十二
ถังหูลู่ตะลึงค้าง ดวงตาเบิกกว้าง เธอหันมามองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังยืนขวางประตู ร่างสูงใหญ่และแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ทำให้เธอขนลุกไปทั้งตัว ความเงียบงันในห้องนั้นอึดอัดจนเธอแทบหายใจไม่ออก“เฮีย… เฮียจะทำอะไรกับหนู...” เธอพูดเสียงสั่น ขณะที่ก้าวถอยหลังช้า ๆ ราวกับกวางที่พยายามหนีจากเงื้อมมือของเสือที่พร้อมจะขย้ำหยวนยิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ตอบ แต่สายตาของเขาบ่งบอกทุกอย่างชัดเจน ราวกับว่าเขาคือผู้ล่า และเธอคือเหยื่อที่ไม่มีทางหนีรอด...บนหน้าจอคอมพิวเตอร์เวลา 23:59 น. ตัวเลขสีขาวบนพื้นหลังดำระยับสะท้อนแสงวูบไหวถังหูลู่พยายามรวบรวมสติจัดการไฟล์งานสุดท้ายอย่างรีบเร่ง ก่อนจะกดส่งให้เพื่อน ๆ เสร็จสิ้นตรงตามเวลา ร่างบางนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมที่หยวนยิงเคยนั่งเมื่อครู่ ทว่าความรู้สึกของเธอในตอนนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เธอรู้สึกเหมือนนั่งอยู่กลางเวทีที่มีสายตาของผู้ชมคอยจับจ้องอยู่และผู้ชมคนนั้นก็คือหยวนยิง...ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านหลังของเธอ แขนข้างหนึ่งเท้าพนักพิงเก้าอี้ไว้ราวกับกำลังล้อมกรอ十三 ‘งื้อ~พอมาเห็นกับตาชัด ๆ แล้วมันใหญ่...ใหญ่มาก...ใหญ่มากเลยจริง ๆ ! ทำไมมันถึงได้ใหญ่ขนาดนี้กันล่ะเนี่ย...ใหญ่ซะจนไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นโคยของคน...เฮียเขาคิดยังไงถึงอยากให้เราอมมัน...โคตรจะน่ากลัว...’ ถังหูลู่กัดริมฝีปากล่างแน่น ความรู้สึกหวั่นไหวระคนความอายทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้าสบตาหยวนยิงได้เต็ม ๆ เสียงหัวใจที่เต้นถี่เร็วอยู่ในอกนั้นแทบจะดังกลบความคิดของเธอไปหมด ท่อนเนื้อตรงหน้า แม้ว่าจะเย้ายวนใจ แต่มันก็ชวนให้รู้สึกหวาดหวั่นอย่างอดไม่ได้ ทั้งขนาดและความยาวที่พอ ๆ กับแขนเล็ก ๆ ของถังหูลู่ เส้นเอ็นที่ปูดโปนล้อมรอบ รวมถึงความกระตือรือร้นของมันที่ชูชันอย่างเต็มที่ ทำให้มันน่าสะพรึงกลัวสำหรับเธอ “หนูไม่ไหวหรอกค่ะ...มันเกินไปสำหรับหนู...เฮียก็เห็นนี่คะว่าปากหนูมันเล็กแค่ไหน...มันเล็กมากเลยใช่ไหมล่ะคะ?” เสียงของเธอสั่นไหว แต่เธอยังคงพยายามรวบรวมความกล้าไว้ในน้ำเสียง ท่าทางทำปากจู๋ที่เธอแสดงออกมาแม้จะดูน่าขัน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความไร้เดียงสาที่ยากจะมองข้าม หยวนยิงจ้องมองเธอด้วยแววตาคมกริบที่เหมือนอ่านทะลุทุกความคิดของเธอได้หมด “ดูท่าแล้วน้องถังของเฮียคงจะชอบแบบที่โดนบังคับมากกว่าน
十四 ในขณะที่หยวนยิงกดดันอย่างหนักหน่วง ความอึดอัดที่เริ่มต้นจากลำคอของถังหูลู่ก็ค่อย ๆ ทวีความรุนแรง ร่างกายของเธอเหมือนถูกกักขังอยู่ในความทรมานที่ไม่อาจหนีหาย แต่ในขณะเดียวกันความซ่านเสียวที่แผ่ซ่านไปทั่วก็เหมือนกระแสไฟฟ้าที่วิ่งผ่านเส้นประสาท นัยน์ตาสีดำภายใต้กรอบแว่นของถังหูลู่เหลือกลอย น้ำตาคลอขอบตาราวกับจะไหลพรั่งพรู ขณะที่ริมฝีปากอ้าค้าง น้ำลายใส ๆ หยดลงมาตามมุมปากไหลลามไปจนถึงปลายคาง เธอพยายามจะกลืนน้ำลายเพื่อบรรเทาความแน่นในลำคอ แต่กลับกลายเป็นว่ามันยิ่งทำให้เธอสำลักจนเสียง “อั่ก ๆ” ดังออกมาจากลำคอ ร่างกายของเธอสั่นระริก สองมือจิกลงบนหน้าขาของเขาเพื่อหวังจะยุติสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น “อื๊อออ~!!” เสียงร้องของเธอดังลอดออกมาพร้อมกับลมหายใจหอบกระเส่า มันไม่ใช่เสียงแห่งการปฏิเสธแต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความผสมปนเปของความทรมานและความสุขที่แสนจะบิดเบี้ยว ‘เฮีย... มันแน่นเกินไปแล้ว!’ เธอพยายามที่จะตะโกนออกมาด้วยเสียงสั่นเครือราวกับจะขาดใจ แต่เสียงที่เล็ดลอดก็อู้อี้เกินกว่าที่จะเข้าใจความหมาย มือหนึ่งยังคงจิกหน้าขาเขาอย่างหนักหน่วง ส่วนอีกมือกำลำคอของตัวเองจนแน่น ราวกับจะหาที่พึ่งพิงจ
十五 อ๊อก! อ๊อก! อ๊อก! เสียงที่ดังถี่รัวเหมือนจังหวะของกลองศึกเร่งเร้าอารมณ์ให้ทวีคูณ หยวนยิงส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายเขาเกร็งจนเส้นเลือดปูดขึ้นตามแขนและลำคอ ความร้อนที่กักเก็บไว้พุ่งทะยานจนถึงขีดสุด “อีกนิดเดียว...” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนที่เสียงสะอื้นสุดท้ายจะดังขึ้นพร้อมกับการปลดปล่อยทุกความรู้สึก “อื๊อออ~!!” เสียงครางลากยาวของถังหูลู่ดังลั่น เธอปล่อยร่างกายให้ไหลไปตามกระแสความสุขสม ดวงตาเหลือกขึ้นจนเห็นเพียงตาขาว เธอรู้สึกเหมือนจะหลอมละลายไปทั้งตัว ร้อนวาบบริเวณลำคอและโพรงปาก ร่างกายเธอสั่นสะท้านราวกับคลื่นไฟที่ลามไปทั่วทุกอณู หยวนยิงที่ถึงจุดปลดปล่อยรีบถอนตัวเองออกมา น้ำของเขาพวยพุ่งอย่างไม่อาจหักห้าม มันราดรดไปทั่วทั้งโพลงปากและปลายลิ้นของถังหูลู่ ก่อนที่จะออกมาด้านนอกและกระเด็นกระดอนไปทั่วใบหน้าของเธอ ของเหลวอุ่น ๆ สีขาวขุ่นที่พรมลงมาแปดเปื้อนทั่วใบหน้าของเธอ มอบสัมผัสที่ร้อนรุ่มและชุ่มฉ่ำ แม้ในด้านหนึ่งจะน่าขยะแขยง แต่ในอีกด้านหนึ่งมันกลับน่าหวาดเสียวจนทำให้ใจสั่นเทา กลิ่นคาวใคร่และความเหนียวเหนอะหนะ เธอได้สัมผัสถึงพวกมันได้เป็นอย่างดี
十六“เฮียหยิง...กล่องกระดาษลังที่ใส่หนังสือของผมอยู่ที่เฮียรึเปล่า...” เสียงจากอีกฝั่งของประตูดังขึ้น เป็นเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยที่แฝงความติดตลกตามแบบฉบับของผู้พูดหยวนยิงที่กำลังพยายามจัดการตัวเองให้ดูเรียบร้อย ตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อยู่...แปปนะ...” เขาหันกลับมามองถังหูลู่ที่กำลังลุกขึ้นยืนอย่างลนลาน ผมยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอพยายามจะปรับเสื้อผ้าให้เข้าที่ด้วยมือสั่น ๆ “หลบในนี้ก่อนนะ...” หยวนยิงเอ่ยพลางดึงประตูห้องน้ำเปิดออก เขาชี้มือเข้าไปข้างในพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน “คะ...ค่ะ...” ถังหูลู่ตอบรับด้วยเสียงสั่น พยักหน้ารับเบา ๆ เธอก้าวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หยวนยิงจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี สายตาคมคู่นั้นมองใบหน้าของเธอที่ยังมีคราบของเขาเปื้อนอยู่ เขาเอื้อมมือมาลูบหัวเธอเบา ๆ ราวกับปลอบโยนลูกแมวที่กำลังหวาดกลัว ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำลงอย่างนุ่มนวล ภายในห้องน้ำแคบ ๆ ถังหูลู่ยืนพิงประตู ใจเธอเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกจากอก เธอหลับตา พยายามสูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ยังคงวนเวียนในหัว ‘รู้สึกตื่นเต้นดีจัง...’
十七หยวนหลงหัวเราะในลำคออีกครั้ง “ไม่ใช่วันนี้สิเฮีย...ผมแค่พูดไว้ก่อน...ไว้เราค่อยมาคุยกันอีกที” เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากทั้งคู่ทำให้ถังหูลู่ที่แอบฟังอยู่รู้ระส่ำระสายเข้าไปใหญ่ ‘อะไรล่ะเนี่ย...ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่อง...เราจะได้เสือกอย่างรู้ความ...แบบนี้มันก็ค้างคาน่ะสิ...พวกเฮียเนี่ย...นิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ ’หยวนยิงเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่ง “ตามใจแกเลย...แต่นี่ห้องเฮีย ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป...เฮียจะนอน” หยวนหลงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็ยังทำตัวทะเล้น “โธ่~เฮีย...ผมเข้ามาแค่แป๊บเดียวเอง” “รกหูรกตา...ออกไป” หยวนยิงพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินตรงไปจับลูกบิดประตู เตรียมจะปิดใส่น้องชาย หยวนหลงยิ้มมุมปากอย่างยอมแพ้ “ครับ ๆ ...ผมไปแล้วก็ได้” เขาหันหลังเดินออกไปอย่างไม่รีบร้อน “เออ ๆ ไปให้พ้นสักที” หยวนยิงพูดไล่หลัง ก่อนจะปิดประตูและล็อกมันอย่างเรียบง่าย เมื่อหยวนหลงออกไปแล้ว ถังหูลู่ก็หันกลับมามองเงาของตัวเองในกระจก เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะถอดแว่นตาออกและวางไว้ตรงขอบอ่างเปิดน้ำล้างหน้าล้างตา เพื่อลบคราบที่หลงเหลือจากเหตุการณ์ก่อนหน้า น้ำเย็
十八หยวนยิงยิ้มบาง ๆ มองเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำราวกับจะมองทะลุหัวใจเธอ “น้องถัง...เรื่องระหว่างเรา...มันเกินกว่าคำว่าพี่น้องไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ...” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนแต่มั่นคง และคำพูดนั้นก็เสียบแทงหัวใจเธอโดยตรงสายตาของเขาทำให้ถังหูลู่ร้อนรุ่ม เธอไม่อาจทนมองนัยน์ตาคู่นั้นได้ เธอหลบสายตาแต่กลับพบว่าขาของตัวเองก้าวเดินเข้าไปหาเขาโดยไม่รู้ตัว “ถ้าเฮียต้องการ...” คำพูดที่แผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบของเธอทำให้เขาเผยรอยยิ้มที่แฝงความพึงพอใจออกมา หยวนยิงมองเธอเดินเข้ามาใกล้จนยืนอยู่ตรงหน้า เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยพลางเอื้อมมือขึ้นมาเชยคางเธอ “ไม่ปฏิเสธเลยเหรอ?” เขาถามพร้อมแววตาที่ดูจะล้อเล่น แต่กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางหนี ‘เฮียหยิง...เขาช่างน่ากลัวและเจ้าเล่ห์...แต่เขาก็ดึงดูดหัวใจเรา...เขาทำให้เราห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่...’ เธอคิดในใจ หัวใจเต้นแรงจนเธอแทบจะได้ยินเสียงมันสะท้อนอยู่ในหู หยวนยิงปล่อยมือจากคางของถังหูลู่ เขาเลือกที่เอื้อมแขนไปกอดเธอและค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาใกล้ ร่างเล็กของเธอถูกพามานั่งลงบนต้นขาของเขาอย่างแผ่วเบาถังหูลู่ไม่ได้ปฏิเสธหรือขัดขืน
十九 “อ่ะ...ใครเป็นคนพับผ้าปูที่นอนให้เราล่ะเนี่ย...?” เธอพึมพำเบา ๆ สีหน้าผสมระหว่างความแปลกใจและความประทับใจ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของผ้าที่เพิ่งอบเสร็จลอยขึ้นมาแตะจมูก เธอจ้องมองผ้าปูที่นอนในตะกร้า สัมผัสได้ถึงความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แฝงอยู่ในสิ่งนี้ ใครบางคนในบ้านอาจพยายามช่วยเหลือเธอโดยไม่ได้พูดอะไรเลย หัวใจของเธอที่ยังคงเต็มไปด้วยความวุ่นวายและคำถามมากมายเริ่มรู้สึกอบอุ่นขึ้นเพียงเล็กน้อย แม้ความสัมพันธ์นี้จะเต็มไปด้วยความซับซ้อนและข้อห้าม แต่การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้กลับทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่ลำพังในเส้นทางที่ยากลำบากนี้ ‘ใครกันนะ...เฮียหลงหรือเฮียหยิง?’ เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหยิบตะกร้าผ้าแล้วเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง พร้อมหัวใจที่ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะบรรยาย เวลา 06:30 น. เช้าที่เงียบสงบในบ้านหลังใหญ่ถูกเติมเต็มด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนในห้องนอนของถังหูลู่ สาวแว่นที่เช้านี้กลับไม่ได้สวมแว่นตาคู่ใจ เสียงลมหายใจเบา ๆ ของเธอผสมกับเสียงกรนแผ่ว ๆ จาก เป่าเปา แมวอ้วนพันธุ์แร็กดอลล์แสนซุกซนที่นอนขดตัวอยู่ข้าง ๆ สภาพของทั้งคู่ดูไม่ต่างกัน—น้
二十“ก็ได้...อาบน้ำก็อาบน้ำ...” เธอพูดตัดบทพร้อมคว้าผ้าขนหนูจากปลายเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำสายตาของหยวนยิงมองตามเธอไป รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนมุมปากขณะเขายืนเล่นกับเป่าเปาต่อไป ส่วนถังหูลู่ที่เดินเข้าไปในห้องน้ำกลับยังคงรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนแทบควบคุมไม่ได้เธอยืนพิงประตูห้องน้ำ มือหนึ่งจับที่อกตัวเอง พยายามปรับลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติในห้องน้ำอันเงียบสงบ เสียงน้ำที่หยดเบา ๆ จากก๊อกใหม่เอี่ยมดังสะท้อนอยู่ในอากาศ ถังหูลู่ยืนอยู่หน้ากระจก ใบหน้าของเธอสะท้อนออกมาพร้อมกับดวงตาที่ดูหม่นหมองและแฝงไปด้วยความสับสน‘อืม...เมื่อวานเราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...รู้สึกเหมือนภาพตัดไม่มีผิด...’ เธอคิดในใจ ขณะปล่อยมือสัมผัสกระจกเย็น ๆ เหมือนต้องการปลุกตัวเองให้กลับมามีสติเธอค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น ความเย็นของอากาศกระทบกับผิวเนียนละเอียดของเธอ เผยให้เห็นร่างที่สมส่วนราวกับงานศิลป์ที่ถูกปั้นแต่งด้วยความพิถีพิถัน กระจกตรงหน้าสะท้อนความงามของเธอ แต่ความคิดในหัวกลับหมุนวนเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวานอย่างหยุดไม่ได้หยวนหลง... ภาพของเขาเข้ามาในหัว เธอจำได้ดีถึงสัมผัสของเขา นิ้วที่ลากผ่านร่องรักของเ
一百四十八“อึ๊ก...เฮียบีบนมหนูแรงไปแล้วนะคะ!?” เสียงของเธอสั่นพร่า ขณะดิ้นพล่านอยู่ท่ามกลางสัตว์ร้าย มันทั้งอึดอัด จุกเสียด เสียวซ่าน และวาบหวามเกินคำบรรยายในร่องรักก็โดนกระทุ้งแรง...ในรูก้นเองก็โดนกระแทกสวนไม่ขาดสาย ...ถังหูลู่ไม่ได้พักผ่อนจริง ๆ เลย เพราะงั้นเธอจึงอ่อนไหวต่อทุกสัมผัสเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม...แม้เธอจะต้องการหลีกหนี แต่พวกเขาก็คงจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ“อยากได้แรงกว่านี้อีกเหรอ?” หยวนยิงแสยะยิ้มชั่วร้าย“แค่นี้ยังไม่พอใจอีกหรือไง?” หยวนหลงหัวเราะเย้ยหยันแต่ถังหูลู่กลับทำให้เขาพวกเลือดร้อนขึ้นอีกครั้งด้วยคำตอบที่ท้าทาย...“เปล่าค่ะ...อยากโดนพวกเฮียบีบคอไปด้วยและกระแทกไปด้วยมากกว่า...” หญิงสาวยังคงยั่วเย้าไม่เลิกราวกับเสียสติไปแล้ว“ปากแซ่บดีจริง ๆ ...” หยวนยิงคำรามในลำคอ ก่อนที่จะกระทุ้งมดลูกเธอสุดแรงด้วยการแทงสุดถอดสุดอย่างรวดเร็ว“อย่างนี้ต้องโดนหนัก ๆ ” หยวนหลงรัดตรึงเธอแน่นขึ้นอีก ขณะที่กระแทกสวนเธอไม่หยุดยั้งพวกเขารุกไล้เธออย่างไม่ปล่อยวาง ร่างกายของถังหูลู่คือเวทีแห่งแรงปรารถนา ที่ซึ่งสองบุรุษผลัดกันร่ายรำด้วยความหิวกระหายท่อนเนื้อของพวกเขาเป็นราวอสรพิษคู่ที่
一百四十七เมื่อเขาเข้าประชิดตัว ความร้อนในร่างก็ระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาโอบเธอไว้แน่น ราวกับต้องการหลอมรวมร่างทั้งสองให้กลายเป็นหนึ่งเดียว เสียงหอบหายใจของทั้งสองดังสะท้อนกับผนังห้อง ผสานกับเสียงจูบลึกที่แลกเปลี่ยนราวจะดูดดึงวิญญาณกันและกันร่างของหยวนหลงเคลื่อนไหวอย่างหนักหน่วง ดุดัน แต่แฝงด้วยความอาทร ในขณะที่ถังหูลู่ตอบสนองอย่างหมดหัวใจ—ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายที่คล้องเกี่ยว แต่คืออารมณ์ ความอ่อนแอ และความปรารถนาที่ท่วมท้นไร้ขีดจำกัดเมื่อถึงจุดสูงสุดของการปลดปล่อย—เสียงสุดท้ายที่เปล่งออกมาก็ไม่ใช่เพียงเสียงแห่งความเสียวซ่าน แต่คือเสียงของผู้ที่เสร็จสมและยอมจำนนให้แก่ความสัมพันธ์อันเร่าร้อน ที่ไม่รู้จะเรียกว่าความรัก ความใคร่ หรือความคลั่งไคล้ดี...หลังจากนั้นการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันก็เริ่มต้นขึ้นอีกรอบ...กระจกบานใหญ่หน้าห้องน้ำสะท้อนภาพของหญิงสาวร่างบางผู้หนึ่ง—ถังหูลู่ยืนค้ำอ่างล้างหน้า ร่างเปลือยเปล่าเปียกเหงื่อเกร็งสั่น ดวงตาภายใต้แว่นกลมที่ไหลลงสู่ขอบจมูกแดงเรื่อจากแรงอารมณ์ เธอมองเห็นเงาในกระจกของตนเอง—สะท้อนใบหน้าที่แดงระเรื่อ ผสมความเหนื่อยล้าและความกระหายชนิดหยุดไม่อยู่ด้
一百四十六ในตอนนั้นเอง...“เฮีย...เฮีย! เฮีย!!” เสียงหวานรีบเปล่งออกจากเรียวปากที่สั่นระริกของถังหูลู่ หญิงสาวในแว่นตากลมที่เคยไร้เดียงสา บัดนี้กลับลนลานราวกับไฟในกายกำลังลุกโชนจนควบคุมไม่อยู่ “หนูจะเสร็จแล้ว...จะเสร็จ...ใกล้แล้ว!” ถ้อยคำที่พร่ำพรูออกมาอย่างสับสนสื่อถึงคลื่นความรู้สึกที่กำลังพัดกระหน่ำภายในจิตใจของเธอถังหูลู่พยายามยึดมั่นกับเศษเสี้ยวของสติที่หลงเหลือ ขณะที่ร่างกายสั่นสะท้านสาหัสทุกครั้งที่ถูกกระแทกอย่างหนักหน่วงจากทั้งสองชาย ความรู้สึกตึงเครียด สับสน เสียวซ่าน และต้องการจะปลดปล่อย...หลอมรวมกันเป็นคลื่นความสุขที่ยากจะอธิบาย“อา...ยังตอดแน่นได้อีกนะ...ทั้ง ๆ ที่ก็พึ่งโบ๋ไป!” หยวนยิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงพร่าเหือดแห้งไปด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาคู่นั้นทอประกายคล้ายคนที่เพิ่งได้ลิ้มรสของต้องห้าม เขาโถมแรงสวนเธอหนักหน่วงที่สุดเท่าที่ทำได้ ร่างหนาของเขาตึงเกร็งและสั่นสะท้านไม่ต่างจากร่างบางของถังเธอ ขณะที่มือหนาข้างหนึ่งคว้ารั้งเอวบางไว้แน่นหนาสุดขีด อีกข้างยังคงกำขยำเนื้อนมขาวเนียนไม่หยุดหย่อน กระทั่งทำให้มันปรากฏรอยแดงรูปฝ่ามือจำนวนมาก...ครั้งนี้ พวกเขาร่วมรักกันอย่างดุเดือดและเร่าร
一百四十五หยวนหลงขบกรามแน่น คิ้วของเขาขมวดน้อย ๆ ด้วยความซ่านเสียวจากแรงตอดรัดภายในร่องรักของเธอ เขาครางต่ำในลำคอ แล้วพึมพำออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ปนตื่นเต้น“คราวก่อนเป็นเฮียหยิงที่ได้พิสูจน์รูก้นยั่ว ๆ นี่ของอาหมวย ...คราวนี้ถึงตาเฮียบ้าง...อยากรู้จริง ๆ ว่ามันจะเด็ดจริงหรือมีดีแค่ยั่ว!”น้ำเสียงของเขาเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาและความท้าทาย ราวกับเขาไม่ได้แค่ต้องการเพียงเรือนร่างของเธอ แต่ต้องการพิสูจน์ว่าหัวใจของเธอจะเต้นเพื่อเขาได้มากแค่ไหนรูก้นของถังหูลู่รัดแน่นกว่าที่หยวนหลงคิดไว้ ความตึงเปรี๊ยะจากช่องทางที่ไม่คุ้นเคยนั้นบีบรัดท่อนเนื้อของเขาอย่างรุนแรงจนรู้สึกอึดอัดแทบกลั้นหายใจ แต่ในขณะเดียวกัน ความฝืดเคืองที่โอบรัดก็กลับยิ่งกระตุ้นความวาบหวามขึ้นทวีคูณ โชคดีที่เจลหล่อลื่นช่วยลดแรงต้าน ทำให้เขาสามารถขยับเข้าออกได้อย่างลื่นไหล—แม้จะยังเต็มไปด้วยแรงเสียดสีที่หวามไหวแทบสะท้านถึงกระดูกก็ตามในห้วงเวลานั้น ความอัดอั้นทั้งทางร่างกายและทางอารมณ์ของถังหูลู่ คลี่คลายออกมาเป็นเสียงครางและเสียงหอบหายหนักใจหยวนยิงและหยวนหลงเริ่มการขยับเขยื้อน เสียงเนื้อกระทบกันแผ่วเบาดังไปทั่วห้อง ทำให้บรรยากาศกลายเ
一百四十四 หญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องเบี่ยงหน้ามองหยวนหลงที่ยังคงยืนอยู่ไม่ไกล ควันบุหรี่คลอเคลียปลายผมและโครงหน้าคมเข้มของเขา ขณะที่เธอทำหน้ามุ่ยแล้วส่งสายตาค้อนใส่เขาอย่างตำหนิเล็ก ๆ ทั้งเขินทั้งหงุดหงิดอยู่ในที ยังไม่ทันที่เธอจะทันพูดอะไร เสียงของอีกคนก็โอบคลุมเธอไว้ด้วยความอบอุ่นจากเบื้องหลัง “พวกเฮียเตรียมยาคุมฉุกเฉินไว้ให้หนูแล้ว...” น้ำเสียงของหยวนยิงอ่อนโยนเสียจนเธอพูดอะไรไม่ออก ปลายนิ้วเขายังไล้เบา ๆ ตามแนวสันหลังของเธอเหมือนจะกล่อมให้คลายกังวล คล้ายจะบอกเธอว่า... ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม และเธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น! หญิงสาวเบือนหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่สะท้อนทั้งความอาย ความประหลาดใจ และ...ความไว้ใจโดยไม่รู้ตัว มือหนึ่งของหยวนยิงยกขึ้นมาประคองแก้มเธอเบา ๆ ปลายนิ้วไล้หยาดน้ำตาที่แห้งติดผิวหน้าออกด้วยความทะนุถนอม ราวกับเธอเป็นของล้ำค่าที่ไม่มีวันปล่อยให้ใครแตะต้องโดยไม่เต็มใจ ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติ เสียงของหยวนหลงก็ดังขึ้นต่อ “ที่สำคัญ...พวกเฮียคุยกับม๊าแล้วด้วยว่าจะพาหนูไปฉีดยาคุม...” เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างผ่อนคลาย ท่าทางสบาย ๆ ไม่ได้มีเจตนาล้อเล่น แต่นัยน์ตา
一百四十三แม้คำพูดนั้นจะตีกลับความรู้สึกขัดแย้งในใจของถังหูลู่ แต่เธอรู้ดีว่าความต้องการที่แท้จริงของเธอนั้น ไม่ได้อยู่ในถ้อยคำ...แต่อยู่ในสัมผัส...ในความเร่าร้อนที่กำลังลุกลามไปทั่วทั้งร่างกาย“เฮียได้โปรด...อย่า...อย่าแตกในหนูเลยนะคะ...หนูขอร้องล่ะ!” เสียงเธอขาดห้วง อีกทั้งยังสั่นเครือ ราวกับจะขอความเมตตา แต่สิ่งที่สะท้อนจากดวงตา กลับไม่ใช่การปฏิเสธ—เธอแค่...กลัว กลัวผลลัพธ์ของสิ่งที่เธอเองก็ต้องการ ...กลัวว่าจะท้องในวัยเรียนเพียงเพราะการหลั่งในที่ขาดการยับยั้งช่างใจ!หยวนยิงซึ่งเฝ้ามองอยู่นาน ในที่สุดก็ยื่นมือออกมา รวบเส้นผมยาวนุ่มสลวยของเธอเป็นสองปอยแน่นหนา ปลายนิ้วร้อนผ่าวของเขารั้งศีรษะของเธอเข้าหาตัวอีกครั้ง ราวกับจะเป็นผู้ควบคุมความปรารถนานั้นด้วยตนเอง เป็นอีกครั้งที่เขาสอดใส่ท่อนเนื้อของเขาเข้าไปในช่องปากและลำคอของเธอรวดเดียวมิดด้ามเขาอุดปากไม่ให้เธอพูด...แต่เขาก็อุดปากให้เธอเสียว!เหงื่อไหลซึมผ่านแผ่นหลัง เสียงลมหายใจหนักหน่วงจากทั้งสามคนประสานกันเป็นจังหวะเดียวกับเสียงเร้าเร่งของจังหวะกระทบกระทั่ง กลิ่นกายที่ผสมผสานกันเป็นกลิ่นรัญจวน หอมเร้าใจ ราวกับเป็นกลิ่นของความต้องการ
一百四十二“อึ๊ก~ อร๊าง!! เฮีย...ของขาดรึไงคะ...!?”ถังหูลู่เหลียวหน้ากลับไปมองค้อนหยวนหลง แต่แววตาและเสียงสั่นที่ติดปลายลมหายใจกลับฟ้องอย่างชัดเจนว่าเธอกำลังถูกความหฤหรรษ์กลืนกินสีหน้าของเธอเริ่มบิดเบี้ยว คิ้วขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเผยอออก เสียงครางดังระลอกแล้วระลอกเล่าราวกับคลื่นซัดไม่หยุดหย่อนและนั่นยังเป็นแค่...การเริ่มต้นเท่านั้น...“ถ้าของขาดแล้วมันจะทำไม?”น้ำเสียงทุ้มต่ำของหยวนหลงแทรกผ่านเสียงหอบหายใจของหญิงสาว เขากดสะโพกเข้าหาเธออีกครั้งด้วยจังหวะที่แน่นหนักและต่อเนื่อง ทำให้น้ำสีใสไหลกระฉอกออกมาจากร่องรักของเธอในทุก ๆ จังหวะที่เกิดการเสียดสีเข้าออกมือใหญ่ทั้งสองข้างกำสะโพกเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดรอดจากอ้อมแขนไป แรงกระแทกแต่ละครั้งเหมือนคลื่นใหญ่ที่โถมซัดเข้าฝั่งอย่างไม่ปรานี ร่างของถังหูลู่สะท้านเป็นระลอกจากทั้งความเจ็บแปลบที่แล่นวาบไปทั่วกระดูกสันหลัง และความเสียวซ่านที่เริ่มไหลเวียนกลืนกินสติอย่างช้า ๆ ความเจ็บแสบเริ่มถูกแทนที่ด้วยความลื่นไหลราวกับร่างกายตอบสนองต่อกันอย่างไม่ต้องฝืนเสียงลมหายใจที่สั่นไหวของเธอดังก้องอยู่ในโสตของทั้งสองชายในเวลาเดียวกัน หยวนยิงที่อยู่ต
一百四十一ผิวกายที่เปลือยเปล่าภายใต้แสงไฟอ่อนโยนดึงดูดสายตาของทั้งคู่ ความขาวเนียนลื่นละมุนจนยากจะละสายตา เส้นโค้งของเรือนร่างที่ชวนให้หลงใหล ผิวกายของเธอสะท้อนแสงราวกับหินอ่อนขัดมัน ปลายขาของเธอขยับเล็กน้อยด้วยความเขินอาย แต่กลับไม่ยกมือขึ้นปิดบังตัวเองเลยแม้แต่น้อยร่องรักสีชมพูหวานที่น่าตื่นตาได้รับการเปิดเผยโดยไร้การปกปิดใด ๆ เช่นเดียวกันกับยอดปทุมถันสีเดียวกันที่น่าหลงใหล สายตาที่ใส่ใจรายละเอียดทุกอย่างของพวกเขากวาดไล่ชมทุกอณูรูขมของเธออย่างใกล้ชิดดวงตากลมโตของถังหูลู่จับจ้องหยวนยิงและหยวนหลง ราวกับกำลังส่งสัญญาณที่ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด ‘หนูถอดออกหมดแล้ว แล้วพวกเฮียล่ะ ทำไมถึงยังไม่ถอด?’แม้เธอจะไม่ได้พูดออกมา แต่เพียงแววตานั้นก็ทำให้เลือดในกายของทั้งสองเดือดพล่าน แอลกอฮอล์อาจทำให้เธอมัวเมา แต่มิใช่เพียงเพราะมันเท่่านั้นที่ทำให้เธอรู้สึกเช่นนี้...ความเร่าร้อนที่สุมอยู่ในร่างกายทำให้เธอแทบอดกลั้นไม่ไหว แต่ยังคงฝืนต้าน ไม่ยอมเผยตัวตนที่กระหายออกมาในทันที ราวกับต้องการยั่วยุให้พวกเขาโหมแรงใส่เธอให้ถึงที่สุดบนโซฟานุ่ม ที่นี่กลิ่นกายหอมรัญจวนของหญิงสาวร่างอรชรในสภาพเปลือยเปล่าลอยคลุ้ง
一百四十หยวนยิงถอนริมฝีปากออกจากลำคอเธอ แววตาคมฉายประกายเจ้าเล่ห์ น้ำลายใสเป็นประกายสะท้อนแสงไฟเยิ้มอยู่ตรงมุมปาก เขาใช้หลังมือปาดมันออกลวก ๆ ก่อนจะแสยะยิ้มเหยียด “มันสำคัญด้วยเหรอ...ถ้าในท้ายที่สุดหนูไม่เลือกใครเลย...” เสียงของเขาเจือแววขบขัน แต่สัมผัสที่ส่งผ่านมากลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เขากอดร่างบางแน่นขึ้นจนแขนข้างหนึ่งของเธอเบียดชิดกับแผ่นอกแข็งแรงราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปในอ้อมอก มือหนายังคงกดแนบเข้ากับเนินอกของเธอ บีบคลึงราวกับอยากประทับรอยจารึกไว้บนผิวกายขาวนวล นิ้วเรียวไล้สัมผัสผ่านรอยต่อของเสื้อผ้า ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะแปรเปลี่ยนจากการขบเม้มมาสู่การลากไล้ ปลายลิ้นอุ่นแลบเลียผ่านผิวเนียนตรงหัวไหล่ก่อนที่ฟันคมจะขบลงจนเกิดรอยแดงชัดเจนถังหูลู่รับรู้ถึงหัวใจของเธอเองที่เต้นระรัวเร็ว ความร้อนจากร่างกายหยวนยิงเหมือนจะแผ่ซ่านเข้ามาในตัวเธอจนแทบละลาย ในขณะเดียวกัน หยวนหลงเองก็ไม่ได้อ่อนโยนไปกว่ากัน เขาใช้ริมฝีปากและลิ้นโลมเลียต้นคอของเธอ เสียงดูดดึงดังเบา ๆ เป็นจังหวะ ราวกับกำลังแสดงความเป็นเจ้าของอย่างไร้ความปรานีเธอหันไปสบตากับหยวนหลง แววตาของเขาเป็นประกายเหมือนพญาเสือที่กำลังลิ้ม