ความสามารถน่าทึ่ง

หลังจากพ่อลูกกลับมาถึงบ้านแล้ว เด็กทั้งสามก็นำสิ่งของที่ซื้อมาเดินเข้าไปในครัวยกเว้นเครื่องในหมูที่เด็กหญิงให้นำไปใส่อ่างเพื่อเอาไว้หลังบ้านก่อนที่เธอจะเป็นผู้จัดการเอง

“ซื้ออะไรกันมาเยอะแยะ อาไท่ลูกซื้ออะไรมาทำไมกลิ่นมันแรงแบบนี้” พ่อผู้ชราที่กำลังอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้โยกเอานิ้วบีบจมูกถามออกมาน้ำเสียงอู้อี้เมื่อหลานชายหญิงเดินผ่านพร้อมสิ่งของในมือ

“เครื่องในหมูครับ หลานสาวพ่อให้ผมซื้อ” ผู้เป็นลูกตอบพร้อมกับหย่อนก้นลงนั่งหลังจากบุตรทั้งสามเดินหายไปในครัว

“ซื้อมาทำไม” ชายชราขยับขาแว่นตาถามอย่างสงสัย

“เรื่องนี้ต้องถามหลานสาวของพ่อดูเอาเองครับ เพราะผมเองก็ไม่รู้” หลินไท่ตอบขึ้นอย่างจนใจในคำตอบเพราะเขาก็ไม่รู้เช่นกัน

“เอาเถอะ เดี๋ยวพวกเราก็คงรู้เองนั่นแหละ จะว่าไปตั้งแต่เสี่ยวซีหายป่วยพ่อรู้สึกว่าหลานดูเปลี่ยนไป แต่เป็นไปในทางที่ดีก็ดีแล้ว ดูเหมือนว่าจะโตขึ้นมีความคิดมากขึ้นไม่เอาแต่ใจเหมือนก่อน” ชายชรากล่าวเสียงเนิบกับลูกชายที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“ผมเห็นด้วยกับพ่อครับ เธอเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว พ่อครับวันนี้ผมได้ไปซื้อ....ผมว่าจะปล่อยเช่าร้านในตัวมณฑลนะครับ พ่อมีความเห็นอะไรไหม” หลินไท่เล่าในสิ่งที่ไปทำวันนี้ออกมาให้พ่อฟัง

ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่มและถามชายชราออกมาอีกครั้งในเรื่องที่ตนคิดระหว่างขับรถกลับบ้าน

“หากแกคิดดีแล้วก็เอาตามที่แกว่าเถอะ ฉันไม่มีปัญหาอะไรหรอก เงินทองบ้านเราก็พอมีไม่ได้เดือดร้อน” ผู้เป็นพ่อไม่คิดขัด ทั้งสองพ่อลูกต่างสนทนากันอยู่นานจนกระทั่งพวกเขาเริ่มได้กลิ่นหอมลอยออกมาจากด้านในครัวหลังบ้าน

“เสี่ยวซี ซาลาเปาที่น้องทำ ทำไมมันหอมแบบนี้ล่ะครับ” หลินชิวสูดกลิ่นหอมเข้าปอดลึกถามกับน้องสาวที่ใบหน้าเปื้อนคราบแป้งเป็นหย่อม ๆ

“เสี่ยวซี พี่เช็ดหน้าให้” หลินชุนกล่าวกับน้องในขณะเดียวกันก็นำผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดรอยเปื้อนให้น้องสาวอย่างเอาใจใส่

กู้หนิงผู้เพิ่งจะเดินกลับเข้าบ้านมาก็ได้กลิ่นหอมลอยอวลไปทั่ว หล่อนจึงได้มองไปยังชายต่างวัยทั้งสองสีหน้ามีคำถาม

“ผมคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือของเสี่ยวซีครับ วันนี้ผมซื้อเนื้อหมูมาตามที่ลูกอยากได้” หลินไท่ตอบแม่เลี้ยง

“อย่างนั้นหรือ แม่เข้าไปดูหน่อยดีกว่า” เมื่อได้ยินคำตอบ หญิงชราก็พูดพร้อมกับก้าวเท้าเดินไปยังห้องครัวทันที

ภายในห้องครัวตอนนี้หลินชิวกำลังนั่งกินซาลาเปาสีขาวลูกใหญ่อย่างมีความสุข

“เสี่ยวซีหลานทำอะไรหรือลูก กลิ่นหอมไปทั่วบ้านเชียว”  กู้หนิงเมื่อเห็นหลานสาวอยู่หน้าเตาเอ่ยถามออกไป

“หนูทำซาลาเปาค่ะ คุณย่าลองชิมดูสิคะว่าอร่อยไหม” เด็กหญิงหันหน้ามาตามเสียงเรียกพร้อมกับนำซาลาเปาที่นึ่งสุกแล้วเรียงในจานโดยมีพี่ชายคนโตคอยช่วย

“ย่าไม่ต้องชิมย่าก็รู้ว่าต้องอร่อยกลิ่นหอมมากขนาดนี้”               กู้หนิงเดินเข้ามาใกล้ซาลาเปาแป้งขาวลูกใหญ่กล่าวเยินยอทำให้คนทำยิ้มแก้มปริด้วยความปลื้มใจ “น้องสาวครับแก้มจะแตกแล้ว” หลินชิวกล่าวแซวในขณะที่ยังเคี้ยวซาลาเปาอยู่ในปาก

“ของกินยังอุดปากนายไม่ได้อีกนะ รีบกินเข้าไปขนาดนั้นเดี๋ยวก็ลิ้นพอง” พี่ชายคนโตส่งสายตาปรามน้องชายพูดจิกกัด

แทนที่เด็กหนุ่มผู้ถูกต่อว่าจะสลด เขากลับทำสีหน้าทะเล้นกล่าวออกมาอย่างไม่รู้สา “พองก็ยอมครับ ของอร่อยผมย่อมไม่พลาด”

หลังพูดจบเด็กหนุ่มก็นำซาลาเปาในมือเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ต่อไป ทำให้น้องสาวกับผู้เป็นย่าได้แต่หัวเราะให้กับการกระทำของเขายกเว้นก็แต่เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าคล้ายกันส่ายหน้าอย่างระอา

“เสี่ยวซี หนูทำอะไรอีกหรือ ย่าได้ยินเสียงเดือดดังมาจากหม้อและกลิ่นหอมคล้ายเครื่องเทศ” กู้หนิงถามหลานสาวออกมาอีกครั้ง

“เครื่องในตุ๋นค่ะ หนูขอตัวไปดูก่อนนะคะ” เด็กหญิงตอบก่อนเดินไปดูสิ่งที่ตัวเองทำ

เมื่อเปิดฝาหม้อออกไอร้อนก็พวยพุ่งออกมาพร้อมกลิ่นหอมเข้มข้น ทำให้คราวนี้ผู้ที่นั่งอยู่ด้านนอกต้องพากันเดินเข้ามาตามกลิ่น

“ภรรยา กลิ่นอะไรครับหอมจัง” ชายชราถามคู่ชีวิตอย่างใคร่รู้

“หลานสาวตุ๋นเครื่องในค่ะ กลิ่นหอมใช้ได้เลยใช่ไหมล่ะคะ คุณอยากชิมดูไหม” หญิงชราตอบพลางตักสิ่งที่อยู่ในหม้อขึ้นมา

“ลองดูก็ได้” ชายชราผู้ไม่ค่อยชอบกลิ่นของเครื่องในกล่าวแบ่งรับแบ่งสู้เนื่องจากไม่อยากทำร้ายความรู้สึกหลานสาวที่มองมาอย่างคาดหวัง

ทว่าหลังจากที่ชายชราได้ลิ้มรสสิ่งที่ภรรยาป้อนเข้าปาก ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างคล้ายตกใจกับรสชาติที่ได้รับ

“อร่อย! หลานทำได้ยังไง ปู่จำได้ว่าเคยไปกินมาครั้งหนึ่งรสชาติของมันทำให้ปู่ฝันร้ายอยู่นานมาก” ชายชราเล่าถึงอดีตในรสชาติอันเลวร้ายที่ฝังใจ

“ถ้าอย่างนั้นคุณปู่คิดว่าเครื่องในตุ๋นจะขายได้ไหมคะ” เด็กหญิงถามขึ้นอย่างลังเลหลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา

“ขายได้แน่นอน ขนาดร้านที่ปู่เคยไปกินยังขายได้แล้วของหลานที่รสชาติอร่อยขนาดนี้จะขายไม่ได้ ได้ยังไง” ชายชราตอบตามจริง

“เสี่ยวซี ซาลาเปาล่ะ ลูกจะทำขายด้วยไหม รสชาติดีทีเดียวอร่อยกว่าร้านในมณฑลเสียอีก” หลินไท่พูดขึ้นบ้างหลังจากกินซาลาเปาไปครึ่งลูก

“ขายสิคะ แต่ว่าหากหนูไปโรงเรียนอาจจะลำบากสักหน่อย” หลินซีกล่าวอย่างลังเลเนื่องจากในตอนนี้เธอยังเป็นนักเรียนมัธยมต้นอยู่

“เรื่องนี้ไม่ยากหรอกลูก หนูเขียนสูตรให้ย่าก็ได้ย่าจะเป็นคนทำเอง รับรองว่าแม้จะไม่อร่อยเท่ารสมือหนูแต่ย่อมไม่น้อยหน้าอย่างแน่นอน” หญิงชรากล่าวอาสา

ซึ่งในเรื่องนี้หลินซีก็เห็นดีด้วยแต่เธอแค่ไม่รู้ว่าคนอื่นจะ        ทำแล้วได้รับผลดีเท่าเธอไหมแต่อย่างน้อยก็ต้องลองดูก่อน                  เพราะยังไงก็สูตรเดียวกันวิธีการปรุงเหมือนกันน่าจะแตกต่างกันไม่มาก คิดแล้วก็ลงมือทำเลยดีกว่าเนื้อหมูยังมีอยู่

“ย่าคะ สนใจจะลองทำเองเลยไหมคะ” หลินซีพูดขึ้นทันทีด้วยอยากทดลองสมมุติฐานของตน

“ตกลง” หญิงชรากล่าวตอบรับ

จากนั้นหลินไท่ก็ได้มาช่วยนวดแป้ง ส่วนกู้หนิงก็ผสมไส้ซาลาเปาตามที่หลานสาวชี้แนะ “ย่าคะ ผักดองของย่าก็มีนี่ เราลองเอามาทำไส้ผักดองดูดีไหมคะ ผักดองของย่าอร่อยมาก” หลินซีพูดขึ้น

“ได้สิลูก เสี่ยวชิวหลานไปหยิบอ่างผักดองของย่ามาที” หญิงชรารีบใช้หลานชายผู้ยังกินไม่หยุด

“ได้เลยครับ” เด็กหนุ่มรับคำก่อนที่เขาจะเดินไปอุ้มอ่างผักดองขนาดใหญ่ของย่าออกมาโดยที่ยังมีซาลาเปาคาบอยู่ในปาก

“นายจะหยุดกินก่อนไม่ได้ว่างั้น” หลินชุนส่ายหน้าอย่างระอาให้น้องชายก่อนที่จะเดินเข้าไปช่วยรับอ่างผักดอง

“ขอบคุณครับพี่ชาย” หลินชิวส่งยิ้มกว้างให้ผู้เป็นพี่โดยไม่เก็บคำพูดของพี่มาใส่ใจหลังจากกลืนซาลาเปาที่เคี้ยวลงคอเรียบร้อย

หลังจากหลินชุนวางอ่างผักดองข้างผู้เป็นน้องแล้ว เขาจึงได้เอ่ยถามในเรื่องที่ตนทำเสร็จออกมา “เสี่ยวซีเศษเนื้อติดมันกับไส้หมูที่น้องสอนให้พี่ล้างล่ะ น้องจะเอามาทำอะไรครับ”

“ทำกุนเชียงค่ะ” เด็กหญิงตอบออกไปทันที

“หลานทำเป็นอย่างนั้นหรือ” กู้หนิงถามหลานสาวสีหน้าแสดงความแปลกใจ

“หนูเคยเห็นย่าทำยังไงล่ะคะ หนูอยากกินก็เลยซื้อหมูมาทำ” หลินซีแก้ตัวอย่างเก้อ ๆ

“แต่ย่าทำนานแล้วนะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเสร็จจากตรงนี้เราก็ไปทำด้วยกันดีไหม” หญิงชราบอกหลานสาวอย่างอาทร

“ขอบคุณค่ะย่า ย่าดีที่สุดเลย” เด็กหญิงกล่าวประจบ

“พี่ใหญ่ พวกเรากลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วละ” หลินชิวแกล้งกล่าวออกมาพร้อมตีหน้าเศร้า

“โตแล้วยังทำเป็นเด็กไปได้” ผู้เป็นพี่เอามือผลักหัวน้องชายอย่างหมั่นไส้

“พี่ชายปลอบผมหน่อยก็ไม่ได้เหรอ ผมเสียใจ” เด็กหนุ่มมองพี่หน้ามุ่ยก่อนที่จะกล่าวเสแสร้งออกมาอีก ทำให้สี่คนที่มองอยู่ได้แต่ยกยิ้มให้กับการกระทำที่ไม่รู้จักโตของเขา

ช่วงเย็นในวันเดียวกันหลินไท่ก็ไปรับผู้เป็นภรรยาจากโรงงาน ก่อนที่เขาจะเล่าเรื่องในวันนี้ออกมารวมถึงการตัดสินใจของเจ้าตัวด้วย

“หากคุณคิดดีแล้วฉันก็ไม่ขัดหรอกค่ะ ดีเสียอีกคุณจะได้ไม่ต้องเดินทางเข้าเมืองมณฑลบ่อย ๆ” จิวเหมยกล่าวอย่างเห็นด้วย

แม้ว่าตัวมณฑลจะไม่ไกลแต่ก็ต้องออกไปตั้งแต่เช้ามืดกลับค่ำ ซึ่งเธอคิดว่ามันค่อนข้างไม่ปลอดภัยหากมีทางเลือกที่ดีกว่าก็ลองดูเถอะ

อาหารมื้อเย็นก็ยังคงเป็นฝีมือของเด็กหญิงเป็นผู้ปรุงตามเดิม “หากให้ปู่กินแบบนี้ทุกมื้อ ปู่ต้องอ้วนแน่” ชายชรากล่าวขึ้นหลังจากมื้ออาหารจบลง

“นั่นนะสิคะ ฝีมือของหลานสาวดีมากขนาดนี้ฉันก็คงจะอ้วนในไม่ช้าเป็นแน่” กู้หนิงกล่าวคล้อยตาม

“ไม่ทันได้อ้วนหรอกครับ เพราะน้องสาวบอกว่าจะชวนพวกเราทุกคนปลูกไม้ผลบนที่ดินของย่า” หลินชิวบอกในสิ่งที่น้องสาวต้องการทำในขณะเอามือลูบท้องที่เริ่มแน่นของตน

“หนูคิดจะปลูกอะไรบ้างหรือลูก ย่าไม่คิดขัดหรอก ทว่าเราจะได้จ้างคนให้มาช่วย ลำพังแค่ครอบครัวเราทำกันเองไม่น่าจะไหว” กู้หนิงแม้จะแปลกใจหล่อนก็ยังคงถามหลานออกมาอย่างหวังดี

ยังไม่ทันที่หลานสาวจะตอบคำถามของย่าก็ได้ถูกผู้เป็นปู่โพล่งในสิ่งที่นึกได้ออกมาเสียก่อน

“อาไท่ หากลูกไม่รับซื้อผักของชาวบ้านแล้วลูกได้ไปบอกพวกเขาหรือยัง” ผู้เป็นพ่อถามบุตรชาย

หลังจากหลินซีได้ยินคำถามของชายชรา เธอจึงได้หันหน้าไปมองทางบิดาก่อนถามออกมา

“ทำไมพ่อจะไม่รับซื้อผักจากชาวบ้านแล้วล่ะคะ” หลินซีผู้ยังไม่รู้เรื่องที่บิดาตัดสินใจถามขึ้นอย่างสงสัย

“ก็พ่อคิดจะไปทำร้านขายอาหารเช้าในตัวอำเภอตามที่ลูกบอกยังไงล่ะ ส่วนร้านตัวมณฑลพ่อก็เลยว่าจะปล่อยเช่า” หลินไท่เล่าในสิ่งที่ต้องการทำออกมาอีกรอบ

“ทำไมพ่อไม่หาคนที่ไว้ใจได้ไปดูแลร้านในตัวมณฑลแทนล่ะคะ จ้างเขาเป็นรายวันก่อน หากว่าทำงานดีซื่อสัตย์พ่อก็ค่อยจ้างเป็นรายเดือนหยุดสัปดาห์ละครั้ง แบบนี้จะไม่ดีกว่าหรือคะ รถบรรทุกสำหรับขนผักก็มีไม่อย่างนั้นพ่อคิดจะทำยังไงกับรถ” หลินซีพูดขึ้นพลางมองหน้าของผู้เป็นพ่อไปด้วย

“จะว่าไปความคิดของหลานสาวก็ดีทีเดียวนะ หากพ่อจำไม่ผิดเมื่ออาทิตย์ก่อนสหายเก่าของลูกเพิ่งจะมาขอความช่วยเหลือไม่ใช่หรือ ลองจ้างเขาดูไหม” หลินเจ๋อกล่าวออกมาอย่างเห็นด้วยกับความคิดของผู้เป็นหลาน

“มันจะดีหรือครับ เขาจะว่าเราคิดดูถูกเขาหรือเปล่า” หลินไท่กล่าวออกมาสีหน้าแสดงความกังวล

“หนูคิดว่าไม่หรอกค่ะ คนที่มาขอความช่วยเหลือจากพ่อใช่อาซานเป่าหรือเปล่าคะ” เด็กหญิงจำได้เลือนรางว่าบุคคลผู้นี้เสียใจต่อการจากไปของพ่อเป็นอย่างมาก

หลังจากที่พ่อตายเขายังเคยจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตนทว่าในตอนนั้นได้ถูกผู้หญิงคนนั้นขัดขวางทำให้เขาไม่อาจสามารถยื่นมือเข้ามาได้

แม้ว่าตอนนี้เขาจะลำบากแต่ในอนาคตบุตรชายของคนผู้นี้จะได้เป็นถึงทนายความชั้นนำของประเทศ อีกทั้งยังรู้จักคนใหญ่คนโตมากมาย