นบิดาขีดเอาไว้ วันเวลาล่วงเลยจนกระทั่งนางจะมีอายุครบสิบห้าปีเต็มในอีกไม่กี่วันข้างหน้า นางจึงใช้โอกาสนี้ร้องขอต่อฮูหยินเฒ่าผู้มีศักดิ์เป็นท่านย่าของนางที่พอจะมีเมตตาต่อนางอยู่บ้าง กลับมาเคารพป้ายวิญญาณของมารดาก่อนที่จะปักปิ่น

เวลาเจ็ดแปดปีในตระกูลจ้าวสอนให้นางกลายเป็นสตรีที่เข้มแข็งและรู้จักอดทน เปลี่ยนเด็กหญิงไร้เดียงสาให้เรียนรู้ชีวิตมากขึ้น

จ้าวหลี่เชี่ยนหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า มือเรียวกระชับเสื้อคลุมตัวหนาที่ห่อหุ้มกายบางแน่นขึ้น เมื่ออากาศหนาวเย็นจากข้างนอกพัดโชยผ่านเข้ามากระทบกาย อยากซึมซับช่วงเวลาสงบสุขที่ตลอดแปดปีในตระกูลจ้าวไม่เคยได้พานพบให้นานขึ้น

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ทำได้เพียงมองไปรอบๆ เรือนแห่งนี้ที่ดูเก่าทรุดโทรมลงไปมากเลยทีเดียว ดวงตากลมโตหวานซึ้งทอดมองออกไปนอกหน้าต่างที่กำลังมีหิมะโปรยปรายบางเบา อีกไม่นานก็จะสิ้นสุดฤดูหนาวที่แสนจะทรมานนี้ ฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของชีวิตใหม่กำลังจะมาเยือน อีกไม่กี่วันจะถึงวันปักปิ่นของนาง นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผ่านพ้นวันปักปิ่นนี้ไป ชีวิตของนางจะได้เริ่มต้นใหม่ เช่นดังต้นไม้ที่ทิ้งใบเสมือนตายไปแล้ว แต่เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิก็ผลิใบใหม่และลำต้นได้ฟื้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

เมื่อผ่านพ้นการปักปิ่น ชีวิตหลังจากนั้นย่อมหมายถึงการแต่งงานออกเรือน นางวางแผนจะใช้เรื่องนี้พาตัวเองออกจากสถานที่อันเหน็บหนาวเช่นจวนตระกูลจ้าว หากไร้วาสนาไม่พบเจอบุรุษที่พึงใจก็เพียงหาบุรุษธรรมดาสักคนหนึ่งมาแต่งด้วยแล้วหย่าขาดภายหลัง ย่อมไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง ซึ่งแน่นอนว่าบิดาย่อมไม่ยินยอมให้นางแต่งให้บุรุษที่ไร้ประโยชน์สำหรับเขา หมากที่เขาอุตส่าห์ทนชุบเลี้ยงมาจะปล่อยไปโดยง่ายโดยไม่ได้รับผลประโยชน์กลับคืนมาได้อย่างไรกัน เขาย่อมที่จะให้นางตบแต่งกับผู้ที่เขาเลือกและนางยังต้องเป็นเบี้ยให้เขา แต่หากนางสร้างเรื่องที่ทำให้ผู้เป็นบิดาไม่อาจที่จะปฏิเสธเล่า คนผู้นั้นที่เกลียดชังนางเป็นทุนเดิมคงรีบขับไล่นางออกจากตระกูลของเขาแทบไม่ทันเป็นแน่