บทที่ 15 มาช้าดีกว่าไม่มา

บทที่ 15 มาช้าดีกว่าไม่มา

เยว่หรูเดินกลับบ้านในทิศทางเดิม เธอไม่ได้ออกนอกเส้นทางไปทางอื่นเลย มองเวลาแล้วเธอต้องรีบกลับ หากชักช้ามันอาจถึงบ้านมืดได้ เพราะตั้งใจเดินกลับบ้านเพื่อประหยัดเงิน

"หนู ๆ ช่วยยายหน่อย" เสียงร้องเรียกใครไม่รู้ แต่เพราะมันเสียงดังเลยทำให้เยว่หรูที่กำลังรีบเดินกลับบ้านหันไปมองหาที่มาของเสียง

"เรียกหนูเหรอคะ" เมื่อไม่เห็นใครนอกจากตัวเธอเองก็หันไปถามคุณยาย

"ใช่ ๆ พอดียายจะกลับบ้านแต่ของมันเยอะ ช่วยถือไปส่งหน่อยได้ไหม ไม่ไกล ๆ ซอยข้างหน้านี่เอง" เมื่อเห็นเด็กสาวหันมามองแล้วเลยขอความช่วยเหลือ

"อ้อ... ได้ค่ะคุณยาย" เยว่หรูมองกระสอบที่วางอยู่ใกล้ ๆ เลยเข้าไปช่วยหิ้วทันที

"ยายเดินนำ ตามมาเลย" บอกจบก็เดินนำหน้าเลย

ส่วนเยว่หรูที่อุ้มกระสอบก็สงสัยว่าคืออะไรอยู่ข้างใน มันไม่ได้หนักมาก จากที่สัมผัสดูเหมือนเป็นผ้าเลย มัวแต่มองสิ่งที่ตัวเองถือและเดินตามหลังคุณยายเลยไม่ได้สังเกตสิ่งที่อยู่รอบข้าง

"ส่งถึงตรงนี้แหละหนู ขอบใจมาก อันนี้ยายให้เป็นค่าตอบแทน" บอกพร้อมกับยื่นสร้อยข้อมือมาให้

"ไม่เป็นไรค่ะคุณยาย แค่นี้เองค่ะ" เยว่หรูบอกพลางวางกระสอบก่อนที่จะมองรอบ ๆ ความสงสัยก็เกิดขึ้นทันที... ทำไมซอยนี้มันเงียบเหงา เหมือนไม่มีคนอยู่เลย หรือเขาไปทำงานกันหมด

"ผู้ใหญ่ให้แล้วก็ต้องรับ... เอาไป... มันคือสร้อยข้อมือที่ทำจากลูกปัดธรรมดานี่เอง อย่าได้เกรงใจ" คุณยายยังยัดสร้อยข้อมือมาให้

"คุณยายคะ... หนูว่ามันเหมือนไข่มุก" เยว่หรูมองดูก็คิดว่ามันเหมือนไข่มุกมากกว่า ไม่น่าจะใช่สร้อยลูกปัดธรรมดา... คุณยายดูผิดแน่ ๆ

"เวร... กรรม... หายไปไหนแล้ว" พอเงยหน้ามองกลับไม่มีคนอยู่เลย ไม่เห็นใครเลย สิ่งของก็ไม่มี อยู่ ๆ ขนก็ลุกตั้งทั้งตัว... เสียวสันหลังจนต้องกลับหลังหันวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว...

พอวิ่งมาจุดที่เริ่มมีผู้คน เยว่หรูก็ต้องหยุดพักหายใจก่อนที่จะมองกลับไปทางทิศทางเดิม ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามองไปก็ไม่เห็นอะไร แต่ก็ยังอยากจะมอง กลัวว่าจะมีอะไรวิ่งตามมา คืออะไรเข้าเมืองคนเดียว... วันแรกก็เจอผีหลอก... 

เยว่หรูก้มมองสร้อยข้อมือลูกปัดเม็ดเล็ก ๆ บนข้อมือ... แต่บางครั้งมันก็เหมือนไข่มุก เพราะไม่รู้ว่ามันจะใช่ไข่มุกจริง ๆ ไหม ใช่หรือไม่ใช่ไม่สำคัญ... ตอนนี้เธอถอดมันไม่ออก!! 

"เยว่เยว่... หายใจลึก ๆ สติมา ปัญญาเกิด แต่ผีก็น่ากลัว... " เยว่หรูเรียกชื่อตัวเองที่เธอใช้ในโลกก่อน ก่อนที่จะตั้งสติผ่อนลมหายใจเบา ๆ พยายามถอดยังไงมันก็ถอดไม่ออก เวรหรือกรรมหรือบุญ.... 

"เดี๋ยวก่อนเยว่เยว่... ในนิยายเคยมี... มันอาจจะเป็นสร้อยข้อมือวิเศษก็ได้... แต่มันก็อาจเป็นสร้อยข้อมือผีสิงด้วยก็ได้... " ตอนนี้เยว่หรูเหมือนคนบ้าที่ยืนคุยอยู่คนเดียว ยังดีที่ตรงนี้ไม่มีคนอยู่... ไม่อย่างนั้นทุกคนต้องคิดว่าเธอเป็นบ้าแน่ ๆ 

เยว่หรูเดินกลับเหมือนคนหมดแรง อยากถอดสร้อยข้อมือออกก็ถอดไม่ได้ ในใจก็ภาวนาให้เป็นสร้อยข้อมือมิติหรืออะไรก็ได้ ที่ไม่เกี่ยวกับผีหรือวิญญาณชั่วร้ายดูดกินเลือดจนหมดตัว ของวิเศษก็อยากได้ แต่ก็ยังกลัวอยู่..

"เยว่เยว่... " เสียงเรียกมาก่อนที่เธอจะเห็นเจ้าของเสียงเสียอีก เยว่เยว่ คือชื่อที่คนชอบเรียกในโลกก่อน... ส่วนในโลกนี้มีเพียงไม่กี่คนที่เรียกเธอแบบนี้

"พ่อ... แม่... " เยว่หรูตะโกนกลับไปเช่นกัน เธอจำเสียงเรียกชื่อนี้ได้ดี เยว่เยว่ คือชื่อที่แม่ชอบเรียกตั้งแต่เด็ก แต่ช่วงหลังมานี้ ยัยเด็กเยว่หรูคนเก่าดันไม่ยอมให้แม่เรียกชื่อนั้น... เพิ่งจะกลับมาเรียกเมื่อไม่กี่วันนี้เอง...

"เหนื่อยไหมลูก ส่งมาให้พ่อถือเร็ว" ที่จางหยวนถามเพราะเห็นท่าทางของลูกสาวเหมือนคนหมดแรงเลยอาสาถือกระเป๋าหนังสือให้

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะ" เยว่หรูกอดแขนพ่อกับแม่คนละข้าง

"พ่อกับแม่เลิกงานมาแล้ว แต่ยังไม่เห็นลูกกลับเลยมาดักรอ... ไปเร็ว เราเดินไปด้วยคุยกันไปด้วยดีกว่า" ลู่หลินดึงแขนลูกสาวให้เดินกลับบ้านจะได้รีบไปพักผ่อน  

หลังจากที่เยว่หรูกินข้าว... พูดคุยและบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ กับครอบครัวก็แยกย้ายอาบน้ำเข้านอน แม่ต้องการให้เธอนอนพักผ่อน ห่วงโน่นนั่นนี่ทุกอย่าง... แค่เข้าไปในเมืองยังขนาดนี้ หากได้เดินทางไกลกว่านี้จะขนาดไหน พอคนเราได้รับความรัก ความเอ็นดู ความห่วงใย... มันก็ทำให้เรายิ้มได้ เยว่หรูโชคดีที่มีคนที่รัก... รักมากด้วย

เยว่หรูนอนบนเตียงเตาห่มผ้าห่มผืนเก่า... ดีที่ไม่เหม็น มันเลยทำให้เธออยู่ที่นี่ได้อย่างสบาย ถึงจะยากจน แต่เสื้อผ้าคนในบ้านนั้นกลับสะอาดสะอ้าน บางตัวเก่าจนขาดแต่ก็ยังไม่มีกลิ่นเหม็นและยังดูสะอาด ทุกอย่างที่ดูดีก็เพราะแม่ของเธออีกนั่นแหละ...

เพราะถูกขอให้เข้ามานอนแต่หัววัน มันเลยทำให้เยว่หรูนอนไม่หลับเลยต้องหยิบสมุดเล่มเก่ามาเขียนบันทึก... ว่าพรุ่งนี้และวันต่อไปจะทำอะไรบ้าง 

ตอนกินข้าวคุยเรื่องผักที่ปลูกไว้นั้นมันไม่ค่อยโต ส่วนสมุนไพรก็เหมือนจะไม่รอด ทั้งที่เยว่หรูดูแลอย่างดี เยว่หรูเลยต้องหาวิธีใหม่เพราะดินที่บ้านมันไม่ดี บำรุงดินก็ต้องใช้เวลา ปุ๋ยใบไม้แห้งก็ยังไม่เห็นผลเพราะขาดมูลสัตว์ มันเลยต้องใช้เวลานานกว่าจะใช้ได้ คงต้องไปขุดดินแถวท้องนาไม่ก็แถวคลองด้านหลังหมู่บ้านมาลองปลูกผัก อาจดีกว่าดินที่บ้าน

เมื่อวางแผนเรื่องปลูกพืชสมุนไพรเรียบร้อยแล้ว ก็นอนคิดวางแผนเรื่องอื่นเรื่อย ๆ ว่าควรทำอะไรต่อจากนี้ เยว่หรูเอานิ้วเรียวเล็กค่อย ๆ เขี่ยสร้อยข้อมือลูกปัด เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย.... 

เยว่หรูจ้องมองสร้อยข้อมือดั่งต้องมนต์... ยิ่งมองยิ่งไม่อาจละสายตาได้ จนกระทั่ง...

พรึ่บ!!! 

ดวงตาของเยว่หรูเบิกกว้างทันทีที่มองเห็นสิ่งรอบข้าง...

บ้านของเธอ!! เยว่หรูกลับมาบ้านของเธอ... เมื่อตั้งสติได้ เยว่หรูเริ่มสำรวจบ้านของตัวเองทันที... 

เท่าที่ดูคร่าว ๆ ทุกอย่างอยู่ครบ สินค้า 8 เดือน 8 ก็ถูกวางไว้ที่ห้องรับแขก อาหารมากมายที่อยู่ในห้องเก็บของ แม้แต่ในตู้เย็นก็ยังมีกล่องอาหารคลีนที่เธอสั่งซื้อมาไว้ก่อนที่เธอจะหลุดเข้ามาในหนังสือ

"เพื่อความแน่ใจ... " เยว่หรูพึมพำเสร็จก็รีบวิ่งไปส่องกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดทันที เพื่อยืนยันว่า... เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอก่อนหน้านี้... คือเรื่องจริงหรือเป็นเพียงความฝัน...

"เยว่หรู... นางเอกตัวปลอมต้องน่ารักขนาดนี้เลยเหรอ... " สิ่งที่เยว่หรูเห็นในกระจกคือ... เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ ผอม ๆ ถึงจะดูผอมไปหน่อย แต่บอกได้เลยว่าเยว่หรูคนนี้น่ารักมาก ยิ่งเวลาที่เยว่หรูยิ้มเห็นลักยิ้มบนแก้มทั้งสอง ยิ่งทำให้น่ามองขึ้นอีกเป็นกองเลย

เยว่หรู... ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้หนูอยู่ที่ไหน... ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเข้ามาอยู่แทนหนูได้ยังไง...

ขอให้หนูอยู่ในที่... ที่มีความรักอย่างที่หนูต้องการ มีความสุขและมีชีวิตที่ดี...

ฉันก็จะใช้ชีวิตให้ดีเหมือนกัน... จะดูแลคนที่สมควรดูแล... จะเลือกเส้นทางที่ดีสำหรับการใช้ชีวิตเช่นกัน...

เยว่หรูจ้องมองตัวเองในกระจก... แล้วตั้งจิต... คิดในสิ่งที่เธอต้องการบอกกล่าวแก่ร่างเดิม...  

"ลำดับต่อไปคือ... ต้องลองกินของในนี้" พิสูจน์แล้วว่าเธอคือสาวน้อยเยว่หรู ลำดับต่อไปคือของที่เห็นในบ้านนี้กินได้ไหม...

เยว่หรูไม่รอช้า จัดการทดลองทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นการอาบน้ำด้วยน้ำอุ่นที่แสนคิดถึง การเปิดดูทีวี ทดลองเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้าน ลองเล่นอินเทอร์เน็ต ทุกอย่างที่โลกเดิมใช้ได้... ตอนนี้ทุกอย่างก็ใช้ได้เหมือนเดิม...

เยว่หรูกล่าวขอโทษ ขออภัย เรื่องที่เธอบอกว่าโดนผีหลอก เสร็จแล้วก็กล่าวขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพเซียน หรือเทวดาทุกองค์ หรืออาจเป็นนักเขียนที่ประทานมิติที่เป็นบ้านของเธอมาให้... ถึงจะเคยวาดฝันว่าอยากได้ห้างเป็นมิติเหมือนในนิยาย แต่ตอนนี้บ้านเธอนี่แหละดีแล้ว มันดีมาก ๆ ถึงแม้มันจะมาช้ากว่าเธอตั้งสามเดือน... แต่ก็กราบงาม ๆ... มาช้าดีกว่าไม่มา... มีดีกว่าไม่มี..