บทที่ 10

หลังจากที่หลินไท่หย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว เขาก็อ้ำ ๆ อึ้งสีหน้าบ่งบอกความลำบากใจ

“สหายไท่ นายมีอะไรก็พูดออกมาเถอะ” ซานเป่าถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของสหาย

“ฉันเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะ คือว่าที่ฉันมาหานายวันนี้เป็นเพราะฉันต้องการจะว่าจ้างนายให้ไปเฝ้าร้านและขายสินค้าที่ตัวมณฑลรวมถึงในเรื่องที่ต้องการให้นายขับรถบรรทุกรับซื้อสินค้าด้วย” หลินไท่พูดวัตถุประสงค์ของตนพลางสังเกตสีหน้าสหายไปด้วย

“เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีนี่ นายจะทำสีหน้าอึดอัดไปทำไม” ซานเป่าหลังฟังสิ่งที่สหายกล่าวออกมาก็ผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งใจที่ไม่มีเรื่องร้ายอย่างที่นึกกลัว

“ก็ฉันกลัวว่านายจะคิดว่าฉันดูถูกนะสิ” หลินไท่กล่าวตรงไปตรงมาสีหน้าผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าสหายไม่ได้คิดอย่างเช่นที่ตนคิด

“สหายไท่นายหวังดีกับฉันทำไมฉันต้องโกรธนายกัน เรื่องนี้ฉันยินดีทำนายไม่ต้องให้เงินฉันก็ได้ เพราะยังไงซะฉันก็ยังติดหนี้นายอยู่” ซานเป่าพูดขึ้นอย่างที่ใจคิด

“ไม่ได้หรอก นายยังมีป้ากุ้ยและอาจื้อยังต้องเรียนหนังสือ นายจะไม่รับเงินไม่ได้ ส่วนเรื่องหนี้ก็ถือว่าเป็นค่าจ้างล่วงหน้า หากนายไม่สบายใจฉันจะค่อย ๆ ทยอยหักจากเงินเดือนที่ให้นายก็แล้วกัน หากนายยังไม่ตกลงอีกฉันเกรงว่าคงจะต้องหาคนอื่น หรือไม่ก็ต้องปล่อยเช่าเพราะหาคนไว้ใจไม่ได้” หลินไท่กล่าวขึ้นเสียงดังก่อนที่สีหน้าของเขาจะหมองลง

“เจ้าลูกบ้านี่ จะปล่อยให้อาไท่ลำบากได้หรือ หากเขาต้องเสียรายได้ตรงนั้นไป อีกอย่างในเมื่อเขาไว้ใจพวกเราแล้วเราก็ต้องทำให้เต็มที่ถึงจะถูก” หญิงชรากล่าวกับบุตรชายสีหน้าไม่พอใจ

“ผมก็ไม่ได้ว่าจะไม่ทำนี่ครับ เพียงแต่ว่าเราจะไม่เอาเปรียบนายเกินไปหรอกหรือ ให้อยู่อาศัยโดยเปล่าอีกทั้งยังให้เงินเดือนอีก” ซานเป่าพูดกับแม่ก่อนหันหน้ามาทางสหายพูดขึ้นอย่างลังเล

“นายอย่าคิดมากได้ไหม เราเป็นสหายกันมาแทบจะตลอดชีวิตอยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องที่อยู่ก็ถือว่าเป็นสวัสดิการที่ทางร้านมอบให้ก็แล้วกัน”

“พ่อครับ รับปากอาไท่เถอะครับ” เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นหลังจากนั่งฟังในเรื่องนี้ด้วย

“ก็ได้ ฉันยินดีทำงานให้นาย” ซานเป่ากล่าวขึ้นสีหน้าจริงจัง พร้อมตั้งมั่นว่าจะดูแลร้านของสหายให้ดี

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเอาไว้อีกสามวันฉันจะมารับ ส่วนเรื่องโรงเรียนเสี่ยวจื้อจะย้ายไปตัวมณฑลหรือจะเรียนอยู่ที่เดิมดีล่ะ แต่ที่เดิมค่อนข้างไกลนะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อนั่งรถสาธารณะมาเรียน” หลินไท่ตบบ่าสหายอย่างรู้สึกยินดีในคำตอบที่ได้ยิน ก่อนถามเด็กหนุ่มผู้อยู่ในวัยเดียวกับบุตรชายฝาแฝดของตน

“ผมขอเรียนที่เดิมไปก่อนครับ ยังไงซะปีหน้าก็ต้องสอบเข้าเรียนมัธยมปลายอยู่ดี เอาไว้ตอนนั้นค่อยเลือกโรงเรียนมัธยมปลายในมณฑล” เด็กหนุ่มตอบตามที่คิด เรื่องการตื่นเช้าไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขา

“ก็ดีเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันกลับก่อนก็แล้วกันอีกสามวันจะมารับ” หลินไท่กล่าวออกมาพร้อมกับจะลุกขึ้นยืน

ทว่าได้ถูกเสียงของแม่ของสหายห้ามเอาไว้ก่อน “อาไท่รอพวกเราอยู่นี่แหละ เราจะกลับไปกับเธอเลย”

“คุณป้าจะไม่เก็บสิ่งของก่อนหรือครับ” หลินไท่เอ่ยถามหญิงชราออกมาอย่างสงสัย

“ไม่ต้องหรอก สิ่งของพวกเราได้เก็บกันหมดแล้ว เธอก็เห็นข้าวของของพวกเรามีไม่มาก ส่วนบ้านหลังนี้ก็ได้กรรมสิทธิ์คืนมาแล้วดังนั้นก็แค่ปิดไว้ก็พอ” กุ้ยฮวากล่าวตามจริง เนื่องจากพวกเธอโดนบังคับให้ย้ายออกจากหญิงคนนั้นก็เลยจำต้องเก็บข้าวของ

“อย่างที่แม่ฉันบอกนั่นแหละ พวกเราพร้อมจะไปกับนายเลย อีกอย่างจะได้เริ่มงานได้เร็วขึ้นด้วย” ซานเป่าไม่ค้านความเห็นของมารดา

“ถ้าอย่างนั้นไปที่บ้านของฉันก่อนก็แล้วกันรถบรรทุกจอดอยู่ที่นั่น จากนั้นฉันจะให้นายเอารถไปใช้” หลินไท่พูดขึ้น

ดังนั้นรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ของบ้านหลินจึงได้พาคนอีกสามกลับมายังบ้านของตน

“ทุกคนเข้าบ้านก่อนเลยครับ” หลินไท่กล่าวเชิญ

“พ่อคะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ” หลินซีฉีกยิ้มกล่าวต้อนรับพ่อของตนเสียงใสโดยไม่รู้ว่าพ่อพาแขกมาด้วย

“เสี่ยวซี พี่ชายของลูกไปไหน มารู้จักสหายของพ่อก่อน” หลินไท่บอกบุตรสาวผู้ที่หน้าตามอมแมมจากฝุ่นแป้งสีขาว ซึ่งเขาคิดว่าเจ้าตัวคงจะกำลังทำอาหารอะไรอยู่เป็นแน่

“หนูจะไปตามพี่ใหญ่ พี่รองให้ค่ะ” หลินซีพูดพร้อมกับวิ่งหายลับไปเมื่อเห็นแขกเดินเข้ามา

“ปู่คะ ย่าคะ พี่ใหญ่ พี่รอง พ่อให้มาตามไปรับแขกค่ะ” หลินซีกล่าวกับคนทั้งสี่ที่กำลังช่วยกันห่อเกี๊ยวอย่างตั้งใจ

“ไปสิ คงจะเป็นครอบครัวของอาเป่าละมั้ง” ชายชราจับจีบเกี๊ยวในมือเสร็จพอดีพูดขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปล้างมือกันเถอะ หลานสองคนนำน้ำไปต้อนรับแขกด้วย” หญิงชราวางงานในมือกล่าวกับหลานชายทั้งสอง

จากนั้นหล่อนก็หันหน้าไปทางหลานสาวก่อนพูดขึ้นน้ำเสียงแตกต่างจากพูดกับหลานชายลิบลับ

“เสี่ยวซี หลานไปล้างมือแล้วออกไปพร้อมย่าเถอะ” หญิงชราบอกหลานสาวน้ำเสียงผิดกับหลานชายลิบลับ

“พี่ใหญ่ ใครว่าหลานชายมักเป็นใหญ่ มาดูบ้านเรานี่ หลานสาวใหญ่ที่สุดต่างหาก” หลินชิวกระซิบพูดข้างหูผู้เป็นพี่เสียงเบา

“นายไม่รักน้องหรือไง ถึงได้พูดคล้ายอิจฉาแบบนี้” หลินชุนมองหน้าน้องชายสายตาขุ่นมัวกล่าวเสียงดุ

“พี่อย่ามาใส่ร้ายผม ผมรักน้องสาวที่สุดอยู่แล้ว ในโลกนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะดีมากกว่าผู้หญิงสามคนในบ้านของเราแล้วละ” ผู้เป็นน้องแย้งขึ้นทันทีสีหน้าคล้ายจะร้องไห้

“ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้า ฉันได้ยินนายพูดแบบนั้นก็คิดว่านายไม่รักน้องนะสิ” พี่ใหญ่ของน้องกล่าวอย่างรู้สึกผิด

“ผมแค่ล้อเล่น พี่เข้าใจไหม” หลินชิวกล่าวหน้ามุ่ย

“พี่ขอโทษนายก็แล้วกัน เอาละรีบไปยกน้ำต้อนรับแขกกันเถอะ” หลินชุนกล่าวอย่างสำนึกผิดจริงตามที่พูด

“ผมไม่โกรธพี่แล้วก็ได้ หากมีคราวหน้าพี่กล่าวหาผมแบบนี้อีกผมจะไม่พูดกับพี่สักสามวัน” ผู้เป็นน้องกล่าวพร้อมเดินไปหยิบแก้ว

หลินชุนได้แต่ส่ายหน้าระอาให้กับน้องชายผู้ที่มักทำตัวเป็นเด็กกับตนทั้งที่เขาเกิดก่อนแค่ไม่กี่นาที

ภายในห้องโถงของบ้านหลิน หลังจากที่คนในครอบครัวเดินออกมาพร้อมหน้ากันแล้วการทักทายกันก็เกิดขึ้นและก็เป็นเรื่องบังเอิญที่บุตรชายของซานเป่าเป็นเพื่อนร่วมห้องของสองแฝด

หลังจากที่สองพี่น้องนำน้ำออกมาหลินชิวจึงได้เรียกชื่อของเด็กหนุ่มผู้อยู่ในวัยเดียวกันอย่างประหลาดใจ “อาจื้อ!”

ฝ่ายผู้เป็นเจ้าของชื่อเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน เพราะคาดไม่ถึงว่าสหายร่วมห้องจะเป็นบุตรชายของผู้มีคุณ

“อาชุน อาชิว นายเป็นลูกของอาไท่อย่างนั้นหรือ” ซานจื้อ ถามคนทั้งสองสีหน้าประหลาดใจไม่แพ้กัน

“ใช่” หลินชุนตอบรับ

“ช่างเป็นโชคชะตาของพวกเรานะที่เด็ก ๆ ก็เป็นเพื่อนกันด้วย” หลินไท่ยกยิ้มกล่าวกับสหายผู้นั่งอยู่ข้างกัน

“นั่นสิ” ซานเป่าเองก็กล่าวอย่างเห็นด้วย

“วันนี้พวกนายก็กินข้าวที่นี่แหละ รอฉันก่อนก็แล้วกันฉันขอไปรับอาเหมยก่อน” หลินไท่บอกกับสหายหลังดูนาฬิกาที่ข้อมือ

“แต่ว่า มันจะไม่รบกวนเกินไปหรอกหรือ” ซานเป่ากล่าวอย่างเกรงใจเนื่องจากคิดว่าเขารบกวนสหายมากจนเกินไปแล้ว

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก วันนี้พวกเราทำเกี๊ยวไว้เยอะทีเดียว เพราะเสี่ยวซีต้องการจะทำขายเลยฝึกทำไว้มาก มีคนช่วยกินก็ดีเหมือนกัน” ชายชรากล่าวขึ้นเป็นการตัดสินแทน

“ถ้าอย่างนั้นมื้อนี้ผมกับครอบครัวคงต้องรบกวนแล้วครับ” ซานเป่าไม่สามารถปฏิเสธผู้สูงวัยได้กล่าวขึ้นอย่างสุภาพ

และมื้อเย็นของบ้านหลินก็ต่างเป็นที่ถูกปากของทุกคนอีกเช่นเคย

“ฉันไม่คิดเลยว่าเด็กอายุน้อยขนาดเสี่ยวซีจะทำอาหารออกมาได้อร่อยมากขนาดนี้” กุ้ยฮวากล่าวชมจากใจ

“ย่ากุ้ยชมหนูเกินไปแล้วค่ะ หนูเพิ่งจะหัดทำเป็นครั้งแรก ยังกลัวว่าจะไม่ถูกปากทุกคนอยู่เลย” เด็กหญิงกล่าวถ่อมตน

“จะไม่ถูกปากได้ยังไง ย่ากินเข้าไปตั้งหลายตัว จะว่าไปหากหนูทำขายรับรองว่าขายดิบขายดีแน่” หญิงชรากล่าวออกมาอีกครั้งอย่างไม่หวงคำชม

“อากุ้ย เธอก็อย่าชมหลานฉันเกินไปนักเดี๋ยวหล่อนจะเหลิงเสียก่อนแม้จะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ” กู้หนิงกล่าวใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างพอใจที่มีคนชื่นชมหลานสาว

“แม่ครับ ผมฟังคำของแม่แล้วมันดูแปลก ๆ นะครับ” หลินไท่กล่าวหยอกแม่เลี้ยงของตนสีหน้าล้อเลียน

“หรือแกจะเถียงว่าไม่จริงล่ะ ลูกสาวเก่งแบบนี้จะต้องถนอมให้ดี” กู้หนิงโต้กลับลูกเลี้ยงก่อนพูดออกมาเสียงดังทำให้ทุกคนยิ้มขำให้กับคนหลงหลาน

“อย่างที่แม่แกพูดนั่นแหละ ฉันเองก็เห็นด้วยกับความคิดนี้” ชายชราผู้รักหลานสาวกล่าวเสริม

“ครับผมเองก็เห็นด้วย” หลินไท่ฉีกยิ้มกว้างกล่าวออกมาบ้างทำให้หลินซีรู้สึกตื้นตันในคำกล่าวนี้เป็นอย่างมาก ส่วนแขกทั้งสามก็ยิ้มให้กับการแสดงออกของคนในบ้านนี้เช่นเดียวกัน

สำหรับซานจื้อนั้นเขากลับคิดว่าข่าวลือที่ได้ยินมาจากโรงเรียนนั้นไม่มีอะไรน่าเชื่อถือเลยแม้แต่น้อย

‘ใครบอกว่าหลินซีเอาแต่ใจเจ้าอารมณ์ทำอะไรไม่เป็นกัน ต่อไปนี้หากจะเชื่อสิ่งใดคงต้องสืบให้ถ่องแท้เสียก่อนไม่อย่างนั้นอาจเกิดการตัดสินที่ผิดพลาดได้’ เด็กหนุ่มครุ่นคิด

หลังจากกินอาหารเย็นที่บ้านหลินเรียบร้อย หลินไท่ก็ให้ครอบครัวซานพักที่บ้านเพราะตอนเช้าจะได้แนะนำให้ซานเป่ารู้จักกับชาวบ้านและนำสินค้ากลับไปขายที่ร้าน