เกลียดขี้หน้า

สงคราม....

"ขอกอดทีได้ไหม" พี่ชายผมมันคิดยังไงถึงไปขอกอดวะ สกปรกจะตาย

"เอ่อ ไม่ดีมังคะ"

"555พี่พูดเล่นใครจะกล้ากอดโตเป็นสาวแล้วนะเรา" ไอ้ชนะศึกเอามือไปขยี้หัวยัยนั่นอย่างรักใคร่เอ็นดูผมดูออกผมนั่งมองอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินลงมาด้วยความหัวเสียแล้วปิดประตูดังเพื่อให้ทุกคนรู้ว่ายังมีผมอยู่ตรงนี้ จนทุกคนหันมารวมถึงยัยกาฝากนั่นด้วย ผมมองอย่างเสียอารมณ์ที่เห็นรอยยิ้มของยัยนั่น แม่งโคตรเกลียดขี้หน้าเลยว่ะถึงจะไม่ไ่ด้เจอกันนานหลายปีแต่ความเกลียดก็ยังคงอยู่ ผมจำได้ดีว่าตัวเองเคยถูกแม่ตีแล้วกักบริเวณไม่ให้ออกจากบ้านไปไหนไม่ให้เจอใครแถมยังถูกตัดเงินค่าขนมอีกซึ่งแม่ไม่เคยทำกับผมแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ก็แค่ผมผลักยัยนั่นตกน้ำเพื่อที่ต้องการแก้แค้นให้เอมที่เธอวิ่งร้องไห้มาฟ้องผมว่าเธอถูกคุณย่าของเธอดุเพราะไปแกล้งหลานสาวคนโปรดของท่านนั่นก็คือยัยกาฝากนี่ผมโกรธแทนเอมก็เลยแกล้งเดินเข้าไปใกล้ยัยกาฝากที่นั่งเล่นอยู่คนเดียวที่ศาลาริมน้ำพอยัยนั่นไม่ทันระวังตัวผมก็ผลักตกน้ำแต่ใครจะรู้ว่ายัยนั่นโตเท่าควายแล้วแต่กลับว่ายน้ำไม่เป็น ผมยืนตกใจอยู่เพราะยัยนั่นตะโกนร้องไห้คนช่วยพร้อมกับบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็นจนกระทั่งไอ้ชนะศึกมันได้สติกระโดดลงไปช่วยขึ้นมาได้ พอแม่รู้ผมก็โดนตีชุดใหญ่ผมก็เลยจำฝังใจว่าเพราะยัยนั่นทำให้ผมถูกแม่ทำโทษทั้งที่แม่ไม่เคยแม้แต่จะตีผมเลยสักครั้งในชีวิตยิ่งเอมมาพูดให้ฟังทีหลังว่าที่จริงแล้วยัยนั่นว่ายน้ำเป็นแต่แกล้งว่ายไม่เป็นเพื่อเรียกร้องความสนใจแล้วยัยนั่นก็แอบไปหัวเราะเยาะชอบใจสมน้ำหน้าที่เห็นผมถูกทำโทษผมยิ่งเกลียดยัยนั่นเข้าไส้

ปึ้ง!!!

"ตาคราม มาให้แม่กอดทีเร็วลูก" พอแม่เห็นผมแม่ก็อ้าแขนรอผมเดินไปหา ส่วนยัยนั่นคงรู้หน้าที่ว่าเป็นคนนอกรีบขยับตัวออกห่างแม่ทันทีโดยมีไอ้ชนะศึกเดิมตามเหมือนกลัวยัยนั่นจะหายหึหมั่นไส้ว่ะ ผมเดินไปหาท่านแล้วกอดด้วยความคิดถึงสี่ปีที่ผมไม่เจอแม่เลยเพราะแม่ไม่ยอมไปหาผมเลย แม่ให้เหตุผลว่าถ้าไปหาแล้วท่านทำใจไม่ได้ที่จะกลับมาคนเดียวแม่ก็เลยตัดสินใจไม่ไปหาเลยแต่เราก็วีดีโอคอลคุยกันตลอดสี่คนพ่อแม่ลูก

"พ่อว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่ามั้ยข้างนอกอากาศมันเย็นแล้ว" จากนั้นแม่ก็จูงมือผมเดินเข้าบ้านโดยมีพ่อกับไอ้ชนะศึกและ..ยัยกาฝากเดินตามหลังมา

ของขวัญ...

"เอ่อพี่ศึกคะ คือขวัญคิดว่าขวัญกลับก่อนดีกว่า" ฉันบอกพี่ชนะศึก

"ไม่ได้ดิจะกลับยัยไงนี่ก็มืดแล้วด้วยเดินกลับมืดๆค่ำๆไปไม่กลัวงูหรือไง" พอคิดถึงเรื่องนี้ฉันก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีเพราะทางกลับบ้านต้องผ่านสวนหลังบ้าน

"แต่ว่า"

"ไม่มีแต่เอางี้นะเดี๋ยวพอกินข้างเสร็จพี่จะเดินไปส่ง" จากนั้นฉันก็ถูกพี่ชนะศึกดึงมือให้เดินเข้ามาในบ้านจนเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่มีทุกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้วพี่ชนะศึกขยับเก้าอี้ให้ฉันนั่งฉันจึงจำใจต้องนั่งทั้งที่อยากกลับบ้านเพราะฉันคิดว่าตอนนี้ควรจะเป็นช่วงเวลาของครอบครัวมากกว่าส่วนฉันเป็นแค่คนนอกไม่ควรจะมานั่งอยู่ตรงนี้

"มีแต่อาหารของโปรดของเราสองคน ทานเยอะนะลูก"

"น่ากินนมากๆเลยครับแม่"

"ถ้าวันนี้ไม่ได้หนูขวัญมาช่วยคงแย่"

"ผมกินไม่ลงขอตัวก่อนนะแม่"

"อ่าวไหนตอนอยู่บนรถนายบ่นอยากกินอาหารฝีมือแม่ไง"

"ก็ถ้าเป็นแม่ทำฉันก็อยากจะกินแต่นี่..." เขาพูดพร้อมกับใช้หางตามองมาที่ฉัน

"ผมขอโทษนะครับแม่แต่ผมกินไม่ลงจริงๆยิ่งรู้ว่าแม่ให้ยัยกาฝากนี่มาช่วยทำผมยิ่งกินไม่ลงถ้าเอาเข้าปากผมเกรงว่าจะอ้วกออกมากลางโต๊ะอาหาร"

"ตาคราม ทำไมลูกพูดแบบนี้ น้องอุส่าห์มาช่วยแม่ทำนะ"

"แล้วคนใช้ที่บ้านเราไม่มีหรือไงถึงต้องให้คนนอกมาวุ่นวายช่วยทำโดยเฉพาะยัยกาฝากที่แม่ก็รู้ว่าผมเกลียดนักเกลียดหนา"

"สงคราม นายพูดแบบนี้มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอวะ ขวัญเค้ามีน้ำใจมาช่วย"

"นายอยากกินก็กินไปแต่ฉันกินไม่ลง ขอตัวก่อนนะครับพ่อ แม่ พอดีผมนัดพวกเพื่อนๆเอาไว้" พูดจบคุณสงครามก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตึงตังออกไปอย่างไม่พอใจ

"อาขอโทษด้วยนะขวัญอาไม่คิดว่าตาคราม...."

"ไม่เป็นไรค่ะขวัญเข้าใจ คุณสงครามเค้าไม่ชอบหน้าขวัญมาตั้งแต่เด็กแล้ว"

"แต่ถึงยังไงพี่ขอโทษแทนน้องชายพี่ด้วยนะขวัญมันก็เป็นของมันแบบนี้แล่ะ แต่ไม่เป็นไรถ้ามันไม่กินพี่กินเองแล้วก็จะกินให้หมดทุกอย่างที่ขวัญทำ" จากนั้นฉันนั่งมองพี่ชนะศึกตักอาหารบนโต๊ะทานอย่างเอร็ดอร่อยจนกระทั่งหมดทุกอย่าง

"ไปหิวมาจากไหนเนี้ยเราหึ๊ทานซะเกลี้ยงจานเลย" อากองทัพเอ่ยแซวลูกชายคนโต

"ก็ผมไม่อยากให้ขวัญเค้าเสียน้ำใจนี่ครับอุดส่าห์มาช่วยแม่ทำตั้งแต่เช้า"

"ทำไมตาครามไม่คิดเหมือนเรานะ เห้อออ" อากานพูดแล้วมองมาที่ฉันก่อนจะถอนหายใจ

"ช่างมันเถอะครับแม่ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกปล่อยมันไป"

เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ยังทันไหม55555