ตอนที่ 7-1 รอยยิ้มของแม่มด

โรงพยาบาล

ร่างระหงก้าวเดินอย่างสง่าบนรองเท้าส้นสูง เบื้องหลังมีชายร่างสูงกำยำสองคนเดินประกบตามไม่ห่าง ใบหน้าของแพรรัมภาที่ดูเย็นชาไร้รอยยิ้มเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ปลายเท้าเรียวเล็กมาหยุดอยู่หน้าห้องผู้ป่วย เธอสูดหายใจเข้าปอดเพื่อปรับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง ก่อนจะเปิดบานเลื่อนประตูห้องพิเศษโรงพยาบาลแล้วคลี่ยิ้มทันที

“พี่นางฟ้ามาแล้ว” เด็กสาวตัวเท่าเอว กระโดดลงจากเตียงวิ่งเข้ามาสวมกอดด้วยความดีใจ

แพรรัมภาพ่นลมขำที่ถูกเรียกว่าพี่นางฟ้า พวกผู้ใหญ่ชอบบอกว่าเธอเป็นแม่มดมากกว่า แต่เด็กไร้เดียงสากลับมองว่าเธอเป็นนางฟ้านี่สิ

“เห็นพี่เป็นนางฟ้าแน่เหรอคะน้องอลิซ” เธอกำลังยิ้มแต่สายตานิ่งเรียบดูเย็นชา ก่อนจะย่อตัวให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กน้อย

“พี่แพรก็ต้องเป็นนางฟ้าสิคะ ทั้งสวยแล้วก็ใจดีด้วย”

“แล้วถ้าพี่เป็นแม่มดจำแลงกายมาล่ะ”

“แต่พี่แพรเหมาะกับนางฟ้ามากกว่านี่นา”

“เด็กหนอไร้เดียงสาชะมัดเลย” มือเรียวบางลูบศีรษะเด็กน้อยวัยแปดขวบ รอยยิ้มพริมใจปรากฏจางๆ บนใบหน้าสวย

แพรรัมภาแทบไม่เคยยิ้มให้เห็นบ่อยนัก เธอประสบปัญหาสีหน้าตายด้านทางอารมณ์ ถึงตอนนี้จะยิ้มให้เด็กน้อยตรงหน้าก็จริง แต่มันก็ดูฝืดฝืนจนดวงตาคู่งามแข็งทื่อเล็กน้อย

ต้องฝึกยิ้มยังไงถึงจะสดใสเท่าอลิซกันล่ะ

“อลิซดีใจจังที่พี่แพรมาหาวันนี้” เด็กสาวยิ้มแฉ่งอย่างสดใส

ในสายตามองแพรรัมภาเป็นนางฟ้าแม่ทูลหันมาโปรด เพราะตั้งแต่ได้เจอเธอเด็กน้อยก็ได้รับการรักษาอย่างดี

มาร์ตินที่ยืนอยู่ข้างแอสตัน ก้าวเท้าไปด้านหน้าพร้อมกับย่อตัวให้ใบหน้าเสมอกับทั้งคู่ อลิซคือน้องสาวต่างพ่อของเขาที่แม่ดันพลาดท้องกับผู้ชายคนใหม่

สุดท้ายก็โดนทิ้งตั้งแต่เด็กน้อยที่ไม่ประสาจะเกิด เคราะห์ซ้ำกรรมซัดให้เกิดมาพร้อมร่างกายที่ไม่แข็งแรง เป็นโรคหัวใจพิการกับค่ารักษาหลักล้านที่อยู่บนบ่าพี่ชาย

“แล้วอลิซไม่ดีใจที่เห็นพี่เหรอครับ” มาร์ตินทำเสียงน้อยใจที่น้องสาวแท้ๆ ดูดีใจออกหน้ามากกว่าเจอเขาด้วยซ้ำ

“ก็อลิซเห็นพี่ทุกวันนี่คะ” ดวงตากลมโตช้อนมองพี่ชาย

“พี่น้อยใจนะ” มาร์ตินพูดแต่สายตาไม่ได้มองน้องสักนิด

แพรรัมภาชำเลืองตามอง ถึงได้พบว่าเขามองเธอไม่วางตา

“น้อยใจเป็นเด็ก...” เธอว่าแล้วลุกขึ้นยืน จับมืออลิซไปที่เตียงโรงพยาบาล แอสตันวางตุ๊กตาหมีที่ถือมาให้เด็กน้อย เธอยิ้มกว้างจนตาปิดดีใจจนไม่กลัวการผ่าตัดที่จะถึงแล้ว

“ถ้าคิดถึงก็คิดว่าหมีนี่เป็นพี่ เวลาคุณหมอมาตรวจอลิซจะได้ไม่ต้องกลัว”

“ขอบคุณนะคะพี่นางฟ้า อลิซไม่กลัวคุณหมอแล้วค่ะ”

พี่นางฟ้าที่ถูกเด็กน้อยเรียกกำลังส่งยิ้ม แต่ภายใต้ใบหน้าสวยซ่อนอารมณ์เศร้าไว้ข้างใน เมื่ออลิซเคยเล่าอย่างน้อยใจว่าไม่เคยได้วิ่งเล่นกับเพื่อนเลย

วิ่งได้ไม่นานก็เหนื่อยหอบ ร่างกายป่วยบ่อยมาก กอปรกับทางบ้านไม่มีเงินรักษา อาการถึงยืดเยื้อมานานจนเริ่มเป็นหนักขึ้น หากไม่รับการรักษาอาจทำให้หัวใจล้มเหลวได้เลย

“ถ้าอลิซกลับมาแข็งแรงเมื่อไหร่ พี่จะพาเธอไปวิ่งเล่นที่ทะเล เราจะไปสวนสัตว์ให้อาหารเสือกับยีราฟด้วย”

“เสือเหรอคะ อลิซอยากเห็นเสือจังเลยค่ะ”

“ถ้าอยากได้สนามเด็กเล่นก็จะสร้างให้ด้วย”

“จริงเหรอคะ ขอม้าหมุนด้วยได้มั้ยคะพี่นางฟ้า”

เด็กน้อยดีใจจนเนื้อเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกาย เพราะพักรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลนานแรมเดือน คิดถึงช่วงเวลาที่ได้เดินเล่นอยู่ข้างนอกที่สุดเลย

“อลิซไม่รบกวนคุณรัมภาแบบนั้นนะครับ” มาร์ตินที่นั่งข้างแอสตันบนโซฟารีบปราม สีหน้าจริงจังจนอลิซหน้างอทันที

“รบกวนอะไรกัน ฉันจะทำให้เด็กไม่ใช่นายสักหน่อย” แพรรัมภาตวัดสายตามองเขา อยากต่อว่ามากกว่านี้แต่ติดที่มีเด็ก

“แต่ผมไม่อยากลำบากคุณ แค่ค่ารักษาก็มากเกินพอแล้ว”

“แล้วแค่ม้าหมุนกับสวนสัตว์มันลำบากฉันยังไง”

มาร์ตินระบายลมหายใจ เขารู้ว่าเธอมีเงินสร้างม้าหมุนให้อลิซได้เป็นสิบ แต่แค่เงินค่ารักษาหลักล้านบาท เขาก็ไม่รู้ว่าชาตินี้จะตอบแทนเธอคืนได้หมดไหม

“นายอยากให้น้องสาวลำบากเหมือนนายเหรอ”