ตอนที่ 6-2 เจ้าหมาน้อยมาร์ติน NC

เขายื่นมือไปแตะมือเธอที่หงายรอ คนอื่นอาจไม่ชอบใจที่ถูกออกคำสั่ง แต่กลับมาร์ตินเขาชอบและทำได้ทุกอย่างที่เธอสั่ง

“เก่งมากเจ้าหมาน้อยมาร์ติน” แพรรัมภาพูดชม พร้อมกับยื่นมืออีกข้างไปลูบศีรษะเขา

หมาตัวโตอย่างมาร์ตินก้มหัวให้ลูบ เขาลอบยิ้มมุมปากแล้วจัดเสื้อผ้าเธอให้เข้าที่เรียบร้อย

เธอยอมรับว่าเสพติดการร่วมสวาทกับทั้งสองคน ชอบที่ในหัวมันว่างเปล่าเหมือนได้หยุดความคิดสักพัก ปล่อยกายและใจไปกับอารมณ์วาบหวามตามความปรารถนา

ต่อให้มันคือความสุขชั่วคราวก็ตาม

“หิวไหม เดี๋ยวผมทำอะไรให้ทาน” มาร์ตินสบมองใบหน้าสวยเด่นของแพรรัมภา แพขนตาเธอเรียงสวย ปากก็กระจับได้รูป เวลาจูบนุ่มเพลินลิ้นจนอยากหยุดเวลาไว้เลย

แพรรัมภาแค่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินลงจากเตียงไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ มาร์ตินรอให้เธอชำระล้างตัวเสร็จ เขาถึงได้เข้าไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเช่นกัน

กลิ่นต้มจืดสาหร่ายหมูสับเห็ดหอมคละคลุ้งไปทั่วครัว ร่างสูงร้อยเก้าสิบสามยกถ้วยต้มจืดมาวางบนโต๊ะ คดข้าวหอมร้อนกรุ่นใส่จานวางตรงหน้าแพรรัมภา

มาร์ตินทรุดตัวนั่งตรงข้ามเธอ มองอีกฝ่ายที่ทานข้าวได้เยอะกว่าเมื่อวาน เท่านี้พ่อครัวจำเป็นก็ใจชื้นมากแล้ว

ปกติเธอกินข้าวเท่าแมวดม มาร์ตินเลยพยายามคิดค้นหาเมนูที่เธอกินได้เยอะ หนึ่งในนั้นก็คือต้มจืดสาหร่ายนี่แหละที่ปราบได้

“นายเคยมีความฝันหรือเปล่า” แพรรัมภาเอ่ยขึ้น หลังจากนั่งกินข้าวเงียบๆ จนใกล้จะอิ่ม

“ผมเหรอ... คนอย่างผมควรมีฝันด้วยเหรอ”

ถึงจะพูดติดตลก แต่มันกลับเป็นตลกร้ายในชีวิต เพราะมาร์ตินปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น แม่ท้องเขาในวัยที่ไม่พร้อมจะเลี้ยง สุดท้ายก็ปล่อยลูกทิ้งขว้างไม่ดูดำดูดี

อย่าว่าแต่ความฝันเลย ในหัวเขาคิดแค่จะมีชีวิตรอดไปแต่ละวันเท่านั้น คิดหาแต่เงินจนไม่มีเวลาทำตามฝันตัวเองหรอก

“ทำไมจะไม่ได้ คนอย่างนายมันทำไมล่ะ” แพรรัมภาเลิกคิ้วใส่ ดวงตาคู่งามที่สบมองเรียกสติมาร์ตินขึ้นมาได้บ้าง

“ผมชอบรถ... ตอนเด็กๆ ก็คิดว่าถ้ามีรถเจ๋งๆ สักคันคงดี”

“ชอบรถแล้วยังไงต่อ”

“แล้วก็ชอบความเร็วด้วย”

“จะเปิดอู่เหรอ” ดวงตาเรียวเฉี่ยวช้อนขึ้นมอง พลางเอียงคอใส่ชายหนุ่มที่พ่นลมขำ

“ผมอยากเป็นนักแข่งรถครับ แต่คงแก่เกินแกงแล้วล่ะพอรู้ตัว” มาร์ตินตอบเสียงนิ่งเรียบ ในแววตามัวหม่นอับแสง

“อายุขัยสั้นดี”

“ผมสามสิบแล้วนะคุณรัมภา”

“แล้ว ? นายจะตายพรุ่งนี้หรือไง”

มาร์ตินส่ายหน้าปนอมยิ้ม เพราะความจนกดหัวให้เขาก้มหน้าทำแต่งาน สะสมเงินเดือนเท่าเดิมแต่ค่าครองชีพสูงขึ้นทุกวี่วัน พอเริ่มลืมตาอ้าปากได้เขาก็เข้าวัยเลขสามแล้ว

“ฉันรู้จักคนที่พอจะช่วยฝึกนายได้”

“อย่าเลยครับ ผมอยู่ดูแลคุณแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”

“แล้วถ้าฉันเขี่ยนายทิ้งขึ้นมา นายจะทำยังไง”

คราวนี้มาร์ตินเงียบไม่ตอบ เขารู้ตัวอยู่แล้วว่าสักวันแพรรัมภาคงเบื่อความจำเจ แต่ถ้าเลือกได้คงไม่ทำงานให้องค์กรลับอีกแล้ว สมัยนี้อาชีพสุจริตที่ได้เงินมีถมเถจะตาย

“ความฝันมันราคาแพงนายไม่รู้เหรอ”

“เพราะผมรู้ไงครับถึงไม่กล้าฝันไกล”

แพรรัมภาถอนหายใจ วางช้อนแล้วกอดอกมองอีกฝ่าย

“เอาเป็นว่าฉันจะติดต่อหาคนฝึกซ้อมให้นาย” เธอยืนยันคำเดิมที่บอกไป แต่อีกฝ่ายกลับรีบปฏิเสธทันท้วงที

“คุณรัมภาคือผมรับไว้ไม่...”

“แต่ก็ใช่ว่าจะใช้เส้นสายเพื่อให้นายเข้าไปนะมาร์ติน”

“หมายความว่ายังไงครับ”

“นายก็แค่ต้องพิสูจน์ตัวเองให้พวกเขาเห็น ว่าโอกาสที่ได้มามันเหมาะกับนาย” เธอเอ่ยบอกเสียงนิ่งเรียบ

ความฝันราคาแพงก็ต้องแลกมาด้วยความเหมาะสม เธอก็ทำได้แค่พาเขาลงสนามแข่ง ส่วนคนที่จะพาเข้าเส้นชัยได้ก็มีแค่ตัวเขาเอง

“ส่วนเรื่องน้องสาวนาย... ฉันจะจัดการให้เอง” พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืนเตรียมกลับเข้าห้อง มาร์ตินที่นั่งนิ่งอยู่นานรีบลุกขึ้นเดินตาม ก่อนจะเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง

“คุณรัมภา”

“อะไร”

“ขอบคุณนะครับ... สำหรับทุกอย่างเลย”

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มซบลงบนไหล่เธอ โดยที่แพรรัมภาก็ไม่ได้ปฏิเสธ แค่แตะหัวเขาแล้วแค่นหัวเราะให้ได้ยิน

“นายนี่เหมือนหมาน้อยเลยมาร์ติน”

“ครับ ผมเป็นให้คุณได้หมดนั่นแหละ คุณรัมภา”