All Chapters of ไร้รักเมียกาฝาก: Chapter 1 - Chapter 10

สิบห้าปีก่อน...."แม่จ๋าอย่าทิ้งขวัญไป ฮือออ แม่จ๋าอย่าทิ้งขวัญให้อยู่ที่นี่เลยนะ" เด็กหญิงวัยห้าขวบนั่งร้องไห้กอดขาแม่ของตัวเองอยู่ที่พื้นอย่างน่าเวทนาหลังจากที่แม่พามาที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งโดยโกหกว่าจะพาไปหาพ่อ พ่อที่เด็กหญิงไม่เคยเจอหน้าไม่รู้ว่าท่านคือใคร แต่พอมาถึงแม่ก็ให้รออยู่หน้าบ้านเพียงลำพัง จนเวลาผ่านไปสักพักแม่ก็เดินยิ้มออกมาพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง"เงินเยอะจังเลยจ๊ะแม่" เด็กหญิงพูดออกมาด้วยความดีใจเพราะไม่เคยเห็นเงินจำนวนมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เด็กหญิงคิดในใจว่าถ้าแม่มีเงินเยอะแบบนี้แม่ก็จะอารมณ์ดีแล้วตัวเองก็จะไม่ถูกทุบตีเหมือนเช่นที่ผ่านมาอีกเพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาถ้าเด็กหญิงออกไปขายพวงมาลัยแล้วได้เงินน้อยก็จะแม่ทุบตีเป็นประจำบางวันก็ให้อดข้าวอดน้ำ แต่ถ้าแม่มีเงินเยอะก็จะไม่เจ็บตัวอีก"แน่นอนสิ ค่าตอบแทนที่กูคลอดมึงเลี้ยงมึงมายังไงล่ะ ต่อไปมึงต้องอยู่ที่นี่เข้าใจไหมนังขวัญ""แม่พูดอะไรจ๊ะขวัญไม่เข้าใจ""มึงฟังกู...ต่อแต่นี้ต่อไปมึงต้องอยู่ที่นี่ เพราะบ้านนี้คือบ้านของพ่อมึงถึงตอนนี้พ่อมึงจะตายไปแล้วก็ตาม แต่ปู่ย่ามึงญาติพี่น้องพ่อมึงยังอยู่ต่อไปนี้มึงต้องอยู่กับพวก

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...."ของขวัญเราเป็นหลานของย่าจริงๆ นี่คือผลตรวจดีเอ็นเอนะแต่เราคงจะอ่านไม่รู้เรื่องแต่ไม่เป็นไรเพราะถึงยังไงเราก็คือหลานของย่า" เด็กหญิงมองหน้าหญิงสูงวัยที่ยิ้มให้อย่างอบอุ่นรอยยิ้มที่เด็กหญิงไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนแม่แต่คนเป็นแม่ จากนั้นเด็กหญิงก็มองที่กระดาษที่อยู่ตรงหน้าที่เขียนอะไรไม่รู้เต็มไปหมดเด็กหญิงไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร จากนั้นเด็กหญิงก็ถูกคุณหญิงพรรณภาสวมกอด มันเป็นอ้อมกอดแรกในชีวิตที่เด็กหญิงได้รับทำไมมันอบอุ่นแบบนี้นะเธอไม่เคยถูกกอดเลยตั้งแต่จำความได้"ต่อไปย่าจะดูแลเราเองนะลูกถึงแม่เราจะไม่ต้องการเราก็ตาม" และหลังจากวันนั้นคุณหญิงพรรณิภาก็ได้สั่งให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องพักชั้นบนเพื่อเป็นห้องส่วนตัวของเด็กหญิงเพราะก่อนหน้านี้เธอนอนที่ห้องรับแขกเนื่องจากผลตรวจยังไม่ออกแต่ในเมื่อตอนนี้ผลตรวจออกมาแล้วเด็กหญิงจึงมีสิทธิ์ที่จะได้ขึ้นไปอยู่ชั้นบนเหมือนกับเอมอรหลานสาวอีกคนของท่าน แต่ดูเหมือนเอมอรจะไม่พอใจที่มีเด็กหญิงเข้ามาอยู่ในบ้าน"คุณย่าทำไมต้องให้มันมาอยู่ข้างบนด้วยคะทำไมไม่ให้มันไปอยู่กับคนรับใช้""ของขวัญเป็นน้องสาวของเรานะเอมทำไมเราพูดแบบนี้ล่ะย่าไม

ของขวัญ....หลังจากที่ฉันเอาขนมมาให้อาทั้งสองชิมฉันก็ต้องรีบมุดรั้วกลับมาที่บ้านเพราะเกรงว่าจะมีใครเห็นแล้วเอาไปบอกคุณเอมอร เพราะถ้าคุณเอมอรรู้ว่าฉันมาที่บ้านอากานดาฉันจะต้องเจ็บตัวเพราะคุณเอมอรไม่ชอบให้ฉันมาที่นี่เธอสั่งห้ามฉันว่าห้ามมาที่บ้านนี้เด็ดขาดเธอบอกว่าเป็นเธอคนเดียวที่สามารถมาที่นี่ได้ส่วนฉันไม่มีสิทธิ์ แต่เท่าที่ฉันเห็นตั้งแต่คุณสงครามย้ายไปเรียนต่อที่อังกฤษเมื่อสี่ปีก่อนคุณเอมอรก็ไม่เคยมาที่บ้านอากานดาอีกเลย ส่วนใครที่สงสัยว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไงนั่นเป็นเพราะคุณย่าท่านพาฉันมาแนะนำให้อาทั้งสองรู้จักตอนนั้นฉันเพิ่งย้ายมาอยู่กับคุณย่าคุณย่าพาฉันมาไหว้อาทั้งสองเพราะอยู่บ้านติดกันซึ่งท่านทั้งสองก็ใจดีกับฉันมากท่านไม่เคยรังเกียจฉันเลยที่ฉันเป็นลูกเมียน้อย มีแต่คุณสงครามที่ตั้งแง่รังเกียจฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน เขาคอยกลั่นแกล้งฉันด่าว่าฉันสารพัดทั้งที่ฉันไม่เคยทำอะไรเขาเลย มีครั้งนึงฉันเกือบจมน้ำเพราะถูกเขาผลักตกน้ำโชคดีที่คุณชนะศึกพี่ชายของคุณสงครามกระโดดลงไปช่วยฉันขึ้นมาได้ทันฉันจำได้ว่าตอนนั้นคุณสงครามถูกอากานดาทำโทษอย่างหนักเขาถูกตีถูกกักบริเวณนั่นยิ่งทำให้เขาเกลียด

ของขวัญ....ตอนนี้ฉันมาช่วยอากานดาจัดโต๊ะอาหารและช่วยท่านทำขนมเพื่อเลี้ยงต้อนรับลูกชายทั้งสองคนของท่านที่กลับมาจากอังกฤษซึ่งอันที่จริงแล้วพี่ชนะศึกเรียนจบมาได้สองปีแล้วแต่อากานดาขอให้เขาอยู่ดูแลคุณสงครามเพราะเกรงว่าจะเรียนไม่จบเนื่องจากว่าคุณสงครามชอบเที่ยวกลางคืนท่านกลัวจะลุกไปเรียนไม่ไหวก็เลยให้พี่ชนะศึกอยู่ดูแลที่นั่นจนกระทั่งคุณสงครามเรียนจบแล้วถึงได้กลับมาพร้อมกันซึ่งวันนี้ฉันก็มีของขวัญเล็กๆน้อยให้พี่ชนะศึกด้วยส่วนคุณสงครามฉันไมไ่ด้เตรียมอะไรให้เพราะฉันรู้ว่าเขาคงจะไม่ต้องการของๆฉันเขาเกลียดฉันจะตาย และที่ฉันเรียกพี่ชนะศึกว่าเพราะตั้งแต่เด็กพี่ชนะศึกจะบังคับให้ฉันเรียกเขาว่าพี่ห้ามเรียกว่าคุณเด็ดขาดซึ่งฉันก็เรียกเขาติดปากว่าพี่มาตลอด พี่ชนะศึกเขาเป็นพี่ชายที่น่ารักและคอยปกป้องฉันไม่ให้ฉันถูกรังแกจากคุณสงครามและพี่สาวของฉันเอง จนกระทั่งพี่ชนะศึกไปเรียนต่อฉันก็เหมือนตัวคนเดียวไม่มีใครเล่นด้วยแถมยังถูกแกล้งบ่อยๆ ซึ่งการกลับมาครั้งนี้ของเขาเป็นการกลับมาในรอบหกปี หกปีที่ฉันไม่ได้เจอหน้าเขาเลยฉันก็เลยทำของขวัญเล็กๆน้อยๆให้แม้มันจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรแต่ฉันก็เต็มใจที่จะทำนั่นก็คือกา

สงคราม....ผมเดินเข้ามาในผับที่นัดกับพวกไอ้ต๋องไอ้เป้เพื่อนสนิทสมัยเรียนของผมที่ไม่ได้เจอกันหลายปีก็ตั้งแต่ผมย้ายไปเรียนที่อังกฤษนั่นแล่ะแต่เราก็ติดต่อพูดคุยกันบ้างถ้าว่างแต่ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยว่างหรอกพอเลิกเรียนก็ไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ตามประสาวัยรุ่นที่มีพ่อแม่รวยไม่ต้องคิดอะไรมากกับการใช้เงินหรือไม่ก็ไปกับสาวๆที่มาชวนไปนอนที่ห้องของพวกเธอ พูดตามตรงเลยนะคือผมจะกลับมานอนที่บ้านอาทิตย์นึงไม่เกินสามวันนอกนั้นไม่ม่านรูดก็อพาร์ทเม้นต์ของผู้หญิงที่ผมมีความสัมพันด้วยแต่เป็นความสัมพันแค่ชั่วครั้งชั่วคราวไม่มีข้อผูกมัดน้ำแตกแล้วแยกทางจนไอ้ศึกมันบ่นแต่ผมก็ไม่แคร์มันมีปากอยากบ่นก็บ่นไปพอผมเดินเข้ามาด้านในก็เจอนักเที่ยวนักดื่มทั้งชายหญิงหลายสิบชีวิตกำลังดื่มและกำลังสนุกอยู่กับเพลงที่ดีเจเปิดและพอผมเดินเข้ามากลางผับพวกผู้หญิงที่ยืนเต้นยืนคุยกันอยู่ต่างก็หันมาที่ผมเป็นจุดเดียวตอนแรกผมคิดว่าพวกเธอมองคนอื่นหรือเปล่าคงไม่ได้มองผมหรอกมั้งแต่พอผมหันซ้ายหันขวาหันหลังไปมองว่าใครเดิมตามหลังหรือเปล่าก็ไม่มีสรุปพวกเธอมองผมก็อย่างว่าคนมันหล่อรวยXXXใหญ่ ผมไม่อยากจะคุยหรอกนะผู้หญิงร้อยทั้งร้อยถ้าได้มาเจอน้องชายผ