ของขวัญ....
ตอนนี้ฉันมาช่วยอากานดาจัดโต๊ะอาหารและช่วยท่านทำขนมเพื่อเลี้ยงต้อนรับลูกชายทั้งสองคนของท่านที่กลับมาจากอังกฤษซึ่งอันที่จริงแล้วพี่ชนะศึกเรียนจบมาได้สองปีแล้วแต่อากานดาขอให้เขาอยู่ดูแลคุณสงครามเพราะเกรงว่าจะเรียนไม่จบเนื่องจากว่าคุณสงครามชอบเที่ยวกลางคืนท่านกลัวจะลุกไปเรียนไม่ไหวก็เลยให้พี่ชนะศึกอยู่ดูแลที่นั่นจนกระทั่งคุณสงครามเรียนจบแล้วถึงได้กลับมาพร้อมกันซึ่งวันนี้ฉันก็มีของขวัญเล็กๆน้อยให้พี่ชนะศึกด้วยส่วนคุณสงครามฉันไมไ่ด้เตรียมอะไรให้เพราะฉันรู้ว่าเขาคงจะไม่ต้องการของๆฉันเขาเกลียดฉันจะตาย และที่ฉันเรียกพี่ชนะศึกว่าเพราะตั้งแต่เด็กพี่ชนะศึกจะบังคับให้ฉันเรียกเขาว่าพี่ห้ามเรียกว่าคุณเด็ดขาดซึ่งฉันก็เรียกเขาติดปากว่าพี่มาตลอด พี่ชนะศึกเขาเป็นพี่ชายที่น่ารักและคอยปกป้องฉันไม่ให้ฉันถูกรังแกจากคุณสงครามและพี่สาวของฉันเอง จนกระทั่งพี่ชนะศึกไปเรียนต่อฉันก็เหมือนตัวคนเดียวไม่มีใครเล่นด้วยแถมยังถูกแกล้งบ่อยๆ ซึ่งการกลับมาครั้งนี้ของเขาเป็นการกลับมาในรอบหกปี หกปีที่ฉันไม่ได้เจอหน้าเขาเลยฉันก็เลยทำของขวัญเล็กๆน้อยๆให้แม้มันจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรแต่ฉันก็เต็มใจที่จะทำนั่นก็คือการถักผ้าพันคอเพราะนี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้ว คือฉันรู้มาจากอากานว่าพี่ชนะศึกจะไปดูแลกิจการไร่ชาที่เชียงใหม่แทนอากองทัพซึ่งที่อากาศหนาวมากๆฉันก็เลยถักผ้าพันคอไว้ให้ และที่ฉันสามารถมาช่วยอากานได้เพราะช่วงนี้คุณเอมอรกับคุณอุษาไม่อยู่ทั้งสองคนไปต่างประเทศซึ่งฉันก็รู้สาเหตุว่าเพราะอะไรทำไมถึงไปกะทันหัน
"ทำไมยังไม่กลับมากันอีกนะ" อากานดาบ่นพร้อมกับชะโงกมองไปหน้าบ้านท่านคงกำลังรอที่จะเจอหน้าลูกชายทั้งสองของท่านที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปีจนกระทั่งได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามจอดอากานรีบจับมือฉันเดินออกไปที่หน้าบ้านทันที
"มากันแล้ว อาตื่นเต้นจังเลยหนูขวัญ" ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของท่านเพราะมือของอากานเย็นมาก สักพักประตูรถก็เปิดออกคนที่เดินลงมาคนแรกคืออากองทัพ จากนั้นก็ตามาาด้วยพี่ชนะศึกพอเขาหันมาเจอฉันกับอากานเขาก็รีบวิ่งมาหาแล้วกอดอากานดาแน่น
"คิดถึงแม่จังเลยครับ"
"แม่ก็คิดถึงเรา" ทั้งสองคนกอดกันด้วยความคิดถึงก่อนที่พี่ชนะศึกจะหันมามองหน้าฉัน
"พี่ก็คิดถึงเราด้วยนะของขวัญ" พี่ชนะศึกเอ่ยทักฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มซึ่งฉันก็ยิ้มตอบพร้อบกับยกมือไหว้เพราะพี่ชนะศึกอายุมากกว่าฉันหลายปี
"ขอกอดทีได้ไหม"
"เอ่อ ไม่ดีมังคะ"
"555พี่พูดเล่นใครจะกล้ากอดโตเป็นสาวแล้วนะเรา" พี่ชนะศึกพูดแล้วเอามือมาขยี้ผมฉันจนยุ่งไปหมด
ปึ้ง!!! เสียงประตูปิดพร้อมกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างประตูพอฉันหันไปมองก็ปรากฏว่าเป็นคุณสงครามที่มองมาทางฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
สงคราม....
ผมที่กำลังจะลงจากรถเพื่อไปกอดแม่เพราะคิดถึงท่านมากแต่พอมองผ่านกระจกรถออกไปเห็นแม่ยืนอยู่ข้างๆยัยเด็กกาฝากนั่นทำให้ผมหยุดชะงักเท้าแล้วนั่งลงตามเดิมจนไอ้ชนะศึกที่นั่งอยู่ด้านในถามเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ยอมลงจากรถสักที
"อ่าวนายไม่ลงไปหาแม่ก่อนเหรอ"
"นายลงไปก่อนแม่คงคิดถึงนายมากกว่าฉัน"
"อะไรของนายวะแม่ก็คิดถึงทั้งนายทั้งฉันนั่นแล่ะ"
"อย่าถามมากรีบๆลงไปเหอะ" ผมไล่พี่ชายตัวเองให้ลงไปก่อนพร้อมขยับตัวเพื่อให้มันลงไปก่อน แต่ก็ไม่ลืมกำชับมันอีกเรื่อง
"อ่อแล้วเดี๋ยวนายช่วยลากยัยนั่นไปยืนไกลๆด้วยนะฉันไม่อยากอยู่ใกล้ไม่อยากเห็นหน้า"
"ใคร??ของขวัญเหรอ"
"แล้วนายเห็นใครนอกจากยัยนั่นไหมล่ะ"
"เออๆ"
ผมนั่งมองไอ้ชนะศึกที่ลงจากรถแล้วรีบเข้าไปกอดแม่
"คิดถึงแม่จังเลยครับ"
"แม่ก็คิดถึงมาให้แม่กอดให้หายคิดถึงหน่อย" ผมนั่งมองพี่ชายที่วิ่งไปกอดแม่ด้วยความคิดถึงซึ่งผมก็คิดถึงท่านเหมือนกันอยากลงไปกอดแม่คนแรกอยากอ้อนแม่แต่มันติดอยู่ที่ยัยนั่นยืนอยู่ตรงนั้นผมก็เลยให้ไอ้ชนะศึกมันลงไปก่อน
"พี่ก็คิดถึงเราด้วยนะของขวัญ" หึพี่ก็คิดถึงเรานะของขวัญ เสียงสองก็มาแม่งหมั่นไส้ว่ะไอ้ชนะศึกมันคิดยังไงถึงไปญาติดีทำดีกับยัยกาฝากนั่นทั้งที่มันก็รู้ว่าผมเกลียด ผมเป็นน้องมันถ้าผมเกลียดใครมันก็ควรจะต้องเกลียดด้วยดิ
"ขอกอดทีได้ไหม" พี่ชายผมมันคิดยังไงถึงไปขอกอดวะ สกปรกจะตาย
"เอ่อ ไม่ดีมังคะ"
สักพักผมก็ได้ยินเสียงรถเจ้ามาตลอดพร้อมกับเสียงเอะอะโวยวายของสองแฝดแที่แปลกที่ไม่ได้ยินเสียงน้องข้าวเพราะปกติสามคนนี้ถ้าอยู่ด้วยกันมีอันต้องทะเลาะกันเสียงดังลั่นบ้าน ผมนั่งรอจนทุกคนเดินเข้ามาในบ้านรวมถึงน้องฟรังที่แกยกมือไหว้ผมพอผมรับไหว้เสร็จผมก็เดินไปดูหน้าบ้านเพราะผมไม่เห็นน้องข้าวเดินตามเข้ามาทั้งที่ไปด้วยกัน"ขวัญน้องข้าวล่ะ" ผมเดินเข้าในบ้านแล้วถามขวัญที่กำลังนั่งคุยกับน้องฟรังอยู่ที่ห้องรับแขก"แกน้อยใจแด๊ดดี้ของแกน่ะค่ะก็เลยงอนเดินหายไปไหนไม่รู้เดี๋ยวเฟยคงพากลับมา""ห๊ะ ลูกหาย!!!""แกไม่ได้หายหรอกค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว" ขวัญพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติที่ลูกหายแต่ผมไม่ปกติไงนั่นลูกสาวสุดที่รักของผในะแล้วอะไรคือไอ้เฟยจะพากลับมา ในขณะที่กำลังจะเดินไปหยิบมือถือเพื่อโทรหาน้องข้าวเสียงรถก็แล่นเข้ามาจอดเป็นรถของไอ้เฟยผมจำได้ สักพักน้องข้าวก็วิ่งลงมาแล้วก็ร้องไห้แกวิ่งผ่านหน้าผมไปแล้ววิ่งขึ้นข้างบนผมจะเรียกก็ไม่ทันเลยหันไปถามไอ้เฟยอย่างเอาเรื่อง"นายทำอะไรลูกสาวฉันน้องข้าวถึงร้องไห้แบบนี้""ผมว่าพี่ไปถามลูกสาวพี่เองดีกว่านะเด็กอะไรเอาแต่ใจเป็นที่สุด" ผมหัวร้อนขึ้นทันทีที่มันว่าลูกสาวผมเอาแ
ของขวัญ....ตอนนี้น้องข้าวอายุสิบห้าแล้วค่ะอยู่มอสามส่วนสองแฝดได้สิบขวบอยู่ปอสี่แต่ถึงจะโตกันขนาดนี้แต่ทั้งสามคนก็ยังทะเลาะกันเถียงกันอยู่ทุกวัน"แม่ขาขึ้นรถมาเร็วๆค่าไปช้าเดี๋ยวรถติดน๊าาาา""ค่ะๆ" ฉันยิ้มให้ลูกก่อนจะเดินขึ้นรถตู้โดยมีสองแฝดนั่งเล่นมือถืออยู่ด้านหลังที่สนามบิน...พวกเราทั้งสี่คนยืนรอเฟยกับน้องฟรังด้วยความตื่นเต้นที่ฉันตื่นเต้นเพราะฉันอยากเห็นน้องฟรังเดินได้"แม่ขานั่นไงแด๊ดดี้แล้วก็อาฟรัง อาฟรังเดินได้แล้วค่า แด๊ดดี้ขาอาฟรังน้องข้าวอยู่นี่ค่า" น้องข้าวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมตะโกนเรียกจนฉันต้องปรามเพราะแกตะโกนเสียงดังเกินไปจนกระทั่งทั้งสองคนเดินมาหา"น้องฟรังเดินได้แล้วพี่ดีใจด้วยนะคะ""ขอบคุณค่ะพี่ขวัญ ว่าแต่หลานๆชองฟรังโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้วนะคะเนี้ยไม่เจอกันแค่สองปีเอง""สวัสดีครับอาฟรังอาเฟย""สวัสดีครับอาฟรังอาเฟย" สองแฝดยกมือไหว้ทั้งสองคนมีแต่น้องข้าวที่ยืนตัวแข็งทื่อมองหน้าแด๊ดดี้ของเธอแล้วน้ำตาคลอจนฉันต้องถามว่าลูกเป็นอะไร"น้องข้าวเป็นอะไรลูก""น้องข้าวดีใจที่แด๊ดดี้กลับมา ฮึก ฮึก น้องข้าวคิดถึงแด๊ดดี้ทุกวันเลยค่ะ" ฉันยิ้มให้กับความเจ้าน้ำตาสาวที่ไ
ที่โรงพยาบาล..."ยินดีด้วยนะคะคุณขวัญตั้งครรภ์ได้10สัปดาห์แล้วค่ะ และที่สำคัญ...เป็นท้องแฝดด้วยค่ะ^^" ผมแทบจะกระโดดอุ้มขวัญด้วยความดีใจแต่ก็เกรงใจคุณหมอกับพยาบาลก็เลยทำได้แค่ยิ้มที่ในที่สุดความพยายามของผมก็สัมฤทธิผลทำทุกวันถ้าไม่ท้องก็แปลกแล้วครับผมคงต้องพิจารณาตัวเอง หลังจากนั้นคุณหมอก็แนะนำอะไรหลายๆอย่างและบอกถึงความเสี่ยงของการตั้งครรภ์ที่จะมีมากกว่าปกติ หลังจากได้ฟังคนข้างๆก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จา แม้คุณหมอจะบอกวิธีการดูแลแล้วก็ตามระหว่างที่นั่งรอยาและใบนัด"พี่ครามคะขวัญกลัวจังเลยค่ะ""กลัวอะไรอีกครับ""ท้องแฝดดูแลลำบากแถมยังเสี่ยงกับอะไรหลายอย่าง ขวัญกลัวค่ะกลัวว่าขวัญจะดูแลพวกแกได้ไม่ดีพอ""ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นแล้วก็ห้ามเครียดด้วยเข้าใจมั้ยพี่เชื่อว่าขวัญจะดูแลเจ้าแฝดน้อยได้ดีพี่มั่นใจและที่สำคัญพี่ก็จะดูแลขวัญกับลูกให้ดีที่สุด""ขอบคุณนะคะ""ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอกครับ เพราะมันคือหน้าที่คือสิ่งที่พี่ต้องทำและพี่ก็เต็มใจทำมาตั้งแต่ต้น ขวัญก็รู้ว่าพี่อยากมีเจ้าตัวเล็กเพิ่มมาตั้งนานแล้วมีแต่ขวัญที่บอกให้รอน้องข้าวโตก่อน""ตอนนี้พี่ก็ได้สมใจแล้วไงคะ""ใช่แถมยังมาทีเดียวพร้อมกันสองค
สงคราม...."พ่อน้อยใจน้องจริงๆเหรอค้า""เอ่อ...ครับ พ่อน้อยใจจริงๆก็น้องไม่รักพ่ออ่ะน้องรักอาเฟยมากกว่าพ่อ" พอผมบอกแกก็เงยหน้ามองหน้าผมแล้วทำหน้าเศร้าจนผมรู้สึกผิดขึ้นมาที่ทำให้ลูกเศร้าก่อนที่แกจะซบลงมาที่อกของผมแล้วกอดผมตบหลังผมเบาๆคล้ายปลอบใจ"โอ๋ โอ๋ พ่อห้ามน้อยใจน้องสิค้า น้องรักพ่อที่สุดในโลกเลยนะค้าพ่ออย่าน้อยใจน้องเลยนะค้า น้องขอโทษที่ทำให้พ่อน้อยใจนะค้า" เอ็นดูลูกสาวทำไมแกน่ารักขนาดนี้"น้องข้าวรักพ่อมากกว่าอาเฟยใช่มั้ยครับ" "ค่า น้องรักพ่อมากกว่าแด๊ดดี้อาเฟยแต่ว่า...พ่อต้องตามใจน้องเหมือนที่แด๊ดดี้อาเฟยตามใจน้องด้วยนะค้า""........." อะไรคือต้องตามใจทุกอย่างถึงจะรักผมมากกว่าแด๊ดดี้อาเฟย "นะค้าพ่อขา" "แปลว่าถ้าพ่อตามใจน้องทุกอย่างน้องจะรักพ่อมากกว่าอาเฟยใช่มั้ยครับ""ใช่ค่าาา ^____^" ผมถึงกับพูดไม่ออกตกลงลูกมาง้อผมใช่ไหมหรือมาขอให้ผมตามใจแกทุกอย่าง"โอเคครับต่อไปนี้พ่อจะตามใจน้องข้าวทุกอย่างเลยขอให้น้องรักพ่อมากกว่ารักแด๊ดดี้อาเฟยก็พอ" ผมไม่มีทางเลือกแล้วไงครับก็เลยต้องตอบตกลง สงสารตัวเองจริงๆ เห้ออออ"แปลว่าตอนนี้คุณพ่อหายน้อยใจน้องแล้วใช่มั้ยค้า""ครับหายก็ได้ครับ" ไม่ห
ของขวัญ....ฉันเอือมระอากับพี่ครามที่ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ชอบหน้าเฟยขนาดนี้ทั้งที่เฟยก็ไม่เคยทำอะไรให้เขาเลยสักครั้งคือเขาเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วตั้งแต่เจอหน้าเฟยครั้งแรกที่มหาลัยต่อให้เฟยจะทำดีพูดดีกับเขาแค่ไหนแต่เขาก็ยังไม่ชอบหน้าเฟยอยู่ดีเมื่อก่อนฉันคิดว่าเขาหวงฉันหึงฉันกับเฟยทั้งที่ฉันกับเฟยเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นจนตอนนี้ผ่านมาห้าปีแล้วจนเรามีลูกด้วยกันคือน้องข้าวแต่เขาก็ยังไม่เลิกเกลียดเฟย แล้วยิ่งมาเป็นหนักเมื่อเห็นว่าลูกสาวคนเดียวของตัวเองติดเฟยอะไรอะไรก็แด๊ดดี้ คิดถึงแด๊ดดี้จะไปหาแด๊ดดี้ นั่นอาจจะเป็นเพราะเฟยตามใจน้องข้าวทุกอย่างน้องข้าวอยากได้อะไรเฟยก็ตามใจไม่เคยขัดไม่เหมือนฉันกับพี่ครามที่จะคอยดุคอยสอนเวลาที่แกดื้อไม่เชื่อฟัง คือยอมรับว่าแกโดยสปอยเยอะไม่ว่าจะเป็นคุณปู่ทัพคุณย่ากานคุณลุงศึกรวมถึงแด๊ดดี้เฟยแล้วไหนจะอาฟรังอีก อ้อลืมเล่าให้ฟังนะคะคือตอนนี้น้องฟรังยอมที่จะรักษาขาตัวเองแกบอกว่าเป็นเพราะน้องข้าวที่ทำให้แกอยากกลับมาเดินได้อีกครั้งน้องฟรังบอกว่าอยากเดินได้อยากวิ่งเล่นกับน้องข้าวอยากพาน้องข้าวไปเที่ยวเล่น ฉันดีใจที่น้องฟรังยอมเข้ารับการรักษาทั้งที่ผ่านมาเฟยขอร้องแล้วขอร
สงคราม...."ขวัญรู้ได้ไงว่าลูกจะหน้าเหมือนพี่" ผมถามอย่างสงสัยว่าขวัญรู้ได้ยังไงว่าลูกจะหน้าเหมือนผมเพราะตอนนี้ลูกยังไม่คลอดเลย"เพราะขวัญเคยเจอแกมาแล้วค่ะ""เจอมาแล้ว?? เจอตอนไหน" ผมถามอย่างงงๆ และไม่เข้าใจว่าขวัญเจอแกยังไง"ตอนนั้นที่ขวัญยังนอนไม่ได้สติขวัญเจอกับคุณย่าแล้วก็คุณพ่อของขวัญค่ะท่านทั้งสองพาแกกลับมาหาขวัญทั้งๆที่ตอนนั้นแกไม่อยู่กับขวัญแล้ว แกหน้าตาเหมือนพี่มากเลยนะคะไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มแววตาแกได้พี่มาหมดเลย""แกเหมือนพี่จริงๆเหรอ""ค่ะเหมือนมากที่สุด แค่มองแว๊บเดียวก็รู้เลยว่าเป็นลูกของพี่^^""ถ้างั้นขวัญก็ต้องรู้แล้วล่ะสิว่าแกเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย""ใช่ค่ะขวัญรู้ พี่เตรียมไว้หนวดไว้ได้เลยนะคะ""หมายความว่า..."หลายปีต่อมา..."พ่อขา พ่อขา" เด็กหญิงพิมพ์ชนกหรือมีชื่อเล่นว่าน้องขวัญข้าวลูกสาวตัวน้อยวัยสี่ขวบวิ่งมาหาผมขณะที่ผมกำลังเดินเข้าบ้านมาหลังจากเลิกงานผมรีบอุ้มแล้วกอดหอมแกด้วยความคิดถึง"ว่าไงครับน้องข้าวคนสวยของพ่อ""พ่อขาพาน้องข้าวไปบ้านแด๊ดดี้ทีสิค้า""ห๊ะ!!!ไปบ้านไอ้..เอ่อไปบ้านแด๊ดดี้เหรอครับ?? ไปทำไมครับลูก""น้องข้าวอยากเจอแด๊ดดี้ค่าน้องข้าวคิดถึงแด๊ดด